Ik ga dit heel kort houden.
Ik ben mijn eigen blog wat uit de weg gegaan. Pas op een moment dat ik een beetje mentale ruimte had, heb ik de reacties op dit blijkbaar omstreden stukje even doorgewerkt, waardoor de reacties nu zichtbaar zijn.
Drie dingen.
- Ik vertel op deze blog ervaringen uit het echte leven. Ik maak geen reclame of probeer geen mensen te beïnvloeden. Ik vertel de dingen des levens vanuit mijn eigen perspectief. Mijn behoefte is daarbij schrijven (en niet triggeren of reacties losweken of steun krijgen). Schrijven is wat ik doe. Ik schrijf. Ik schrijf best veel en heb een heleboel stukjes klaar staan voor de toekomst. Schrijven helpt me dingen bij te houden, vast te houden, te ordenen en te delen. Ik heb ervoor gekozen dat anoniem maar gepubliceerd te doen.
- Ik begrijp niet goed waarom het zo moeilijk is standpunten niet te laten uitvloeien in oordelen. Ik sta helemaal open voor alle standpunten en meningen over gebruik van om het even welk middel. Ik vind mensen die een mening of standpunt hebben niet engdenkend. Ik denk dat er veel slimme meningen en opvattingen zijn geschreven door lezers omtrent de kwaliteit van bepaalde middelen, de risico’s, … Wat ik niet goed begrijp is dat mensen de nood voelen een oordeel te koppelen aan hun mening. Een oordeel over mij, over mij als moeder, over mijn man, over mijn relatie, over mijn zogenaamd los zijn van de werkelijkheid. Dat is niet nodig, niet wenselijk en kwetsend, niet alleen voor mij maar ook voor anderen, waar het bijvoorbeeld ongeplande zwangerschap betreft. Het is ook onjuist. Op basis van wat ik hier schrijf is geen enkel oordeel over mij, mijn moederschap, mijn man, mijn relatie of mijn leven mogelijk.
- Het gaat prima met mij. Ik ben geen junk of één of ander heel onevenwichtig iemand. Ik heb een liefdevolle fijne relatie, mijn kinderen doen het prima, mijn werk vlot met ups en downs, mijn huis is netjes en mijn rekeningen zijn betaald. Ik ben niet perfect en maak fouten, denk veel na over dingen, heb ervaringen waar ik over reflecteer, ik probeer te groeien en te leren en helemaal in het leven te staan. Op deze plek ben ik open over die weg die niet de weg is van één of ander labiel onverantwoordelijk iemand, maar gewoon van iemand die elke dag probeert om het goed te doen. Thuis, als mama, als partner, op het werk, met mijn vrienden. Daarin ben ik een ongelooflijke kluns want ik ben jammer genoeg supervrouw niet, maar wie wel uiteindelijk? De beschreven ervaring paste voor mij in het verwerken van de miskraam die ik had en het heeft me heel veel rust gegeven. That’s it.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Groot gelijk! En trouwens dit is uw space, uw basiskamp. En wat vermoeiend deze ‘ verantwoording’ hier zou je je niet moeten mee bezighouden op deze plek. Maar ik kan je helemaal volgen, dat je het toch (nog) doet. Mij moet je alvast niet overtuigen van hoe diep en intens én overwogen je duikt in het leven. Het is ook heel herkenbaar.
Trek je er niets van aan. Oordelen, ongenuanceerde reacties… het is eigen aan social media. Je doet het prima, als mama, als lief, als werknemer, … Je hoeft ook helemaal geen verantwoording af te leggen. Veel liefs
Wat als Dirk een nieuwe relatie had? en die nieuwe vriendin raadde hem drugs aan? Iedereen heeft issues en soms de nood te ontsnappen aan alles.. De Prinses die wij kennen, zou dan heel veroordelend geweest zijn en hem ongeschikt als vader gevonden hebben, lijkt me. Je hebt hier namelijk ooit geschreven dat je je slecht voelde omdat je kinderen van die gekleurde bolletjes op hun ijsje kregen. Je vindt gezondheid heel belangrijk. Dat rijmt voor je lezers gewoon niet met het nemen van de grootste chemische troep die er is. Je hebt die beslissing ook maar gemaakt op aanraden van je nieuwe partner. Uiteraard veroordelen we dat. Alles wat kinderen hun ouders kan ontnemen (mensen gaan dood aan drugs), veroordelen mensen. Meer dan normaal. Maar dat neemt niet weg dat we met je meeleven en heel hard hopen dat je genoeg kracht vindt om het bij die paar keer te laten en dat je kan genieten van een rustig leven in het noorden … samen met je nieuwe man en je kindjes.
Je hoeft geen verantwoording af te leggen. Dit is jouw blog, en jouw verhaal. Door het het internet op te slingeren vindt iedereen er wat van (weet ik ook alles van), en men mag er heus wel wat van vinden, maar laat het je niet aangrijpen. Jouw leven, jouw keuzen. ❤
Wil de eerste mens die nog nooit heeft ge- of ver-oordeeld nu recht staan?
In een perfecte wereld zou zoiets niet bestaan. Maar we weten allemaal dat perfectie niet bestaat.
En laat ons nu eerlijk zijn, is het niet een beetje naïef om te denken dat bij het schrijven van een artikel over het gebruik van drugs, geen veroordelingen of meningen zouden komen?
Komaan? Echt?
Ik veroordeel het echt scherp. En ik mag hopen dat als ik ooit drugs ga gebruiken er iemand in mijn omgeving klaarstaat met een zwaar oordeel.
Ik begrijp het ook allemaal niet goed. Het willen publiceren maar er niet tegen kunnen dat er negatieve reacties (meningen, veroordelingen,….) komen. De eerste vraag die bij me opkomt is : waarom gooi je het op het internet?
Als schrijven zo therapeutisch is wat is de meerwaarde van het publiceren? Schrijf het dan zoals vroeger in een dagboek met een slotje op.
En ja het is jouw leven, jouw keuze en jij kiest helemaal zelf maar dan mag ik ook kiezen om het echt niet ok te vinden.
10a, ik ben het helemaal met je eens ….
‘Het’ veroordelen is prima. Iemand veroordelen (bv als persoon of moeder) niet. Ik respecteer jouw mening.
Waarbij vooral niet vergeten moet worden dat het oordelen vooral veel info geeft over degene met een oordeel. Soms doe ik het in overdrive oordelen, bewust, om mezelf beter te leren kennen, om te weten welke overtuigingen ik blijkbaar heb over hoe er moet geleefd worden, …. zo van’ ik zou het voor mezelf niet accepteren als…’ en dan vaak merken dat ik best wel wat verruiming in de beperkende gedachten mag gebruiken…soms, regelmatig
Oordelen en/of een standpunt delen ligt natuurlijk heel dicht bij elkaar. Waar is de lijn? Als je de reacties liever niet leest op dat soort stukjes, waarom schakel je die mogelijkheid dan niet uit in je WordPress voor die specifieke berichten? Nu lijkt het een beetje op zelfkastijding…
Ik begrijp dat de reacties je raken.
Wat ik me afvraag, is dit: wat is eigenlijk het verschil tussen een mening en een oordeel?
Het verschil is dat een mening over een zaak gaat (bv een mening over drugs gebruiken, sigaretten roken, whatever) en een oordeel over een persoon. Het is niet omdat mijn collega tijdens elke pauze buiten staat te roken en op elk personeelsfeestje aangeschoten geraakt, dat ik oordeel dat hij een slechte, onverantwoorde, labiele vader is. Bijvoorbeeld.
Prinses, twee korte opmerkingen:
1. jij gebruikt (gebruikte) MDMA als therapeutisch middel, maar je doet dit niet onder begeleiding.
2. het is illegaal.
Voor de rest wens ik je een fijn leven toe.
Dit is nu al de derde keer dat ik je dit zie posten. Ik denk dat iedereen nu wel weet wat jij vindt. Lekker belangrijk.
Belle, toen ik dit de eerste keer wilde posten, stond er ‘reactie in afwachting van moderatie’ en kwam het niet op de site. Het was helemaal niet de bedoeling om dit drie keer te plaatsen. Mijn ego is niet zo belangrijk, hoor. Ik heb een familielid dat zelf wel wat ervaring heeft gehad met XTC en dat heeft een enorme impact gehad op ons allemaal (op negatief vlak). Ook op juridisch vlak, vandaar dat ik het illegale wilde aanbrengen.
Maar bedankt voor je fijne reactie.
Dit is een blog waar heel vaak geoordeeld werd. Over Dirk bijvoorbeeld. En toen greep je ook niet in. Toen mocht het allemaal gezegd worden. Enkel over jou mogen we niet oordelen. Dat zijn twee maten en twee gewichten.
Je derde stuk geeft in het vet aan: ‘Het gaat prima met mij’. Ik zou willen dat het zo was, eerlijk waar. Maar als je de andere blogberichten leest, dan weet je heel snel dat dat niet klopt. Het gaat doorlopend over tegen deadlines aanwerken, fysieke ongemakken, chaos, tijd tekort voor de kinderen. Misschien is dat niet hoe het in realiteit gaat, maar hoe kunnen wij dat weten? Wij moeten het doen met de blog. Als daar interne tegenstrijdigheden in zitten, moeten we dan doen alsof we die niet opmerken?
Ik snap er steeds minder van, geloof ik.
Lieve Veerle. Het leven lijkt me geen hyperconsequente rechte lijn. Mijn leven alleszins niet. Ik ben zoekend en groeiend. Ik worstel zoals heel veel ouders met de combinatie van werk en gezin, vermoeidheid, het zoeken van een evenwicht tussen wat je zelf nodig hebt en wat de ander nodig heeft, … Dat is leven, Veerle, en daar is niet slechts aan. Ik geloof niet dat er levens zijn met alleen maar ‘ups’. Elke relatie heeft bijvoorbeeld uitdagingen, want je evolueert als persoon en als koppel. Elk ouderschap heeft uitdagingen, want de verhoudingen veranderen voortdurend met het groeien en evolueren van ouders en kinderen. Elk professioneel leven heeft uitdagingen. Dat zie ik bij mezelf en bij collega’s. In periodes gaat het voor de wind, in andere periodes is het aanpoten of zelfs twijfelen: is dit wat ik moet doen? Dat is het leven. Zo is het bij mij, bij vele anderen die ik ken, en misschien zelfs ook bij jou. Als alleenstaande ouder met weinig energie, tijd en geld heb ik een tijdje in heel zwaar weer gezeten en waren de dingen voor mij bijna onmogelijk geworden. Intussen voel ik me gesteund door een partner, komen ik en de kinderen een beetje op onze plooi, maar blijft het leven nog steeds het leven, namelijk een grillige lijn, ups en downs. Dat is niet erg als je niet alleen bent, als je wat veerkracht hebt in te zetten. Het is net als het gesprek over geluk dat we hier ooit hadden. Geluk is geen vaste staat waarin alles meezit, maar de staat waarin je het aankan dat niet alles meezit en onder controle te houden is. In tijden van stress ben ik oa op het werk bij momenten heel ‘star’ gaan denken, als in superconsequent. Daar blokkeerde ik in. Een collega wees me daar op en nodigde me uit niet zo star te kijken. Dat helpt nooit.
Zucht.. wat een reacties allemaal zeg. Ik vind dat je heel goed kunt schrijven en alles goed en mooi kunt verwoorden. Ik geniet van je stukjes en ik snap deze zure reacties echt niet. Iedereen leeft zijn eigen leven. Goed of slecht bestaat niet. Ieder zijn eigen weg en ervaringen. Ik hoop dat ik nog veel van je mag lezen.
Geen oordeel langs deze kant.
Ik herken mezelf in veel van je gevoelens in je worstelingen met het leven…
Ik lees al heel lang mee en zou niet weten waarop ik je zou moeten beoordelen. Ik lees vol bewondering hoe jij alles verwoord en verwerkt en vooruit gaat en ga zo maar door. Ik hoop vooral dat je doorgaat want ik ben hier graag altijd even om naar je te luisteren. Misschien wel omdat je zo goed van een afstand naar jezelf kan kijken in goede én in slechte dagen en daarvan geen enkel aspect uit het oog verliest of het zwijgen op legt. Je legt dingen bloot en daardoor geef je me met elke blog iets mee. Ben je dankbaar. Dat vind ik zelf altijd wat raar als mensen dat bij mij schrijven, maar ik geloof dat ik weet wat ze bedoelen nu.
Maar prinsesje, met wat je schrijft, beïnvloedt je mensen. Het kan misschien niet je bedoeling zijn reacties los te weken of steun te krijgen, of dingen te triggeren, maar schrijven is communiceren, en communiceren is actie-reactie. Dat weet jij ook.
Laat je niet van je stuk brengen door “foute” reacties. Beantwoord ze rustig en met dat wijze inzicht dat je lezers hier zo appreciëren. En wat dan nog, als iemand jouw een label opplakt dat je niet bent? Jij weet wel beter. And that´s the only thing that matters.
(en die laatste “jouw” moet “jou” zijn natuurlijk)
Prinses is niet de enige….
https://www.charliemag.be/wereld/therapie-xtc/
Godzijdank voor dit artikel :). Ben ik misschien toch niet die onverantwoordelijke moederjunk – zucht.
Hey Prinses, ik vond een artikel dat je ongetwijfeld interessant zal vinden.
https://www.charliemag.be/wereld/therapie-xtc/
Groetjes
Pingback: Ik blijf | En ze leefden nog groen en gelukkig