Uiteraard is deze Corona-crisis verschrikkelijk. Ik ben me er echt van bewust dat het een ramp is. Dat er zieke mensen zijn, dat mensen dood gaan, dat er kinderen thuis zitten in onveilige thuissituaties, dat vrouwen opgesloten zitten met hun mishandelaar in sommige gevallen, dat er schoolachterstand ontstaat, dat de economie lijdt, … En dat vind ik oprecht allemaal heel erg.
Tegelijkertijd is de Corona-crisis voor mij als introvert persoon een soort opluchting. Ik denk dat de wereld extravert is en dat ik daar nooit zo goed in paste, maar me altijd wel in mindere of meerdere mate heb aangepast.
Er zijn tijden geweest – en dan spreek ik helaas over jaren – dat ik me permanent gecentrifugeerd voelde. Alsof ik niets meer van mezelf kon voelen. Sinds ik zelfstandige ben en bijvoorbeeld niet meer in een kantoortuin werk maar in mijn kleine kantoortje, is dat een pak beter. Ik heb meer tijd alleen, er zijn minder prikkels, minder vergaderingen, …
Maar door deze crisis realiseer ik me dat ik misschien mijn bedrijven wel opgezet heb naar het model van mijn vorige baan, met opdrachten waarvoor ik veel moet reizen en vergaderen. Als ik nu terugkijk naar de laatste maanden voor de crisis, dan besef ik dat ik totaal flipte als mijn oppas ziek was en ik ik dus niet kon werken. Dat ik heel de dag doorwerkte zonder eten. Dat ik om 17u echt met een ontploft hoofd thuis kwam en dat elke avond daardoor slopen was, want ik wou liefst wegduiken in mijn telefoon of een krant ofzo, maar de kinderen wilden dan liefst allemaal OP MIJ zitten en tegelijkertijd was er ook nog het eten-bad-bed en soms moest ik nog cursus gaan geven. Kortom: weer gecentrifugeerd. Ik was niet echt heel relaxed realiseer ik me nu.
Nu is er ook wat spanning natuurlijk. Ik verdien echt minder. Ik ben bang dat mijn bedrijf de zomer nog door moet voor het weer wat beter wordt. Ik wil mijn online cursus eindelijk in de wereld zetten en vind dat spannend. Ik werk ’s ochtends vroeg (en aauw, stom zomeruur) en als iedereen weer slaapt. Maar tegelijkertijd zijn veel dingen ook beter geworden want op een manier is introvert de norm in de wereld geworden door deze crisis, en ik voel me wakker, creatief, opgeladen. Ik ben er.
P.s. Sinds het zomeruur heb ik toch een soort dipje. Toch net te moe vrees ik. Ik merk dat ik de dingen die ik echt moet doen, niet meer gedaan krijg en dat ik dan ga worstelen met mezelf.
P.s. In onderstaande podcast vertel ik er dus ook iets meer over, maar misschien nog meer over vrouwencirkels en bewustzijn.
P.s. Ik kwam net op een ontiegelijk vroeg uur aan op mijn kantoortje, en er lag een brief dat er bloemen zijn gebracht bij de buren voor me.
Ik hoop echt dat ze voor mij is en dat het geen vergissing is :). Dat zit ik nu al de hele tijd te denken :). Geen idee van wie ze zijn, maar sommige dingen komen net op de juiste dag.
Ik las elders wel eens dat mensen zich machteloos voelen en graag meer willen doen, maar ik denk dat we best veel voor elkaar kunnen betekenen. Bloemen sturen is dan al iets groots, maar er zijn ook kaartjes en er is soep en een appje en …
En ze leefden nog groen en gelukkig 