Intriest, vond ik het, dat mijn leven zo is dat ik niet eens elke dag drie bladzijden free writing kan doen ’s ochtends. Nochtans doe ik het meestal wel, enkel in echte crisis-gevallen of bijzondere omstandigheden (een logée in huis bijvoorbeeld waardoor het zo awkward is te zeggen ’s ochtends ‘ja, doei, ik ga een half uur schrijven voor mezelf‘ – terwijl dat net is wat ik wil kunnen!)
Free writing, dat zijn de ochtendpagina’s van ‘The Artist’s Way’. Een programma om je inspiratie terug te vinden. Je kan cursussen doen in groep, maar ik heb het boek gekocht en probeer me nu even op mezelf de beginselen van The Artist’s Way eigen te maken: elke dag drie bladzijden schrijven. Mijn gedachten laten stromen. De geest laten waaien. Dagen waarop ik na het wandelingetje naar school en het in bed leggen van de droppies ga zitten en schrijven, zijn echt de betere dagen. Ik zink neer in mezelf, voel me wat meer gecentered. De geest waait en de stofnetten zijn weg.
Een ander item is het kunstenaars uitje. Met jezelf op date! Met veel tralala kondigde ik aan dat ik weg ging. Het plan: de sauna met een boek. Ik keek er zo naar uit. De dag waarop het uitje gepland was, huilde de kleinste baby heel de dag. Ik was totaal op, en durfde niet weg gaan want als ze zich slecht voelt heeft ze me nodig. De dagen daarop was ik enkel maar kwaad op mezelf, dat ik mijn dating partner blijkbaar niet belangrijk genoeg vond om mee uit te nemen. It’s complicated, zo blijkt. Ik ben nog steeds niet uit geweest. Niet naar de sauna. Niet naar een film. Niet eens naar een koffiebar.
Dus vandaag zat ik aan mijn bureau en schreef ik mijn drie bladzijden. Is het mislukt, vroeg ik me af. Ik heb niet elke dag drie bladzijden kunnen schrijven en ik heb mezelf niet mee uit genomen.
Ik keek terug en zag een hoop frustratie en boosheid. Ruzie met de Man (ik heb me nogal afgereageerd op hem omdat ik mijn uitje niet heb doorgezet, terwijl hij daar eigenlijk niets mee te maken had.) Chagrijn. En actie. Ik voelde een nood om weer te schrijven, om iets te creëren, en al die frustratie kwam voort uit die nood in combinatie met de zorg voor de kinderen, waarbij de tweeling de afgelopen week echt het huis flink op stelten heeft gezet. Ze hebben dagenlang gehuild, tot het punt dat ik de Man heb laten terugkomen van zijn werk omdat ik niet meer voor mezelf kon instaan. Toen hij thuis kwam zat ik met de baby’s mee te huilen.
Dus. Is het mislukt, omdat ik totaal gefrustreerd geraakt ben?
Maar nee. Ik heb ook actie ondernomen. Ik had deze week vier (!) sollicitaties voor oppassen en heb een co-werkplek gecontacteerd waar ik ga proef-werken en ik heb dus eigenlijk gewoon geregeld dat ik 4 tot 6 uur per week weg ga, terwijl er een oppas bij de popjes blijft, en ik dus ergens ga schrijven, creëren. Het klinkt misschien onnozel, maar het is een aardverschuiving voor mij momenteel. Ik ga iets voor mezelf doen, na meer dan een jaar in een pre- en postnataal nest.
Dus ik schreef vanochtend en ontdekte dat er veel verandert en toen zag ik mezelf schrijven dat ik weer een vulpen wou. Het gevoel overviel me, dat gevoel van vroeger in de Latijnse met mijn Parker met zwarte vullingen, en altijd die inktvlek op mijn middenvinger. Mijn middenvinger die scheef staat van al die jaren studeren en dus heel veel schrijven met een Parker met zwarte inkt. Die Parker waar ik op de unief bladen vol nota’s mee maakte. Die Parker die gaandeweg ergens achter bleef en vervangen werd door een pen met het logo van mijn werk.
Ik vertelde de buurman, onderweg naar de winkel, dat ik een vulpen ging kopen. Alleen dat. Maar hij snapte het, en hij zei: een goed begin voor een schrijver. (Dat was een raar en magisch moment.) Dus ik trok naar de winkel waar ik zag dat er vulpennen zijn van 15 tot 250 euro en vast ook wel meer. En ik kocht weer zo’n Parker met een doosje zwarte vullingen. Het is niet eens een dure pen, maar ooo, wat een genot na al die jaren. Mijn geschrift gaat er meteen drie sprongen mee vooruit. Ik wou dat het al morgenvroeg was, dan kon ik mijn morning pages schrijven.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Vulpenliefde
Maakt alles wat je schrijft sowieso al zoveel mooier. Ik heb er ook pas weer een gekocht.
Goed schrijven, jij.
Alle liefde voor een goede Parker-vulpen! Succes met het schrijven.
Goede keuzes! Zowel het schrijven als de aanschaf.
Je start is er, in jullie situatie was het waarschijnlijk ook niet mogelijk je plan 100% uit te voeren.
Maar in je hoofd gaat het de goede kant op, de rest komt wel goed
het is een moeilijke evenwichtsoefening, zorg voor jezelf met twee zo’n kleine dropjes. Toen mijn tweeling een paar weken oud was, kwam er twee keer per week een namiddag (een tweetal uurtjes) een babysit op de kleintjes passen. In het begin ging ik dan slapen, later deed ik al eens een uitstapje (naar de winkel!) zonder hen. Het voelde bevrijdend. Familie in de buurt hadden we niet. Ik gaf geen borstvoeding (dat hielp wel), maar ze moest nooit flesjes geven, ik verwittigde de babysit na de voeding. Het is op dit moment heel belangrijk dat je er bent voor de kleintjes, maar tijd voor jezelf is ook heel belangrijk. Het ene hoeft het andere niet in de weg te staan. Al is het echt moeilijk, in die eerste periode (eerste zes maanden?)
PS je weet dit ongetwijfeld, maar het wordt makkelijker!
Mooi. Dat je je schrijfwens en jezelf serieus neemt en er dus goed materiaal voor aanschaft. Schrijf ze, op de momenten dat het lukt.
oh lala dat gaat je veranderen, ik heb al een aantal keren de cursus TAW gevolgd vanuit haar boek(en) en je gaat erdoor veranderen!
In welke zin? Benieuwd!
Ik zou zeggen: doe eens gek en schrijf afternoon of evening pages om je pen in te wijden!
Zonder gekheid: goed materiaal doet wonderen. Ik gebruik nog steeds graag die gele notitieblokken (heel Amerikaans) die ik in het buitenland eerder kennen. En ik schrijf graag met een stift, balpennen zijn stom.
Ik gun het je zo om tijd voor jezelf te claimen. Ik voel je worsteling door het scherm heen en ik begrijp het zo goed. Ben zelf ook monsterlijk slecht in goed voor mezelf zorgen maar zit godzijdank niet meer in de hele lastige periode. Als ik iets kon veranderen met terugwerkende kracht is het dat: me-time claimen. Omdat ik me dan beter voel en daardoor ook alles en iedereen om me heen (ben denk ik best leuk nu, hoor, maar het had de voorbije jaren op momenten echt stukken beter gekund).
Oh ja, die Parker vulpen! Ik was de mijne ook helemaal vergeten. Ik ga er meteen naar op zoek. Merci voor de tip!
Ik denk vrij vaak dat, als er één grootste les is die het ouderschap me nog elke dag leert, het de volgende is: leren omgaan met alles wat uzelf tussen u en uw doel plaatst, een gegeven dat zich vroeger, voor het ouderschap, zelden voordeed. Dat aanvaarden, en mezelf noch Ka kwalijk nemen, en tegelijk niet opgeven en ervoor blijven gaan, dat is een les die me een betere, rijkere mens maakt. Maar vaak wel irritante situaties creëert waar ik mezelf dan de schuld van geef.
Pingback: De borstvoeding – update | En ze leefden nog groen en gelukkig
Ben zelf drie weken geleden de vulpen en het flesje rode inkt tegengekomen dat mijn ex-lief voor me had gekocht toen ik begon met lesgeven (om toetsen te verbeteren dus). Ik kan bij jouw post dus niet anders dan breed glimlachen, en denken: that´s it! Het schrijft zo anders, het geeft een gevoel van gewichtigheid aan je letters.
En heerlijk, die opmerking van je buurman 🙂
Pingback: Op de valreep… 2019 | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: 20 dingen die ik graag doe | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: 1000 dagen zonder alcohol, en wat ze mij hebben geleerd | Tales from the Crib
Pingback: lilith koestert haar Morning Pages | Tales from the Crib
Blij dat ik niet de enige ben met een scheve vinger van het schrijven!