O so quiet

Het is stilletjes hier. Ik, de vrouw met meestal veertien blogposts in de vooraad, zat plots door de voorraad heen.

Dus verscheen er eens niets. En nog eens niets.

Soms voelt het alsof ik in de gietende regen sta. Mails, appjes, berichten, … overspoelen me. Ik heb het opgegeven bij te blijven. Ik laat veel dingen gewoon gaan intussen.

Ik wou dat ik iemand was die volledig operationeel up-to-date met alles en iedereen was. Of misschien ook niet. Ik wil graag iemand zijn die is waar ze is. Ook al is dat niet eens zo veel en indrukwekkend meer als vroeger.

Wat kan ik er over zeggen?
Laatst zag ik een hysterisch mailtje voorbij komen van de secretaresse van een HEEL BELANGRIJK IEMAND dat ik niet op de mail had geantwoord over de optie om een afspraak te maken met die ZEER BELANGRIJKE PERSOON binnen de twee uur na verzending van de mail. Ik heb geantwoord dat ik andere dingen doe dan heel de tijd aan mijn computer zitten en de afspraak is nog niet gemaakt. Couldn’t care less.

Soms zie ik de man met zijn telefoon vergroeid in zijn hand en zijn aandacht versnipperd. Ik begrijp het want ik was ook wel versnipperd ooit. Maar nu niet meer. Nu ben ik waar ik ben en geef ik daar aandacht aan. (Zij schreef er mooi over.)

En ik ben steeds minder overal en steeds meer hier. Gewoon in het moment met de kinderen of met hem als hij zijn telefoon weg legt 😉 of gewoon met mezelf, ik kan immers uitstekend bij mezelf zijn. Niet aardig voor mijn vrienden die ik zelden app, bel of wat anders. Niet aardig voor de wereld die staat te schreeuwen dat ik moet antwoorden, NU en HIER en METEEN en LIEFST GISTEREN. Het is ook niet onaardig bedoeld. Ik wil gewoon hier zijn. Me niet meer in duizend stukjes opbreken. Niet meer denken dat ik alles kan en alles moet. Intussen wel zeker weten dat de wereld ook draait zonder mij. En dat ik doe wat echt moet en wat ik echt wil.

Ik voldoe niet, ik kan het tempo niet bijhouden. So be it. Maar ik ben niet zeker dat het aan mij ligt. En ik hoef het truukje van diegene die er wel in slagen niet persé te kennen. Laat mij gewoon maar zachtjes zijn. Hier. Nu.