Comfort: het vervolg

Zoals je hier kon lezen, zijn we een tijdje geleden te gast geweest in het appartement van Ineken. In mijn vorige post vertelde ik vooral over de plek zelf, in deze post vertel ik over het weekend.

Vrijdagavond. We hebben een drukke week gehad. Quality time, een weekend aan zee! Het stormt, we zitten erg dicht bij zee. De kleine boeddha slaapt vlotjes in, maar grote broer ligt nog even wakker door de storm. We praten een beetje. Ik zet een kopje koffie voor mezelf, berg het geplande werk op, ga gewoon even zitten en laat de mooie plek op me inwerken.

Zaterdag. Bij quality time hoort lekker eten. In de Albert Heijn van Oostburg vinden we lekkers om fijn en gezond samen te eten. Na de lunch gaan we naar het strand, en daarna wandelen we naar Retranchement. Het is een wandelingetje van ongeveer 5 km, maar valsspelers zoals wij kunnen dat goed inkorten tot 2 door de auto aan Camping Juffertje in het Groen te zetten. Als je dan het water volgt, landinwaarts, loop je het dorp in en kom je precies uit bij de Parlevinker. Poffertjes. Do I need to say more?

’s Avonds kom ik thuis met wel erg vermoeide kinderen. De zeelucht? Mijn met liefde bereidde lasagne wordt niet gesmaakt. Ik zie het aan hun ogen. Koorts. Die avond zit ik met twee gloeiende kinderen in een appartement aan zee. Gelukkig was ik zo verstandig om een pijnstiller/koortswerend middel mee te nemen. Maar het is wel vloeken. De nacht is onrustig. De jongens zijn klam en ze hoestten.

Zondag. De situatie wordt er niet beter op. Ook ik voel me niet ok. Naar buiten gaan is uitgesloten, Grote Broer kan niet op zijn benen staan van de koorts. Gelukkig blijkt het appartement ook een goede ziekenboeg. We vinden boekjes in een kast die we lezen in bed (waarbij ik een constructie maak met kussens zodat de oudste zijn hoofd niet zelf recht hoeft te houden, ook dat lukt hem niet). De jongens nemen een douche. Daarna kijken ze tv terwijl ik opruim, onze spullen pak en stofzuig. Met pijn in het hart. Na wat moeizaam verorberde yoghurt vertrekken we. Ik opper dat we nog heel even naar de zee kunnen gaan kijken die op amper enkele meters lopen van het appartement ligt, maar ik zie aan de jongens dat het geen optie is. We komen thuis op het moment dat ik had willen vertrekken in Cadzand na een leuke strandwandeling, een leuke buitendag, veel zeelucht.

Het was een gemeen soort pech. (We gaan het er vooral niet over hebben waarom mij dat overkomt.) Ons te korte verblijf in Cadzand gaf alleszins zin in meer. Het appartement voelde zo heerlijk comfortabel, het Cadzandse strand is wijds en rustig, het Zwin wacht nog op ons bezoek en we kunnen wel meer wandelingen maken als er poffertjes te verdienen zijn. Ook Cadzand heeft leuke horeca, een kopje koffie op een terrasje had wel gesmaakt in betere omstandigheden. En ik denk dat Cadzand en omstreken een fietsparadijs zijn. 

Ineken, dankjewel dat we bij jullie te gast mochten zijn.
We hopen terug te komen.

Aan allen: het appartement van Ineken is een aanrader. De zorg, liefde en goede smaak spatten er van af. Duinhof VI, 29, hier kan je het vinden. 

Comfort

Comfort kan zowel ‘welbehagen’ als ‘troost’ betekenen. In Cadzand vonden Prinses en CO beiden.

In het vrij donkere voorjaar was er dit lichtpuntje: via de blog van Ineken wonnen we een weekendje in Cadzand. Ineken heeft daar een Pinterest-waardig appartement te huur. Via de website van Duinhof Holidays konden we makkelijk een weekendje prikken. De service was om van te snoepen. Niet alleen communiceerde de organisatie prima, ook was er de mogelijkheid om via een persoonlijke code op de website ‘extraatjes’ te bestellen. Verse broodjes die ’s ochtends aan de voordeur gehangen kunnen worden. Een picknick. Een koffie- en theesetje als welkom.

Voor dat laatste ging ik. Met ons pasje (dat twee weken van tevoren bezorgd werd met de laatste praktische info) reden we op vrijdagavond naar Cadzand. Met een klein oponthoud in Brussel en in Antwerpen (file, indeed), bereikten we vrij vlot Cadzand Bad. Het gemopper van de jongens verstomde onmiddellijk in het mooie appartement, en eerlijk gezegd was ik ook nogal onder indruk. De foto’s op Ineken haar blog zijn mooi, maar het appartement in het echt zien met alle lieve en mooie details, is toch nog net wat anders.

Comfort. Ik zei het al. Om comfort te creëren moet je getalenteerd zijn. Het appartement bevat het soort comfort waarbij je je hand uitsteekt en gedachteloos het lichtknopje vindt waar het inderdaad moet zitten. Het comfort van de juiste tijdschriften op een bescheiden stapeltje, waarmee je in die mooie fauteuil gaat zitten die precies goed staat om te lezen. Het comfort van een grote tafel waar je met plezier een dampende schotel lasagne op zet. Het comfort van goede bedden, heerlijke donzen en prima kussens waar je je genoegzaam in uitstrekt. De douche die meer luxe was dan in de hotels waar ik tot nu toe geweest ben. De parkeerplek dicht bij de lift die uitkomt vlakbij de voordeur.

En de details. Het appartement is erg stijlvol ingericht. Geen overdaad. Precies wat je nodig hebt en dat in goede kwaliteit. Zonder frulletjes. Dat brengt een soort rust. De mooie glazen in de kast. De kopjes. De kaders aan de muur. Ik ben een absolute nul als het gaat over het inrichten van een woning, maar in het appartement van Ineken kreeg ik spontaan zin al mijn eigen spullen naar de kringloop te brengen, te vervangen door kwalitatieve en beperkte nieuwe, de muren wit te verven en me te voorzien van enkele comfortabele meubels.

Ik heb wel eens vaker in vakantiehuizen allerhande gelogeerd, en meestal moet je je instellen op minder comfort dan thuis. Behelpen. Een overdaad aan bij elkaar gezochte kopjes en glaasjes van de kringloop. Het licht dat uitvalt als je de mixer aanzet. Een bank waar je je draai niet vindt. Een douche die te warm of te koud is.

In het appartement van Ineken is dat dus op een te gekke manier omgekeerd. Ik zat lekkerder dan thuis, het licht was mooi, de bedden heerlijk, de douche magnifiek, het uitzicht inspirerend. Het is een soort combi van hotelservice (opgemaakte bedden, alles spik en span), de privacy en ruimte van je eigen appartement en het persoonlijke dat in de inrichting door Ineken zit.

Later nog meer over ons weekend. Bij deze al dit. Het appartement van Ineken is een aanrader en kan je hier vinden (Duinhof VI, 29).

Aan Ineken & de haren: dankjewel. 

 

 

 

 

 

Teer. Lang. Diep.

Ik kijk naar hem. Zijn blauwe ogen in het bruine gezicht. De volle haardos. De energie en kracht die hij uitstraalt. De trouwring rond zijn vinger. Hij kijkt terug, met een blik die lacht. Ik ben trots dat hij mijn collega is, en ik hoop van zijn zelfvertrouwen en energie te mogen leren.

Het is een rotavond en er wordt op de deur geklopt. Daar zijn ze. Ze hebben er voor gekozen mijn vriend te zijn en investeren daar overduidelijk in. Ze zijn er, echt. En ze hebben een geweldig gevoel voor timing. Ik huil wat bittere tranen, krijg een warme knuffel, wijze woorden en mildheid. Een uitnodiging voor de dag die komt. En chocola. Chocola!

We nemen een kopje koffie en hebben het over het lange weekend. Hij vertelt over de vakantie met zijn gezin. Hij ziet er goed uit en ik realiseer me plots dat het een mooie man is. Met een volle haardos, een prikkelbaardje en een zachte blik. Ik vertel een beetje grappig-luchtig over het uitstapje met de jongens naar een dierenpark (we hadden via-via kaarten met 50% korting gekregen) en hoe we maar liefst drie uur en half in de file hadden gestaan. ‘Goed dat ik jongens heb,’zeg ik. ‘Die janken niet als je eens tegen ze roept dat ze hun kop moeten houden omdat hun moeder anders in haar broek gaat plassen.’ Hij kijkt maar me en zegt dat het toch niet makkelijk moet geweest zijn, zo met twee jongens dat hele eind rijden. Dat hij en zijn vrouw om de beurt rijden en om de beurt met de kinderen op de achterbank bezig zijn. En dat ik het toch maar doe. Ik ben verbaasd door zijn empathie. Weinig mensen lijken zich echt te kunnen voorstellen hoe het is, alleen. Op het werk scherm ik het allemaal een beetje af. Met het sausje van tja-had-het-liever-anders-maar-het-gaat-best. Hij heeft daar door gekeken en zich in me verplaatst.

Dat het kan, zegt hij. Een huis met tuin. In Amsterdam. Hoogzomer. Voor de vakantie. Ik stamelvraag welke vergoeding hij graag wil. Geen, is het antwoord. En ook dat het voor hem normaler is dan voor ons. Ik durf bijna niet blij te zijn omdat het zo veel is. In mijn hoofd gaan er toeters en bellen af. Gratis logeren betekent dat we elke dag een uitstapje kunnen doen op reis. Het betekent ijsjes, Artis, musea, pannenkoeken.

Ik ga tanken en plassen en op de wc vis ik mijn telefoon uit mijn zak en zie ik dit. Het is niet alleen geweldig, maar ook heel emotioneel. Cadzand is niet zomaar een plek voor ons. Het is een plek die verbonden is met een vriend die onverwacht overleden is. Daar terug naar toe kunnen voelt als veel meer dan toeval.

We komen weer eens laat thuis. De jongens doen stormloop op de brievenbus en vissen er een tijdschrift uit, en een boek dat ik voor het werk moet (wil!!!) lezen. Een gevoel van luxe overspoelt me. Ik besluit eens goed voor mezelf te zorgen en maak – na de jongens in bed gestopt te hebben – risotto met lamsoor voor mezelf. Terwijl ik wacht tot de risotto klaar is, lees ik het tijdschrift. Me-time, zo luxe.

Ik vertrek voor dag en dauw. Om 7u ben ik al op de Antwerpse ring. De zon schittert, en alles komt diep en dicht binnen. Zo’n dagen zijn er. Dagen dat de goede dingen in mijn gezicht knallen. Dat heel die sensitiviteit van dit lijf en dit zijn jubelt.

Er zijn tijden dat ik bezorgd ben om die sensitiviteit, die beide kanten kan opslaan. Geprikkeldheid in positieve en negatieve zin. Met een wat instabiele moeder die wel eens manisch over komt, baren die ups en downs me zorgen. Maar tegelijk weet ik dat het de prijs is die ik betaal. De prijs voor het vermogen in een flow te komen, verbindingen te zien, met rode wangen van de passie een verhaal te houden, te schrijven tot diep in de nacht. Of lief te hebben – teer en lang en diep.