Links van me staat voor 50 euro medicatie. In de kast zitten pepmiddeltjes, voor mezelf. Om de dagen door te komen. Energieboostdingen van bij de apotheek, waar ik normaal gezien niet aan doe, maar nu even al mijn hoop op stel. De hoop dat ik nog enigszins normaal mag functioneren, met de nachtjes zonder slaap of met een beperkte slaap, door de afwisselend zieke Babybroer en Kleuterzoon. Ik heb de voorbije weken liters lichaamssappen opgekuist, nu zitten we aan de oor-, keel- en luchtwegenontstekingen.
Verder zit het ook niet erg mee, met niet te verkrijgen ziekenoppas voor kindjes bij CM voor vandaag (dat wordt drie koppen espresso en nachtwerk straks), en Dirk die het allemaal zijn zaak niet vindt dat ik al maanden niet voldoende uren kan kloppen omdat ik elke week wel weer eens een dag of erger nog, twee dagen niet kan werken. Omdat de school weer eens een dag toe is. Omdat de opvang toe is. Omdat vooral Babybroer de ziektes aan elkaar rijgt. En dat ik de uitputting nabij ben, of misschien zelfs voorbij, kan hem ook niet schelen.
Ik heb een boek naar zijn hoofd gegooid. Dat was geen goed plan, maar het luchtte op.
Intussen zitten we weer in het k*tpatroon dat als volgt gaat: ik laat hem weten dat we moeten praten, hij reageert nergens op, waar ik dan weer witheetwoest van word. Iemand tips om dit soort patronen te doorbreken?
Op momenten dat ik wel kan werken, lijkt het alsof de stress/vermoeidheid me loeihard neermept. Ik lees dingen zonder ze te begrijpen, zie geen verbanden meer en krijg geen letter op papier. Ik vergeet veel.
Dit is het ergste aan alleenstaandmoederen. Het gevoel dat je vooruit wil en moet, maar dat je geen stap kan zetten omdat je geketend bent. Armen en benen. Trekken, proberen, al je krachten verzamelen, en telkens maar het onderspit delven en zien dat er bij momenten nog een extra ketting toegevoegd wordt om je zeker op je plek te houden.
Hierbij mijn excuses omdat ik geen mails beantwoord de laatste tijd. Het is niet dat ik het niet wil.
En voor diegenen die het vroegen: nee, ik heb nog geen nieuwe baan. Nog twee gesprekken te gaan. Maar als de baan er komt, heb ik voor mezelf besloten dat het contract ten vroegste 1 februari mag ingaan, omdat ik rust nodig heb en eens moet kijken of ik de sleuteltjes van al die kettingen kan vinden.
En het ergste van alles?
Daarnet belden de mannen van het oud ijzer aan, om te vragen of ze mijn auto mochten meenemen. Aaaaargl! 🙂
En ze leefden nog groen en gelukkig 