[8,5 week – nog steeds bij de kerstboom]
Ik ben zo ziek dat ik wanhopig ben. Het duurt de hele dag. Ik sta er mee op, ik ga er mee slapen, en om 3 uur ’s nachts word ik er wakker van. En begint alles weer van voor af aan.
Ik haat alles dat ik gegeten heb de voorbije weken. Alles is overgoten met dat gevoel van misselijkheid. Ik heb geen flauw idee meer wat er nog te eten valt, ik weet alleen dat ik moet eten. Ongeveer zes keer per dag. Want dat ik anders instant doodziek word.
Ik heb drie dagen niet gedoucht en had betrekkelijk weinig motivatie om schone kleding aan te trekken. Al mijn moed is opgevreten door dat ellendige gevoel dat er altijd is.
Tot het even wijkt, en ik verschrikt denk dat ik ze kwijt geraak, de baby’s. Ik voel me schuldig over mijn depressieve gevoelens. Ik ben bang dat ik daarmee een fout signaal geef aan mijn lichaam en dat ik de baby’s ga afstoten. Terwijl ik heel zeker weet dat ik ze heel graag wil, beiden.
Tegen de tijd dat jullie dit lezen, is het hopelijk voorbij. Maar ik schrijf dit toch en zal het ook publiceren. Dat heeft te maken met de nuances. Niets komt zonder rekening. En hoewel ik zonder meer tomeloos veel geluk heb, is de rauwe realiteit ook dat mijn hart bonst als ik de trap op ga, omdat ik na drie weken op de bank geen conditie meer heb. De realiteit is ook dat de Man moedeloos van me werd dit weekend, omdat ik niet eens een ommetje met hem kon maken. De realiteit is ook dat het huis vuil is en de was niet gedaan is en ik een hekel heb aan de bank en aan Netflix en aan het opstapelen van zooi. Ik heb een hekel aan onvermogend en machteloos zijn en niet te weten of ik morgen überhaupt een keer naar mijn werk kan. Ik ben zo onzeker geworden van de ziekte, dat ik soms niet meer weet of ik op de bank lig omdat het zo erg is, of omdat ik bang ben dat ik ergens ben en zo ziek word en onmiddellijk moet gaan liggen, en niet meer thuis geraak. Ik pieker me rot over het feit dat de enige bank op het werk nu in een meer publieke ruimte wordt gezet en de kans klein is dat ik daar ongezien even kan liggen. Terwijl ik het niet kan, meer dan twee uur rechtop zitten. Zonder dat het weer toeslaat.
We denken zo vaak in absolute dingen. Alles of niets. Geluk of ongeluk. En ja, dit is geluk maal twee, maar er is ook zo’n grote prijs te betalen. Nu, en binnen 20 weken weer als ik niet meer achter het stuur van mijn auto kan, en die zes maanden waarin ik thuis zal zijn zonder loon of enige vorm van uitkering omdat ik de baby’s wat langer dan 10 weken zelf wil verzorgen. (Is het een kwestie van willen? Of is het normaal, dat baby’s die wat kleiner en kwetsbaarder zijn tijdens hun eerste levensjaar zo veel mogelijk in een beschermde omgeving blijven? En dat ik als moeder die verantwoordelijkheid wil nemen, ten koste van mijn eigen sociale contacten en mijn inkomen?)
Het schudt me weer eens wakker. Want natuurlijk dacht ik perfect gelukkig te zullen zijn met dat kindje dat ons gezinnetje compleet zou maken. En hoewel ik dankbaar ben met de hopelijk twee kindjes die ons gezin compleet zullen maken, is het best een opgave.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Een post die zeer veel te denken geeft.
Over hoe ontzettend zwaar een zwangerschap kan zijn en hoe weinig je daarover hoort (want het is echt zo rot wat je doormaakt, ik kan het me levendig voorstellen. Ik was er bij mijn zwangerschap helemaal niet op voorbereid, het haalde me volledig uit balans en ik had het gevoel dat niemand begreep waar ik doorheen ging).
Over hoe je het geluk kan blijven zien terwijl je afziet (wat ik een zeer sterke levensles vind).
En over hoe weinig onze maatschappij is afgesteld op de noden van zwangere vrouwen en baby´s en jonge ouders. Minstens 1 jaar ouderschapsverlof is mijns inziens een must, en wie een tweeling heeft, zou recht moeten hebben op het dubbele. Het is hallucinant hoe in onze zogenaamd beschaafde samenleving mensen die een baby hebben gedwongen worden binnen de drie maanden weer aan het werk te gaan.
Hoop echt dat het nu wat beter met je gaat en dat je ons een update van het nu kan geven. Maar als het voor jou zo goed voelt is het ook mooi.
Toen mijn dochter werd geboren 40 jaar geleden was er maar 6 weken zwangerschapverlof. Daarna gewoon weer aan de arbeid.
Zo herkenbaar…
Elk jaar, nu al 4 jaar lang kan ik bij de geur van de lente nog af en toe die enorme misselijkheid oproepen. Ik lag toen een tijdje alle dagen buiten in mijn tuinstoel om ‘uit te waaien’ met een fles water en een beschuitje (dat niet op raakte), maar kon maar niet genieten van de lentezon door die extreme misselijkheid.
Ik hoop dat het ondertussen weer wat beter met je gaat!
ik herken het ook wel, maar vooral van de eerste drie maanden. Ik had net een nieuwe job, dus op de bank liggen zat er niet al teveel in. Ik herinner me de gigantische hoeveelheden afhaalmaaltijden (die in zakjes) die ik opat (sindsdien nooit meer gegeten). Na drie maanden ging het beter, na 20 weken mocht ik niet meer ‘gaan’ werken (het blijft een risicozwangerschap). Ik kon wel nog van thuis uit werken, tot drie dagen voor de bevalling. Ik was 15 weken thuis (twee weken extra omdat dochtertje in de couveuse had gelegen). Wat zwangerschapsverlof betreft: als je kan thuisblijven en je wil dat ook, is dat fantastisch. Ik kon noch wilde het. De band met mijn kindjes is er niet minder om 🙂
Leuk om het van een ervaringsdeskundige te horen!
In het Engels zeggen ze het erg mooi: “wherever you go, there you are”. Soms houd ik me deze spiegel voor als ik weer eens denk “als ik maar… dan….”. Zoals: “Als ik maar meer zou verdienen / een groter gezin zou hebben / de perfecte relatie zou vinden / …, dan zou ik gelukkiger zijn”. Het gezegde herinnert mij eraan: ik ben ik. Evengoed wanneer ik zwanger ben. Evengoed wanneer ik de perfecte jurk vind. Evengoed wanneer ik meer verdien. Heel herkenbaar om te zien hoe jij daar ook mee worstelt. Je bent zelf de gemeenschappelijke deler in wisselende omstandigheden.
Zeker. Ik denk al een tijdje dat geluk niet zozeer afhankelijk is van de omstandigheden, maar van je eigen state of mind. Ik ben jaren alleen geweest met weinig geld op de rekening en een stevige uitdaging op het combineren van werk en gezin, maar er waren momenten toen dat ik zeker gelukkiger was dan bepaalde momenten nu, met geen financiële zorgen, een lieve Man, twee kids en twee op komst. Alles waarvan ik toen dacht dat ik het nodig had om gelukkig te zijn, maar geluk blijkt nog steeds een state of mind :).
Die misselijkheid legt toch een schaduw over het geluk dat je wil voelen, denk ik. Ik prijs me gelukkig dat ik geen dag misselijk ben geweest. Bij geen van de vijf. Misschien daarom dat ik zwanger zijn zalig vond en geen last had van negatieve gedachten. Ik wens je zo hard het beste, prinses.
Ik voel met je mee (omdat ik momenteel chemo moet ondergaan en dus ook het futloze ken, het niet kunnen, wel willen (of niet meer willen)).
Misselijkheid is bij het ergste dat er is, omdat het niet valt te negeren.
Als ik je één tip mag geven, niet vechten. Je lichaam heeft rust nodig, het is iets totaal geweldig aan het doen. Je bent twee mensen aan het maken, hallo, wie wordt daar nu niet moe van?
Ik hoop dat je je ondertussen beter voelt, niets is zo goed als die mottige wolken terug opklaren.
Ik wenste jou zo toe dat je futloosheid en misselijkheid een andere oorzaak hadden. Het voelt een beetje blasé om de tijdelijke uitdagingen hier te beschrijven als ik jouw verhaal hoor/lees, omdat dit nog steeds een zegen is….
Dat snap ik, maar ondertussen voel je je wel slecht. In een periode waarin dit niet lijkt te mogen, omdat iedereen denkt dat het zalig is. Dus dat mag zeker gezegd worden!