Soms is het donker in mijn hoofd.
Ik realiseerde me laatst dat ik een vrouw ben met acht kilo te veel, die rijdt in een auto die niet van haar is, leeft in een huis dat niet van haar is, geld uitgeeft dat ze niet zelf verdiend heeft en een hoofd vol plannen heeft waar ze maar over blijft twijfelen, terwijl ze terug gaat naar een baan waar ze haar hadden willen afschepen na een zwangerschapsverlof. En o ja, ik zit ook al weken tegen dezelfde op te ruimen spullen aan te kijken.
Er zit een discrepantie tussen wie ik in mijn hoofd ben/wil zijn en wat ik soms in werkelijkheid zie van mezelf. Je bent wat je doet, dat idee. Je bent niet wat je wil in je hoofd als je het niet realiseert. (Daar heeft Roos Vonk over geschreven, dacht ik.)
Als het over iemand anders zou gaan, zou ik die persoon wel wat credits geven, als ik zou zien dat ze vier kinderen heeft waaronder één tweeling van acht maanden, waaronder één ontzettend onrustig baby’tje dat amper twee keer een half uur per dag slaapt. Ik zou zeggen dat ze geduld moet hebben en dat voor alles een tijd is en dat Rome niet in één dag gebouwd is en dat het ook best een prestatie is om de hele meute in leven te houden en van vers voedsel te voorzien, en dan af en toe nog eens naar de film te gaan, wat freelance werk te doen en een rondje te gaan hardlopen en dat met zo weinig slaap. En elke dag drie machines was te draaien. O man, wat heb ik respect gekregen voor de Thuisblijfmoeder. Echt, hulde, hulde.
Ik wil vast te veel. Dat hoeven jullie niet meer in de comments te schrijven, want dat weet ik wel.
Tegelijkertijd is dat willen ook een soort motor, en ben ik blij dat die motor weer draait. Tijden waarin die niet draait en ik helemaal niets wil, zijn erger dan de dagen waarop ik gefrustreerd ben omdat ik te veel wil.
Ik wil veel en ik durf weinig.
Ik durf mijn baan niet opzeggen en iets van mezelf starten, want van zodra ik daarover begin na te denken, poppen er 1001 dingen in mijn hoofd op die eerst moeten gebeuren. (Zoals opleidingen volgen, 8 kilo afvallen, sparen, een website laten maken, alles 1000 keer uitdenken, geld lenen bij de Man om de eerste tijd door te komen, 5 km kunnen hardlopen – heeft overigens niets met de inhoud van mijn plannen te maken, maar als ik dat kan ben ik vast een wilskrachtig iemand … ). Tegelijkertijd word ik misselijk als ik er aan denk weer naar kantoor te moeten binnenkort, na alles wat er gebeurd is.
Ik wil even alleen weg. En even met de Man. Maar ik durf de kinderen nergens te ‘stallen’ want dan gaat heel de hechting vast mis. (Ik weet wel dat het zo’n vaart niet loopt, maar zowel de Man als ik verlangen naar even weg – samen en ik ook apart – maar we voelen ook beiden dat het te vroeg is voor de baby’s.)
Ik wil in een week waarin er heel veel bezoek komt, een paar uur voor mezelf claimen, ook al is er bezoek in huis, omdat ik soms het gevoel heb dat ik stik. Maar ik durf niet. (Update: ik heb het gewoon lekker wel gedaan, op een moment dat de Man thuis was.)
Ik wil alleen naar de sauna, maar dat durf ik niet.
Misschien daar maar eens mee beginnen.
Zucht.
Ik las laatst dat we onze eigen binnenkant altijd vergelijken met de buitenkant van anderen. Dat spookt al dagen door mijn hoofd. Dus keerde ik mijn hoofd nog een keer om en schreef ik die binnenkant van mezelf er eens uit in deze blog. Terwijl ik me realiseer dat het er aan de buitenkant vast goed uit ziet: een bende kinderen, een schattige tweeling, lekker thuis om van ze te genieten, binnenkort weer deeltijds aan de slag, comfortabele auto, leuk huis op een leuke plek, uurtjes oppas om wat voor mezelf te gaan doen, avondjes uit in m’n uppie omdat ik dat wil en het kan. Veel om blij mee te zijn en dat ben ik meestal ook. Maar soms, soms is het even donker in mijn hoofd. En daar wil ik best eerlijk over zijn.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Dat mag denk ik dan. Het af en toe even donker zijn maakt het licht doorgaans ook net iets feller dan bij diegene waar het licht altijd schijnt.
Het overdenken en alles opschrijven om het duidelijk te krijgen wat je wil (en mogelijk is) zal je helpen de juiste weg te vinden
De discrepantie tussen hoe het eruit ziet en hoe je het zelf aanvoelt, dat herken ik wel. En veel mensen met mij, denk ik. Het gras is altijd groener, weet je wel…
Wat betreft die stap naar het vollledig zelfstandig zijn: ik herken de interne strijd en angst, al was het bij mij om te starten in bijberoep en mijn voltijdse, “comfortabele” hoofdberoep naar 50 % te reduceren. Ik heb daar zelf enórm over gepiekerd en echt heel veel schrik voor gehad, tot angstaanvallen aan toe. Maar eens de beslissing genomen was, is ook langzaam de angst verdwenen en de rust in mijn hoofd weergekeerd.
Ik weet uiteraard niet of dat bij jou ook het geval zou zijn, maar ik wil het maar even meegeven. Het kán echt wel. En misschien moet je gewoon springen…
En ook een schouderklopje voor hoe je dat daar allemaal draaiende houdt. Ja, dat is echt een prestatie waar je heel wat krediet voor mag krijgen!
Zo herkenbaar, dat vergelijken van mijn eigen binnenkant met andervrouws buitenkant. Dank je wel voor het ook je binnenkant delen. Aan de buitenkant oogt mijn leven prima (en dat is het feitelijk ook): prima baan, fijne hobbies, lieve mensen om me heen, inspirerende uitjes.
Wat ook waar is: dat ik met een gigantische verkoudheid + mijn regels al voor de tweede dag in pyama rondhang en straks om 12 uur ’s middags eindelijk mijn ontbijtprutje ga eten, nadat ik gisteren heel de dag heb overleefd op twee keer datzelfde prutje. Ik ben in gedachten maar lief voor de ik die met haar zieke lijf voor datzelfde zieke lijf moet zorgen en houd me vast aan de gedachte dat het weer overgaat.
Beterschap en liefs!
Dank je!
Zooooo herkenbaar. Zo raak geschreven. Dank je wel voor deze treffende spiegel. Iets om mee te nemen tijdens mijn fietsende gedachten (als het niet stormt, tenminste 😉).
Wauw, zo herkenbaar. Die kloof tussen wie je wil zijn en wie je nu bent. En de durf en wilskracht die je overal zoekt en niet lijkt te vinden. En slaap ook 🙂 Succes met het maken van je eigen pad.
Dat snap ik heel goed. Ik volg je al een hele tijd en ik vind het knap wat je doet. Probeer misschien eens te denken waar je een paar jaar geleden stond. Toen zou je heel blij geweest zijn als je had wat je nu hebt! Ik ben zelf ook altijd veel te streng voor mezelf. Maar wat maakt het uit dat je eventjes afhankelijk bent. Leuk dat je iemand hebt die het je gunt! Dikke knuffel!
Je gaat dus terug naar je oude baan? Heel veel succes! Laat je niet te veel weerhouden door het gedoe, om gewoon jezelf te zijn daar. (Geef ik toch een adviesje terwijl ik me net voornam dat niet te gaan doen)
Ik hoop dat de nieuwe routines en het meer zijn dan alleen mama je goed zullen doen. Als dat alles een beetje gesetteld is komt er vast een moment waarop het goed voelt om nieuwe wegen in te slaan!
Hai Prinses
Wat lees ik graag jouw blog. Soms is die op een dag zoals wanneer ik dit stukje las, een lichtje en denk ik: hé Lara, you go girl, een mooie buitenkant en een donkere binnenkant zoals dat later stukje, er zijn nog mensen die VOELEN en als ik dat lees bij jou, lijken het woorden die ergens vanbinnen bij mij ook zitten. Die zin van dat dat willen een motor is. Alles beter dan zwartheid, dan geen motor meer. Ik had er een brok in de keel van. Hoe jij die juiste woorden vindt. En van dat eerlijk zijn over het donker in je hoofd. Bedankt.
En baaideweej, van de ene twinmom aan de andere: you are doing great! De ene dag is echt de andere niet, maar dat wist je zelf ook al 🙂
Hai Prinses
Wat lees ik graag jouw blog. Soms is die op een dag zoals wanneer ik dit stukje las, een lichtje en denk ik: hé Lara, you go girl, een mooie buitenkant en een donkere binnenkant , er zijn nog mensen die VOELEN en als ik dat lees bij jou, lijken het woorden die ergens vanbinnen bij mij ook zitten. Die zin van dat dat willen een motor is. Alles beter dan zwartheid, dan geen motor meer. Ik had er een brok in de keel van. Hoe jij die juiste woorden vindt. En van dat eerlijk zijn over het donker in je hoofd. Bedankt.
En baajdeweej van de ene twinmom aan de andere: you are doing great! De ene dag is de andere niet, maar dat wist je al 😉 Je schreef het in een later stukje: het is noch het één noch het ander.
Hoi Prinses. Goed uitgeschreven, het zal wel moeilijk zijn geweest om het op papier te zetten. Verwijzend naar de blog over eten wou ik nog effe meegeven dat die acht kilo meer of minder de zaak niet maken. Buitenkant is maar schil, omhulsel, schijn, het wordt ooit rimpelig en grijs, het is mijns inziens echt niet de moeite om je erop te fixeren. Succes met de innerlijke reis.
Pingback: Het uur van de waarheid – en dat ik geen stoere millenial ben als het er op aan komt | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Iets nieuws beginnen | En ze leefden nog groen en gelukkig