Eén keer per maand hebben we een nacht zonder kinderen. Ik rijd naar de Man toe met een zekere spanning. We hebben afgesproken opnieuw mdma te gebruiken. Voor het een partydrug werd (in de vorm xtc), was het erg in trek bij psychologen en psychiaters om therapeutische redenen. Op die manier gebruiken wij het, samen. Om te helen en te binden. Een beetje zoals een ayahuasca-ceremonie, waarmee je je ziel wil uitkuisen.
(Uit een recent artikel dat een lezer hier vermeldde, leerde ik dat het gebruikt kan worden in relatietherapie om patronen te doorbreken, beter naar elkaar te luisteren en vergevingsgezinder te zijn. Ook mensen met ernstige trauma’s kunnen er mee geholpen worden.)
We gaan uit eten. Praten. Eenmaal thuis trekken we iets makkelijks aan. We zijn giechelig als we op de bank gaan zitten met een klein beetje van het goedje op. Deze keer duurt het lang voor we iets voelen. Misschien omdat we net een maaltijd hebben gehad. De eerste tijd voelt het alsof de ballast rond mijn hart verdwijnt en mijn innerlijk oog zich rustig opslaat. Maar ik voel me vooral kwetsbaar, naakt. Overigens niet op een vervelende manier, maar de blije en gelukkige gevoelens van de vorige keer blijven uit. Ik kan wel heel helder kijken en veel zien. Van mezelf, van anderen. Ik vertel de Man hoe ik misschien wel tachtig, negentig procent van de tijd bezig ben om mezelf in de wereld te houden, omdat ik zo sensitief ben dat ik het eigenlijk amper kan hanteren. Ik zie hoe vaak ik gefrustreerd ben omdat ik zo veel van mijn energie daaraan moet geven, waardoor heel veel van mijn potentie ongebruikt blijft. Het is alsof ik voortdurend moet vechten met mezelf.
We praten. We gebruiken nog wat. De mooie, diepe verliefde roes en ontspanning komt niet, maar we zijn verbonden en praten en luisteren.
Ik bezoek het kind dat ik was op twee pijnlijke momenten in mijn jeugd. Ik ben in de situatie, maar het kind is zo gevangen door schaamte dat ik het nog niet kan helen. Dat vertel ik tegen de Man. Het is nog te vroeg. Hij moedigt me aan contact te maken met het kind dat ik was. Maar ik kan er niet bij.
Ik vertel veel over schaamte. Schaamte heeft me heel vaak ingekapseld. De Man is liefdevol en verzekert me dat schaamte er bij hem niet hoeft te zijn. Ik begrijp het, maar ik ben er nog niet klaar mee.
Dan komt er een moment waarop ik een wezen van licht zie met een kind in de armen. Het is een kind van drie maanden en ik weet dat het het kind is dat ik verloren ben. Ik vertel tegen de Man wat ik zie en dat het kind wordt vastgehouden door een vrouw die ik niet ken. Ze is jong, ze heeft lang haar, ze is heel rustig en vredig en ze houdt het kind beschermend vast. Ze schermt het gezicht af voor me, maar ik wil het zo graag zien. Er is geen gesprek maar er wordt me verteld dat het kind niet van deze wereld is en dat ik daarom het gezicht niet kan zien. Ik vang wel een glimpje op van het mondje. Ik wil het kind zo graag vasthouden en heel even lijkt het alsof ik het aan mijn hart kan drukken. ‘Het is mijn moeder,’ zegt de Man, na mijn beschrijving. ‘Zoals ik haar ken, zorgt ze wel voor ons kind.’ Ik weet meteen dat het waar is, het is inderdaad zijn moeder. Ik vertel hem dat ze in vrede is. En dat ik achter me een aanwezigheid voel. Ik beschrijf hem dat het een onrustige aanwezigheid is en ik beschrijf hem de plek. Hij antwoordt dat het onze overleden vriend is, en ook dat klopt. De plek waar ik hem voel is de plek waar blijkbaar vroeger een tafel stond en waar hij zijn vaste plek had. Ik vertel de Man dat er onrust is. Dat er iets onopgelost is tussen hen. Ik voel een vraag of een gerichtheid van de onrustige ziel maar de Man toe. De Man zegt dat hij en de vriend van elkaar hielden en dat ze dat van elkaar weten. Maar dat is niet genoeg voor de aanwezigheid. Er is nog iets dat blijft hangen. Op een bepaald moment gaat hij, maar hij kan niet weg blijven. Hij komt en gaat, komt en gaat. Intussen heeft de moeder van de Man zich, met mijn kind in haar armen, naar de Man toe gebogen. Ze kust hem lang op zijn slaap. Ik vertel het hem, aai de plek waar hij gekust wordt. Langzaam verdwijnen zij en het kind.
Om vijf uur in de ochtend trekken we ons terug in bed voor enkele uren slaap. Ik word helder wakker, prima uitgerust. De ballast is nog steeds weg en mijn innerlijk oog is nog steeds open. Ik zie en voel dingen en word daar erg rustig van. Het is alsof ik een soort toegang heb tot weten, waarbij ik mijn eigen heelheid zie, contact kan maken met mijn eigen levende en veerkrachtige ziel. Ik zie ook dingen die in de toekomst zullen gebeuren. Dingen die me geruststellen en dingen die ik verdrietig vind, maar waar ik van weet dat ze onvermijdelijk zijn. Ik weet dat de Man en ik met elkaar een leven in rechtvaardigheid gaan uitbouwen. Dat we elkaar recht gaan doen. Hij zal lang leven maar eerst sterven. Ik zal na zijn dood verzadigd zijn door de rechtvaardigheid van onze relatie, en in vrede zijn met wat het leven me gebracht heeft. Ik zie ook dat ik het kind dat ik verloren ben niet meer terug krijg, maar dat er wel een ander kind zal zijn dat bijna in ons leven komt. Het kind is al dicht bij.
De Man heeft het zwaarder, en kampt met een soort kater. We gaan ontbijten tegen de middag. We wandelen door zijn stad. De zon schijnt. Het zijn gouden uren voor mij, de Man loopt te lijden. Dan stap ik de auto, op weg naar de schoolpoort. De rit is lang en zonnig en ik ben heel en compleet. En ik reis niet alleen. Rechts achter me voel ik een beschermende energie.
Post Scriptum
Ik lees over therapeutische sessies met mdma, en herken heel veel van de werking. Op een bepaald moment lees ik dat een ‘sessie’ een vijftal maanden therapie kan vervangen. Er worden tips gegeven om o.a. via yoga-oefeningen en met intenties het effect nog efficiënter te maken. Het is niet verslavend, noch fysiek, noch mentaal. We gebruiken het minder dan één keer per maand en altijd in verantwoorde omstandigheden. Ik weet dat ik nog (psychisch) werk te doen heb en dat dit een manier is om dat te doen.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Heftig en mooi. Ik volg je ademloos…
interessant om lezen, ben blij dat het je goed doet!
Je bent volwassen en dan kies je wat je gebruikt. Als dat MDMA is, dan is dat zo. Je kan ook zelf nagaan wat het met je doet en wat daar goed of minder goed aan is.
Maar eenzijdig positieve informatieve geven is niet ok. Dat kan mensen ertoe aanzetten het ook te proberen terwijl ze zich niet bewust zijn van de gevaren. Wie ondanks de gevaren toch wil gebruiken, doet maar. Maar het is wel van belang die gevaren te kennen. Dus daarom, ter aanvulling op de informatie die je je vooral doet afvragen waarom je het in godsnaam nog NIET hebt gebruikt:
“Lange termijn risico’s:
Hersenschade
Geheugen problemen
Psychoses, angstaanvallen, depressies.
Bij langdurig gebruik kan de gebruiker last krijgen van deze psychische aandoeningen. Deze aandoeningen zijn zeer lastig te behandelen en vaak volgt een jarenlang traject om met deze aandoeningen om te gaan.”
(http://www.drugsadvies.nl/drugs/opwekkende-drugs/mdma)
Dankjewel hiervoor. Ik blijf de reclame vreselijk vinden. (Het moet me van het hart)
Het is geen reclame. Ik vertel gewoon een ervaring. Ik heb op mijn blog nog nooit reclame gemaakt voor om het even wat.
Prinses, je zit niet op kritische reacties te wachten, meen ik uit vorige blogposts begrepen te hebben. Anderzijds blijf je over je druggebruik schrijven alsof het een tijdsbesparend alternatief is voor therapie. Ik ben het niet met je eens dat MDMA een goed middel is ‘om aan jezelf te werken’ of ‘om je beter te voelen’. Het enige waar je aan werkt, is het kweken van een verslaving. Natuurlijk heb je een roes (‘verliefd gevoel’?) na gebruik. Het is niet voor niets een ‘verdovend middel’. Maar de roes is niet echt. Ik zie – werkgerelateerd – tal van mensen die in verschillende soorten roezen allerlei engagementen aangaan (huwelijk, kinderen), om daar later ontgoocheld op terug te komen, want de roes is niet echt. Je moet op den duur meer gebruiken om dezelfde roes te ervaren. De gevolgen op psychologisch vlak zijn niet te onderschatten. Een andere lezeres maakte de vergelijking met Ayahuasca (van de blog van Des). Ik heb ook daar al eens gereageerd dat ik niet begrijp waarom zij meent drugs nodig te hebben om zich beter te voelen. En als de vergelijking dan toch moet worden gemaakt (want ook jij verwijst er naar): Des gebruikt in groep, onder begeleiding, Ayahuasca (nog zo’n ‘natuurlijke drug’). Jullie doen het met jullie tweetjes, wanneer de gelegenheid zich voordoet. Je weet ongetwijfeld dat heroïne vroeger als pijnmedicatie werd gebruikt? Ook daar zijn studies die de heilzame werking aantonen. En in wezen is heroïne ook een natuurlijk product want het basisproduct is papaver. Ik wil hiermee enkel zeggen dat van elk verdovend middel ‘studies’ kunnen worden gevonden die de heilzame werking illustreren, maar die daarom nog niet wetenschappelijk juist zijn. Ik vind dit helemaal niet ok…
Ik lees hier al een tijd mee, met tussenpauzes. Ik reageer niet vaak op blogs, misschien zou ik dat beter wel eens doen sims. Maar vaak heb ik het gevoel dat ik niet echt iets toente voegen heb of dat mijn mening er op dat moment niet toe doet.
Maar nu heb ik het toch echt moeilijk met je berichten. Ik weet dat je liefst schrijft om daarna veel begrip te lezen en dat je het moeilijk hebt met goede raad of kritiek, wanneer die niet past in wat je verwachtte. Maar volgens mij weet je met sommige berichten ook dat je reacties uitlokt, en zoek je dat ergens ook op.
MDMA is drugs, hoe je het ook draait of keert. Iedere zijn mening maar ik vind dat dit het meest onverantwoordelijke is wat je kan doen, zeker als je leven al niet superstities te noemen is.
Hoe moeilijk je het ook gehad hebt/hebt, je hebt twee kinderen en die zijn jouw verantwoordelijkheid. Enkel de jouwe. Dat kan heel zwaar zijn, dat is gewoon heel zwaar, maar feit is wel dat zij daar niets aan kunnen doen en dat ze op je moeten kunnen rekenen. Stel dat er al die,kilometers verderop iets let hen gebeurt en jij bent mdma aan het gebruiken? Hoe ga je er dan snel naartoe? Hoe Ha je alert kunnen reageren? Stel dat je toch een beetje afhankelijk wordt om het vaker te gebruiken, welke boodschap hebben zij er dan aan dat jij op zoek gaat naar je diepe innerlijke ziel? Geen enkele, echt niet. Voor sommigen misschien erg kort door de bocht, maar voor mij niet. Je leven is chaotisch en onvoorspelbaar, dan doe je zoiets gewoon niet in mijn ogen. Anders trouwens ook niet.
En ja, je hebt dingen op,te lossen, en ja, het zal echt heftig zijn, jouw leven. Ik twijfel daar niet aan. Maar niet enkel jouw leven he, hier is het ook echt niet altijd makkelijk om andere redenen. Maar mijn grootste bekommernis zijn toch de kinderen en het feit dat je verantwoordelijk MOET zijn. Ze hebben rust nodig. En dat is geen keuze die je te maken hebt, ze zijn er dus het moet gewoon. Punt uit. Ik krijg het niet helemaal verwoord hoe ik het bedoel. Maar dit vind ik er gewoon echt ver, ver over.
Ik heb te snel getypt en niet nagelezen, sorry voor de typfouten en autocorrecties die niet kloppen..
Mensen mogen best een mening hebben, maar een oordeel hoeft niet. Daar hou ik het even bij.
Of, dat vergat ik nog, stel nu dat je toch verkeerd reageert of dat middel? En niet zeggen dat dat wel niet zal gebeuren, want het kan gewoon wel. Wat hebben je kinderen dat nog aan je?
Als de nieuwe relatie alles heeft wat nodig is en een mooie toekomst in petto heeft, dan kan je dat heus ook bereiken zonder al die hogere sferen.
Ik heb na het lezen van sommige van je blogs het gevoel dat je je grip op de realiteit wat aan het verliezen bent. Alles wat je afgelopen jaren geschreven hebt over moe zijn, achter de feiten aan hollen, onvoldoende tijd hebben voor je werk en je kinderen … Plots lijkt het van geen tel meer, want er is ten eerste de nieuwe Man en ten tweede de drug. Als buitenstaander zie ik vooral een prille (en dus nog onzekere) relatie en een vlucht.
Ik hou mijn hart vast voor wat zal volgen. Volgens mij heb je stabiliteit nodig nu, zowel voor jezelf als voor je kinderen. Ik heb echter het gevoel dat je verzuchtingen naar extreme emoties de overhand nemen en dat je de zaken niet meer helder ziet. Een nieuw kind in deze fase, waarin alles nog zo onzeker is en je nog niet in het reine bent gekomen met je geploeter van de afgelopen jaren, lijkt me een groot risico. Het zal je wel de intense en grootse gevoelens geven waar je zo naar hunkert, maar het zal je situatie ook nog veel complexer en zwaarder maken. In plaats van op krachten te komen en tot een standvastig evenwicht te komen, zal je opnieuw meegesleurd worden in een emotionele achtbaan, die – het spijt me dat ik het zo cru stel – je oudste kinderen niet ten goede zal komen.
Een gelukkig leven is geen opeenvolging van roesmomenten en grootse emoties, het is het stabiele vermogen om het hoofd te bieden aan de realiteit en tevreden te zijn met de dagen zoals ze zijn: soms zonovergoten, soms kleurloos en klein.
Niet ok, je gaat dr verkeerde weg op….
Los van de heilzame werking die jij ervaart met MDMA, Prinses, heb ik hier toch twee kritische kanttekeningen bij:
1. jij gebruikt het niet onder begeleiding.
2. het is illegaal.
Ik heb heel veel zin om je tegen ’t lijf te lopen, je vast te pakken, eens goed aan je te schudden en te vragen : “Meiske, weet gij eigenlijk waar ge mee bezig zijt?”
Tot zover mijn kritische bedenking…
Ik heb twee bedenkingen bij jouw gebruik van MDMA (beter gekend als XTC):
1. jij gebruikt het niet onder begeleiding, ook al laat je het uitschijnen dat het voor jou een therapeutisch middel is.
2. het is illegaal.
En meer heb ik er niet aan toe te voegen.
Ik deel de mening van Heidi.
Geen kritiek om kritiek te hebben, maar bezorgdheid.
Een tijd terug gaf ik hier een kritische noot, nu neem ik het evenzeer graag voor Prinses op.
Zoals ze in een vorige post al aangaf, ze geeft hier in de eerste plaats vrijblijvend en spontaan een inkijk in haar leven. En vraagt noch om schouderklopjes, nog om kritiek.
Het gebruik van geestesveruimende middelen is één van de heikele punten in élke samenleving. En letterlijk iédereen heeft er een standpunt voor zichzelf over. Dat je willens nillens meeneemt in elke aanraking met het onderwerp en thema. Niemand kijkt door een neutrale bril wanneer het over ‘drugs’ gaat.
Ik denk dat eenieder van ons zijn en haar bril moet afzetten. Want we projecteren enkel onze eigen ideeeën hier neer.
Het is beter om Prinses het vertrouwen te geven dat zij als volwassen mens en individu verdient en recht op heeft. Ze is een volwassen vrouw die waarlijk en bewust weet wat werkt voor haar personlijk en wat niet. Daar kan je hier anders over denken, maar dan nog is het aan ieder van ons om dat voor onszelf te houden en vooral te kiezen voor vertrouwen te geven.
De paradox zit erin dat je met elke vorm van bezorgdheid en goede raad die je uitspreekt er eigenlijk een signaal wordt gegeven dat Prinses eigenlijk zelf niet weet wat goed voor haar is.
Alsof ze zelf niet zelfstandig, autonoom en volwassen is.
Het klinkt cru, maar denk er maar eens over na.
Ik ben het niet altijd met haar eens, maar ik heb alle vertrouwen in haar. Zeker hier. She knows what she’s doing. Don’t worry.
Geen neutrale kijk mogelijk? Wat is dat voor uitspraak? Er wordt al jaren onderzoek naar drugs gedaan, net als naar alcohol of andere levensmiddelen. Dat onderzoek gebeurt daar neutrale instanties, zoals de overheid. Dat eventjes aan de kant schuiven of het evenveel gewicht geven als de ervaring van personen die het een paar keer gebruikt hebben, lijkt me heel kort door de bocht.
Je schrijft dat we Prinses moeten beschouwen als iemand die weet wat het best voor haar is. Moeten we dat met alle volwassenen doen? Met Dirk dan ook? Waar ligt de grens? Gaan we die zelf bepalen? Gaat Prinses die bepalen?
Om eerlijk te zijn erger ik me rot aan de manier waarop dit gesprek wordt gevoerd. Wie Prinses wil waarschuwen voor het gebruik van drugs, wordt weggezet als conservatief of als iemand die Prinses niet ernstig neemt. Dat is geen faire discussie. Faire discussies worden gevoerd op basis van feiten, niet op basis van buikgevoel. De feiten pleiten tegen het gebruik van drugs. Wil je het desondanks toch doen, dan is dat zo. Maar daarover op een eenzijdig positieve manier bloggen, lijkt me nog iets van een andere orde.
Iets anders: een tijdje geleden was Prinses ongepland zwanger. Stel dat ze het nu weer is, gaan we dan ook blijven zeggen dat de drugs vooral moet blijven nemen omwille van de therapeutische waarde ervan?
Ik deel je mening, Veerle. Ik vind het gek dat Prinses als hoogopgeleid persoon deze dingen denkt. Drugs gebruiken “om te helen en binden”. Dat klinkt mooi, maar iedereen doet het toch gewoon voor de roes en de hallucinaties (die niet echt zijn).
Ik krijg er ook een heel slecht gevoel bij, bij posts als deze … moeilijk om dat niet te krijgen, want ik heb gezien bij een familielid wat mdma kan aanrichten. Hersenschade staat niet voor niks bij de mogelijke gevolgen.
Een mama van twee die aan de drugs zit (want dat is het, ook al gebruikt ze niet dagelijks) door toedoen van haar nieuwe partner, geen gezonde situatie…
Helemaal eens met Veerle. Los van de blogster en bezorgdheid rond haar individueel, blijft het wel een feit dat hier over het gebruik zeer verheerlijkend wordt geschreven. Het doet ongetwijfeld mensen zin krijgen om het ook eens te proberen, of dat nu de bedoeling is of niet. Vele mensen van alle allooi lezen hier mee…. De blogster kan mogelijks verstandig met het druggebruik omgaan (of dit denken, ik spreek me hier niet over uit), maar kan onmogelijk inschatten welk effect dit heeft op haar lezers. Er kan nog over gediscussieerd worden of dit haar verantwoordelijkheid is, maar ergens vind ik dit minstens een deeltje wel… (Er zou op zijn minst genuanceerd moeten geschreven worden en verwezen worden naar de risico’s en gevaren).
Het wringt me al een paar dagen, de reacties hier. Ik moet dikwijls denken aan een uitspraak die, denk ik, van Lilith komt. Ik vind ze helaas niet meer terug, maar het kwam erop neer dat er nog nooit iemand van mening is veranderd door een blogpost van een onbekende, of een reactie via internet. En wat voor zin het dan heeft fel te reageren, wat je er uiteindelijk mee bereikt?
Zo voel ik me ook, min of meer, rond de reacties hier. Ik trek niet de oprechte bezorgdheid of ergernis in twijfel. Wel het praktische nut: overtuig je iemand van je bezorgdheid door online en en public een reactie achter te laten? Leidt het ergens toe?
Nu goed, dat is een discussie zonder eind, want ieder heeft zijn reden om te reageren zoals hij of zij doet. Uit bezorgdheid, uit engagement, uit persoonlijke betrokkenheid of om een tegengeluid te willen geven.
Maar één ding wil ik wél kwijt. Veerle, als jij dezelfde Veerle bent als diegene die hier en elders al jaren reageert: ik vind je bijdrages altijd genuanceerd en intelligent. Maar wat je hier in je laatste paragraaf zegt over een ongeplande zwangerschap vind ik een gemene steek onder de gordel.
Ten eerste is het inderdaad iets anders, dat niets van doen heeft met je andere argumenten. Je roept anderen op om een soort van jury te spelen over iemand anders, én voegt situaties toe die op dit moment helemaal niet van toepassing zijn. Ik vind dat eigenlijk een drogreden zoals je verwacht in een juridisch betoog, of zo.
Ten tweede en vooral is het niet nodig om te benadrukken dat de zwangerschap ongepland was. En zeker niet om te suggereren van ‘stel dat ze het nu weer is’. Wat exact? Weer ongepland zwanger? Het fijntjes toevoegen van ‘ongepland’ is wel degelijk geen neutrale informatie. Je creëert er op een subtiele manier het beeld mee van een moeder die haar leven niet onder controle heeft en na ongepland zwanger te zijn nu ook aan de drugs is. Ik vind dat niet netjes van je.
Dank om nuance toe te voegen en op het laatste gevoelige punt te reageren. ❤
Ik denk dat het onderscheid blijft dat je een mening kan hebben en die mag hier ook geventileerd worden, maar de koppeling met een oordeel over mij als persoon, als moeder, over mijn partner, over mijn kinderwens en de mogelijkheid dat ik zwanger wordt, is over the limit.
Ik begrijp je zorg en je vraag om het ‘objectieve’, maar in de opmerking die je maakt ga je te ver.
Dankje. Ik denk dat iedereen zijn mening mag hebben over het topic, maar dat dat niet moet verbonden worden aan oordelen over mij, mijn leven en mijn relatie.
Ik heb na het lezen van sommige van je blogs het gevoel dat je je grip op de realiteit wat aan het verliezen bent. Alles wat je de afgelopen jaren geschreven hebt over moe zijn, achter de feiten aan hollen, onvoldoende tijd hebben voor je werk en je kinderen … Plots lijkt het van geen tel meer, want er is ten eerste de nieuwe Man en ten tweede de drug. Als buitenstaander zie ik vooral een prille (en dus nog onzekere) relatie en een vlucht.
Ik hou mijn hart vast voor wat zal volgen. Volgens mij heb je stabiliteit nodig nu, zowel voor jezelf als voor je kinderen. Ik heb echter het gevoel dat je verzuchtingen naar extreme emoties de overhand nemen en dat je de zaken niet meer helder ziet. Een nieuw kind in deze fase, waarin alles nog zo onzeker is en je nog niet in het reine bent gekomen met je geploeter van de afgelopen jaren, lijkt me een groot risico. Het zal je wel de intense en grootse gevoelens geven waar je zo naar hunkert, maar het zal je situatie ook nog veel complexer en zwaarder maken. In plaats van op krachten te komen en tot een standvastig evenwicht te komen, zal je opnieuw meegesleurd worden in een emotionele achtbaan, die – het spijt me dat ik het zo cru stel – je oudste kinderen niet ten goede zal komen.
Een gelukkig leven is geen opeenvolging van roesmomenten en grootse emoties, het is het stabiele vermogen om het hoofd te bieden aan de realiteit en tevreden te zijn met de dagen zoals ze zijn: soms zonovergoten, soms kleurloos en klein.
Je moest eens weten hoe normaal mijn leven is. Ik ga gewoon elke dag werken, ik zorg voor mijn kinderen, ik kook en doe de was en de plas, ik heb een relatie met een fijne man intussen. Ik ben in heel mijn leven nooit dronken geweest, één keer wat aangeschoten. En ik heb op zes maanden twee ervaringen zoals ik ze net het beschreven en geen plannen voor een derde. Calm down.
Ik heb tot hier toe nog nooit gereageerd hier. Mijn partner en ik nemen ong 3 keer per jaar thuis mdma. Soms is het alleen vrolijkheid en liefde. Andere keren werkt het ook bekend voor mij. Heel veel opgekropt verdriet en woede zijn al los gekomen. Verder doe ik aan yoga. De ‘gewone’ maar ook emotinal release yoga. Deze werkt ook helend en vaak moet ik huilen na zo een sessie. Ik begrijp de bezorgdheid hier wel. Het is een kwestie van je verstand te gebruiken. Alles met mate he.
Dank om dit te delen.
Blijkbaar hebben velen moeite met het aanvaarden dat er naast geen gebruik en misbruik, ook een derde weg van therapeutisch gebruik bestaat.
Voor sommigen werkt dit, voor anderen niet. Als dit niet jouw ding is, prima. P deelt niet meer en niet minder dan haar ervaring hiermee, een ervaring die positief is, en dat is haar goed recht. Dit is niet eenzijdig positieve informatie geven, dit is zeker geen reclame maken, dit ligt gewoon in lijn van deze blog, het delen van haar ervaringen. Deze blog is geen naslagwerk over verschillende vormen van druggebruik of over de nadelen van misbruik.
Iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf en de keuzes die hij/zij maakt. De redenering dat P deze ervaring niet zou mogen delen op haar eigen blog (of niet zo mogen delen zonder ook zeker alle nadelen van misbruik op te sommen) omdat het anderen zou kunnen aanzetten tot misbruik is een redenering gebaseerd op schrik. Schrik voor wat er allemaal ZOU kunnen komen. Stel dat iemand op basis van deze posts het ook eens probeert, is dat de keuze en verantwoordelijkheid van die persoon.
P probeert niemand te overtuigen, ze stelt het niet voor als een all-in-one-oplossing die voor iedereen werkt, ze vertelt gewoon dat dit voor haar werkt (en waarschijnlijk zijn er nog mensen voor wie dit kan werken). Maar blijkbaar vinden een heleboel lezers het wel nodig om haar te overtuigen wat een slecht idee dat niet is, hoe slecht ze niet bezig is. Is het zo moeilijk om te aanvaarden dat niet iedereen werkt of denkt zoals jij? Denk je dat we niet allemaal op de hoogte zijn van de nadelen van drugsmisbruik?
P komt van ver. Ze weet wat ze doet.
En drugs nemen tijdens een zwangerschap (ongelooflijk dat iemand dat durft suggereren maar het staat er echt geschreven) is iets wat enkel junkies doen. Wat P overduidelijk niet is.
Ik vrees dat de manier waarop sommigen hier hun gedacht en hun bezorgdheid uiten vooral weerzin opwekt door het hoge wijsvingergehalte.
Ik was ook eerst verbaasd om te lezen dat er naast geen gebruik en misbruik nog een ander soort gebruik bestaat. Ik weet waarom het niets voor mij is, maar ik vind het fijn voor P dat het haar wel helpt, en ik vind het fijn om erover te lezen.
Dank voor deze reactie. Ik heb mijn eigen blog een tijdje gemeden omdat ik me niet altijd opgewassen voel ten opzichte van de dingen die hier geschreven staan door anderen. Ik maak inderdaad geen reclame. Ik vertel verhalen hier vanuit ervaringen. Blijkbaar zijn deze twee verhalen van exact de twee enkele keren dat ik dit heb gedaan op meer dan zes maanden tijd, erg omstreden. Ik vind het ok als mensen bezorgd zijn, maar ik vind het ook erg dat er meteen oordelende termen gekoppeld worden (een slechte man, ik als iemand die foute keuzes maakt, ….). Ik heb de neiging een beetje te gaan terug schermen met bv alcoholgebruik waarvan ik weet dat sommigen die hier reageren dat wel eens hebben gedaan en meer dan goed is in een langere periode, maar het heeft geen zin. Ik wou gewoon vertellen dat ik iets bijzonders heb ervaren. Punt.
Ik weet van de vorige post dat er veel kritische reacties waren en dat je daar moeilijk mee om kon – ik snap dat, maar anderzijds is het ook wel normaal dat mensen daar zo op reageren. MDMA is geen joint, maar is een chemische drug (voor mij = rommel), en het is dan ook normaal dat er veel tegenstanders zijn. Ik heb het toch ook moeilijk om dit te lezen… Ik moet het misschien maar voor mij houden, maar probeer er toch mee op te passen… Allemaal fijn dat je het doet op het moment dat de kinderen er niet zijn en dat je het op een ‘verantwoorde manier’ doet, maar het blijft wel chemische drugs die je in je lijf steekt, en je bent maar met twee. Wat als er is iets mis gaat? Wat als je teveel neemt? Want als je ‘nog in een trip zit’ op het moment dat de kindjes van school gehaald moeten worden? Ik vind ook dat het meer een ‘vlucht’ lijkt, in plaats van iets ‘helend’ (volgens mij kan drugs nooit helend zijn, tenzij in specifieke gevallen ‘op voorschrift’, maar dan gaat het om pijnbestrijding, drugs kan volgens mij nooit, maar dan ook nooit helend zijn ‘voor de geest’). Enfin, ik zal waarschijnlijk serieus op mijn donder krijgen als ik zoiets schrijf, maar ik heb soms het idee dat je niet altijd de juiste keuzes maakt. Ik vind het moeilijk om te bekijken als buitenstaander dat een vrouw die (volgens mij) geen drugs neemt en voor de rest net heel erg gezond leeft (veganistisch, bio, veel bewegen,…) met haar nieuwe vriend meteen mdma probeert, en dit ook meerdere keren doet. Het is waarschijnlijk fout, maar in mijn ogen kan een man die mij aanmoedigt om drugs te nemen geen goede man zijn. Ik bekijk dat zelf misschien ook vanuit een fout oogpunt, zelf als moeder zijnde: ik vind dat echt niet verantwoord. Ik lees ook vaak in jouw berichten dat tijd met de kinderen energie van jou vraagt, in plaats van energie geeft, en als ik dan lees dat iets als dit je net wél positieve gevoelens geeft, dan moet ik echt wel even slikken. Ik weet dat dit overkomt als kritiek en dat je dit niet zal zien als bezorgdheid, maar pas toch een beetje op…
Ookal ben ik het niet eens met de prinses: wie zonder zonde is…
Het is niet nodig om te oordelen.
Dat de zwangerschap ongepland was, was niet bedoeld als steek onder water. Ik had het misschien nauwkeuriger moeten verwoorden, dat geef ik toe. Het komt botter over dan ik het bedoelde.
Maar drugs zijn geen vrijblijvende keuze. De oproep om open minded te zijn, moet zijn grenzen kennen. De mate waarin iedereen hier open minded is, kent in de praktijk ook zijn grenzen; we zijn het niet t.o.v. Dirk. En ik wil ook niet oproepen om dat wel te zijn, want het IS niet ok wat Dirk deed. Maar ik vind drugs nemen op dit moment voor Prinses ook niet ok. En ik ben er wel degelijk bezorgd om, ja. Ze heeft al een aantal keren laten vallen dat een derde kind welkom zou zijn, en dan vraag ik me af hoe je dat kan verzoenen met een keer per maand drugs gebruiken. Dat lijkt me niet goed. Als volwassene kiezen voor drugs, is één zaak, maar er een ongeboren kind aan blootstellen, is een andere. Ik denk niet dat Prinses dat niet weet. Maar het kenmerkende aan een ongeplande zwangerschap, is dat ze ongepland is. Dan is je leven niet altijd afgesteld op een zwangerschap, met andere woorden.
Maar goed, het spijt me als ik daar mensen mee gekwetst heb.
Ik geef je trouwens wel gelijk: discussies voeren heeft misschien weinig zin. Dat is zo online maar ook in het echte leven. Het was sterker dan mezelf om te reageren; ik las aanvankelijk uitsluitend positieve reacties en had daardoor de indruk dat mensen echt begonnen te geloven in de heilzame werking van drugs. Ik blijf vinden dat enkel die heilzame werking benadrukken, niet goed is. Mensen moeten weten waar ze aan beginnen als ze starten met drugs.
Bedankt voor je reactie op mijn reactie, dat wilde ik gewoon even zeggen.
Is er hier niemand die denkt ; dat wil ik ook wel ns ervaren ? ???
Ikke wel ! 😉 ik ben nogal nieuwsgierig van aard 😀
Ik ga er van uit dat je er verstandig mee om gaat. De reacties hier zijn geïnspireerd door angst vooral , vind ik.
Dat je goed schrijft, staat buiten kijf. Door je stijl hangen lezers aan je lippen. Maar wat ik hier soms lees, maakt me eerlijk gezegd bang. Laat ik het daar maar op houden.
Angst voor het onbekende is een normale overlevingsreflex.
Het is illegaal, dus niet gecontroleerd, dus weet je de samenstelling niet… En dat kan gevaar inhouden voor je leven.
Maar als voor u het therapeutische effect meer waard is dan de mogelijke gevaren…. Dan moet je die keuze vooral zelf maken. En wij supporteren! En hopen dat het goed komt.
Ik reageer niet vaak, lees wel soms en blijf stil met m’n eigen gevoel zitten.
Het is sowieso nieuw he, dit soort ‘binnenkijken’ in iemands leven zonder echt contact. Heel het nonverbale stuk gaat verloren, waar je even geschokt zou kijken als je schrikt van dit ‘gebruik’ en wat later meelevend en nog wat later misschien toch even zou doorvragen naar het hele plaatje. En je zou met je hele wezen kunnen laten zien dat je het goed voorhebt met de ander…
Ik ben in elk geval blij dat jullie reageren met nog wat info vanuit een professionele of andere ervaring.
Dat doe je denk ik niet omdat je het veroordeelt.
Reacties dienen niet enkel om schouderklopjes te geven, maar ook soms bedenkingen of info.
Ook zo laat je medeleven zien he. En maak je toch ook een kanttekening voor wie er niks van kent, zoals ik.
Ik vind het verontrustend, wat ik hier lees. Niet voor publicatie vatbaar, zoiets. Mijn gevoel.
Tegelijk is het boeiend, en prikkelt het je nieuwsgierigheid.
Ik heb tiener-kinderen en ik hoop dat zij ook zo goed hun grenzen kunnen bewaken als jij, Prinses.
Of eigenlijk hoop ik dat ze daar nooit mee beginnen. Het is mss toch niet zo vrijblijvend, als je blogt…
Pingback: Dat een mening geen oordeel hoeft te worden | En ze leefden nog groen en gelukkig
https://www.charliemag.be/wereld/therapie-xtc/
Dankje. Ik herken het stukje over toegang tot de hoogste zelf en het kunnen helen. En ik ben blij dat dat mogelijk is.
Heb ik dit verhaal helemaal niet meegekregen en lees het nu pas incluis de reacties van iedereen. Poefff…wat een heftigheid komt er los bij mensen, waarschijnlijk allemaal goed bedoeld maar misschien niet zo handig verwoord allemaal.
Het risico van bloggen waarin reacties zijn toegestaan is dat mensen reageren, net als je met vrienden thuis op de bank zit te kletsen. Mensen willen graag meedenken en meepraten. Drugs en andere heftige onderwerpen roepen ook heftige reacties op bij mensen.
Ik oordeel niet over drugs, behalve als mijn kinderen het willen gebruiken..dan is het een heel ander verhaal. Op zich denk ik lieve Prinses, dat als je thuis in een veilige omgeving met je eigen partner dit soort dingen doet er niet zo heel veel mis kan gaan. Dagelijks roken en drank gebruiken zorgt voor meer schade dan wat jij doet, denk ik, ik ben geen dokter natuurlijk. Liefs