Reactie op reacties

Reacties op deze blog kan ik indelen in drie categorieën. Compassievolle reacties, tips en/of nieuwe inzichten en de wat scherpere reacties.

Die laatste reacties zijn gelukkig zeldzaam, maar stom genoeg blijven ze altijd door mijn hoofd spoken als ze gekomen zijn. Dat komt omdat ik er voor kies op deze blog kwetsbaarheid te tonen, de binnenkant van mijn hoofd, twijfels en gedachten. Een beetje laf, want anoniem. Maar toch. Het is wel ‘echt’, het is vaak intiemer dan ik met mensen uit mijn werkelijke omgeving deel.

Misschien maakt het feit dat ik anoniem schrijf het gemakkelijker om een wat scherpere reactie te posten. Maar daarom dus schrijf ik dit stukje. Ik denk dat ik best kritiek kan verdragen en ik heb over elke tip/elk inzicht dat me aangereikt werd oprecht nagedacht. Dat is altijd voeding geweest voor verder denken en daar ben ik dankbaar om. Maar de wat scherpere reacties, ook al weet ik niet eens of ze zo bedoeld zijn, … Daar kan ik niet zo veel mee. Ze spoken in mijn hoofd, dat is alles.

Op mijn post over het zoekend-ouder zijn kwamen bijvoorbeeld twee reacties die spookten. Dat ik een post minder moest schrijven hier om een boek te kunnen lezen. Uhm, ik geloof niet dat ik in maximum een half uurtje een boek kan lezen, maar los daarvan: moest dat nu echt zo geformuleerd zijn? Ik denk dat ik het veel makkelijker aan zou nemen als tip en dus ook echt zou doen, als dat eerste zinnetje er niet bij stond. Ik vond het wat wrang. Misschien suggereerde dat zinnetje niets, maar zoals het er nu stond gaf het mij het gevoel dat ik door hier te schrijven verwaarloos wat van een ouder mag verwacht worden ofzo.

Iemand anders schreef of ik er wel eens bij stil stond dat ik negatief over mijn kinderen schreef en dat ze op een dag ook kunnen lezen. Mijn eerste gedachte was dat ik mijn kinderen niet perse mijn blog laat lezen. Maar ook: is het zo dat ik negatief ben over mijn kinderen? Ik denk dat ik eerlijk probeer te zijn over de complexiteit van opvoeden. Over hoe het is als je je kind niet helemaal snapt en dus een beetje onmachtig zoekt naar een manier om het thuis samen fijn te hebben zonder al te veel spanningen. Ik heb het er met mijn oudste zoon ook vaak over. Dat hij zo vaak boos is en dat ik daar verdrietig van word. Of hij me kan vertellen hoe het fijner zou kunnen zijn voor hem zodat hij niet zo boos moet worden. Wat we samen anders kunnen doen. Hij (her)kent wat er aan de hand is. Hij weet dat we samen zoeken. Ik vertel hem met dezelfde openheid dat ik een periode heel verdrietig ben geweest waardoor het toen moeilijker was voor mij om alles goed te doen. Ik vertel hem ook dat ik het soms moeilijk vind om de dingen voor de baas goed te doen, en voor hem en zijn broer, en ook nog het huishouden. Niet om hem daarmee te belasten, maar om hem uit te leggen hoe de situaties waar we samen in belanden tot stand komen. Als we allemaal moe zijn bijvoorbeeld. Of als ik na een drukke werkweek  met twee vermoeide kinderen nog wat boodschappen moet doen (slecht plan, maar soms is dat hoe het gaat). Ik probeer hem wel altijd duidelijk te maken dat ik de moeder ben, dat ik graag voor hen zorg, maar dat het leven gewoon niet altijd over rozen gaat. De omstandigheden zitten soms wat tegen, zoiets.

Ik dacht ook aan mijn eigen moeder. Ik weet niet hoeveel ze nadacht over ons, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat ze dat (met mij) althans niet echt deed. Ze combineerde autoriteit met verwachten dat ik het zelf maar redde, waardoor (zie ik nu, dankzij de link die Zeemoed postte hier) ik in relaties waarschijnlijk zowel angstig ben met als zonder iemand. Ik denk niet dat het slecht had gevoeld als ik op een dag een blog van haar had kunnen lezen waarin ze zich afvroeg waarom ik altijd alleen op mijn kamer zat en het niet vertelde als ik ziek was. Ik had het als betrokkenheid gezien. ‘Gezien worden’. Hoewel mijn zoon van zes mijn blog niet gaat lezen, hoop dat ik het duidelijk mag zijn dat wat ik schrijf betrokkenheid is en niet negativiteit-om-de-negativiteit. Ik denk er over na, ik worstel ermee. Ik probeer dingen uit als moeder. Ik probeer te snappen wat er aan de hand is.

Dus. Dus hakte die reactie er toch even flink in, waar ik dan weer allerlei gedachten bij had. Ik nam me voor me niet te verdedigen, maar deed het bij deze toch.

Wat ik eigenlijk wil zeggen? Dat we misschien allemaal moeten oppassen wat we schrijven. Er zijn niet-nader-te-noemen-blogs waar de schrijvers wel eens wat over zich heen krijgen waar ik mijn ogen van open sper. Natuurlijk moeten we niet alleen maar lieve dingen aan elkaar schrijven, maar er is een verschil tussen een venijnige reactie of een oprecht betrokken poging om iemand een inzicht aan te reiken. Het eerste kunnen we proberen vermijden en in het laatste kunnen we ons oefenen.