Ik ontmoette de man-in-kwestie op een heel eigenaardig moment. Het moment dat we beiden de vriendin bezochten die de dag voordien weduwe was geworden. Ik was er naar toe gereden met een bonzend hart en een bos witte rozen. Hij zat daar, dronk koffie, straalde rust uit. Wat een fijne man, dacht ik.
Een fijne man die ik dagen later op de begrafenis terug zag, zijn arm om zijn vriendin geslagen. Een leuke vriendin. Elegant, aardig. O, dacht ik. We spraken beiden op de uitvaart. Hij huilde toen hij zijn papier opvouwde en naar zijn plaats toe liep. Zij nam zijn hand.
Via de gemeenschappelijke vriendin werden we met elkaar in contact gebracht. De vakantie in Amsterdam zorgde voor een vreselijke date waarbij mijn beide kinderen zich onmogelijk gedroegen. Ik huilde op de terugweg. Niet om hem of omwille van verwachtingen met betrekking tot de date, maar wel omwille van echt verdriet omdat de dingen met mijn jongens soms zo uit de hand kunnen lopen. De oudste was aangedaan en stelde voor om beter zijn best te doen om het leuk te maken samen. Dat lukt met vallen en opstaan.
Maar de man-in-kwestie, intussen trouwens vrijgezel, bleef appen. Dagelijks. Ondanks mijn monsterkinderen. Het is een man waar ik geen trillende benen van krijg. Hij is rustig, beheerst, wat te oud voor me. Hij heeft een prachtig huis en hij heeft zijn zaakjes op orde. Hij maakt met zorg cappuccino en we lezen dezelfde boeken.
Een volgende date dient zich aan. Eén zonder kinderen. Ik kijk er naar uit, maar er is niets van euforie, spanning of stress. De dag dat ik de ondeugdelijke man ge-smst had met de vraag een kopje koffie te drinken samen, was ik helemaal hyper. Uit angst voor het antwoord had ik mijn gsm in de kledingkast verstopt. Het was zo spannend, zo vlinders-in-de-buik-achtig. Dat is leuk maar ook erg vermoeiend en overheersend.
Ik weet niet zo goed wat ik moet vinden, denken of willen. Ik wil gewoon maar even niets. Binnen enkele dagen zie ik hem. Dan kook ik voor ons, heffen we samen het glas, praten we en daarna zien we wel weer. Het is heel nieuw voor me dat ik me er niet in verlies.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ik ben zo benieuwd naar de reacties hierop. Het is iets waar ik zelf ook mee worstel.
Want er komt een moment dat je moet kiezen, verdergaan of stoppen? Kiezen voor veiligheid en rust of wachten op vlinders en spanning. Ik hoop nog altijd op een combinatie van de twee. Maar heb het tot hier toe nog niet gevonden. En dan stel ik me de vraag: wil ik gewoon te veel?
Vlinders komen vanzelf. Of niet, dat weet je na een tijdje pas.
Jouw vlinders kunnen best voorzichtig zijn geworden, zeker als dit serieuzer is dan bij de ondeugdelijke.
Geen idee of ritaline ook je vlinders wat rustiger maakt, zodat je met meer aandacht een goede keuze kunt doen.
Geniet gewoon van moois, aandacht en gezelschap
Spannend! En relaties met een groot leeftijdsverschil kunnen ook prima werken.
Daar ken ik inderdaad erg inspirerende voorbeelden van ;).
Zo is het maar net, prinses, want wat maakt ouder plots ‘té oud’? Vooral laten gebeuren wat gebeurt en nog niet teveel denken. Geniet van je date!
Ik heb lang een welles-nietes gevoel gehad bij mijn ‘man die zoveel rust bracht’. Ook niet meteen vlinders/aantrekking, maar wat een thuiskomen!!
Ondertussen zijn we meer dan 5 jaar samen en neem ik vandaag nog de trein (kleine 2 uur, hij doet een tour de Belgique momenteel) omdat het zijn verjaardag is en verdorie van PURE GOESTING!
Het kan dus Prinses, en een man die jou waard is kan ook geduldig wachten.
Ik zou het je van harte gunnen!
Manlief en ik hadden een gemeenschappelijk eerste jaar aan de unief zonder elkaar op te merken. In het tweede jaar hadden we nog de meeste vakken samen en leerden we elkaar een klein beetje kennen. In het derde jaar zaten we minder samen en pas dan zijn we een koppel geworden. Tijdens een dagje met die vriendengroep waren er bij mij voor het eerst “hmmm, wat als?” gedachten, een paar maand later kwamen daar kriebels bij. Liefde op het eerste zicht was het dus niet echt, maar thuis is sindsdien wel bij hem en later ook de kindjes. Een relatie hoeft niet vanaf de start vurig te zijn om goed te kunnen zijn…
Ik heb ooit iemand bijna drie jaar gekend voor ik stapelverliefd op hem werd. Het kan dus hoor, het hoeft niet altijd romantisch liefde op het eerste zicht te zijn 🙂 Je hoeft niet echt iets te vinden, denken of willen; gewoon afspreken en samen een leuke tijd hebben en gewoon zien wat ervan komt.
Ik wens het je allemaal van harte toe!
Misschien is dit verhelderend en kan je er iets mee? Haar boek over het onderwerp, “Blijf bij mij”, heeft mijn leven alleszins veranderd …
http://www.duetrelatiebemiddeling.be/blog/waarom_je_(altijd_maar_opnieuw)_op_de_verkeerde_valt1
oeeeh blij om te lezen dat er een man is 🙂
Echt? Moet er dan altijd een man zijn?
Ik ben gewoon blij. Er moet niets van mij.
En wat een lieve en attente vriendin ben jij, die klaarstaat op zo’n moeilijke momenten ondanks dat zelf niet weet wat eerst doen.
Ik denk dat je lezers het “in-spanning-zijn-gedeelte” wel coveren 🙂
Wees jezelf, geniet van de ontmoeting en laat ons iets weten hé 🙂
Die “verliefde trillende benen” toestanden, dat moet je niet per sé hebben hoor. Laat het rustig groeien en zie wat het geeft. Draait het uiteindelijk op niks uit? Jammer, misschien komt er wel een mooie vriendschap uit. Past het wel, des te beter. Een relatie hoeft niet per sé te beginnen met een intense verliefdheid. Die kan daar ook plots wel zijn. Niks beter dan een rustig gegaard stoofpotje, zoiets? 🙂
Ook: Die intense verliefdheid, is die er niet vooral voor de meer “foute” mannen? (Dirk, ondeugdelijke, …?)
Het klinkt in elk geval zalig …… Oh ik wens het je zo toe, Prinses!
Geniet er nu gewoon van!!!!!!!!!!!!
Bij het lezen van sommige reacties krijg ik hetzelfde gevoel als toen mensen me na de geboorte van mijn zoontje zeiden, schreven, beveelden: Geniet ervan!! Goed bedoeld en lief, dat snap ik wel, maar soms ook heel snel gezegd, wat zeg je anders tegen iemand die het geluk lijkt tegen te komen? Maar ik wist niet hoe ik daaraan moest beginnen, aan dat genieten. Meer dan doodmoe, angstig, worstelend, onzeker, vol twijfels,…. Ik kreeg en krijg het ook vaak te horen als er weer eens iets onduidelijks gaande is met een man. En helaas is het vaker onduidelijk dan duidelijk bij mij. Maar voor mensen met hechtingsproblematieken, zoals beschreven in het artikel van Rita Ponnet (zie reactie Zeemoed), is dat opstarten van een mogelijke relatie vaak niet genieten maar hels moeilijk en een periode van veel onzekerheid, angst en twijfels. Dus Prinses, ook al ervaar jij dit misschien toch anders dan ik, ik wil je zeggen: je hoeft niet te genieten, al die vragen, twijfels en die tijd van onzekerheid kan erg lastig zijn. Ik hoop dat je veel goede raad en advies krijgt van mensen in je omgeving die je patronen in relaties kennen. Mij helpt die spiegel wel en dat kan me terugbrengen bij mijn gezond verstand en mijn intuïtie, die al lang weet waarom deze man wel of geen goede partij is. Ik wens je een heel deugdelijke man in een heel helende relatie!
Ja, en wat ik daarnaast ook zelf dacht: ik vind het eigenlijk niet zo heel belangrijk of Prinses een relatie heeft, date of niet. Ik bedoel daar niet mee dat het voor jou, Prinses, niet van belang is, hé. Wel dat ik jou niet meer of minder interessant, belangrijk of boeiend vind als je single bent, als je in een relatie zit, als je oudere mannen valt of op ondeugdelijken. Dat ik jou het beste gun, is dus iets anders, maar dat voor mij jouw karakter en waarde daar niet door verandert, wil ik toch ook zeggen 😉
Nu roept mijn zoon me en als single… is er niemand anders om hem op te vangen natuurlijk 🙂
Heel mooi verwoord Atlas
Ja idd mooi verwoord.
En als ik schrijf ‘geniet ervan’ dan bedoel ik: geniet van het koken, het glas wijn EN van het besef dat je jezelf niet verliest …
Wanneer kom je op “mijn” tuinbankje vertellen? Of je monstertjes droppen, zodat je nog eens kan afspreken met de man-in-kwestie (en daarna vertellen natuurlijk).
Ik wens je gewoon gelukkige dagen. Heel veel, en echt van harte. Tot binnenkort?
HEEL GRAAG! Ik ga gewoon met JOU daten :). Ik mail wat voorstellen (maar eerst: slaap!).
Pingback: De date: het vervolg | En ze leefden nog groen en gelukkig