De afspraak bij de dokter had vier minuten geduurd. Vier. De fietstocht naar het ziekenhuis drie keer zo veel. Het was de derde dokter die ik zag op evenveel afspraken. Deze dokter sprak me eerst met een andere naam aan, maar later bleek het toch de eerste te zijn die meer naar mij dan naar haar computer keek. Ook wat waard.
Of ik de verloskamer eens mocht zien, vroeg ik bij het secretariaat. Na een telefoontje werd ik doorgestuurd. Gang door, lift, gang. Wachten. Daarna kwam er een lieve verpleegster die me toonde hoe de afdeling in elkaar zat.
Voor de verloskamer had ik maar één woord. Triest.
Er stond een klein lelijk zwart bankje (voor de partner). Een bed. Een massieve tv die ik tegen betaling kon laten aansluiten. (TV? Tijdens de bevalling?) Een triest hoekje met een verzorgingskussen voor een baby. Een glazen bedje. Een badkamer met tl-lichten.
Nee, er was geen bad. Nee, de douche mag ik niet gebruiken. Ik mag op het bed liggen. Als ik dat niet wil mag ik misschien wel naast het bed staan, om de weeën op te vangen. Bevallen moest op bed, van een baarkruk was geen sprake. Haha, grapjas. Dat kan niet met een tweeling hoor. (Waarom niet?)
Slik.
Op het moment van de bevalling zijn er ongeveer tien mensen, want de dokters brengen studenten mee. Die doen niets hoor, die kijken gewoon. (Die kijken gewoon?! Op één van de intiemste momenten van mijn leven?)
Fuck.
Weer op de gang kon ik de tranen niet tegenhouden. Wie kan er zo bevallen? Echt, wat voor absurd idee is dit? Een dokter die je niet kent, een kamer vol mensen die je niet kent, tl-lampen, een bed in het midden van de kamer waar je op vastgebonden ligt voor de monitors, een hoekje waar de Man zich mag ophouden op zijn oncomfortabel bankje (kan meneer nog wat slapen… Uhm? Daarop? Ik dacht het niet.).
Fuck.
Ik moet echt heel dringend een oplossing vinden. Want zo gaat het niet gebeuren. Ik voelde mijn lijf al verkrampen door in de ruimte te zijn, laat staan dat ik er twee kinderen moet krijgen. No way.
De komende weken verschijnen nog wat blogjes over dit thema: kan ik een plek vinden waar ik kan bevallen in goed overleg met de dokters, maar ook op een manier die voor mij ok is? (wat vooral betekent dat ik privacy krijg en bewegingsruimte) Ik twijfel om het te delen omdat ik weinig zin heb in eventueel vervelende commentaren, maar tegelijkertijd heb ik zelf veel gehad aan deze stukjes over mensenrechten in geboorte en aan het verhaal van de zoektocht van andere vrouwen. Gaande van een moment waarop je je realiseert: dit niet (ook al is het voor anderen wel ok), over het punt waarop je aanknopingspunten begint te vinden voor hulp tot het moment waarop je je oplossing bij elkaar puzzelt en hoe dat dan gaat. Dus daarom publiceer ik dit wel.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ga ook eens bij andere ziekenhuizen in je omgeving kijken. Bij ons ziekenhuis hadden ze spiksplinternieuwe kraamsuites. Met bad en douche.
Na een fiks trauma van de eerste bevalling in het ziekenhuis, ging het deze keer prima.
En al die apparatuur: jij bent de baas hoor. Jij moet het doen.
Heb je naast de gynaecoloog voor de kindjes ook een verloskundige die jou begeleidt? Dan moet je vragen of zij bij de bevalling blijft. Want de gym zie je alleen de laatste 5 min…
Je mag in Nederland een bevallingspan schrijven, waarin je jouw wensen opneemt. Natuurlijk gaat de gynaecoloog dat niet vertellen in die 4 min. Maar er zijn veel meer opties dan een bed met monitor!
Toen ik zwanger was (ja, daar gaan we weer!) ging ik ook gaan kijken in het ‘bevallingskwartier’. Ik ben helaas nooit zover geraakt, want viel al flauw voor we op de afdeling waren. En daarna is het er niet meer van gekomen.
Op het moment suprème ging het ineens zo snel, dat ik alleen maar vluchtig kon constateren dat er TL-lampen waren, zeker tien mensen die ik niet kende, maar gelukkig was daar wel mijn vertrouwde gynaecoloog. Maar dit is dus enkel de ruimte waar de daadwerkelijke bevalling doorgaat. De uren voordien was het een doodgewone ziekenhuiskamer – en die kan inderdaad per ziekenhuis nogal verschillen. En zeker qua aanpak. Ik ben benieuwd naar je ontdekkingen.
Welk deel van het land woon je? IN Bergen op Zoom is een apart moeder en kindcentrum. Ken alleen de bezoekersruimte en spreekkamers maar die zijn erg mooi en vriendelijk ingericht.
In het noorden 🙂
Kijk ens of er geen ziekenhuis in de buurt is dat het internationaal label babyvriendelijk ziekenhuis heeft. Die hebben een aantal criteria opgesteld waaraan materniteiten moeten voldoen om je baby’s een zo goed mogelijke start te geven, o.a. Buik-op-buik na de bevalling i.p.v. direct meten en wegen. Dat haalde mij over de streep om in een bepaald ziekenhuis te bevallen. En via mijn vroedvrouw kreeg ik de naam van de gynaecoloog die het verst ging in natuurlijk bevallen, zodat ik met een gerust gemoed aan de bevalling begon. Ik zou toch echt elders kijken want hoe kan je nu ontspannen, je over geven aan je oerkracht op een plek waar je je vreselijk voelt?
Ow joh. En ik die dacht dat in Nederland alles zo tip-top in orde was…
Dat valt tegen…
Ik hoop dat je nog een ander ziekenhuis vind dat wel wat aangenamer is om je kinderen op de wereld te zetten.
Ja, ik dacht ook dat het in Nederland beter was dan bij ons; meer thuisbevallingen, meer contact met vroedvrouwen (niet per se die gyn altijd). Jeetje. Ik kan alleen maar ontzettend dankbaar zijn voor de Bolle Buik (vzw uit Leuven), die mijn thuisbevallingen hebben begeleid. (zeker ook als ik de blog van La coeur a mare basse lees). Ik hoop echt dat je een dergelijke organisatie kan vinden daar, die je dan in een ziekenhuis kan begeleiden.
is er geen geboortehuis, zoals hier ?
dat is toch zo’n beetje het midden tussen thuisbevallen en ziekenhuisbevalling, dacht ik ?
of mag dat niet, bij een tweeling ?
Mag inderdaad niet.
Fuck, dit vind ik dus echt kak! Mag niet. Punt. Hallo logica?!? Je “mag” ook niet meer natuurlijk bevallen als je twee weken “over tijd” bent, je “mag” niet natuurlijk van een stuitkindje bevallen (in sommige ziekenhuizen) en we “moeten” ons aan allerlei protocollen houden. Waarom kan je niet kiezen waar/hoe je bevalt bij een tweeling? Volgens mijn bescheiden mening kan zowat alles wat je zelf wenst, behalve weigeren te bevallen of de baby er terug in duwen ofzo, jezus hallelujah. Of mag ik dit niet schrijven? 😉
Eens rondhoren bij mama’s in je omgeving waar zij bevallen zijn en of het daar comfortabeler was? Ik kan me niet voorstellen dat ze nergens een bad hebben en dat er overal tien man staat op te kijken?
inderdaad, die tien man kan je gewoon weigeren 🙂 ik ben bevallen in een universitair ziekenhuis, en ik heb gezegd dat ik geen assistenten wou die kwamen kijken als ik aan het persen was. Ging gewoon in mijn dossier. Ik wou ook niet dat de assistent mij opereerde (keizersnede) en dat gebeurde ook niet. Iedereen moet het natuurlijk leren, maar als ik een kind krijg, dan heb ik even geen nood aan studenten …
Misschien kun je er anders naar kijken? Studenten moeten leren, zodat in de toekomst andere vrouwen (jouw dochters?) ook geholpen kunnen worden. En de ruimte, ja heel eerlijk gezegd heb ik geen idee meer van alle drie mijn kinderen, ik weet niet wie er bij waren en hoe de kamers er uitzagen. Ik was blij dat er een mogelijkheid voor hulp was en dat mijn kinderen gezond ter wereld kwamen. Zoveel plekken ter wereld waar dit niet zo is…
Misschien zijn het net studenten die extra hard hun best voor je doen (en er is altijd supervisie) 😊
De conceptie mag dan romantisch zijn, de bevalling is dat niet. Die bevallingskamers zijn zo kaal uit oogpunt van hygiëne en doelmatigheid. Veiligheid en gezondheid van jou en je kinderen gaan voor. Ik denk dat je je daar maar bij neer moet leggen. Ik herinner me het verhaal over je vorige bevalling. Aan een goede medische staf heb je meer dan aan een knus bankje. Daar wordt de pijn niet minder van. Over “beleving” wil ik het niet eens hebben.
Waarom kan een bevalling niet romantisch zijn? Of gewoon gezellig, vertrouwd, intiem, sfeervol, ingetogen, krachtig, grensverleggend, whatever? Hygiëne, veiligheid en gezondheid voorop en bekwame hulpverleners kan evengoed in een totaal andere setting dan een kille bevallingskamer. Ik denk dat niemand zich ergens bij hoeft neer te leggen. Welkom in onze moderne wereld waar oerwijsheden weer bovenkomen! Check eens hypnobirthing, Anna Myrthe Korteweg “Vrije geboorte”, Birth as we know it, enz.
Beleving versus veiligheid is echt een schijntegenstelling. Onderzoek wijst uit dat als een zwangere zich veilig voelt, bevallingen vlotter en veiliger verlopen, ook voor baby.
Inderdaad. Dank om het zo kernachtig te formuleren.
Dag prinses, ik ben nu net naar het programma Topdokters aan het kijken en één van de artsen is prof Lewy (gynaecologe) die in UZ Leuven vrouwen opvolgt die van een meerling zwanger zijn. Bij een tweeling zijn er standaard 6 mensen aanwezig: 2 gynaecologen, 2 vroedvrouwen en 2 kinderartsen. Voor elk kindje is er een team. Voor zover ik het kan inschatten gebeurt de bevalling in een gewone kamer… Nu, ik sluit me aan bij een voorgaande opmerking: Nederland is (of was dat toch) het land waar ze zo natuurlijk mogelijk proberen te bevallen. Ik hoop dat jullie een fijn plekje vinden om jullie meisjes ter wereld te brengen.
Nog een kleine aanvulling: zodra kindje 1 geboren was, kreeg de papa het overhandigd en mocht hij in de (comfortabele) zetel met dat kindje kangoeroën. Uitspraak van dr. Lewy: “Ik vind het heel belangrijk hoe ouders dat beleven. Dat is zo’n beetje zoals verliefdheid. Als die bevalling een mooi moment Is, dan geeft dat vaak energie aan de ouders om die weg af te leggen.” Zo’n gynaecologe heeft iedere zwangere vrouw nodig! ♡
Je hebt helemaal gelijk! Professor Lewy heeft mijn zoontje vorig jaar met keizersnede op de wereld gebracht. Hoewel ik ontzettend baalde dat ik niet natuurlijk kon bevallen (zoontje lag in stuit), is mijn bevalling toch een heel mooie, warme herinnering, mede dankzij dr. Lewy. Ze gaat zo zacht en lief en begripvol met je om, ik ben haar erg dankbaar. Ik volg haar dan ook met veel plezier in Topdokters!
Sta idd maar op je strepen! Bij ons was er niemand behalve een vroedvrouw en op het einde de dokter. Alleen in het begin en dan lieten ze ons gerust, omdat ze zagen dat alles ok ging. We moesten maar bellen als er iets was. Bij een tweeling is het misschien anders maar er zouden bij mij ook geen tien man moeten staan kijken.
Oja, twijfel maar niet om je logjes te schrijven! Ik kijk er al naar uit!
Ow boy, en ik die dacht dat Nederland zo vooruitstrevend was op dat vlak…Gyneacoloog, vroedvrouw en kinderarts per kindje is bij een meerling zeker gewenst, maar hey, al de rest heeft daar toch niks verloren? Zeker niet als jij/jullie je daar niet in kunnen vinden.
Ik duim dat je een fijnere plek vindt.
in Utrecht waar ik destijds woonde waren meer ziekenhuizen. de verloskundige heeft mij toen geadviseerd voor Diakonesse te kiezen en daar had ik een mooie kraamsuite. geen bad, maar verder heel oke, ook voor de papa. succes met je zoektocht!
Onze eerste is daar geboren en dat is ons juist helemaal niet goed bevallen. De begeleiding rondom de borstvoeding was slecht ondanks keurmerk en informatie avond. Nou ja, er zijn meerdere dingen tegengevallen.
Het bankje was inderdaad vreselijk om op te slapen heb ik begrepen.
Bij de tweede ging de verloskundige ook mee naar het ziekenhuis. Alleen was ik er net eerder dan zij en wilde ik heel graag persen dus de verloskundige van het ziekenhuis begon alvast.
Ik vind het gek dat er geen baarkruk was. Kun je misschien een fijne verloskundige of doula vinden die mee gaat naar het ziekenhuis? Ik weet alleen niet hoeveel opties je hebt in het noorden ivm afstanden.
Bij de eerste had ik spulletjes en muziek van thuis mee om de kamer een beetje eigen te maken.
Bij de tweede voelde ik die behoefte veel minder en jawel hoor, ik was er ook nog maar een half uur toen ze al geboren werd.
Ik heb heel het ziekenhuis gebeuren een beetje verdrongen tijdens de zwangerschappen. Ik wist dat ik erheen moesten met ons tweeen en met drieen (of vieren) weer naar huis zouden gaan. Alles wat er in de tussentijd gebeurde heb ik wel wat voorbereid maar zoveel mogelijk los gelaten omdat ik er geen invloed op had.
Voor de eerste keer zwanger zijn vond ik heel spannend en ook eng, onbekend, onzeker. Wat heb ik nachten wakker gelegen van alles.
Ik ben ook bevallen van een tweeling in een universitair ziekenhuis. En inderdaad daar waren ook studenten en assistenten, maar ik voelde mij daar erg veilig wetende dat elke baby een volledig team had. En ik heb mij daar niks van aangetrokken van al die toeschouwers. Het ging om mij en de baby’s. Iedereen is discreet aanwezig om het moment van de bevalling. Veiligheid voor alles!
Informeer je over patiëntenrechten: wat kan en mag wel/niet. Kaart het woord ‘patiëntenrechten’ aan bij elk ding dat ‘moet’ en je zal aan hun reactie zien, hoe het er voor staat.
Wat ben ik enorm blij dat je dit geschreven hebt! Bevallen is zo’n belangrijk moment in een mensenleven dat heel veel bepaalt, voor zowel de nieuwe mama als de kleine baby. Logisch dat je dat een beetje (veel) naar jouw voorkeuren wenst te laten plaatsvinden. Bij “wat voor absurd idee is dat”, was ik helemaal mee, zo herkenbaar. Wat zijn we zo ver afgedwaald en verbinding met onze natuur & geboortecultuur kwijt, o.a. als ik die beschrijving van dat bevallingskwartier (de militaire term alleen al!) lees. Allemaal “goedbedoeld”, maar ik ken zo nog wel wat historische dingen die goedbedoeld waren… Het is voor iedereen wat anders en persoonlijk wil je wel of geen “vreemden” erbij, doch liggend bevallen en geen water in de buurt (bad of douche) is toch middeleeuws? Mag dat nog wel? 🙂 En intieme setting is echt belangrijk. Ik heb daar ooit eens een geweldig filmpje van gezien, dat een vrijpartij ter vergelijking in een medische setting brengt, echt hilarisch (en tegelijkertijd tragisch triest).
Bedankt dus voor deze post! This is what women really need…
Mijn maag kromp al ineen bij het lezen van het begin van jouw blog. Ik vind het soms moeilijk begrijpen maar als vrouw mag je toch zelf kiezen en opkomen voor jezelf in de mate van het haalbare voor je bevalling. (Er zijn ook wel vrouwen die geen nood hebben daaraan en die alles doen wathen voorgezegd wordt, ik was helaas anders)
1ste bevalling was klaar voor thuisbevallig maar werd ziekenhuis-tafelbevalling door meconicaal vruchtwater.
2de bevalling wou ik diy niet meer. Maar gyn wou keizersnede omdat ik zwaar kind had. Ben dan naar ander ziekenhuis geweest. Heb daar een mooie rustige badbevalling gehad. Zoontje woog 4.200kg (zonder knip)
Ik kijk al uit naar jouw volgende blogjes!!
Maar toch moest de vrouw in het programma Topdokters van haar tweeling in bed bevallen. Ok, ze had een epidurale gekregen. Maar waarom dat ouderwetse op de rug een baby eruit persen? Ik word boos van zulke beelden. Het kan ook veilig op andere manieren. Ik ben van mijn eerste in t ziekenhuis bevallen en tweede thuis. Ik zal voor de rest van mijn leven spijt hebben dat ik in t ziekenhuis niet meer op mijn strepen stond. Noem het gerust een probleem in beleven. Ik vond het thuis wel heerlijk, maar weet dat dat met tweeling niet kan. Ik wens je veel succes bij t vinden van een fijne plek.
Met een epidurale kan je niet rechtop bevallen – lijkt mij vrij logisch dat ze op bed bevalt. 😉
(Vrvr speaking)
Waarom mag je niet thuis bevallen van de tweeling? Mijn vriendin beviel gewoon thuis, wel al een aantal jaren geleden. Met de mannelijke vroedvrouw.
Mag niet, vind niemand die het wil doen.
Met een epidurale kan je vaak ook op je zij of je knieën, staat ook in de nieuwste WHO aanbevelingen. Beide scoren beter als het om perineumletsel gaat en ze drukken niet op de vena cava, waardoor er optimale bloedtoevoer is.
De bevalling was wel in Belgie, van de tweeling.
Qua bevallen op de knieeen met een epidurale. Been there, tried that. Was niet doenbaar 🤷🏼♀️ Probeer maar es op knieeen en handen te bevallen als je niks van gevoel hebt in je ledematen…
My two cents: ik zou ook op zoek gaan naar een ander ziekenhuis/andere dokter, zoals hierboven al gesuggereerd werd. En dan zoveel mogelijk de bevalling doorspreken met je gyneacoloog. Bij mij is dit twee maal goed verlopen en ik ben nochtans bevallen in een Belgisch universitair ziekenhuis. Baarkruk ‘ging’ wel niet (wel aanwezig, maar mijn gyneacoloog was hier zelf geen fan van), maar ze reikte mij onmiddellijk een andere oplossing aan: nl. het bed in zitstand zetten zodat ik ook zittend kon persen. Dit had voor mij als voordeel dat het bed plat gelegd kon worden toen mijn tweede zoon er helemaal blauw en met de navelstreng 4x strak rond zijn nekje uit kwam, want ik kon het toen echt niet aan om dat te zien (ik heb echt gebruld: gooi mij plat :-)). Overigens twee keer niet geknipt (zoals ik gevraagd had), terwijl de tweede bevalling op het einde toch een zogenaamde ‘risico-bevalling’ was. Ik krijg nog altijd tranen in de ogen als ik denk hoe lief en persoonlijk iedereen mij benaderde en hoe hard ik zelf alles heb ‘mogen’ beslissen (ik zet ‘mogen’ tussen haakjes, want eigenlijk zou dit de standaard moeten zijn off course…). Heel veel succes bij je zoektocht en de rest van je zwangerschap! Ik hoop dat je deze kan afsluiten met een mooie bevalling!
Praktisch is het niet voor jou, maar ik ben tweemaal bevallen in dit ziekenhuis in Oostende (http://www.azsintjan.be/materniteit-hs/materniteit-campus-serruys) dat gekend staat voor zijn mama- en babyvriendelijke aanpak waar ze de natuurlijke gang van zaken (qua pijnstilling, borstvoeding, skin-to-skin etc.) zoveel mogelijk bewaren. De mama krijgt alle bewegingsruimte (bal, douche, jacuzzi, baarkruk, bevallingsbad etc.) die ze wil. Voor mij was de bevalling tweemaal een wonderlijke ervaring waar ik volledig in mijn waarde en kracht gelaten werd. Ik had het geluk geen complicaties te hebben, maar ik denk dat de visie, aanpak en begeleiding van de afdeling materniteit cruciaal geweest zijn in mijn beleving. En tijdens de eerste fase van de weeën ben ik nog wat gaan wandelen op het strand dat op 5 min. van het ziekenhuis ligt :-). Ik hoop voor jou dat je een plek vindt waar je je goed voelt om je meisjes op de wereld te brengen.
He Prinses,
Nog een goedbedoelde raad (van een Vlaamse vroedvrouw) die mss alleen alles nog meer voor je in de war stuurt 😉 :
focus eerst op MENSEN, niet meteen op plekken.
Wie begeleidt jullie nu waar je veel vertrouwen in hebt ?
Wat beveelt die je aan ?
Zo kom je sneller uit bij dingen die bij jullie passen.
Mensen zijn het allerbelangrijkst, niet kamers of spullen.
Soms heeft een ziekenhuis een prachtig bad in de arbeidskamer, maar er is een hele waslijst regeltjes die ervoor zorgen dat er haast niemand gebruik van kan maken (niet met gebroken vliezen, niet met meer dan x cm ontsluiting enz enz…). Ze kunnen het er dus geweldig doen uitzien (ziekenhuizen werken aan hun imago, moeten mee in trends) maar er eigenlijk niet achter staan ! Dat geldt net zo goed voor een baarkruk…
Die dingen zijn lastig voor jou om te overzien en uit te zoeken. Neem daarom een verloskundige onder de arm waar je je goed bij voelt en die tijd voor jou neemt en vraag het haar. Of de antroposofisch arts die je al kent ?
En als het even kan, neem die verloskundige dan MEE in arbeid !
Je kan nog zoveel dingen willen en belangrijk vinden – op het moment dat je in die weeentrein zit is het net heel belangrijk dat je je hoofd kan uitzetten. En in je lijf duiken. Zo maak je veel hormonen en die helpen je ontzettend. Ze helpen de arbeid vooruit en ze helpen jou met de pijn omgaan. Dat kan je heel goed aan de Man uitleggen, want de eindroes in arbeid lijkt heel erg op wat zijn lichaam doet als hij lang aan het lopen is : je lijf maakt endorfines aan.
Die zorgen er voor dat je in een soort trance geraakt waarin je meer kan dan je dacht zonder nog zoveel pijn te voelen.
Daarom is een geschreven plan slim en ook handig als je partner daarin ‘mee’ is, maar het daarvoor-opkomen is lastig als je weeen hebt of net gaat vader worden en je onzeker en ongerust voelt. Een doula/vroedvrouw/verloskundige aan je zij die jij vertrouwt is dan heerlijk !
Ook toch even de vraag : was wat je bezocht een kamer voor arbeid en bevalling, of, zoals dat in Vlaanderen meestal zo is, zijn dat 2 aparte dingen ?
Dat is praktischer en rendabeler, dus ik denk in NL dat dat ook zo is ;-).
In dat geval is je ARBEIDSKAMER ontzettend veel belangrijker dan de verloskamer. Daar ben je alleen helemaal aan het eind en zal de Man dus niet aan het dutten zijn 😉 ! Daar is alles functioneler, en dat is niet zo erg.
Als je aan bevallen toe bent, geef je daar niet om, dan wil je persen en je dochters in je armen hebben.
Het is de arbeidskamer waar jullie comfy moeten kunnen zijn !
En ik heb nog allerlei reacties, maar dan is het teveel en gaat de essentie verloren. Ik ben dus blij als je er nog over post want dat geeft me vast de geledenheid die andere dingen nog aan te vullen ;-)…
Trui
Het is een verloskamer, maar daar ben je vanaf de bevalling begint. Geen aparte arbeidskamer dus. Helemaal eens met focus op mensen, maar ook op dat vlak was het geen goede plek, ik zag immers nooit twee keer hetzelfde gezicht en had het idee dat niemand zich verantwoordelijk voelde voor mij.
Blij met je reactie trouwens!
Hallo, gebruik je het email adres voor je soep actie van 3 jaar geleden nog? Ik heb er net een mailtje naar gestuurd 🙂
Twee keer bevallen en twee keer was het vreemd. Bij de eerste moest er ingeleid worden wegens zwangerschapsvergiftiging. Saaie kamer met 3 anderen die ingeleid werden of juist rust moesten houden. Duurde eindeloos en heel de tijd met zo’n monitoraansluiting om de buik. Bah. En toen na middernacht eindelijk de weeen begonnen mocht ik mijn man niet bellen, ‘want die had zijn rust nodig’…. ik heb me eerst laten overrompelen en toen bedacht dat mijn noden voorgingen en toch gebeld. En hij kwam. ZOnder gemopper. Maar goed ook, want ik deed het zware werk :). Het duurde uiteindelijk nog tot de volgende avond voordat zoonlief zich aandiende – na ruim 4 uur volledige ontsluiting wilden ze toch een keizersnede doen en dan eerst de weeen stoppen (mijn reactie: weeen stoppen! Yes please!!!). En toen kwam – na alle co-assistenten – eindelijk de gynaecoloog, die met de pomp zoonlief er uit trok. Of dat nou zo ideaal was weet ik nog steeds niet (of eigenlijk wel: dat was het niet), maar eindelijk iemand die kordaat was, was wel fijn. En daarna: zoonlief werd ‘s nachts weggehaald, ‘want dat was beter’. En borstvoeding werd opgedrongen (terwijl ik een borstoperaties heb gehad en er 99,9 procent kans was dat het niet zou lukken). Niet tof. Maar vanwege de medische indicatie mocht ik van de tweede ook niet thuis bevallen. Wilde ik ook niet, hoor, maar toch, dat ziekenhuis vond ik ook maar matig. Bij nr 2 ging het razendsnel; ik moest naar het Z-H maar onze verloskundige was nog in het kraamhotel bezig dus of we daar maar even eerst heen wilden (zelfde gebouw, hoor). Dus komen we daar, en ik zeg dat het kind komt, maar dat werd niet geloofd. Bleek toch zo te zijn, en terwijl er aanstalten werd gemaakt om een gynaecoloog te bellen werd hij geboren, met navelstreng om de nek en stil. Dus dat werd een spoedtelefoontje naar de kinderarts die hem heeft moeten bijbrengen. ZIjn geboorte was de aanleiding om de procedures te herzien. Gelukkig, want niets zo naar als niet geloofd worden terwijl je bezig bent nieuw leven op de wereld te zetten. Ik had te veel angst om thuis te bevallen en in beide gevallen maar goed ook. De sfeer op de kamers vond ik persoonlijk nog niet zo erg, maar de bejegening wel. Ik was zwanger, niet achterlijk. En ik kon nog gewoon nadenken, al was ik onzeker. Niet nodig om me monddood te maken of gewoon te negeren wat ik zei of vond. Halleluja voor ziekenhuizen maar tof was het niet
Jeetje… 😳
Ik ben ook bevallen van een tweeling en hoewel mijn – Vlaamse – ziekenhuis niet haalbaar is voor jou, deel ik toch graag mijn verhaal om te vertellen wat er ook kan. Om te beginnen ben ik bevallen op 41 weken (bij een tweeling is het protocol zowat overal ten laatste op 38 weken). Ik heb expliciet naar een ziekenhuis gezocht waar dat kon, want ik wilde niet onnodig ingeleid worden en met al twee eerdere lange zwangerschappen wist ik dat 38 weken halen niet ondenkbaar was (al had ik nu ook geen 41 in gedachten :-)). Vervolgens hoefde ik geen epidurale. Ook dat is in veel ziekenhuizen protocol bij een tweeling, om snel over te kunnen naar een spoedkeizersnede. Ik heb mijn arbeid op een bal gedaan, rondwandelend, in bad en waar ik maar wilde. Bevalling zelf liggend, maar ik vond dat niet erg – weet van een andere vrouw in hetzelfde ziekenhuis die staande bevallen is van een tweeling (niet helemaal naar de zin van de gynaecoloog, maar het kon wel). Ik heb één vroedvrouw gezien tijdens de bevalling en op het einde (toen ik al aan het persen was) de gynaecoloog. Omdat de tweede baby in stuit lag (en ik mocht overigens toch probleemloos vaginaal bevallen, ook niet evident) hebben ze me ruim voor de bevalling gevraagde of ik het ok vond dat er een studente-vroedvrouw en een gynaecoloog in opleiding kwamen kijken. Ik heb ja gezegd omdat ik dat geen probleem vond, maar ik voelde me ook helemaal vrij om nee te zeggen. Geen kinderartsen in de verloskamer. De eerste heb ik zelf aangepakt (op aangeven van de gynaecoloog trouwens, want ik was zelf teveel van de wereld om daaraan te denken). Toen de tweede werd geboren lag de eerste te skinnen bij mijn man, meteen erna kreeg ik hem weer op mijn borst. Het was misschien niet de thuisbevalling met zelfstandige vroedvrouw en kaarslicht, en de verloskamer zelf was overigens drie keer niks, maar er is dus – ook met een tweeling en in een ziekenhuis – echt wel heel wat mogelijk. Ik moet wel zeggen dat ik daarvoor wel ben gaan bevallen in een andere stad, al mijn assertiviteit heb moeten bovenhalen om mijn gynaecoloog te ‘ontslaan’ enz. Heel veel succes om de goede omkadering te vinden.
die mag in het lijstje van best practices, hoewel je duidelijk strijd hebt moeten leveren. mooi dat dat geloond heeft! mag ik vragen over welk ziekenhuis dit gaat?
Sint-Vincentius in Antwerpen.
Dat verbaast niet 😊 merci!
Pingback: Het bevalt hem niets | En ze leefden nog groen en gelukkig
Ik kom hier nu pas piepen. Ik ben zelf mama van 5 kinderen waaronder een tweeling van 5 jaar. Op mjn 2e bevalling na kwam geen van de 3 andere bevallingen nog maar in de buurt van wat ik me bij een ‘mooie’ bevalling voorstel. Mijn tweeling is geboren op 32 weken en 2 dagen, vanwege voortijdige weeën als gevolg van een infectie.
Het eerste kindje kwam langs vaginale weg. Die epidurale die aangeraden wordt om bij eventuele complicaties snel het 2e kindje te kunnen halen via keizersnede wilde ik niet, maar heb ik niet geweigerd. Ik herinner me nog dat ik die epidurale als volkomen overbodig beschouwde omdat ik me op dat moment wilde overgeven aan een weeënstorm.
Mijn zoontje werd geboren en daarna ging het bijna helemaal fout. Vanwege navelstrengprolaps moest mijn dochter met spoedkeizersnede gehaald worden. Ik heb haar niet zien geboren worden, mijn man ook niet, want die moest buiten blijven staan. Ik herinner me nog altijd het ruitjeshemd van de gynaecoloog en zijn sneakers en de wilde wanhoop toen ik wakker werd en dacht dat ik maar een halve tweeling over had. Alles gaat prima, met de tweeling vandaag. Al dacht ik eerst dagenlang dat ik maar 1 kind had, omdat zus in niets op mijn 2 oudere kinderen leek en ik haar in tegenstelling tot broer niet had kunnen verwelkomen bij haar geboorte. In bange dromen keert het beeld van die bevalling soms nog terug, maar altijd overheerst dankbaarheid om de goede afloop.
Ben erg onder indruk van je verhaal… ❤️ Wat maakte dat je de klik toch maakte met je dochter?
Er is niet echt 1 aanwijsbaar moment. De 1e dag kreeg ik mijn kinderen nauwelijks te zien. Ik mocht niet uit bed vanwege een pijnpomp die blijkbaar ook standaard policy was en de verpleging had geen tijd om me daarheen te rijden. Later hoorde ik dat er die dag 2 tweelingen en een drieling waren geboren die
met z’n zevenen naar neonatologie moesten waardoor het daar tjokvol lag.
Achteraf vraag je je af waarom je dat allemaal zo maar over je heen laat razen.
Hoe kun je nu gaan geloven dat een kind van jou is als je ’t amper te zien krijgt? Ik wilde ook niet dat mijn man extra foto’s ging nemen. Ik wilde zo graag kennis maken met mijn kindjes in ’t echt. Het manke gevoel i.v.m. mijn dochter verdween van zodra ik haar kon aanraken, vastpakken, zelf laten drinken aan de borst.
Het is absoluut niet zo dat de bewogen geboorte van de tweeling mij dagelijks achtervolgt. Toch blijft het ergens een heel pijnlijk plekje. Mijn dochter is een zeer zachtmoedig, vriendelijk kind, maar als ze zich pijn doet mag ik haar niet troosten. Dan duwt ze iedereen weg. Onlangs vertelde de mama van een vriendinnetje het nog. Dochterlief had daar gelogeerd, ze was ’s nachts opgestaan om te plassen en was van een trapje van 3 treden naar beneden gevallen. Toen die mama haar probeerde te troosten duwde ze haar ook weg. Ik ben ervan overtuigd dat dat nog steeds een instinctieve reactie is op wat haar lijfje moet meegemaakt hebben in de laatste momenten voor haar geboorte.
O, wat verdrietig 😞. Gisteren op kraamvisite geweest bij een kersvers kindje. Wat een kwetsbaarheid en wat intens om te beseffen dat mijn kindjes nog een kilo kleiner zullen zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat zo een klein wezentje instinctief op zulke momenten imprints maakt voor de rest van zijn/haar leven, zoals jij vertelt over je dochter. Veel liefs!
Pingback: De tweede helft | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Op de valreep… 2019 | En ze leefden nog groen en gelukkig