Een golf

Femma is een eigentijdse en eigenzinnige vrouwenorganisatie met een duidelijke visie op mens & samenleving. Femma praat mee over wat vrouwen vandaag denken, voelen & beleven. Femma verdedigt de belangen van vrouwen met minder kansen en in het bijzonder alleenstaande vrouwen. De organisatie ijvert voor emancipatie van vrouwen en gendergelijkheid, o.a. via het informeren en sensibiliseren van vrouwen, beleidsmakers en andere actoren.

Onderstaand stukje is geschreven voor Femma en verschenen op hun website.
Meer over Femma? Neem hier een kijkje!

Feminisme. Het blijft een beetje een raar woord, met een rare bijklank.

Ik verdiep me er in en ben blij met alle verworvenheden die de vrouwen voor mij hebben gerealiseerd. En waarvan er sommigen nog niet op punt staan. Denk maar aan gelijk loon voor gelijk werk.

Ik zie overal om me heen prachtige dingen waarvan ik wou dat ze niet bestonden. 

Zoals netwerken voor alleenstaande ouders, zoals single supermom in Nederland. Door in te zetten op thema’s als welzijn, geld en netwerk willen ze alleenstaande mama’s uit de overleefstand halen en helpen om goed voor zichzelf en hun kinderen te zorgen.

Ik zie netwerken voor vrouwelijke ondernemers, zoals de Straffe Madammen en Zeker van haar Zaak. Positieve krachtige initiatieven, maar de redenen waarom vrouwen er vaak aanhaken heeft te maken met het feit dat het voor vrouwen in een wereld die vorm gegeven is door mannen vaak moeilijk is hun eigen project in de wereld te zetten.

Ik zie organisaties die vrouwenrechten op de agenda houden, zoals Femma. Omdat het nog steeds nodig is.

En ik wou dus dat het allemaal niet nodig was. Ik heb lang een opvatting van feminisme gehad die te maken had met ‘mijn plan trekken’. Geen man nodig hebben. Het zelf kunnen. En ik zie die opvatting rondom mij ook vaak terug komen. Autonomie en zelfstandigheid, je eigen leven kunnen leven. Niet alleen die man overboord maar niemand nodig hebben.

Mijn opvatting van feminisme als mijn plan kunnen trekken (en dat de maatschappelijke structuren dat dan mogelijk zouden maken) is stilaan in rook opgegaan. Het lukt me niet. Ik ben vast niet sterk of slim genoeg, maar ik ben zeker niet gemaakt om helemaal alleen op eigen benen mezelf te realiseren.

Ik heb op dat eilandje gezeten en geprobeerd daar alleen te overleven met mijn kinderen, maar ik geloof niet meer in eilandjes. Ik geloof in wij-landjes. Wij samen realiseren een leefbaar leven voor iedereen. Geen leven waarin ik moet bewijzen dat ik het zelf wel kan, geen leven waarin ik elke avond op mijn tanden moet bijten om dwars tegen mijn vermoeidheid in alles zo goed mogelijk alleen voor elkaar te krijgen. Maar een echt leven, waarin ik kan leven op een manier die me recht doet. Die geen roofbouw pleegt op mijn energie, lijf en bankrekening.

Ik hoop dat feminisme over verbinding mag gaan. Binnen het kleine clubje dat een relatie of een gezin is of enige andere samenleefvorm.
Maar ook binnen het grotere verband. Ons dorp, ons land, ons werelddeel, de wereld. De grote uitdagingen van onze tijd (ecologie en migratie, om maar wat te noemen) gaan we niet te lijf door een wereld te creëren waarin we het allemaal heel flink zelf doen. Daarvoor moeten we ons verbinden. Met onszelf en elkaar. En ruimte creëren waarin verandering mag groeien. Ander onderwijs. Anders werken. Anders combineren. Anders consumeren. Anders opvoeden. Anders beslissingen nemen. … Het is geen zwakte om anderen nodig te hebben. Het is geen zwakte om samen te leven.

Volgens mij hebben vrouwen daar een voortrekkersrol te vervullen. Waarom geen nieuwe feministische golf die gaat over het samen doen? En in de wereld die we vanuit verbondenheid realiseren, zullen de mooie initiatieven die ik daarnet noemde hopelijk stilaan erg overbodig blijken.