Misschien

Up & down. Up & down. In de up-momenten dacht ik dat ik ‘er’ was. Op een stabiele plek, waar ik rust zou vinden in mezelf, waar ik gelukkig in het leven kon staan. In de down-momenten haatte ik mezelf om de naïviteit te geloven dat dat ooit kon.

En nu.
Nu lijkt het weer aannemelijker.
Dat ik het ooit zal kunnen, eten wat goed voor me is in een hoeveelheid die passend is.
Dat ik het ooit zal kunnen, zelfvertrouwen vinden, faalangst en uitstelgedrag de kop in drukken, en zo ook schaamte en schuld overwinnen.
Dat ik het ooit zal bereiken, de staat waarin werk leefbaar is en leven werkbaar.
Dat ik het ooit zal zijn, die moeder die ik graag wil zijn. Een rots in de branding van mijn jongens die nog plezier heeft in het leven ook.
Dat ik ooit controle zal hebben, over de financiën, en nog wat over zal hebben op het einde van de maand.
Dat het ooit zal lukken, het huis ontrommelen en ontspullen en zo rust creëren.
Dat ik weer zal weten hoe het voelt, uitgerust en ontspannen zijn.
Dat ik ze kan weerstaan, de verleiding om telkens terug naar Dirk te keren met mijn onbeantwoorde vragen en onvervulde verlangens.
Dat ik het zal uitgebouwd hebben, mijn eigen bedrijfje, mijn eigen speeltuin.
Dat het ooit gaat gebeuren, wakker worden naast een partner die goed is voor me.
Dat ik daar ooit sta, in die aula, en mijn doctoraat verdedig met een leuke jurk, tien kilo lichter dan vandaag, mijn beide zonen braaf op de eerste rij en mijn nieuwe partner met tandpastaglimlach er naast. Haha.
Dat ik het ooit weer mag voelen, dat gevoel alsof er een vlinder in je buik fladdert – het eerste gevoel van leven van een nieuw leventje.
Dat ik weer ga bouwen, in plaats van puin ruimen.

Dat ik noch veroordeeld ben tot Dirk, noch veroordeeld tot mezelf.

Het is geen up-fase. Het is eerder het waarnemen van kleine veranderingen die hoop geven.
Zoals de verandering dat ik besloten heb om een paar dagen ziekteverlof te nemen om wat op mijn plooi te komen – mentaal en fysiek – in plaats van als een kip zonder kop verder te rennen. Ik heb een nieuwe dokter, die luistert en meer hoort dan ik vertel.
Zoals de verandering dat er hulp is. Een sociaal assistent bij OCMW zet zijn schouders even mee onder dit leven. We nemen samen dingen door waar ik alleen niet aan toe kom. Hij zegt me dan dat ik rustig moet ademen. Hij heeft gezorgd dat ik familiehulp kan krijgen. Binnenkort intakegesprek.
Zoals de verandering dat ik minder pijn heb. De enige reden die ik daarvoor kan verzinnen zijn de sessies bij het heksje, die me mentaal en fysiek veel deugd doen.
Zoals de verandering dat ik een nieuwe therapie probeer. Emotioneel lichaamswerk. De analyses heb ik gemaakt, die zijn sluitend. Nu moet de opbrengst daarvan verwerkt worden, zodat de invloed ophoudt. En het mogelijk wordt, wat ik hier boven schreef.

Wie weet.
Wie weet kan het, dat alles anders wordt. 

Wat alleszins niet kan, en dat past uiterst slecht bij mijn karakter, is dat het snel gaat. Van de ene dag op de andere. Het is elke dag een stapje, en soms drie stapjes achteruit. Het is een kleine verandering die je moet volhouden, en weer verliest, en dan weer opnieuw oppikt en probeert. Volhouden.

Mijn vriendin Adriene blijkt nog een betere vriendin dan ik dacht. Ze hamert ‘find what feels good‘. Ze is altijd mild, altijd positief, en het is iemand die gelooft dat het kan: transformatie. Een/haar/mijn(?) weg daartoe is yoga. Ik ben al lang gestopt met analyseren hoe yoga dan werkt, mentaal en fysiek. Maar het werkt wel. Ik eindig mijn yogasessie altijd in een volledig andere state of mind dat ik begon. En niet de yogasessie zelf is moeilijk, maar wel elke dag de beslissing maken om het te doen. Te kiezen voor wat goed is voor mezelf, en met mijn iPad op de mat gaan zitten, in plaats van met een bakje chips op de bank. Elke keer als dat lukt, heb ik een stapje in de goede richting gezet.

 

 

 

 

 

 

Hup, tij, keer!

Ik heb waarschijnlijk in mijn vorige leven iets vreselijks gedaan. Karma! Of ik heb een lesje te leren in dit leven. Over hoe om te gaan met aanhoudende onzekerheid, over het uithouden van een situatie die niet fijn is. Of die vriendin die in astrologie gelooft en me waarschuwt voor de terugkeer van Saturnus in mijn geboortehoroscoop, heeft gelijk.

Mijn partner is weg gegaan, ik heb twee jonge kindjes. Financieel is het allemaal niet erg ruim. Ik heb spier- en gewrichtspijn door fibro. Ik schrik vaak als ik mezelf in de spiegel zie omdat ik grijze wallen onder mijn ogen heb. Ik heb ruzie met mijn ouders, en hoewel ik vragende partij ben voor een gesprek, lukt het niet dit gewoon eens op te lossen als volwassen mensen. Door die ruzie is het contact met de familie op dit moment ook moeizaam of bijna onbestaande en voel ik me vaak nogal geïsoleerd. Daarnaast is er ook een fikse rekening van de belastingen op de mat gevallen. Geld dat ik ergens vandaan moet toveren. En aangezien ik niet kan toveren, zal het schrapen worden.

Ach ja, tot daaraantoe. Het went, echt.

Daarnaast ben ik al maanden in de running voor een nieuwe baan. Er zijn al allerlei fases geweest: aftastende gesprekken, officiële gesprekken, een sollicitatiegesprek, loononderhandelingen, en toen – een tijdje terug – een aanbod! Een aanbod dat mooi genoeg was om op in te gaan. Klaar, denk je dan. Oef, eindelijk. Eén domein om me geen zorgen over te maken. Tot enkele weken terug, toen bleek dat er wat administratieve problemen waren die nu uitgroeien tot een obstakel waardoor het hele feestje mogelijk/waarschijnlijk niet doorgaat. (En ik dus weer op zoek moet naar werk, en het hele scenario weer moet herschreven worden.)

Ik heb intussen veerkracht ontwikkeld, ik ben anders gaan denken, ik laat me niet meer zo makkelijk omver blazen en ik hoef ook niet te huilen. Maar jee-tje, ik heb het wel wat gehad. Het is alsof alles op losse schroeven blijft staan, alsof niets even gewoon normaal gaat, zoals bij andere mensen.

Dus. Kan je je Karma opblinken? Of kan iemand me even vertellen wanneer die Saturnus verdwijnt? Of me tonen waar ik de schakelaar om moet zetten?