Voor iemand die 16 tot 20 voedingen per dag geeft, had ik een heel erg ambitieuze post in gedachten met vijf onderwerpen over het hebben van een new-born-tweeling. Ambitie opgeborgen, ik hak de post wijselijk in vijf. Met foto.
We maken het goed, hier. Eerst was er een intense dubbele roze wolk, daarna een soort vermoeidheid/vertwijfeling (OMG, gaan we dit echt kunnen?!). Opvallend was dat er veel intimiteit en intensiteit was de eerste week, en dat de vermoeidheid ervoor zorgde dat we allemaal weer wat op onszelf terug plooiden. Intussen groeien we naar het goede midden denk ik. Met verwondering en realisme. En veel dankbaarheid.
Kramen met twee baby’s. Vandaag het stukje dat ik schreef over borstvoeding.
Borstvoeding. Uiteraard wil ik de baby’s borstvoeden, maar de eerste dagen is er geen melk (dat is gewoon zo maar waarschijnlijk duurt het iets langer bij mij omdat ik zo verzwakt ben door de bloeding). Dat bijvoeden des duivels was, had ik altijd begrepen. Een garantie op het mislukken van de borstvoeding! Maar met twee rand-premature kleine baby’s, was bijvoeden een must. De Man vingervoedt de kleintjes, met een sonde, zijn pink en een spuitje. De volgende stap is dat we een sonde naast mijn tepels plakken en de baby’s leren dat ze eten krijgen als ze zuigen. Wat mooie taferelen oplevert van de Man en ik die ingespannen naar de baby’s kijken om het juiste moment te pakken te hebben waarop hij wat voeding geeft met het spuitje. En na drie dagen is het plots goed. De baby’s drinken van de borst, de borst geeft melk, de Man mag doorslapen. Daarna stuwing en tepelkloven, maar gelukkig is er hulp. Een lieve vriendin en meter van de oudste dochter doorkruist de stad op zoek naar bh’s zonder beugels en tepelzalf. De kraamhulp zit eindeloos mee te kijken en in mijn borsten te nijpen (wat ik alleen de eerste dagen nog raar vind.) De lactatiekundige die langskomt en zegt hoe goed ik het doe.
Essentieel voor het voeden van een tweeling, is (naast techniek enzo) toch gewoon overgave. Tijdens mijn zwangerschap kwam ik eens een tweelingmama op straat tegen, die me zei dat je maandenlang ’s ochtends een thermos thee maakt en een stapel broodjes smeert en dan de rest van de dag op de bank gaat zitten voeden. En basically is dat het. De ambitie om nog eens wat anders te doen mag je opbergen. Alles wat wel lukt is mooi meegenomen. Ik geef me over. Wetend dat het eindig en en ook de eerste en de laatste keer dat ik deze mooie taak heb.
En ze leefden nog groen en gelukkig 