Niet consistent

Weet iemand nog welke week het is?

Ik niet.

Ik zat wat te wachten om hier iets te schrijven totdat ik een soort consistent beeld kan ophangen van hoe het gaat.
Maar er is geen consistent beeld.

Dit is allemaal waar:

We hebben 32 km gefietst en dat was prachtig.
Ik heb elke weekdag een podcast gepubliceerd de laatste weken.
Ik heb eindelijk een online cursus gemaakt (iets waar ik al anderhalf jaar over spreek).
Ik heb een kartonnen huisje voor de kinderen gekocht.
We zijn veel buiten.
Nog zijn er dagen dat ik het gevoel heb dat ik mijn kinderen te weinig zie, terwijl ik elke dag samen ben met hen.
Het is 6u20 en ik kijk op tegen de eentonigheid van de dag die komt.
Het is 6u21 en ik weet dat ik de dag met mijn poepies mag doorbrengen.
Woensdag is een beetje anders. Dan halen we schoolwerk en mag ik van mezelf langs de take-away koffie-man fietsen. Dat voelt dan als een topmoment.
Gisteren de groenten opgehaald bij de Buurderij. Vorige week was dat een soort sacraal moment, met de zon en ‘O Magnum Mysterium’ in mijn oren. Nu voelde het ‘te gewoon’.
De Man is soms de enige op wie ik kwaad kan zijn.
Als één van ons twee een off-day heeft, is de belasting voor de ander te zwaar.
Kan je bij elkaar zijn en er tegelijkertijd niet zijn?
Ik ben onderprikkeld en overvraagd. Niet altijd maar wel vaak.
Ik heb gisteren in bed de Graphic Novel over Anne Frank gelezen en dat was prachtig – de laatste keer dat ik Anne Frank las was ik een pak jonger en kon ik haar denk ik nog niet goed waarderen. Sommige stukken verraden dat ze verbazend wijs is voor haar leeftijd.
Deze zomer was ik in het concentratiekamp Térezin. Wat raar dat we nog gewoon konden reizen.
Gisteren keek ik naar foto’s van de voorbije weken en kwam een toegangsticket voor de sauna tegen en ook dat lijkt iets van een andere eeuw waarin andere dingen bestonden dan nu.
Hoe snel gaan we dingen weer normaal vinden als dit voorbij is?
Als er kinderopvang zou zijn en school, zou ik dit eindeloos uithouden. Echt.

…
Ik kan nog lang zo doorgaan.
Alles voelt heel intens de laatste weken. Alsof ik heel erg leef.
– Dat heeft te maken met het tot zijn recht komen van mijn introverte aard denk ik, alsook door de creativiteit die getriggerd is door deze situatie. –

Wat ik misschien vooral heb is dit:
in mijn bedrijf deed ik opdrachten voor anderen. Ik had een mentaal lijstje met eigen projecten maar die waren nooit prioritair.
Door deze crisis, zijn veel van de opdrachten voor anderen weg gevallen, maar de opdrachten die er nog zijn, zijn heel moeilijk op te brengen. Het lijkt alsof al mijn eigen projecten (de online cursus, de podcast, het boek, …) plots allemaal agressief veel aandacht en tijd en tempo vragen. en ik realiseer me dat ik dit eigenlijk echt wil. En niet mij voortdurend verschuilen achter alles wat ik voor anderen moet.

Dat allemaal.

Hoe gaat het daar?

P.s. De Tiny Podcast ging vorige vrijdag over tweelingouderschap. Op maandag zat er een synchroniciteits-verhaal in van Lisa.
Op dinsdag sprak Tamara over waarom en waarover we een boek maken en vandaag vertel ik mijn redenen.

P.s. Voor de Tiny Podcast ben ik op zoek naar verhalen over synchroniciteit die ik al dan niet anoniem mag voorlezen.
Wat ik ook zoek: mensen die me een stukje willen schrijven over een boek dat al lang meegaat met hen en er een fragment uit willen kopiëren, want ik wil heel graag voedende boeken aan bod laten komen en wat ze in levens van mensen betekenen.
Be my guest. Opname doorsturen mag zeker ook.