Comfort: het vervolg

Zoals je hier kon lezen, zijn we een tijdje geleden te gast geweest in het appartement van Ineken. In mijn vorige post vertelde ik vooral over de plek zelf, in deze post vertel ik over het weekend.

Vrijdagavond. We hebben een drukke week gehad. Quality time, een weekend aan zee! Het stormt, we zitten erg dicht bij zee. De kleine boeddha slaapt vlotjes in, maar grote broer ligt nog even wakker door de storm. We praten een beetje. Ik zet een kopje koffie voor mezelf, berg het geplande werk op, ga gewoon even zitten en laat de mooie plek op me inwerken.

Zaterdag. Bij quality time hoort lekker eten. In de Albert Heijn van Oostburg vinden we lekkers om fijn en gezond samen te eten. Na de lunch gaan we naar het strand, en daarna wandelen we naar Retranchement. Het is een wandelingetje van ongeveer 5 km, maar valsspelers zoals wij kunnen dat goed inkorten tot 2 door de auto aan Camping Juffertje in het Groen te zetten. Als je dan het water volgt, landinwaarts, loop je het dorp in en kom je precies uit bij de Parlevinker. Poffertjes. Do I need to say more?

’s Avonds kom ik thuis met wel erg vermoeide kinderen. De zeelucht? Mijn met liefde bereidde lasagne wordt niet gesmaakt. Ik zie het aan hun ogen. Koorts. Die avond zit ik met twee gloeiende kinderen in een appartement aan zee. Gelukkig was ik zo verstandig om een pijnstiller/koortswerend middel mee te nemen. Maar het is wel vloeken. De nacht is onrustig. De jongens zijn klam en ze hoestten.

Zondag. De situatie wordt er niet beter op. Ook ik voel me niet ok. Naar buiten gaan is uitgesloten, Grote Broer kan niet op zijn benen staan van de koorts. Gelukkig blijkt het appartement ook een goede ziekenboeg. We vinden boekjes in een kast die we lezen in bed (waarbij ik een constructie maak met kussens zodat de oudste zijn hoofd niet zelf recht hoeft te houden, ook dat lukt hem niet). De jongens nemen een douche. Daarna kijken ze tv terwijl ik opruim, onze spullen pak en stofzuig. Met pijn in het hart. Na wat moeizaam verorberde yoghurt vertrekken we. Ik opper dat we nog heel even naar de zee kunnen gaan kijken die op amper enkele meters lopen van het appartement ligt, maar ik zie aan de jongens dat het geen optie is. We komen thuis op het moment dat ik had willen vertrekken in Cadzand na een leuke strandwandeling, een leuke buitendag, veel zeelucht.

Het was een gemeen soort pech. (We gaan het er vooral niet over hebben waarom mij dat overkomt.) Ons te korte verblijf in Cadzand gaf alleszins zin in meer. Het appartement voelde zo heerlijk comfortabel, het Cadzandse strand is wijds en rustig, het Zwin wacht nog op ons bezoek en we kunnen wel meer wandelingen maken als er poffertjes te verdienen zijn. Ook Cadzand heeft leuke horeca, een kopje koffie op een terrasje had wel gesmaakt in betere omstandigheden. En ik denk dat Cadzand en omstreken een fietsparadijs zijn. 

Ineken, dankjewel dat we bij jullie te gast mochten zijn.
We hopen terug te komen.

Aan allen: het appartement van Ineken is een aanrader. De zorg, liefde en goede smaak spatten er van af. Duinhof VI, 29, hier kan je het vinden. 

Een familieverpakking pech

Het is laat. Ik probeer het hoogstnodige te doen voor het werk omdat de mails maar blijven stromen en ik nog allerlei dingen moest declareren en … Hoewel ik zorgverlof heb genomen, wegens een ellendig zieke peuter.

Een agressieve buikgriep. Niet eentje van 24 uur, maar eentje van 72 uur. De kleuter viel net ook ten prooi. De wasmachine draait overuren. De prioriteiten zijn even heel duidelijk en die zijn troosten, geruststellen, in bad doen, drie keer na elkaar, midden in de nacht. Lakens verversen. Proberen overtuigen tot slokjes water. Vasthouden. Uren. Wachten tot het over is. De peuter kon vandaag niet op zijn benen staan. Het was net een lappenpopje dat slap in mijn armen hing. De nachten zijn niet om over naar huis te schrijven en ik mag het absoluut niet krijgen want dat kan er even echt niet bij. Ik heb Dirk opgevorderd om de vuile lakens te verversen en koffie voor mij te zetten en ik vind van mezelf dat ik dat prima heb aangepakt.

Ik weet dat het niet zo werkt, maar ik hoop dat die family-verpakking pech waar ik maar uit blijf putten nu echt eens op is. En dat ik er niet een aanval van buikgriep uit haal als ik op 300 km van huis aan het werk ben. God beware me, ik zou niet weten hoe ik thuis geraak dan.

Ik wil graag verder, ik wil graag werken, ik wil graag puf hebben om iets te koken, ik wil graag iets afstrepen van die eindeloze lijstjes, ik wil graag slapen. Ik wil graag dat het beter gaat. Ik wil dynamische en originele blogs schrijven waar de veerkracht vanaf spat en waar mensen geïnspireerd door geraken.

Ik ben zo gedesoriënteerd als de pest. Ik weet niet eens meer waar mijn werk überhaupt over gaat. Het schakelen tussen werk en gezin draait al een paar weken nadrukkelijk negatief uit voor werk. Het is sprokkelen om tijd en energie te vinden om wat te doen. Dat vertaalt zich in de kwaliteit en in een hoop frustratie. Als ik niet zo moe was, was ik vast heel kwaad.

Waar blijft Kris Peeters als je hem nodig hebt in het holst van de nacht?