Je kan niet alles hebben

Volgens mij kan je niet alles hebben.

Ik heb een vriendin, die een man heeft, maar geen kind.
Ik heb een vriendin die een leuke baan heeft en veel verdient, en geen kinderen heeft en geen man.
Ik heb een paar vriendinnen die wel een man en een kind (of kinderen) hebben, maar geen leuke baan. Wel een leuk huis meestal.
Ik heb een vriend die een leuke baan heeft, een leuke vrouw en leuke kinderen, maar geen tijd.
Ik ken iemand die een man heeft, maar geen kinderen, en wel een buitenverblijf aan zee.
Ik ken iemand die drie leuke kinderen heeft en een heel lieve vrouw, maar ook een hersentumor.
Ik heb zelf kinderen en een leuke baan (toch nog heel even), maar geen man.

To have or not to have

Nu lijkt het even alsof je alles hebt als je [een partner + kinderen + een huis + een leuke baan] hebt. En wat is ‘hebben’ een akelig woord in deze! Maar het is ook vaak zo dat je dat allemaal kan hebben en toch niet gelukkig zijn. Of niet gelukkig genoeg. Omdat je geen tijd hebt. Of geen vrienden. Of gewoon, zonder reden, omdat je het niet voelt.

En dan heb ik het nog niet over geld gehad. Of hobby’s. Of gezondheid.

To be (happy) or not to be (happy)

Het komt altijd weer neer op hetzelfde besef: het zijn niet de omstandigheden die je gelukkig of ongelukkig maken, het is hoe je ermee omgaat.

Laatst was ik met de kinderen in een museum. Eigenlijk was het maar iets heel gewoons, maar omdat we zelden zoiets doen, werd het erg bijzonder. Vooral omdat het gewoon lukte, en ik me al duizend zorgen gemaakt had over of het wel kon lukken met die twee aapjes.
Daarna gingen we taart eten en koffie drinken, in een koffiebarretje. Alwaar Babyzoon natuurlijk mopperde tot hij uit de buggy mocht en vervolgens elegant tegen een tafel liep en het op een brullen zette, terwijl Kleuterzoon de stukjes chocola uit zijn taart aan het peuteren was, en uit de mijne.
Later liepen we op een plein, en dacht ik: zo zouden alle zondagen moeten zijn. En ik was alweer eens intens, intens gelukkig. Had het me een half jaar geleden verteld, ik had je een klap verkocht*.

Leegte & chocola

En even vaak lukt het niet, hoor. Zo eerlijk ben ik dan ook wel weer. Ik haat de momenten dat ik ’s avonds in mijn keuken met als enige gezelschap een stem op de radio, als een hamster alle mogelijk chocola en zoetigheden verzamel en er troost in zoek. Wanhopig soms. Omdat ik moe ben. Op. Leeg. En leegte vullen met chocola, hoe logisch is dat niet? Ook al had ik me voorgenomen er echt mee te stoppen want helpen doet het niet. Echt niet. Ook al voel ik me stilaan ellendig, omdat ik het gevoel krijg dat ik mezelf vergiftig met de suiker die ik eet. Ook al staat er een volle mand fruit.

Maar tja. Te weinig wilskracht. Je kan niet alles hebben. Toch?

(*Natuurlijk niet echt, ik ben niet agressief van aard, voor jullie denken dat Dirk de benen heeft genomen omdat hij thuis afgetuigd werd. Maar opmerkingen als dat ik van kleine dingen zou kunnen genieten, en dat er weer mooie momenten zouden komen, deden mijn ellendig gevoel toen geen recht, ik voelde me er telkens onbegrepen door.)