[Winter]
Ik ben helemaal opgefokt. Mijn plannen veranderen, niet één keer, maar tien keer. Op een gegeven moment zit ik dan toch in de auto, rijd ik naar M. toe en voel ik me in stukken gescheurd. Ik luister een podcast over een vrouw die een zware periode van duisternis beschrijft en ik herken elk gevoel. Ben ik gek, word ik gek, krijg ik mezelf nog eens op de rails?
Zware jaren + nieuw geluk + verandering + een miskraam = ik wankeler dan ooit. Ik slinger. Ik kan niet werken, ik kan niet denken. Ik kan niet rusten. Ik ben opgefokt.
Bij M. Zal ik eerlijk zijn of doen alsof het goed gaat? Soms helpt het je normaal te gedragen, dan gaat het na een tijdje ook zo voelen. We gaan (alweer) uit eten. Hij zegt me dat hij niet snapt dat ik enerzijds zo wijs ben en anderzijds zo in de knoop met mezelf. Hij vraagt me waarom het me niet lukt gewoon te accepteren dat ik nu even wat moet rusten. Waarom ga ik daar zo van overkop?
Ik ben bang dat ik stuk ben. Ik ben bang dat ik verscheurd ben. Ik moet zo vaak dingen doen die niet kloppen. Dubbellevens opzetten. Ik heb dingen verborgen gehouden voor Dirk omwille van mijn veiligheid, maar dat gaf me veel stress. Ik heb een masker gedragen op het werk maar de kloof tussen mijn professionele en mijn echte ik voelde schizofreen. Soms hadden mijn buitenkant en functioneren niets meer met mijn binnenkant te maken. Volstrekt losgekoppeld. En er is Dirk. Ik weet dat Dirk gevaarlijk is. Hij is zielsdood en parasiteert op levende zielen om in leven te blijven. Dat hij tijdens mijn autorit in de schoolvoorstelling van de kleine zoon zit, en hem meeneemt naar huis maakt me bang. Wat doe ik hier, ver weg? Hoe kan ik wat mij zo lief is toevertrouwen aan iemand waarvan ik zeker ben dat die niets goeds te geven heeft?
We komen thuis. M. stelt voor dat we mdma gebruiken. Ik twijfel. Ik ben zo labiel. Ik heb nooit gerookt, nooit gedronken. Het past niet bij me. Maar het intrigeert me. En ik zit toch op een soort dieptepunt. Dus wat maakt het uit? Ik lik het spul op. Voor de smaak moet je het niet doen.
De uren die volgen zijn magisch en helen me. Ik praat en praat en praat, ik zeg alles tien keer. Ik ben roezig blij en hyperhelder. Ik kijk en ik zie. Ik heb visioenen. Die maken me heel.
M. en ik kijken elkaar aan. Hij is zo zacht en zo mooi en zo nieuw als een kind. Dat zeg ik, telkens opnieuw. Hij kijkt me aan en zegt me dat ik zo ontspannen ben. Dat ik zo mooi ben zonder die vermoeidheid, zonder dat ik getekend ben door zorgen en pijn. Ik voel hoe mijn middenrif vrij wordt en de spieren rond mijn bekken zich ontspannen. Ik ben vrij van pijn. M. staat op en ik zie hoe anders hij beweegt, vloeiend. Ontspannen. We nemen foto’s van elkaar omdat ze zo verrukt zijn de ander in deze staat te zien. De dag daarop kijk ik verwonderd naar mijn ontspannen, zelfbewuste en stralende gezicht. Geen wallen, geen lijnen, geen frons. Het gezicht dat ik op de foto zie, doet me denken aan wie ik als kind van twee, drie moet geweest zijn. Ondeugend en ondernemend. Ik wou dat ik altijd zo stralend kon zijn.
Hij praat en wat hij zegt toont me wie hij is en ik hou van hem, ik hou zo veel van hem. Ik kan hem dingen vragen in liefde en zachtheid en hij geeft me antwoord in liefde en mildheid en niets is nog taboe of pijnlijk. Alles is bespreekbaar.
Ik vraag hem of hij kwaad is dat ik zijn kindje ben verloren. Hij aait me, en zegt ‘nee, nee, dacht je dat dan?’. Ik denk dat hij huilde. Of misschien huilde ik. Ik weet het niet.
Ik vertel hem dingen. Ik vertel hem alles wat uit de plooien van mijn zijn komt. Ik vertel hem voor het eerst over deze plek (mijn blog) en wat het betekent voor me en ik vertel hem over de keren dat Dirk me verkracht had en over toen ik om hulp schreeuwde. Dat ik mijn moeder om hulp geschreeuwd heb, en dat ze nooit kwam. Ik zie mezelf, beschaamd en vol pijn op de trein naar het werk, smekend om hulp die niet komt. En dan helemaal verloren als enige optie gewoon de knop omzetten. Gaan werken. Ik schaamde me zo voor wie ik was en wat mijn leven geworden was. Maar in de roes en de nacht kan ik kijken naar mezelf en zie ik dat ik dapper was en alleen. Ik omarm mezelf met mildheid. De tranen stromen over mijn wangen maar ik voel geen pijn, alleen maar opluchting en liefde en diep besef en inzicht.
Ik zie dingen. Ik zie licht en duisternis. Ik zie dat M. licht is. En gevoelig. En liefdevol. Ik zie dat hij komt als ik om hulp schreeuw. Dat hij veilig is. Dat hij voor ons zorgt. Ik zie dat ik zelf gemaakt ben van heel helder licht. Ik realiseer me dat ik niet stuk ben, alleen maar even heel moe. Ik zie de kinderen en die zijn licht. Ik zie Dirk en die is duister en donker. Ik heb een visioen van M. die op de bank ligt met ons kind op zijn borst en ik weet dat het zijn kind is. Dat ik het draag en koester en ondersteun en voed, maar dat het zijn kind is, dat het hem heel zal maken. Het kind en hij horen bij elkaar en dat is zo mooi. Het is een meisjeskind. Ik vertel M. dat ik met hem trouw. Dat hij mijn man is in goede en kwade dagen. In ziekte en gezondheid. In armoede en rijkdom. Dat ik hem wil liefhebben en waarderen. Alle dagen van mijn leven, tot de dood ons scheidt. Het zijn grote woorden, maar ze voelen klein en oprecht en alles is volstrekt zuiver tussen mij en deze man. Wij die voor elkaar kiezen, ondanks en dankzij alles.
De nacht vliegt voorbij. We vallen in slaap op de bank in de ochtend. De volgende dag heeft hij een leeg gevoel. Mijn hoofd is een krater, maar ik heb gezien dat ik heel ben en ik ben in verbinding geweest met mijn diepste weten en intuïtie. Ik heb mijn sensitiviteit beleefd op een manier die me in mildheid en opperste zachtheid veel gaf en veel toonde.
Ik ben heel. Ik ben gemaakt van helder licht.
[Later: de heelheid houdt aan. Ik ben niet van plan dit vaak te doen, maar ik ben heel blij om deze ervaring.]
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ik ben blij dat je hebt kunnen ontspannen. Dat zal deugd gedaan hebben! Veel sterkte xx
Goed dat het ‘vluchten’ goed heeft gedaan, maar hou je toch maar aan die laatste zin!
Ik ben blij dat je die ervaring hebt gehad, maar het jaagt me schrik aan ook. Als je dat eenmaal hebt ervaren, wil je dan niet meer? Sterkte prinses.
heel mooi beschreven wat je eigen zelf kan doen zonder ‘en middel’ in te nemen. gewoon eerst even leren voelen, en dan gaat je intuïtieve weer spreken.
je herkent ze al, dat is al iets…
misschien even een tip, beschrijf voor jezelf eens wat dieper wat je wens nu eigenlijk is? Gelukkig worden en vertrouwen terug krijgen?
Het is allemaal in jezelf te vinden!
succes
wel een mooie openhartige blog !
Ik hoop van harte dat je je heelheid kan aanhouden zonder die “vuiligheid” (ja! ik meen dat). Anders eindig je in nog meer stukken dan je ooit voor mogelijk houdt. Je wil niet weten hoe snel je afhankelijk wordt van je roes…
Ik schrik toch ook van deze blog.. drugs zijn nooit een oplossing … En een lief dat iemand overhaalt om drugs te gebruiken voor de eerste keer ooit.. daar heb ik ook mijn bedenkingen over :s
Euh? Oordelen is natuurlijk makkelijk maar ik vind dit precies niet zo ok van M.
Je hebt afschuwelijke dingen meegemaakt en je er onvoorstelbaar moedig doorheen geslagen. Nu ben je doodmoe en heb je rust nodig. Zoek dat aub niet in drugs, maar in het praten over je ervaringen met vertrouwde personen en in je blog. Ik mag ook niet oordelen, maar waarom biedt M. je dit aan?
Ik schrik er van. Ik vind je een fantastische moeder, je kinderen zijn niet altijd gemakkelijk, ik bewonder je geduld. Blijf jezelf! Sterkte, José
ik denk ook al een hele namiddag na over al dan niet reageren, maar ik volg 10a wel… zo ok vind ik het ook niet.. van M. om dat voor te stellen – wellicht voor hem al vaak een oplossing geweest? Pas aub op hé… want het verlangen naar nog eens zo’n roes is sterker dan je zelf wil… (en is het ook niet strafbaar om dat in huis te hebben?)
Dit is helemaal niet ok. Op de een of andere manier trek je foute mannen aan. Die man trekt je helemaal naar beneden. Een liefdevolle man geeft geen drugs aan zijn geliefde. Hij weet ook dat het verslavend is. Je zult nog in de psychiatrie eindigen! Doe je ogen open, die man is gevaarlijk!
Waw.
Inderdaad heel erg oppassen, maar het lijkt me wel mooi dat je deze ervaring gehad hebt.
Machtig mooi geschreven. Mooi dat je deze ervaring had. Kennelijk heeft het een goede uitwerking gehad. Kwetsbaar stukje.
Ok wauw, hier word ik even stil van… Ik schrik toch weer van de dingen die je over Dirk vertelt. Heftig seg. Ik ben persoonlijk echt een fervent tegenstander van elke vorm van drugs. Ik ga er vanuit dat jij er op een verantwoorde manier mee omgaat, maar ik vind het heel gevaarlijk om dit te doen op een moment dat je zo slecht in je vel zit en zo kwetsbaar bent. Dit lijkt mij toch eerder destructief dan helend…
Wat me opvalt is hoeveel reacties op dit verslag waarschuwend zijn. Ik zeg dat niet als veroordeling, het valt me gewoon op.
Ik volg al jaren de blog van Des en zij heeft ervaring met ‘ayahuasca’, bvb. hier: http://desschrijft.nl/2017/01/ayahuasca-je-was-weer-prachtig/
Jouw verslag doet me daar aan denken, aan een vorm van vernieuwd inzicht.
Het klinkt heftig voor mij. Ik vind het fascinerend. Ik ben nieuwsgierig van aard, maar drugs in welke vorm dan ook probeerde ik nooit uit, omdat ik bang ben voor een slechte ervaring. Voor de klap van terug wakker worden in een gewoon leven dat lang niet zo interessant is als die ene ervaring.
En dat wat je schrijft over Dirk en verkrachting – het is goed dat je het benoemt (‘dapper’ wilde ik schrijven, maar dat zou het niet moeten zijn – je benoemt louter een feit, niet jij deed iets verkeerds, niet jij zou je moeten schamen en over een soort taboe heen moeten stappen). Het benoemen en erover spreken lijkt me goed voor jezelf maar mss nog meer voor anderen (zoals ikzelf). Zelf voel ik me nog altijd niet bereid om hetgeeen de vader van mijn kind deed met mij ‘verkrachting’ te noemen. Spreek er dus over, en schrijf erover, want ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben die zoekt naar een benaming en moed om er openlijk over te praten en naar te zoeken. Ik denk echt dat hoe meer openheid erover is, hoe meer maatschappelijk aanvaard dit soort gesprekken zal worden, hoe makkelijker mensen zullen voelen waar de grens overschreden werd, hoe dat voelt, en hoe ze verder kunnen met hun leaven.
Maar pfft, wat een heftige ervaring. Maakt me ook wel wat bang, eigenlijk, zoveel intensiteit op zo’n korte tijd.
Heeft bij mij ook heel lang geduurd voor ik besefte dat het verkrachting was, en hoe een schadelijke ommekeer in bepaald sociaal gedrag terug te voeren was naar die foute ervaring. Dat klinkt bizar, het zo laat beseffen, maar dat ligt voor een groot deel (of zoniet volledig) aan het feit dat we in onze maatschappij bij het woord verkrachting enkel denken aan het beeld van een meisje dat door een vreemde de struiken ingesleept wordt, maar de meeste verkrachtingen gebeuren niet zo. Meestal gebeurt het door iemand die je heel goed kent, die te ver gaat wanneer jij dat niet wilt, en die niet naar jouw “nee” luistert. En waar je dan niet onderuit kan, fysiek of soms zelfs gewoon psychologisch. Het lijkt soms zo banaal, hoe het gebeurd is, maar de gevolgen zijn niet te overzien.
Prinses, mijn hart brak toen ik dat van jou las. Ik wist niet hoe erop te reageren, vandaar die korte respons.
En Kleine Atlas, toen ik jouw antwoord las, brak mijn hart opnieuw.
Sterke, moedige vrouwen zijn jullie, in een moeilijke wereld.
Ik wens jullie heelheid, en indien nu niet mogelijk, dan beetje bij beetje zodat het er op een dag weer is.
Hee Atlas en Kathleen. Dank voor jullie reacties. Atlas, ik hoor je. Ik wil er wel over schrijven. Voor jou. Voor veel vrouwen die het meemaken. Maar soms weet ik niet waar beginnen. Het is en was allemaal zo dubbel maar zo is het altijd. Verkrachting door een man die me verlaten had in de periode dat ik er naar verlangde dat hij terug kwam. Het was zo complex. Ik heb niet eens echt nee gezegd denk ik. Heb me gewoon stil gehouden tot het voorbij was. Ben naar mijn werk gegaan. Heb onderweg mijn ouders gebeld. Ze snapten niet dat ik hulp nodig had dus heb ik het knopje omgezet en heb ik in al mijn wanhoop gewoon gedaan alsof er niets aan de hand was, terwijl het wel een soort dieptepunt was. Eén van schaamte en verwarring en pijn en verdriet. (…) Ik vertelde het M., ik huilde. Hij huilde mee en hij was zo lief, zo compassievol. Ik kon compassie voelen met wie ik toen was en dat hielp me zo. En ik geloof dat het heel puur was door het middel, niet nep of fake. We waren in een opperste liefdevolle staat van compassie en mildheid. En daarmee kon ik het uit de krochten van mijn ziel halen en verwerken.
Lieve prinses,
Ik las deze post en hij maakte indruk op me. Wat heb je gigantisch klem gezeten en wat ben ik blij dat je eruit aan het komen bent!
Eerlijk geschreven schrik ik wel dat M. je mdma aanbood. Had dit niet verwacht uit hoe je hem eerder beschreef. Ik gun je een gevoel van heelheid en ook verbondenheid zonder ‘spul’.
Veel sterkte en wijsheid bij het verder omhoog klimmen na alle ellende. Ook in het omgaan met Dirk als vader van je kids.
W.
Schrijnend verhaal over Dirk. (alweer) Hopelijk is dit iets wat je nu of ooit een plaats kan geven.
Ik heb de indruk dat je niet echt lekker in je vel zit en met het één en ander worstelt. Dan MDMA nemen vind ik nu niet bepaald verstandig (en anders ook niet, maar swat, elk zijn mening daarover). Ik vind de reacties hierboven eigenlijk heel mild. Geen idee of je de medicatie waar je eerder over blogde nog neemt. De combinatie met MDMA is niet bepaald gezond, ze versterken elkaars werking en de combinatie kan in bepaalde dosissen dodelijk zijn. (Kende je de dosis, heb je het laten testen? Hebben jij of M verstand van welke dosis wel of niet riskant is?)
Natuurlijk is M zacht en lief enzoverder als je aan het “trippen” bent, dat is net het effect van MDMA. Het is valsspelen in je eigen hoofd. Overigens net zoals bijvoorbeeld antidepressiva valsspelen in je hoofd en het op één of andere manier wijsmaken dat er “niks” aan de hand is terwijl je hoofd depressief “wil” zijn. Ik wil hier geen pro versus contra drugs discussie voeren maar vind gebruik terwijl je niet goed in je vel zit sowieso af te raden. Het begint met één keer, die grens ben je al over. En langzaamaan kan je met kleine stapjes kleine grensjes overschrijden tot je ergens zit waar je niet hoort te zijn. Er gaan bij mij belletjes bij escapisme en zelfdestructie rinkelen, terecht of onterecht. Niks mis met af en toe eens wat escapisme trouwens, maar op deze manier?
Ik vind het niet verstandig, los eerst je issues op, zorg voor een stabiel leven en neem dan pas de beslissing wat je met MDMA doet. Maar ach, je bent een volwassen vrouw, doe ermee wat je wil.
Ik volg ‘storminjehoofd’ hierin… Ik had het stuk gelezen en was eigenlijk in shock. Omdat ik je altijd een wijze vrouw vond in eerdere stukken en zoals je zelf aangeeft in de blog “dit ben ik niet”. Dit past niet bij jou, of ik had dit toch helemaal niet verwacht. Daarom begreep ik ook niet waarom je dat in godsnaam zou doen. En dan denk ik ook wel aan dat escapisme…
Ik maak me vooral zorgen om wat M. zegt tijdens het trippen. Dat je zo mooi bent als je ontspannen bent … Natuurlijk is dat zo. Maar ik hoop dat dit gebruik éénmalig is en dat je andere manieren vindt om om te gaan met je problemen en om te ontspannen…
Ik wil je met deze reactie helemaal niet veroordelen of kwetsen, maar het maakt me gewoon bang. Want ik heb al veel zien gebeuren door drugs, en nooit was dat positief, en altijd startte dat met “1 keer proberen”.
Heel mooi stuk!
Het zindert hier al enkele dagen na.
Fantastisch dat je je zo heel voelde en -hopelijk- blijft voelen. Heel straf ook dat je hierover durft te schrijven.
Toch ook een beetje griezelig allemaal, met die drugs. Ik krijg er een heel onbehaaglijk gevoel bij. Maar je bent uiteraard meer dan wijs genoeg om te weten wat je moet doen en laten.
En Dirk… Vreselijk. Maar ook op dat vlak ben je wijs nu.
Je riep om hulp naar je moeder en die kwam niet. Ik vermoed dat daar de basis ligt, niet? Een dikke zes jaar geleden besefte ik dat mijn eigen hulpkreten door mijn moeder ook nooit beantwoord zouden worden. Ik heb het geluk van een partner die samen met mij de dalen doorstaat en me omhoog helpt, waardoor ik geleerd heb om enkel nog bij andere mensen hulp te zoeken. Ik ben er na al die tijd nog niet, maar ben al in staat om met veel meer mildheid naar mezelf te kijken. De meeste mensen moeten ooit in hun leven rouwen omdat ze hun moeder kwijt raken. Anderen moeten door een ander soort rouwproces, omdat ze nooit een echte moeder gehad hebben.
Ik duim dat je sterk genoeg bent om je verleden in te duiken, omdat ik denk dat je kan helpen in je kracht. Om krachtig en onwrikbaar te kunnen zijn tov Dirk en om jezelf als sterk te zien, elke dag opnieuw. Je bent getraind in foute copingmechanismen die je vatbaarder maken voor manipulerende mensen. Je hoeft niet meteen stralend heel te zijn, jezelf toestaan om je eigen gehavende zelf te erkennen en er lief voor te zijn is ook al heel wat.