Rabbit hole

De Man en ik, het blijft als nieuw voelen. Maar het nieuwe lief is intussen niet echt nieuw meer. De dagen werden weken, de weken werden maanden. Zo ver zijn we.

De eerste periode, die verliefd en zorgeloos moet zijn, werd verstoord door de zwangerschap en miskraam. Er brak een tijd aan van zwaarte. Hij ging zijn proces, ik het mijne. Vele gesprekken gingen over dat gewroet in onze zielen. Over pijn en verlies. En mij mij ook over transitie.

Op een bepaald moment waren we er klaar mee. Hadden we nood aan licht. Een (voorlopig) punt achter de analyses en gedachten. Niet meer altijd die dieptes in.

Mijn transitie leek een soort rabbit hole waarin ik verloren liep. In een wereld van mogelijkheden vond ik de weg niet meer. Ik ben iemand die heel veel wil. Ik heb geen drie projecten, geen tien, maar ongeveer duizend. Ik wil leren, me ontwikkelen, de kern vinden, de waarheid. Ik wil lezen en denken. Ik wil niet één iets worden maar heel veel dingen. Ik wil vanalles in de wereld brengen. Ik wil op onderzoek uit. Dat combineert slecht met een gebrek aan energie en tijd. Frustratie is mijn deel. En verwarring.

Ergens onderweg leerde ik het heilzame van centeren. Al die verwarring bij elkaar rapen, al die uitspattende gedachten en energieën vangen en bij me proberen houden. Meer dan eens zit ik thuis met een mutsje op, omdat het voelt alsof ik mezelf dan beter bij elkaar kan houden. Er is bijna niets zo vervelend als verward geraken door gedachten en gevoelens die alle kanten uitgaan.

Gevoelens. Het blijft veel energie van me vragen dat ik alles zo intens beleef. Ik scherp dat nog enigszins aan en merk dat ik vaak dingen weet en zie die ik niet kan weten of zien. Maar vermoeiend, dat is het. En ik heb een hol nodig om me terug te trekken.

En intussen relateren hij en ik verder. Iets wonderlijks gebeurt. Ik merk steeds vaker dat ik voldaan ben. Dat het in me wat rustiger wordt. Dat het woeden even ophoudt. Door wat ik van hem krijg. En dat is tegelijkertijd spectaculair en heel gewoon. Het is nabijheid. Het is veiligheid. Het is weten dat hij zijn best doet voor mij, voor ons. Het is weten dat hij zal proberen voor me te zorgen. Het is weten dat hij aan mijn kant staat.

We hebben het leuk samen. We maken plannen. We bereiden zijn nest voor op onze komst en ik bereid mijn nest voor op ons vertrek. Gisteren zaten de Man en ik in een lege kamer die de mijne zal worden, naast elkaar. ‘Hoe is het voor jou?’, vraag ik. Hij vertelt dat hij soms droomt dat hij stikt. We lachen. Ik vertel dat ik recent heel erg intens moest denken aan het lot van vluchtelingen. Verkassen naar een plek waar je geen enkele geschiedenis mee hebt, is behoorlijk eng. Al is de plek mooi, het bed gespreid en kan het alleen maar beter worden, in mijn geval.

Daarna gaan we naar de Albert Heijn, we eten, kijken tv, werken nog wat. We delen de sponde, de nacht en een cappuccino. Samen gaan we de deur uit op een ontiegelijk vroeg uur. Ik zit lang in de auto en denk aan het licht. En ik begrijp er even helemaal niets van, van die zwaarte die ik meegezeuld heb. Terwijl er me zo veel gegeven is. Hij en de potentie van het leven samen zijn zo wonderlijk. Wat heb ik toch in die rabbit hole gedaan, terwijl ik me kon koesteren in het licht van de zon?