Overbodige luxe (vervolg)

De vakantie loopt ten einde. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef, lukte het me wel om er wat ‘in te komen’. Plots was ik gewend aan het tempo, de supermarkten, een dagje wel en een dagje geen uitstapje, het ontbreken van tijd alleen, het heel-de-tijd-samen.

En intussen kantelt de vakantie weer naar het einde toe en merk ik vakantie-moeheid bij iedereen. Het weer is omgeslagen, de bagage moet gemaakt worden, de boel opgeruimd, afgesloten, de terugreis aangevat.

[Mijn ultieme vakantietip voor het reizen met jonge kinderen: stop niet in McDonalds of wegrestaurants, maar stop bij de IKEA. Op de heenweg zette ik een zwarte baby terug in de maxi cosi, nadat ik haar even had laten kruipen in een wegrestaurant. Haar handjes, knietjes, onderbenen en bovenkant van haar voetjes, waren smoezelig zwart. De volgende stop deden we bij IKEA, een feest met een kinderverzorgkamer, kinderstoeltjes, kinderservies, babyvoeding, relatief verantwoorde voeding voor de andere kinderen, gratis toiletten, babyservies en – slabjes… O, wat een luxe!]

Bij het opruimen verzink ik in gedachten. Ik realiseer me plots dat er iets anders is dan de andere jaren. Meestal heb ik een resem goede voornemens op vakantie. Ver weg van huis is het makkelijk om een gesimplificeerde versie van de thuissituatie te zien en je voor te nemen gezonder te eten, meer te sporten en geen tijd meer te besteden aan netflixen als er ook goede boeken te lezen zijn. Dit jaar heb ik geen goede voornemens. Ik ga het roer niet drastisch omgooien, geen 1000 keer betere versie worden van mezelf. Komt het omdat ik realistischer ben geworden met de jaren? … Als de Man binnen komt, weet ik het. Het leven zoals we dat hebben, lijkt erg op mijn ideaal.

En nu, huiswaarts!