Luistervoer

Ik moet vaak een heel eind rijden. Nadenken over de zin van mijn leven en of mijn baan al die kilometers (en tijd) waard is, is dan niet het beste plan. In mijn coconnetje luister ik dus nog steeds naar podcasts.

Sommige podcasts zijn zo sterk dat ik het jammer vind dat ik na twee uur rijden een parkeerplaats moet zoeken. En die deel ik graag met jullie.

1. Alone  – a love story: deze podcast is een achtdelig verhaal van een vrouw die vertelt over haar huwelijk. Voor, tijdens, het einde en na het einde. Het is heel mooi gemaakt (muziek, montage). Ik vond enkel het einde (achtste aflevering) wat abrupt. Maar misschien heb ik het fout begrepen en komt er nog meer? Ik vond het erg herkenbaar, ook in de rauwste stukken (hoewel mijn reactie op verdriet toch wat anders was dan dat van het hoofdpersonage).
2. Ik ken iemand die: een heel herkenbare maar ook heel relaxte podcast van een stel ouders die praten over het leven met kinderen. Vakanties (nooit meer hetzelfde!), veiligheid, eten. Het voelt alsof je een kopje koffie drinkt met een clubje vrienden en er heerlijk op los tatert over die eigenaardige staat die het ouderschap heet en waarin je echt wel allemaal rare dingen doet en meer op je eigen moeder lijkt dan je zelf zou denken.
3. Grootse liefde: er zijn amper vier afleveringen van, maar ze waren best leuk. Een analyse van een stationsromannetje op vrij serieuze wijze. Karakters worden besproken, plotwendingen in vraag gesteld. Hilarisch. Zelfs (vooral?) als je geen liefhebber bent van het genre. Er wordt ook altijd een stukje voorgelezen. Verhelderend.
4. Dear sugar radio: … blijft mijn all time favorite. Lezersbrieven worden besproken door twee hosts die met heel veel gevoel voor ethiek en compassie adviezen geven. Ik heb het gevoel dat ik door deze podcast leer hoe volwassen te reageren op allerlei situaties: hoe je trouw blijft aan jezelf en grenzen stelt, maar ook hoe je op een goede manier met anderen omgaat en in contact bent. Prachtig!

Een podcast waar ik zelf veel over na heb gedacht, was de reeks NO binnen ‘The heart’.  Het was een reeks over het overschrijden van seksuele grenzen door mannen bij vrouwen die ‘nee’ zeggen. Het is een erg confronterende reeks omdat er ook audio-opnames gebruikt worden van echte en nagespeelde situaties. Ik ben zelf absoluut van het principe nee-is-nee, maar tijdens het luisteren geraakte ik in de war over mijn eigen standpunt. Een speels ge-uite ‘nee’ met een hoog stemmetje, klinkt eerder als een deel van een spel (en dus een aanmoediging) dan als een echte nee. Hoeveel verantwoordelijkheid draag je over het in overeenstemming brengen van je lichaamstaal en de klank van je stem met de boodschap die je brengt? En in hoeverre is het ‘ok’ om in bepaalde situaties te geraken met een vriend (bijvoorbeeld samen halfnaakt en aangeschoten op de bank) als je niet wil dat er iets gebeurt? Niet dat iemand het recht heeft om grenzen te overschrijden in dat soort situaties, maar het lijkt me erg verwarrend als je ‘tegenstrijdige’ signalen krijgt in boodschap (nee) versus situatie, stemgeluid, gedrag. Ik vond het werkelijk verwarrend. Toen ik thuis kwam bij de Man hebben we er ook een heel verward gesprek over gevoerd, waarbij de macht die vrouwen nemen/hebben in dat soort situaties ook aan bod kwam en ik de onveiligheid die er voor mannen aan zit ook voor het eerst besefte. Ik wou stiekem dat ik de reeks niet had gehoord, want ik ben er nog steeds een beetje door in de war.

Jij nog tips? Deel ze in de comments!