Temperament

Ik ben vast niet de perfecte ouder. Wie wel? Ik heb mijn issues en heb behoorlijk wat werk aan mezelf gehad de laatste tijd. Ik heb nog steeds een hekeltje aan dat alleenstaand moederen, omdat ik het een klus vind, alles beredderen. Ondanks hulpbronnen, ondanks pillekes-waar-mijn-kop-rustig-van-wordt, ondanks steeds meer dingen op de rails.

Ik heb weinig antwoorden en veel vragen. De gedachten die hier de laatste dagen geuit werden rond mijn moederschap, over eerlijkheid, kwetsbaarheid en negativiteit, blijven een beetje aan mij plakken.

En toen kwam dit voorbij. Ik vond het sowieso al een goede mama-site, die helpt niet te oordelen over jezelf en over anderen.

Dit stukje was nagel-op-de-kop bij mij:

Elke dag is er strijd bij ons thuis. Strijd bij het aankleden, strijd om wat er op de boterhammen moet, strijd omdat Max niet naar de opvang/opa en oma wil, strijd bij het ophalen, strijd bij het traplopen, strijd bij het avondeten, strijd bij het badderen, strijd om hoeveel boekjes er voorgelezen moeten worden, strijd om het slapen…voel je hem? Als je daar al zo’n tweeënhalf jaar dagelijks in zit dan wordt dat je realiteit.

Uit: Als je elke dag in oorlogsstand staat – door Femke Sterken

Hoe graag ik mijn beide kinderen ook zie, ik weet dat het met de ene elke dag strijd kan zijn, en met de andere mopjes tappen. En dat ligt vast deels aan de interactie, deels aan fouten die ik maak als ouder, maar ik geloof dat er ook een gedeelte terug te voeren is op het karakter van een kind. De oudste heeft een knoop in zijn karakter die het voor hemzelf en zijn omgeving lastig kan maken. De jongste is mister sunshine. Maar OOK: de oudste kan zichzelf perfect nuttig en gedreven bezig houden, heeft focus, interesses, ideeën. En de jongste komt te midden van een kamer vol speelgoed nog liefst aan mijn been hangen om te zeggen dat hij iets-anders wil.

Ik negatief? … Ik denk het zelf niet. Als ik negatief zou zijn zou ik vertellen over de vrienden die me gezegd hebben liever niet meer af te spreken met de oudste erbij, omdat ze dat te irritant vinden (er is inderdaad geen gesprek mogelijk, maar mijn moederhart krimpt). Als ik negatief zou zijn, zou ik vertellen over die keer dat ik met mijn kinderen vroegtijdig weg ben gegaan van een speeldate omdat één van de andere kinderen overprikkeld geraakte door mijn oudste en zich onveilig voelde. Als ik negatief zou zijn, zou ik vertellen over al die keren dat ik huilend ben terug gereden van wat voor andere gezinnen een leuke activiteit kan zijn en geen onhoudbare toestand.

Aan alle andere ouders van temperamentvolle kinderen: veel liefs.
Aan alle andere ouders van niet-temperamentvolle kinderen: niet oordelen.
Aan alle anderen: niet oordelen.

En je kan ook dit lezen.
En dit.