Kroniek van een aangekondigde bevalling

Maandag. Ik heb een afspraak bij de osteopaat. Mijn bekken was al instabiel, maar is door een uitschuiver nog pijnlijker. Zelfs vervoer in de rolstoel is pijnlijk en vermoeiend. Na de afspraak met de osteopaat, komt de acupuncturist bij me langs. Hij masseert mijn bekken, en werkt op drukpunten. Als ik dit later aan de Man vertel, is hij geschrokken omdat ik actief probeer de bevalling op gang te brengen. Het is moeilijk om te schakelen. Al vanaf we wisten dat er een tweeling op komst is, hangt de dreigende wolk ‘vroeggeboorte’ boven ons. 28 weken halen. Dan liefst 32. Dan 34. Ik zat met mijn billen dicht genepen, bedacht op alles wat op een wee leek. En toen waren we plots de 36 weken voorbij en was er nog niets aan de hand. Een soort anti-climax maakte zich van ons meester. Alsof het een grap was allemaal. Bovendien geldt voor een tweelingzwangerschap dat er een optimaal punt is dat rond de 37 weken ligt, waarna de risico’s toenemen. Dus ik wil nu gewoon graag bevallen. De Man ziet dit echter als een teken van wanhoop en stelt dat het voor hem nog een week mag duren. Ik zink nog verder weg in mezelf.

Dinsdag. Ik lig bijna de hele dag in bed. Ik kan het niet opbrengen te lezen of tv te kijken. ’s Avonds gaat de Man hardlopen. Als hij thuis komt, zit ik aan de keukentafel. Mijn schouders hangen, ik ben zo moe en zo futloos. Hij vraagt of ik samen nog wat wil kijken, maar zelfs daar heb ik geen zin in. Ik sleep me naar bed.
In bed krijg ik rond 23u een eerste wee. En dan nog één. En nog één. Het wordt niet intenser, maar het blijft wel duren. Ik knip lichtjes aan, pak ‘Veilig bevallen’ erbij, en lees tussen de contracties door. Om half 2 maak ik de Man wakker. We zijn meteen in staat van alertheid, pakken spullen, bereiden een vertrek voor. Ik ben opgetogen. Maar de opwinding doet zijn werk en de weeën nemen af. Om vier uur liggen we beiden weer in ons eigen bed. Ik dut wat, en heb af en toe een vrij krachteloze contractie.

Woensdag. We gaan naar het ziekenhuis voor een geplande controle. Er wordt een echo gedaan om te kijken of de baby’s nog vruchtwater hebben en of de placenta goed werkt en de navelstrengetjes ook. Daarna word ik bij de dokter verwacht. Er wordt verbazing uitgesproken over het feit dat ik nog zwanger ben. Mijn baarmoederhals is verweekt en ik heb twee centimeter ontsluiting. De dokter begint over inleiden, en dat dat een heel valabele keuze zou zijn nu, aangezien mijn fysieke toestand bijna niet houdbaar is. We vragen hoe dat dan gaat, en krijgen toelichting over ballonnetjes en infusen. Ik schud nee. Ik wil het graag zo natuurlijk mogelijk. Op de gang komen we mijn eigen gynaecoloog tegen. Dat ze ons wil helpen, zegt ze, als het genoeg is. Ik geloof dat we er later op de dag nog even op uitgaan. We halen bloemen. Een klein boeketje voor in het vaasje naast mijn bed. ’s Avonds eten we met de buren. Na een uur is het voldoende en rolt de Man mij naar huis.

Donderdag.  Ik ga met de buurman zwemmen. In het water voel ik het gewicht van mijn buik niet en kan ik ontspannen. Weer thuis komt de crisisdienst. Daarna wil de Man met me praten. Dat hij niet meer durft gaan werken, om hoe ik fysiek en mentaal ben. Dat hij nu ook heeft begrepen dat elke-dag-telt ongeveer wel op is voor de baby’s. Of we morgen kunnen laten inleiden. Wat een verleiding. Ik ben in een tweestrijd. Ik wou alles zo natuurlijk mogelijk en een ingeleide bevalling kan veel zwaarder zijn dan een gewone, omdat de weeën geen of minder opbouw kennen. En tegelijk voel ik dat het fysiek en mentaal op is voor mij, maar dat de zorg en onzekerheid de Man ook vast zet in de situatie. Ik overleg met een paar mensen. Ik neem een besluit, maar wil graag dat ze eerst de vliezen breken en nog niet meteen met een infuus starten, zodat het nog steeds zo natuurlijk mogelijk kan. We bellen het ziekenhuis en krijgen groen licht. We mogen ons de volgende dag op de afdeling melden, en als er plek is, willen ze de vliezen breken. De acupuncturist komt weer langs, deze keer met naalden. Ik spendeer de middag met een busje scharlei-olie en kopjes met frambozenbladthee en vlierbessensiroop, om de laxerende werking. Geen effect. We kopen nog schoentjes voor de kleine zoon en vanaf vier uur zijn we met twee. We gaan uit eten, in een zwaar tegenvallend restaurantje. De Man rolt me nadien naar McCafe voor een stukje citroencake. We kijken een aflevering van de bake-off en gaan met een lichte opwinding slapen. Het is zo onwezenlijk. Ik hoop dat ik nog spontaan in arbeid ga. Ergens in de nacht word ik boos en chagrijnig om wat ik ga moeten doorstaan (ik ga er vanuit dat inleiden een moeizame exercitie wordt). Ik lees ‘Bevallen en opstaan’ nog een keer en dan vooral dat verhaal van Jesse Wonderhartje waar ik telkens om moet huilen. Om een uur of half zes komt de Man bij me liggen. In stilte wachten we de dag af.

En dan volgt er een rare ochtend. Hij in bad, ik in de douche. Een licht ontbijt. Naar de auto lopen – ik wil koppig lopen in de hoop de boel in gang te steken. Nog even tanken onderweg, en me verbazen over de Man die net dan ook de ruiten van de auto wil poetsen. De rit naar het ziekenhuis. De zon die doorbreekt.