Voor iemand die 16 tot 20 voedingen per dag geeft, had ik een heel erg ambitieuze post in gedachten met vijf onderwerpen over het hebben van een new-born-tweeling. Ambitie opgeborgen, ik hak de post wijselijk in vijf. Met foto.
We maken het goed, hier. Eerst was er een intense dubbele roze wolk, daarna een soort vermoeidheid/vertwijfeling (OMG, gaan we dit echt kunnen?!). Opvallend was dat er veel intimiteit en intensiteit was de eerste week, en dat de vermoeidheid ervoor zorgde dat we allemaal weer wat op onszelf terug plooiden. Intussen groeien we naar het goede midden denk ik. Met verwondering en realisme. En veel dankbaarheid.
Kramen met twee baby’s. Vandaag het stukje dat ik schreef over borstvoeding.
Borstvoeding. Uiteraard wil ik de baby’s borstvoeden, maar de eerste dagen is er geen melk (dat is gewoon zo maar waarschijnlijk duurt het iets langer bij mij omdat ik zo verzwakt ben door de bloeding). Dat bijvoeden des duivels was, had ik altijd begrepen. Een garantie op het mislukken van de borstvoeding! Maar met twee rand-premature kleine baby’s, was bijvoeden een must. De Man vingervoedt de kleintjes, met een sonde, zijn pink en een spuitje. De volgende stap is dat we een sonde naast mijn tepels plakken en de baby’s leren dat ze eten krijgen als ze zuigen. Wat mooie taferelen oplevert van de Man en ik die ingespannen naar de baby’s kijken om het juiste moment te pakken te hebben waarop hij wat voeding geeft met het spuitje. En na drie dagen is het plots goed. De baby’s drinken van de borst, de borst geeft melk, de Man mag doorslapen. Daarna stuwing en tepelkloven, maar gelukkig is er hulp. Een lieve vriendin en meter van de oudste dochter doorkruist de stad op zoek naar bh’s zonder beugels en tepelzalf. De kraamhulp zit eindeloos mee te kijken en in mijn borsten te nijpen (wat ik alleen de eerste dagen nog raar vind.) De lactatiekundige die langskomt en zegt hoe goed ik het doe.
Essentieel voor het voeden van een tweeling, is (naast techniek enzo) toch gewoon overgave. Tijdens mijn zwangerschap kwam ik eens een tweelingmama op straat tegen, die me zei dat je maandenlang ’s ochtends een thermos thee maakt en een stapel broodjes smeert en dan de rest van de dag op de bank gaat zitten voeden. En basically is dat het. De ambitie om nog eens wat anders te doen mag je opbergen. Alles wat wel lukt is mooi meegenomen. Ik geef me over. Wetend dat het eindig en en ook de eerste en de laatste keer dat ik deze mooie taak heb.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Wat heerlijk om dit te lezen. Vooral die laatste alinea vond ik zo mooi dat ik hem nog eens over las! Wat een plaatjes zijn de meisjes.
Mijn man zei dat telkens tegen mij als ik zuchtte dat ik niks gedaan kreeg: de enige taak die jij nu hebt is ons dochtertje eten te geven en te laten groeien :). Hij nam de eerste tijd echt het huishouden volledig over want ik had een ontzettend luie drinker en spendeerde dan ook uren op de bank. Ik denk dat de partner cruciaal is om borstvoeding te laten slagen. Bij een tweeling zal het zeker een dagtaak zijn.. gelukkig is het een mooie …
Steun, overgave en vertrouwen. En alles heeft met alles te maken. Je moet je overgeven aan dat je niks gedaan krijgt, aan dat de wederhelft (of iemand anders) wel dingen kan doen en vertrouwen dat ze vanuit een goed hart gedaan worden. Vertrouwen ook op de kindjes dat ze zullen groeien op die wonderbaarlijke moedermelk en overgeven aan het ritme dat zij daarin hebben. Het is een prachtige en eindige taak die soms ook eindeloos lijkt. Vooral als er nog andere kinderen zijn voor wie je ook moeder wilt zijn. Ik hoop dat je ook daarin steun krijgt en kan overgeven aan/vertrouwen op de tijd en aandacht die anderen voor de grote broers hebben.
Zo is het maar net. Veel schuldgevoelens naar de broers toe, heb het idee momenteel weinig te bieden te hebben. Gek om nu te moeten toegeven dat kinderopvang, kampjes of hulp van anderen nu even beter voor hen zijn dan thuis met hun vingers in de oren zitten als de meisjes huilen :).
Ze zien er flink uit, de tweelingmeisjes.
Fijn weer van je te lezen en vooral dat het goed gaat.
Gelukkig ben je er ook van bewust hoe bijzonder het allemaal is en geniet er ook van.
Wow, knap! Zit je soms met twee baby’s tegelijk op schoot, eentje links en eentje rechts? Zo van die dingen vraag ik me dan af. 🙂 En merk je verschil in drinken tussen de twee? (Dat je weet wie wie is, durf ik bijna niet vragen, dacht dat toch ergens in vorige post te hebben gelezen, haha.) Lijkt me een geluk dat je al eerder heb kunnen oefenen met één baby tegelijk, amai. Heerlijk ook om te lezen dat het anders kan: bij mij leek de babytijd eindeloos en ik zat totaal niet op een roze wolk. Verwondering, realisme en dankbaarheid: echt waw!
2 x ja. Met twee kindjes zitten is wel moeilijk, omdat je eigenlijk iemand anders nodig hebt om de tweede aan te geven en er ook weer één weg te nemen als je weer wat anders moet gaan doen. Ze drinken ook heel anders. Voor mij zijn beide kindjes zo verschillend intussen, ik begrijp bijna niet dat het bezoek verbaasd vraagt hoe we ze uit elkaar houden :).
zeker schrijven (op termijn) over hun andersheid/karakter. Fijn dit te lezen, toen ik de foto’s ingespannen bestudeerde dacht ik meteen al: hola, dat zijn echt 2 andere kindjes. Maar 1 foto zegt niet alles, uiteraard.
En… mss zie ik dingen die er niet zijn, maar lijkt de linker nu niet op jou? Jouw blik?
b(l)ijgelezen na verlof … ik was zo benieuwd, en daar zijn ze !
twee pràchtige dochters, whauw !
BRAVO !
geniet geniet geniet !
Dolblij te lezen dat je borstvoeding zo goed gaat, maar ook dat je me herinnert aan hoeveel tijd het kost. Gek hoeveel je vergeet. Maar toen ik een paar jaar later las over moeders die tv kijken tijdens de voedingen snapte ik er niets van. Ik dacht: heb ik dan al die tijd gewoon voor me uitgestaard (oké, ja). Maar dus ook gewerkt 🙂
Zo fijn om te lezen… En zo mooi om naar te kijken…..
Tweelingvoeden… laat je vooral goed verwennen en rusten rusten rusten rusten rusten..
die wieg lijkt me de tweeling hangwieg van kindekeklein ( ofzowiets?)
Hadden we ook.. alleen lagen ze (natuurlijk) liever op mij.
Silvercabs werkten bij mij goed bij de kloven..
toitoitoi
Wat mooi, wat mooi…
Ben zo blij te horen dat het lukt, en ja, je overgeven aan deze prachtige taak, dat is het ❤
Zo prachtig hè, twee kindjes tegelijk aan de borst. Maar ik weet ook nog hoe vermoeiend het was. En het schuldgevoel naar de andere kinderen, zooooo herkenbaar! Wat ik wel heb gemerkt, je wordt steeds handiger, Zelf allebei aanleggen en van de borst halen, het lukte al snel zonder hulp ( en ook: één aan de borst om te leren drinken, één een fles met afgekolfde melk geven èn tegelijk kolven. Niet heel romantisch maar ja anders kostte het nog meer tijd).
En twee van die ukkies passen ook samen op de mand met wasgoed, zo kun je alles tegelijk mee naar boven nemen;) Of was ik heel erg ontaard als moeder dat ik dat deed?
Ik vind dat vooral heerlijk praktisch! 😀
😍😍😍 Die meisjes. Waw!!!!
Ik bewaar ontzettend mooie herinneringen aan de borstvoedingsperiode met mijn tweeling. In het moment zijn is iets waar je na die periode met heimwee op terugkijkt.
Ontroerend mooi en lief!
Maar zo’n dotjes!
Het is hier zo stil?
Pingback: Overgave – Wieks Wereld