Rutte had net een toespraak gehouden.
Het zou allemaal nog veel langer duren.
En ja, dat was al duidelijk.
Maar het was dat, gecombineerd met extreem vermoeid zijn (echt, ik ben zo extreem extreem moe) en ongesteld.
We hebben een tuin, die we delen met de buren. Sommige mensen weten echter de ingang en komen er ook spelen.
Er zijn allerlei fietsjes, een zandbak, bankjes om op te zitten, een glijbaan.
Ideaal met jonge kinderen.
We onderhouden die tuin samen met de buren.
Planten nieuw gras. Verversen het zand van de zandbak. Houden het allemaal een beetje bij. Zorgen voor de kippen en konijnen.
De laatste tijd zijn er vaak best veel mensen in de tuin die geen buren zijn. En ik weet dat het naar is, maar in deze omstandigheden geeft me dat een vervelend gevoel. Omdat ik bij te grote drukte niet naar buiten durf met mijn kinderen. En dan voelt het toch wel als ‘onze’ tuin. En dat is het begin van alle gevoelens die tot de tweede wereldoorlog hebben geleid dus daar schaam ik me echt diep voor.
De dag na de toespraak van Rutte was er een mama met haar twee kinderen. Ze is er vaker. Ze was de hele tijd op haar telefoon aan het kijken. Haar zoontje riep haar verschillende keren en ze keek niet op.
Haar kleinere kindje hobbelde wat doelloos rond.
Haar zoontje schepte de aanhanger van de tractor vol zand.
Ik besloot haar aan te spreken.
Of ze er mee op kon letten dat het zand in de zandbak blijft.
(Ik giet dagelijks allerlei voorwerpen vol zand uit in de zandbak en in het gras komt ook veel zand terecht waardoor we het weer moeten bijplanten.)
En dat haar kind haar al verschillende keren geroepen had.
Ze vloog uit.
Dat ik altijd zo gespannen ben en dat ik het dan verpest voor iedereen.
Ik zei dat dat nogal een oordeel was.
Dat ze me niet kende, dat we nog nooit een gesprek hadden gehad. Dat we voor de tuin zorgen en dat het logisch is dat als je er gebruik van maakt, je er ook op let dat je kinderen er zorgzaam mee omgaan.
Ze zei dat ze heel sensitief is en dat ze dat kan aanvoelen, dat ik gespannen ben. En toen pakte ze haar kinderen en haar telefoon bij elkaar en ging weg.
Ik ging naar binnen met mijn kinderen en heb een half uur gehuild.
En daar pieker ik nu al dagen over.
Ja, ik ben gespannen. Er is wat aan de hand in de wereld dat veel impact heeft op mijn leven en ik ben doodmoe.
Heel sensitief – heel sensitief. Maar niet eens horen dat haar kind haar roept. Denk ik venijnig.
En dan ontwikkelt zich het besef. Ik denk dat dat zand me op zich niet zo ontzettend veel kon schelen. Hoewel ik echt vind dat je respectvol moet omgaan met de spullen van anderen.
Ik denk echter dat de echte trigger voor mij was dat kind, dat kind dat maar op zijn moeder riep. Die moeder die niet opkeek. Niet één keer.
En natuurlijk hoef je niet bij elke kick op te kijken.
Maar toch.
Ik denk dat ik daar extreem gespannen van geraakte. Van dat onbeantwoorde. Van dat kind dat niet gezien en gehoord werd.
Dat.
Dat.
Ik denk dat ik daar de rest van dag om gehuild heb.
(Want ja, zo een dag werd het. Van huilbui naar huilbui en dan om 18u doodmoe in bed gaan liggen met knallende hoofdpijn en dan nog denken dat ik Corona heb ook. Dramaqueen.)
P.s. Janneke Jonkman schreef ergens ooit in een blog of in een insta post dat ze tegen haar kinderen zegt; ‘ik zie jou’. Dat raakte me zo erg.
Ik probeer het vaak ook te zeggen en te menen: ‘ik zie jou – ik zie jou’.
Ik denk dat dat namelijk de basis is van wat ze nodig hebben.
P.s. Er is een dagelijkse Tiny Podcast maar ik zal ze gebundeld delen. Je kan je gewoon wel via Spotify vinden (De Tiny Podcast) en ook via podcast-apps.
Op maandag mocht ik een prachtig magisch verhaal delen van Kathleen :
Op dinsdag maakte ik me kwaad omwille van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen die door Corona groter wordt. Dat raakt ook aan mijn pijnplek, namelijk dat ik in een nogal klassiek rollenpatroon ben gekomen met een wat oudere man die meer verdient dan ik:
En vandaag vertel ik het verhaal van toen ik een man mee uit vroeg en mijn telefoon vervolgens in de kledingkast opsloot.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Wow, ik vind het echt ferm van jou dat je die mensen gewoon al toleert in je eigen tuin … in coronatijd zou ik precies geen extra kinderen willen die alles aanraken (en mogelijk besmetten). En met gespannen zijn nu is helemaal niks mis. Als je tijdens een wereldwijde pandemie niet gespannen mag zijn, wanneer dan wel?
Het is een semi-openbare tuin die we met de buren delen. Maar inderdaad.
Ow, wat enorm giftig van die moeder. Ik neem aan dat zij op zijn minst toch wel een buurvrouw was die ‘recht’ heeft op die tuin, dan? Stomme argumentatie ook: of je van streek bent of niet, gespannen of niet, dat doet er helemaal niet toe, jouw vraag blijft dezelfde. Ze gebruikte een bliksemafleider, die goed werkte, want je zit al dagen met hààr verwijt naar jou, en jouw – terechte! – vraag is redelijk hard naar de achtergrond verdwenen.
Het is wel heel herkenbaar, ik zou daar absoluut ook dagen op piekeren. Het enige wat me daarbij helpt, is het bespreken met iemand rationeler dan ikzelf (mijn broer is daar een goeie voor) en ook heel goed kijken naar hoe anderen het aanpakken. Elke keer ik iemand zie die beleefd op zijn/haar strepen staat, en een wat hardere huid dan ikzelf kweekt bij conflicten, let ik heel goed op, want op elk vlak heb ik daar goede voorbeelden in nodig: werk, familie, kind.
Ik ben ook aan het luisteren naar je podcast over ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, een van mijn lievelingsonderwerpen 🙂 Het enige wat ik niet goed snap in koppels, is dat het bijna altijd de vrouw is daar haar inkomen naast dat van de kinderopvang legt en uitrekent wat overblijft. Is het niet 50/50, de helft van de oppaskosten af van het loon van de vrouw (de prijs om te ‘mogen’ gaan werken) maar ook de helft van de man zijn loon? Blijven we anders niet hangen in het oude adagium dat het eigenlijk de vrouw zou moeten zijn die bij de kinderen blijft en haar werk bijna afkoopt?
Maar het is echt een heel lastige – ik ga er eens over schrijven denk ik.
PS toch even heel erg duidelijk stellen: ik ben de eerste om vurig te pleiten voor gratis of écht betaalbare kinderopvang, naar model van bijna gratis openbare scholen. Natuurlijk niet verplicht, maar geld zou niet zo’n levensgrote zorg moeten zijn als het nu in veel gezinnen het geval is. Hoe het precies moet met de begroting weet ik ook niet, wel dat het een scheve situatie is, zeker in landen zoals NL waar er pas vanaf 4 jaar een – deels! tijdens de schooluren! – alternatief is. Ook bizar is dat er zoveel ongelijkheid is tussen de Europese landen, tussen gemeenten van een land zelfs, of schoolnetten.
Hoi hoi. Het was GEEN BUURVROUW. 🙂
En misschien heb ik toevallig gisteren de toegangsdeur naar de tuin op slot gedaan voor zij binnen kon komen.
Misschien.
🙂
Anyway.
Ja, je hebt zeker gelijk dat je de prijs van opvang met het total inkomen moet vergelijken.
Maar ik denk dat het automatisch zo gaat dat je als moeder thuis bent en niets verdient (ouderschapsverlof hier), en dan zet je weer de stap naar werk. Dan komt er op dat moment dus plus je inkomen min de opvang bij, waardoor het logisch is die twee tegen elkaar af te strepen.
Hihi. Van het deurtje. Mag wel vind ik, tegenover de uren die je ervan wakker hebt gelegen… Herkenbaar trouwens, dat.
PS toch even heel erg duidelijk stellen: ik ben de eerste om vurig te pleiten voor gratis of écht betaalbare kinderopvang, naar model van bijna gratis openbare scholen. Natuurlijk niet verplicht, maar geld zou niet zo’n levensgrote zorg moeten zijn als het nu in veel gezinnen het geval is. Hoe het precies moet met de begroting weet ik ook niet, wel dat het een scheve situatie is, zeker in landen zoals NL waar er pas vanaf 4 jaar een – deels! tijdens de schooluren! – alternatief is. Ook bizar is dat er zoveel ongelijkheid is tussen de Europese landen, tussen gemeenten van een land zelfs, of schoolnetten.
Wow Prinses. De boekentip die ik je privé gaf komt goed op tijd denk ik. Een grote digitale knuffel!
Ik dacht dat het een reactie hierop was 🙂
Hij kwam out of the blue, of out of the synchroniciteit 🙂
Bijzonder!
Echt jong!
Tijdens het lezen heb ik me af en toe afgevraagd wie er nog baat bij kan hebben, misschien kwam jij onbewust voorbij 😉
Ik snap je helemaal…
Hoi, hier wordt weer veel gepost, ik heb wat gelezen, fijn. Bij dit stukje wil ik graag iets toevoegen dat wat anders is dan de bovenstaande reacties. Ik denk zoiets als “stel je voor dat die andere mama dit zou lezen!”. Zij verdient toch evenveel begrip als jij. Ze leek me ook gespannen ofzo (waarom zou ze anders uitvliegen?). Vind het gewoon spijtig dat momwar een term is die überhaupt bestaat. Ik heb de beschreven situatie wel degelijk begrepen. Ik kom ook soms in soortgelijke terecht, en dan worstel ik er meestal mee of ik nu het kindje zal “helpen”/beschermen, of met de mama in dialoog gaan. Meestal komt het erop neer dat ik niks doe omdat ik aanvoel dat er veel te veel lading op zit dan het huidige akkefietje, en dan trek ik me terug, ook uit angst voor de reactie van de mama die het verkeerd zou kunnen interpreteren. Ik zit er dan zo mee omdat ik mijn aanpak niet vind, en omdat ik het even verschrikkelijk vind als jij beschrijft, om zo’n kind te zien dat om aandacht “smeekt” en noch de moeder als ik passant daaraan ben tegemoet gekomen. Wat me allicht nog raakt in dit alles: ik ben soms die andere moeder! Die even niet meer reageert (of zelfs kwaad wordt op het kind), die het tijdelijk niet meer aankan of kan opbrengen om te doen wat eigenlijk hoort.
Ik ben zeker ook die andere moeder soms. Ik had haar niet aangesproken op het feit dat ze haar kind geen aandacht gaf, wel op het feit dat hij het zand uit de zandbak in het gras aan het scheppen is (dat wij elk jaar opnieuw inzaaien omdat dat te vaak gebeurt). Ze viel mij meteen aan dat ik gespannen was en het verpest voor iedereen. Dat raakte me enorm. Als ze gewoon had gezegd: o ja, dat mag hij niet doen, dan was het daarbij gebleven.
O ja, en in corona-tijd vind ik die “gemeenschappelijke” tuin ook een heel vreemd gegeven. Bizar dat die niet sowieso op slot wordt gedaan, bestemd voor enkel de buren waarvoor ie bedoeld is! Was het eigenlijk niet dat wat je liefst tegen die andere mama had willen zeggen?