Changing the strategy

Ik zit op mijn zolderkamertje. Have a look around. Naast me liggen zeven schriftjes. Achter me liggen 20 volle schriftjes. Ik heb drie to-do-boekjes, variërend van simpel Hema tot Atlanta. Er ligt een papieren agenda. Er ligt een stapel rekeningen en briefjes. Aan de balk plakken mijn opdrachten als zelfstandige in bijberoep, op dit moment nog maar één trouwens (aaah, ik wil meer werk!). Aan de achterkant van de balk plakt wat ik al opgeleverd heb, voor mijn zelfwaarde. Je moet iets, toch? Achter me staan vier ordners of kaften (ik veronderstel dat mijn publiek uit Nederlanders en Belgen bestaat). Die kaften zitten vol categorieën van dingen die ik moet doen of bijhouden. Knap, al zeg ik het zelf. Rondom mij zijn er overal boeken. Ik heb een familieplanner gekocht van Fiep Westendorp. Er staat een whiteboard waar categorieën op staan (te doen, aan het doen, gedaan). Ik heb post-its all over the place.

Anyway.
Ik probeer me dus te organiseren.

Uitdagingen zijn daarbij: mijn eigen hoofd en mijn leven met twee kinderen, een Man, twee banen die allebei gekenmerkt zijn door een mate van onregelmaat (lees: geen dag is hetzelfde) én plannen jong. Plannen voor een boek enzo. Ik heb een secretaresse op onze afdeling die ik dingen kan laten doen, maar ik ben te chaotisch om haar iets te vragen.

Anyway.
Ik heb al veel hulp gezocht in het verleden. Meestal kreeg ik dan hulp om de gevoelens van wanhoop te managen die me te beurt vallen omwille van mijn eigen karakter/onvermogen.

Nu heb ik hulp gevraagd om de boel te managen. De boel zelf, niet de gevoelens. De gevoelens kunnen er enkel maar beter van worden.

Een buurvrouw heeft een bedrijfje waarbij ze mensen helpt met bijvoorbeeld hun koffers pakken als ze op reis gaan, of hun rekeningen betalen als ze daar zelf een kop-in-het-zand-gevoel bij hebben. Stiekem verlangde ik al geruime tijd naar hulp en kijk: nu heb ik het gewoon gevraagd.

Vanmiddag komt ze. Ik betaal haar twee uur per week om mijn chaos te bestrijden.

De Man draaide even met zijn ogen. Aangezien hij in excel-tabellen denkt, leg ik dat naast me neer. Hij weet niet wat het is om met dit hoofd te leven.

Het lijkt luxe en het is vast ook luxe. Maar als ik er minder stress van krijg en dingen beter op tijd doe en vooral ook beter doe (omdat ik bv op tijd begin 😉 ), is het goed. Toch?