Binnen 27 dagen heb ik een afspraak met de baby’s. Ze kunnen ook later komen, maar ik heb ze uitgenodigd op de dag dat de maan vol is. Ze zijn immers ook ontstaan toen de maan vol was, en ik hou van cirkels die rond zijn.
De voorbije week was er geen om over te schrijven, dus ik twijfel of ik het doe of niet. Maar a. het gaat hier over het leven zoals het is, remember? en b. schrijven helpt het ook bij elkaar te puzzelen in mijn eigen hoofd.
Op vrijdag werd ik verwacht bij de poppoli. Het werd een lange zit waarbij de pijn heel snel het gesprek behoorlijk vertroebelde. Toen ik na allerlei vragenlijsten en onderzoekjes bij de psychiater kwam, was de diagnose ‘prenatale depressie’ een feit. Voor alle duidelijkheid: onder invloed van hormonen, pijn en slaaptekort is er iets mis gegaan in mijn hersenen. Het heeft niets te maken met niet blij zijn met de baby’s of ondankbaarheid. [Als ik hier iets van geleerd heb, is het dat het niet helpt om tegen iemand met een depressie te zeggen dat hij/zij maar eens wat leuks moet gaan doen, blij moet zijn met wat hij/zij heeft of dankbaarder in het leven te staan. Dat zijn nu net de dingen die niet lukken, omdat je hoofd gewoon even niet meer meedoet.]
Anyway. Het verbaasde me niets. ‘Die sluier die overal overheen ligt,’ zei de dokter, ‘dat is depressie’. Ja, denk ik. De sluier die over de dagen ligt, waar ik amper doorheen kom omdat ik pijn heb, moe ben, weinig energie heb, me beperkt voel, de slaapkamer mijn actieradius is geworden. En de sluier over de nachten. Jeetje, de nachten. Elke nacht strompel ik een keer naar de bank of het logeerbed om de Man niet wakker te maken. Meestal tussen 1 en 2. Uitzonderlijk een keer om 4 uur. Ik ben dan klaarwakker. Tegen de ochtend komt de slaap weer, maar dan begint de dag. [De voorbije nacht keek ik naar de mooie docu Verlaten op de NPO-app. Ik kijk ook vaak naar Jeroen Meus. Trage tv, mooi, dicht bij het leven.] [ Soms is het alsof mensen van de tv mijn vrienden zijn ofzo. Klinkt ziekelijk, maar als je heel de dag alleen bent en je kijkt naar een serie, heb je om den duur het gevoel dat die personages werkelijker zijn dan die hele wereld buiten de slaapkamer ofzo.]
Het weekend was extreem warm. Mijn voeten en handen zwollen nog meer op, ik voelde me zwaar beroerd. De slaap werd nog minder. Dus op maandag had ik een huilbui om u tegen te zeggen, belde ik het ziekenhuis en vertelde ik dat ik ongerust was (wijzen dat ellendige gevoel en die dikke enkels en handen niet op zwangerschapsvergiftiging?) en reed ik naar daar voor controle. Monitor, allerlei checks. Bloeddruk was laag in plaats van hoog. Baarmoeder was iets te actief, en baarmoederhals iets te ver verstreken.
Anyway. Ik sleepte me naar huis, kroop in bed. De Man kwam terug uit het werk. De telefoon ging. De psychiater van het ziekenhuis vroeg of ze mijn Man mocht spreken. Ik gaf verdwaasd de telefoon door. Het verzoek werd gedaan om me op spoed binnen te brengen. De combinatie van de diagnose op vrijdag en ellende op maandag had wat alarmbelletjes doen rinkelen.
Babysit gezocht, naar het ziekenhuis gereden. En toen werd de fuik opgezet. Ik was somber, toch? (ja) Wanneer had ik nog eens een nacht geslapen? (geen idee) Ik had wel eens wanhoopsgedachten gehad, toch? (ja, in maart – het hielp om te stoppen met werken) Het was fysiek zwaar, toch? (ja, maar 32 weken en twee baby’s zijn daar een prima excuus voor) Wist ik dat prenatale depressie een verraderlijk ziektebeeld is? Door de combinatie van hormonen en slaaptekort zou ik mezelf zomaar iets kunnen aandoen. (tegen die tijd snikte ik al)
Even later werd ik in een rolstoel naar een psychiatrische afdeling gereden. Als ik niet minder uitgeput zou geraken, zou het een drama zijn voor bevallen en kraamtijd. Ik werd in een kamertje gestopt. Er werd op me ingepraat over het nemen van slaapmedicatie. Ik weigerde, dat vonden ze dom. Twee dagen later vond ik op een website van de Nederlandse overheid dat de medicatie die ze me wilden geven absoluut uit den boze is in het derde trimester van een zwangerschap.
Het werd nacht. Ik hoorde andere patiënten huilen in andere kamertjes. Het werd weer dag. Ik werd gewekt, onderzocht en ging ontbijten. Ik zat aan tafel met huilende anorexia-patiënten met buisjes in hun neus, twee verpleegsters aan elke kant om hen te overtuigen een schepje corn flakes te eten.
Weer in bed probeerde ik mijn gedachten op een rijtje te zetten. Het was me duidelijk dat ik hier niet hoorde. Mijn Man was jarig. De omgeving nodigde niet echt uit tot tot rust komen of me beter voelen. Er was wel een heel lieve verpleegster die thee bracht en mijn kussensloopjes ververste omdat het zo warm was.
Na een paar uur zat ik voor een peloton van zes dokters. Dat ik naar huis ging. Dat daar zijn me niet hielp. Er werd gesproken over verraderlijke ziektebeelden en mezelf iets aandoen. Ik kreeg het gevoel dat alles wat ik zei of deed verdraaid kon worden. Als ik bijvoorbeeld vertelde dat ik geen plannen had mezelf iets aan te doen en wel gedachten heb over hoe het gaat zijn als de baby’s er zijn, werd er priemend naar me gekeken alsof ik in ontkenning was.
Anyway. De Man kwam. De dokters hadden een plan. Voor medicatie en hulp thuis. We gingen naar huis. Ik was even verdwaasd als geschrokken.
De volgende dag moesten we naar de psychiater van de crisisdienst. Tegen die tijd was ik kwaad, om drie dingen:
- Wie bedenkt het dat een zwangere vrouw (of wie-dan-ook!?) beter wordt in zo een omgeving?
- Wie bedenkt het om een slaappil op te dringen (niet genomen) die gevaarlijk is tijdens de zwangerschap?
- En wie bedenkt het om medicatie voor te schrijven waar baby’s postnataal afkickverschijnselen van krijgen?
De psychiater van de crisisdienst zei dat hij zich ook niet lekker zou voelen, als hij het huis amper uit kon, elke dag pijn zou hebben en niet zou kunnen slapen. Hij vond het allemaal niet zo vreemd, zei hij.
En nu. Nu komt er om de zoveel dagen iemand langs om te kijken hoe het gaat. We proberen hulp aan te vragen in het huishouden, zodat mijn frustratie van niets-meer-kunnen en heel-de-dag-alleen wat getemperd wordt. Ik probeer onder die sluier uit te komen, zonder pillen. En ik tel de dagen af, tot de geboorte. Uitkijkend naar de baby’s. En naar het achter mij laten van deze tijd waarin ik zo veel kwijt ben geraakt (werk, bijberoep, fysieke en mentale vermogens, zelfvertrouwen, …) en in verwachting ben van zo veel nieuws.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ja hallo kroket. Ik herken hier en daar een vlaagje van bij mijn zusje. Postnataal wel, maar zij liet zich opnemen omdat ze te veel piekerde – ze staken haar in een witte kamer met niets in (ze is nog naar huis gegaan voor foto’s en bloemen enzo), en lieten haar een week praktisch alleen. Eén keer was er een groepsactiviteit en één keer een half uur bij een psycholoog. ik vraag me af wat voor hulp dat is? Ze is daar ook vertrokken met de melding dat dit het piekeren niet stopte, integendeel.
Ik heb ook een aantal keer gevraagd wat er ging gebeuren die dag, maar ’s ochtends had niemand daar een antwoord op. Toen ik zei dat ik naar huis ging, was er plots een rijtje dokters opgedoken :).
Jezus, prinses, wat heftig.
Ik verlang heel hard voor jou tot de meisjes er zijn…
Heel veel moed ondertussen.
Zonder loodzware dubbele zwagerschap herken ik veel en weet hoe zwaar het mentaal is.
Bewijs dat je al je verstandelijke vermogens nog prima op een rijtje hebt is het feit dat jij je niets laat opdringen wat niet goed voelt of zelf is.
Nog even, nog even…..en je bent niets kwijt, er komt alleen maar moois bij, straks.
Heel veel sterkte en dikke kus voor jou, dappere vrouw!
Wow, dat is heftig! In het begin van je post dat ik jeuj voor je medisch team, dat zij ook op mentaal vlak betrokken zijn en dat je nu ook weet wat er aan de hand is, dat je depressief bent, wat een klinische ziekte is, en het dus niet je eigen schuld is dat je niet rondhuppelt van geluk terwijl dat op papier wel zou moeten. (ik hoop dat ik dit positief en bemoedigend heb weten te verwoorden, want dat is de bedoeling….) Maar dan kwam het volgende deel van je tekst, hoe vreselijk is dat!? En het lijkt mij traumatiserend, ontregelend,…. Dat zij dan ook nog iets voorschrijven dat schadelijk kan zijn, dat als een vanzelfsprekende optie zien is hartverscheurend. Hopelijk zit De Man hierover op dezelfde lijn als jij en heb je veel steun aan elkaar.
Dju toch, ik bedacht vorige week al dat het bij jou precies zo is dat wanneer je rugzak vol genoeg is om te kunnen dragen zij er terug stenen in smijten….heel veel sterkte gewenst!
Oh, godv…- Ik schrijf NOOIT vloeken op, ik typ nooit alles in CapLocks maar nu heb ik zin in allebei en ook heel veel “!!!!” en “wtf#”’s en al die dingen.
Prinses, ik word woest van dit verhaal. Wat een ongelooflijke onnodige traumatiserende ingreep voor jou, voor Man, voor de kinderen (incl. ongeborenen). Wat een domme, onnodigde verspilling van capaciteit op de psychiatische afdeling (hier in BE constant overvol). Wat een oerdomme visie die die artsen huldigen, hallo, in de 21ste eeuw en die is toch al even bezig, staat de patiënt/cliënt centraal. Inpraten op je Man – niet eens aan jou communiceren dat een opname absoluut NU nodig is!!! hoe bestaat het dat ze een Man aan de telefoon eisen!! – om je naar spoed te brengen omdat je depressief bent. Hemel toch, als alle depressieve mensen dan maar opgenomen moest worden en slaapmedicatie moesten nemen ALS ZE DAT ZELF NIET WILLEN, kunnen we veel ziekenhuizen bijbouwen hoor.
Spreek de ombuds aan. Alsjeblieft. Al is het maar om hen er bewust van te maken wat dit met je doet. Andere mensen zouden er maar eens geholpen door kunnen worden
PS En ik dacht nog dat verhalen als dat van Brenda Foyer inmiddels passé waren.
PS2 Soms zijn de mensen van series ook mijn vrienden. Schuldig pleziertje.
PS sorry, B. Froyen. Hier goed samengevat: http://psychopraat.be/index.php/2016/07/25/ontmoet-brenda-froyen/
Klacht indienen tegen zo’n handel! Dit is echt betuttelend patriarchaal, de man aan de foon vragen, alsof je dus geenstem en beslissingsrecht meer hebt. My goddess, we leven in een cultuur waar vrouwen gemedicaliseerd worden en tot zwakke, stemloze figuren worden gemaakt, no agency,…dit omdat zwangerschap en geboorte in mannenhanden ligt… ons erfgoed is letterlijk uitgemoord (‘heksenjacht’)
Ik lees al lang mee, maar heb nog nooit gereageerd. Nu ga ik dat wel doen, omdat ik hoop dat je er wat aan hebt. Zo’n negen jaar geleden viel bij mij ook de diagnose ‘prenatale depressie’. Niet geheel onlogisch na maanden van bekkenpijn, slapeloze nachten en dagen, extreem piekeren en groot verdriet omdat ik er (ongewild) helemaal alleen voor stond. En iedereen maar zeggen: ‘Geniet nu van die zwangerschap, stress is niet goed voor de baby.’ Waardoor ik mij heel schuldig voelde. Het voelde alsof ik mentaal en fysiek helemaal uit elkaar viel. Ik kon echt niks meer. Omdat het niet meer ging, heb ik mij laten opnemen in een moeder-kindeenheid van een psychiatrisch ziekenhuis. Het ging er helemaal niet aan toe zoals jij beschrijft. Ik kreeg de hulp die ik nodig had en vond steun bij lotgenoten (heel gewone vrouwen trouwens die het gewoon moeilijk hadden tijdens de zwangerschap of na de geboorte). Ik kon nog altijd zeer weinig, maar ging beter om met de pijn en het verdriet. Het kan dus ook anders in de psychiatrie.
Na de geboorte van mijn zoon ging het langzaam maar zeker bergop. Hij gaf mij de energie die ik tijdens de zwangerschap was kwijtgeraakt. Wat ik wil zeggen, is: tijdens mijn donkerste zwangere momenten dacht ik dat het nooit meer goed zou komen en dat ik mezelf nooit meer zou terugvinden, maar ik werd wel beter. Niet van vandaag op morgen, dat niet. Maar uiteindelijk wel.
Ik nam trouwens wel een antidepressivum, weliswaar heel laag gedoseerd. Mijn zoon had geen afkickverschijnselen en is voor de rest kerngezond.
Dank voor jouw verhaal! Het valt me vaak op dat PD samen voorkomt met bekkeninstabiliteit. Waarschijnlijk omdat het zo een intense en verstorende pijn is?
Blij dat jij wel op een goede plek terecht kwam.
De medicatie die ze me wilden geven, was een anti-psychoticum dat in een lage dosering helpt door te slapen, in een hogere dosering tegen depressie werkt en in de hoogste tegen psychoses. Ik denk dat ze die wilden kiezen omdat dat meteen iets voor mijn nachtrust zou doen, terwijl een gewoon antidepressivum een tijd nodig heeft van 4?6? weken om te werken. En tegen dan zijn de meisjes er hopelijk al.
De pijn was allesoverheersend en niet slapen (ik kwam aan amper twee uurtjes per nacht) sloopt je helemaal. Ik begrijp dus heel goed wat jij doormaakt. Het kan niet anders dan dat je onder een sluier zit. Soms is een zwangerschap gewoon geen roze wolk. Veel sterkte!
wow, ik heb nu even geen woorden, of toch wel…wat goed dat jij terecht kwaad werd en wordt… het bewijs dat jij zeer goed zelf kan aangeven wat jij, maar ook je nestje, nu nodig hebben en wat zeker niet… een echte wolvin 😉 – ik wens je veel moed toe voor de komende 27 dagen… goed dat je weg wil van die sluier, maar ik denk toch ook: je hebt nu ook wel het recht om onder die sluier gezien en erkend te worden…
Heel veel sterkte gewenst .En wat een moed heb je op gebracht om voor de babytjes op te komen. En voor jezelf . Ik hoop zo voor je dat je weer kunt cocoonen met jezelf en de meidjes .Dat wat de natuur wil denk ik .Veel moed en volhouwe .
De woorden van Emelia van 15.03 komen ook bij mij op.
Wie kan er nu wel huppelend en blijmoedig doorgaan met al die lichamelijke ongemakken?
Je hoofd en hart zijn in wezen heel blij maar komen in de verdrukking door alles wat je meemaakt.
Hulp in de huishouding en met de kinderen en regelmatig iemand die bij je kan zijn om bv samen tv te kijken een waar je tegenaan mag kletsen zouden beter voor je geregeld kunnen worden dan een opname waar niemand echt tijd voor je hebt. En bovendien wordt je geconfronteerd met echte zware patienten.
wat een afschuwelijke, bizarre situatie!
ik voel me wel meteen schuldig naar mijn eigen kind, want toen ik zoveel pijn had dat slapen en denken niet meer ging heb ik de aangeboden slaapmedicatie (3 nachten een pil en 1 nacht een infuus) klakkeloos geaccepteerd. geen idee wat ik toen gekregen heb.
was overigens wel de redding van mijn laatste weken zwangerschap en heeft naar mijn stellige overtuiging er voor gezorgd dat mijn bevalling een van de meest romantische momenten uit mijn leven was. dus nu, acht jaar later, ben ik blij dat ik het genomen heb, maar stom en helemaal niet bij mij passend dat ik geen enkele vraag heb gesteld destijds.
je dochters mogen blij met je zijn, een oermoeder die zelfs in zulke crisissituaties hun belang helder heeft.
Ik had bij mijn beide zwangerschappen ook een prenatale depressie. Ik weet niet of mijn bekkeninstabiliteit ermee te maken had. De vermoeidheid zeker wel en verder ben ik er (achteraf) steeds vanuit gegaan dat het hormonaal was. Ik begon bijvoorbeeld ook overal insecten te zien in huis wat een obsessie werd. Ik kreeg tijdens mijn eerste zwangerschap antidepressiva voorgeschreven die ervoor zorgde dat ik me na enkele weken een stuk rustiger voelde.
Tijdens mijn 2e zwangerschap nam ik nog steeds een lage dosis antidepressiva en werd me aangeraden om die te blijven nemen. Tijdens de zwangerschap kreeg ik toch weer een prenatale depressie en werd de dosis verhoogd wat me binnen de week weer rustiger maakte.
Ik werd ambulant wel goed opgevolgd. Ik ben ook overtuigd dat de medicatie mijn redding was tijdens de zwangerschap. Er werd wel open met me gecommuniceerd: er werd me niet gegarandeerd dat mijn kinderen het niet even moeilijk zouden kunnen krijgen na de geboorte als ze plots geen antidepressiva meer in hun bloed zouden krijgen. Maar dat de stress waar ik tijdens mijn zwangerschap mee te maken had, nog veel schadelijker kon zijn.
Dit is absoluut geen pleidooi voor medicatie tijdens de zwangerschap. Iedere situatie is ook anders. De manier waarop jij behandeld bent, vind ik absoluut niet menswaardig. Als zwangere vrouw hoor je niet thuis op een psychiatrische afdeling. Mijn kinderen zijn gelukkig kerngezond en na de bevalling voelde ik me mentaal en fysiek vrij snel beter. Je boosheid vind ik zeker positief. Goed dat je in dergelijke situatie nog voor jezelf kan opkomen.
Goeie moed nog daar!
Dank voor je verhaal! Nuance: ze wilden me een anti-psychoticum geven, geen anti-depressivum (tijd die het nodig heeft om te werken, is zo lang dat ik dan al bevallen zal zijn). Hun eerste doel was dan ook het als slaapmiddel te geven. Ik weet dat sommige antidepressiva veilig zijn tijdens zwangerschap. Maar wat ze mij wilden geven was dus van een andere familie.
Pingback: Nog eens in beeld | En ze leefden nog groen en gelukkig