Ik heb een hele dag werk op mijn kantoortje. De laatste tijd ben ik wat opgejaagd geraakt. Ik heb altijd moeite met onzekerheid gehad. Als ik wist dat ik binnen zes maanden maandelijks genoeg opdrachten zou hebben, zou ik het perfect kunnen verdragen dat dat vandaag nog niet zo is. Maar het feit dat ik het niet weet, maakt het lastig. En eenmaal in business krijg je allerlei businessnetwerken in beeld en marketingmensen en vliegen de woorden als je omzet verhogen en ambitieus zijn en je markt vergroten je om de oren, en dan voel je je al snel een mislukkeling als je wél werk hebt, maar er niet in omkomt.
Anyway. Ik zit in mijn kantoortje. Er staat een nepkacheltje dat toch een soort open haard-indruk geeft met vlammetjes (en eco verantwoord gezien de zonnepanelen op het dak). Ik heb thee en chocolade en er branden kleine lampjes en ik zit op mijn sokken en ik ben omringd door boeken en wat planten en bloemen en ook al is het niet opgeruimd (genoeg), het is lief, cosy, van mij. Terwijl het buiten begint te schemeren werk ik mijn taken van de dag af (ik werk heel hard en in een heel fijne flow meestal), daarna ga ik mijn kopjes afwassen en mijn tas maken, maak ik een praatje met mijn lieve huisbaas en ik ben zo content.
Zo content met die stille plek. Het werk waarvoor ik niet elke dag de deur uit moet. Het tempo. Het feit dat ik het werk dat ik heb goed kan doen. Het feit dat ik heel veel helemaal alleen kan zijn daar.
Eenmaal thuis heb ik veel energie. De Man is weg, dus ik kook, we eten, ik doe de kinderen in bad en bed, ruim het huis op, vervang de vuilniszak, steek een was in en typ dit stukje. Ik besef dat ik voldoende introvert werk moet hebben (denken, lezen, schrijven), zodat ik a. oplaad voor de rush thuis en b. tegen het extraverte werk kan (voor groepen staan).
Soms lijkt al dat ondernemen zo absurd, maar op zo’n dag klopt het. Voor het eerst kan ik de huur betalen met geld op mijn zakelijke rekening, en zelfs nog een andere factuur. Loon zit er nog niet in. Er waren tijden dat ik elke dag gecentrifugeerd werd door de afstanden die ik reed, de contacten die ik had, het werken in een open kantoortuin. Als ik toen een foto had mogen zien van mijn kantoortje op een dag als vandaag, had ik volmondig ja gezegd. Zelfs al wist ik dat ik de onzekerheid, het gebrek aan voldoende inkomen en de twijfels erbij moest nemen.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Wat een heerlijk opgetogen stukje!
You go girl!!!!
Wat een mooi inzicht: voldoende introvert werk is noodzakelijk om de rest aan te kunnen.
Goed onthouden, want anders ga je teveel vanuit je reflexbrein leven, en dan kom je zelf ook niet meer op dit inzicht. (Hoop dat je deze zin nog kunt volgen)
Ja hoor, kan ik prima volgen.
Klinkt keigoed. Introvert werk vind ik mooi, ik denk dat ik dat enerzijds ook nodig heb, anderzijds maakt het me heel onzeker wel. Omdat er niemand is om je te zeggen dat het goed is, en omdat het typisch werk is dat maar traag resultaten genereert.
Inspirerende post!
Je vorige stukje vond ik al zo treffend en hopla , nu doe je het alweer. Jij hebt echt een groot talent, om dingen zo TREFFEND (sorry ik gebruik weer dat woord maar het is echt zo) neer te schrijven.
dit: Ik besef dat ik voldoende introvert werk moet hebben (denken, lezen, schrijven), zodat ik a. oplaad voor de rush thuis en b. tegen het extraverte werk kan (voor groepen staan).
Ik had deze zin nodig vandaag. Een zin waar ik mijn dag kan aan ophangen . Want soms krijg ik piekhaar en stress en denk ik : hoe komt dat toch. En de zin die jij daar zomaar even schrijft, is het antwoord.
Waarvoor oprechte dank.
jij schrijft anders ook treffend neer wat ik dacht tijdens het lezen van deze post!
Wat heerlijk dit te lezen! Oh, ik ben zo blij voor jou, en het geeft me zoveel moed dat het dus kan: een stukje van je leven zo inrichten dat je er gewoon graag bent en fijn kan werken en even lekker gelukkig oo je gemak kan zijn zodat je daarna weer opgeladen in de wilde wereld kan duiken..
Dat is fijn om te lezen en klinkt goed.
Ik maak een klein vreugdesprongetje. Zo blij voor jou. En dat werk komt wel. Bouwen heet dat dan. En ik vrees dat hij bij “ondernemers” is als bij veel “werknemers/managers”. Veel blabla en zelfverheerlijking. Niet naar de anderen kijken, naar jezelf zou ik zeggen. Het komt wel.
Ikzelf zal ook die ene zin stelen voor in mijn flardenschriftje. Omdat het zo mooi, puur en waar is, ook voor mij. Alleen omschrijf jij het zo perfect!