De reden van mijn winterslaap was dat ik onverwacht en ongepland zwanger was geworden. Voor de toeters en bellen bovengehaald worden: ik heb het kindje verloren op acht weken. Ik weet dat veel vrouwen miskramen krijgen. Ik niet, dacht ik. Ik had geen idee hoe erg het is. Tot ik het meemaakte.
Vrijdagnacht. Ik droom onrustig, ik heb het kou. Ik droom dat ik het kindje verlies.
Zaterdag ochtend. Ik ontbijt met de jongens. Ik lees de krant. Straks komt M. samen met vrienden. Fijn! Ik ga naar de wc en merk dat ik bloed verlies. Een uur later heb ik een bestemming voor mijn kinderen gevonden en ons alle drie aangekleed en zit ik op spoed, alleen. Hoe hallucinant is het dat er een vrolijk jobstudentje binnen stapt met een enquête terwijl je ligt te wachten op de gynaecoloog in het bangste uur van je leven. Hoe raar is het als je in een wachtzaal vol posters van Anne Geddes wordt gezet en dat de gynaecologe met twee blakende dochters komt aanlopen. Ze kijkt, de dochters spelen op de achtergrond. Er is een hartje, maar het kindje is kleiner dan ze verwacht. Ze schrijft me rust voor.
Zaterdagmiddag. Ik heb een hartje gezien, dus ik ben gerust gesteld. Het bloeden wordt erger. Ik heb geen pijn.
Zaterdagavond. M. en ik gaan wat doen, om onze gedachten te verzetten. Tegen half 12 ben ik ellendig, het bloed stroomt er uit. Ik ben zwak en misselijk. We rijden zwijgend terug.
Zaterdagnacht. Ik heb een hele nacht pijnlijke contracties. Ik voel het bloed lopen. Ik verlies mijn kindje. Tegen de ochtend is er een vruchtzakje waarin ik het kindje zie. Ik wikkel het in een zacht doekje en doe het samen met een papieren vogel in een klein doosje. Ik blijf in bed en huil. Maar de timing is slecht. Er zijn twee kinderen waar ik even niet van kan bedenken waar die naar toe kunnen. Er zijn vrienden op bezoek. Ik moet opstaan, douchen, aan de dag beginnen. Ik schraap al mijn moed bij elkaar om naar beneden te gaan, maar als ik uit de onderste la een zakdoek wil nemen ga ik moedeloos op de grond zitten en begint het huilen weer. Godsamme, ik ben niet eens in de gelegenheid om rustig een miskraam te krijgen.
Zondag. De jongens worden balorig van de dag. Hoe meer je rust nodig hebt als ouder, hoe bonter kinderen het maken. We besluiten naar een binnenspeeltuin te gaan. Het is te veel voor me. Ik bloed veel, ben doodmoe. Moeizaam ploegen we ons door de dag.
Zondagavond. Ik moet naar de spoed van de vroedvrouw omdat ik niet meer op mijn benen kan staan en omdat ik een spuit nodig heb omdat ik resus negatief ben. Op de spoed word ik in een rolstoel gezet. Even later lig ik op een bed omdat het niet gaat. Ik heb een ander ziekenhuis gekozen dan gisteren. Geen behoefte aan Anne Geddes-posters en ook geen behoefte aan de blonde kleuters van de gynaecologe around. De dokter die ik nu heb is heel begripvol en lief. Ze doet een echo, ik jank mijn ogen uit mijn kop als blijkt wat ik wist. Leeg, het vruchtje zit niet in mijn buik maar in een doekje in een doosje in mijn handtas. Er moeten nog onderzoeken gebeuren, er wordt bloed genomen en een spuit gegeven. M. neemt me mee. We hebben even ruzie in de auto. Alle zenuwen staan strak gespannen, ik ben kapot.
Maandag. De maan in vol. Het afscheid van het kindje gaat heel woordeloos. M. heeft een kartonnen doosje klaar gezet. Ik zie het liggen en weet meteen wat het is, de tranen lopen over mijn wangen. Mijn handen trillen als ik het kindje in het doekje vanuit het plastieken doosje in het kartonnen doosje doe. Ik tril te erg om ook de papieren vogel erbij te stoppen. M. helpt me, zijn wangen zijn nat. We kijken elkaar niet aan. Of hij ook een briefje wil schrijven, vraag ik. Beiden schrijven we een klein briefje. Ik schrijf hoe blij ik was met haar en dat ik graag haar moeke had willen zijn. Ik vraag M. of ik zijn briefje mag zien. Dat mag niet en dat is ok. We vouwen beiden de briefjes op en ik doe ze onder in het doosje. Daarop het doekje met het kindje en daarop de vogel. We sluiten het doosje. We huilen. Of hij een schepje heeft, vraag ik. Hij heeft al een kuiltje gegraven. (Wat banaal en praktisch klinkt dat, maar zo is het gewoon op dat moment.) Ik stop het doosje in het kuiltje, hij dekt het toe. Ik zet een kaars op het grafje en hang een sterretje in de boom er boven. We gaan naar binnen. Ik ben opgelucht, het was heel belangrijk om het kindje te begraven. Het kindje heeft letterlijk een plek gekregen. Vanuit het bed kan ik het kaarslicht zien beneden. Het troost me.
Zo veel soorten van verdriet. In de douche zondagochtend verbaasde ik me er over dat dit een heel nieuwe portie vers nieuw en andersoortig verdriet is dan het verdriet van de afgelopen jaren. Het verdriet van alleen zijn, van in de steek gelaten zijn, van moeten groeien, van moe zijn en toch verder moeten, van ploeteren… Dit verdriet is erg fysiek, het gaat gepaard met pijn en zwakte en een lege plek in mijn buik en veel bloed. Het is gek hoe een kindje dat in een doekje in een doosje kan heel mijn toekomst al had bepaald en de motor was onder zo veel plannen en ideeën. Plannen om minder te werken, plannen om anders te gaan leven, plannen om te verhuizen. Plots ligt alles weer open, de noodzaak onder de plannen is een beetje weg. Het is stil.
Er brandt een lichtje in de tuin.
Slik!
Ik wou dat er een manier was om dit voor jou minder hard te maken!
😦
Wat schrijf je het mooi en liefdevol…dikke knuffel van mij want die kun je goed gebruiken x
Wat onthutsend… Veel sterkte!
Ik ben hier verschrikkelijk stil van. Wat moedig dat je dit deelt. Ik kan me voorstellen dat het voor veel mensen een heel herkenbaar verhaal is. Veel sterkte en liefs.
Heel veel liefs voor jullie allemaal. Xxx
Kippenvel …
Zo mooi en pijnlijk herkenbaar — ik herinner me ook al dat, ongelofelijk veel, bloed (en afgrijselijke buikpijn). Ik huilde eerst heel lang niet. Te geshockeerd en in complete denial.
Courage lieve schatteprinses.
Tragedisch
Bittere pil
Maar bovenal moedig om te delen !!!
Veel sterkte !
Ik word er zo stil van. Wat erg voor jullie. Wat fijn om de lieve reacties te lezen.
mooi heel mooi in een bijzondere stijl!
Yes ook ik heb het meegemaakt !
schrijf vooral verder!
Wat een vreselijk nieuws en wat een vreselijke pijn moet je voelen. Ik weet er helaas alles van. Ik wens je veel kracht toe. Mooi hoe jullie het kindje hebben begraven. Het is heel belangrijk om het op die manier te kunnen verwerken.
Ik krijg het er koud van. Heel intens, sereen en mooi verwoord. Ik wens je ontzettend veel moed toe!
Liefs, Lisse
Hier brandt een kaars voor jou en voor jouw geliefden en voor het kindje dat er maar even mocht zijn… X
😢😦
Slik.
Je brengt ook hier herinneringen naar boven, al heb ik het kindje nooit gezien (curettage) en was er hier geen hartje.
Ik voel dat ze je veranderd heeft. Dat ze jullie aan het denken heeft gezet over de toekomst. Om een situatie te creëren waarin haar zus of broer welkom is zonder zorgen.
Hou je sterk. Hou je vast aan de liefde!
Sterkte prinses… 😥
Oh, wat pijnlijk herkenbaar. Alleen heb ik de mogelijkheid niet gehad om het vruchtje op te vangen en te begraven. Het liet los bij de verloskundige op de wc (en ik had niets bij me in de vorm van een doosje ofzo).
Dit doet zeer, zo veel zeer.
Veel sterkte toegewenst,
Geef je kindje alsnog een plekje. Al is het maar een avond. Een kaarsje. Een bloem in een vaasje. Iets. ❤
Je doet me huilen en ik heb het zelf nog nooit meegemaakt, dus ik kan wellicht me niet eens inbeelden hoe je je voelt/voelde.
Een dikke knuffel voor jou
Een lief luchtkusje voor haar onder haar sterretje onder de boom.
Knuffel prinses… Wat verdrietig
Zo triest, maar zo ontroerend mooi, de manier waarop je afscheid nam en de manier waarop je het allemaal beschrijft. Heel veel sterkte.
Veel sterkte zeg ik niet, fuck sterkte. Laat die gevoelens de vrije loop, lieve Prinses. En laat je alsjeblieft helpen in het dagelijks leven met het huishouden en zo. Dat kan jouw lichaam nu echt niet hebben. Een dikke knuffel en hier brandt een kaarsje voor jullie.
mijn hart doet pijn bij het lezen alleen al, wat moet dat dan voor jou zijn. Ik wens je liefde als een warm dekentje, om je bij te staan terwijl je rouwt om wat je hebt verloren.
Ik vind geen woorden maar wil je gewoon veel beterschap wensen. x
Wat een hartverscheurend verhaal! Dit moet toch ook wegen op jullie (prille) relatie? Hopelijk heeft het leven nu ook wat aangenaams voor jou in petto want je verdient het.
Ik zit hier weer te snotteren. Om jou. Om jullie. Om ons zoveel jaar geleden.
O meid. Dat gaat recht naar het hart.
Het blijft toch iets heel anders om het zo mee te lezen, dan wanneer je gewoon hoort wat er gebeurd is.
Op deze manier wordt het je als buitenstaander toch veel duidelijker hoe diep het gaat.
Alle liefs en sterkte.
Heel veel liefs en een dikke knuffel x
Pingback: Getting stronger every day | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Saai, saai, saai | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Zieltjes | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Het uur van de waarheid – en dat ik geen stoere millenial ben als het er op aan komt | En ze leefden nog groen en gelukkig