Dat het al wat sprankelt

Op de voorlaatste dag van 2017 koop ik een groot Moleskine boek. Een weekagenda en weekplanner voor 2018.

2017 is een beetje in het slop geëindigd, ook hier op mijn blog. De reden daarvoor is dat ik al een tijdje ziek en bijgevolg uiterst lusteloos ben. Waarover later meer. Een lesje in nederigheid. Ik heb mijn collega’s moeten vragen opdrachten in mijn plaats te doen, ik heb ruzie gekregen met de Man omdat ik bij momenten niet eens in staat was mijn bord in de afwasmachine te zetten (ik probeer mijn leven te beteren, really) en de afgelopen week heeft de jongste twee keer in zijn broek geplast. Ik vermoed dat de stress van een moeder die vooral op de bank ligt hem even te veel werd.

Ik wil zo veel en kan zo weinig. Ik denk vaak aan de blog van Kathleen, over de kaarten die het leven schudt. Mijn kaarten liggen momenteel trouwens uitstekend, maar een lesje van 2017 was wel dat het leven ook niet maakbaar is als je in beter omstandigheden terecht komt. Ik stapte uit het alleenstaandemoeders-leven en had min of meer verwacht dat alles nu vanzelf zou gaan, maar ik heb veel rust nodig, heb een tijd niet kunnen werken, heb problemen met professionele keuzes maken, heb problemen met motivatie, plannen, …

Op micro-niveau is er dus een pak frustratie vaak, maar op macroniveau kan ik alleen maar versteld staan van hoe de dingen veranderd zijn met pakweg anderhalf jaar geleden, toen ik alleen in Amsterdam ronddoolde met mijn jongens en elke avond gesloopt en alleen op de bank zat in ons leen-huis, me afvragend hoe ik die vakantie financieel zou bolwerken, want de stad was duurder dan ik dacht, zelfs met een gratis plek om te verblijven (ik ben nog altijd niet vergeten hoe gul je toen was, E.). Alsof je van dag tot dag amper verschil merkt, tot je uitzoomt en ziet dat de grote stappen blijkbaar ongemerkt gezet worden. 2017 was het jaar waarin ik ziek thuis was van het werk en moeizaam weer moest opbouwen, maar ook het jaar waarin ik verhuisde naar Nederland om met de Man te gaan samenleven, waarin we een gezin werden, waarin ik van 4,5 dag werken naar 3,5 dag ging, waarin we met vallen en opstaan en veel vastbeslotenheid leerden samen leven. Met twee, met vier. Het is een jaar waar ik oneindig veel steken heb laten vallen, maar ook een jaar waarin ik ontdekt heb hoe belangrijk en fijn het is om tijd te maken om samen met mijn Man in musea rond de dwalen, uit eten te gaan en koffie te gaan drinken. En hoe belangrijk en fijn het is met de jongens rond te hangen. De jongens die heel andere kinderen zijn als ze niet alleen met een vermoeide en verdrietige moeder opgescheept zitten, maar met een ouderpaar dat wat richting en structuur geeft. Natuurlijk botst het wel eens en met name de oudste is vaak behoorlijk boos en explosief, maar de situatie is wel gezond te noemen (behalve als ik weken niet van de bank af kom, maar dat gaat beteren).

De Man kwam gisteren thuis na een feestje waar ik hem niet kon vergezellen omdat ik ziek was. Hoe mijn avond was, vroeg hij. Niet vragen, zei ik. Overdag ging het goed genoeg om een agenda te kopen, dus ik mocht al blij zijn. ’s Avonds een weerslag, niets om over naar huis te schrijven. ‘Ik mis mezelf,’ zei ik. ‘Ik mis jou.’

Ik kijk naar het grote Moleskine-boek. Een poging om weer bij mezelf uit te komen. Surfen op de golven van het leven blijkt onvermijdelijk. Hopelijk valt er dit jaar nog wat te sturen.

En terwijl ik dit schrijf, knalt er in de stad vuurwerk. Net als vannacht. Net als gisterenavond toen ik lusteloos op de bank lag. 2018 nadert, en af en toe sprankelt er al wat.

Ik wens jullie dat het sprankelt. En keep posted. Ik heb al een heleboel posts klaar staan voor 2018, die niet erg gezapig zijn. Beloofd :).