Ik druk op send. In de mail stond dat ik de afspraak moet verplaatsen wegens een noodgeval.
Het noodgeval begon gisterenavond. Na een dag van huis van 7 tot 19u, had de Peuter een hysterische aanval van drie kwartier. Brullen. Het was door-en doorzielig. Niet alle dagen zijn zo, er zijn ook weken dat ik elke dag om half 4 aan de schoolpoort sta. Maar gisteren was een XL dag en de Peuter die een kleuter is geworden was over de rooie.
Tijdens zijn over-de-rooie-zijn betrapte ik me op de gedachte hoe lang het nog zou duren, want hij moest in bed en ik moest nog werken en ik had ook een XL dag gehad. Dat was een heel foute gedachte. Ik bleef bij hem, we knuffelden, ik aaide nog lang, ook toen hij al sliep.
’s Ochtends ging het (nog steeds) helemaal mis. Ze moesten echt in bad, ik zocht mijn weg tussen vuile kopjes, afwas, smeerde nog snel boterhammetjes, had uiteraard niets klaar gelegd, moest overal hemdjes en shirtjes vandaan plukken, dropte hen te laat aan school, en besloot toen gewoon naar huis te rijden. De eerste afspraak van de dag af te zeggen in plaats van met een bloeddruk van 20 over 15 ofzo 115 km te rijden.
Thuis kwam ik binnen in een slagveld. Ik had ongeveer een uur alvorens ik weer in de auto moest stappen. In mij drong de gedachte zich op dat ik het maximum uit dit uur moest halen. Het huis fatsoeneren, de afwas doen, een beetje orde scheppen, zorgen dat ik tenminste wat gegeten heb voor ik de deur uit ga en dat ik misschien zelfs iets bij heb voor onderweg. Misschien de restant van de perzik die ik gisteren at uit de auto halen. Ik ging naar toilet. Ik at wat. Ik schreef een post. Ik waste af. Ik bedacht dat er ofwel iemand moet komen die dit gezin mee runt. Ofwel moet ik een ochtendmens worden (I tried, really). Ofwel moet ik een andere baan of eindelijk meer bijberoep en minder hoofdberoep. Maar de gedachte dat ik als vrouw mijn ambitie en waar ik goed in ben moet opbergen omdat de combi werk en gezin niet haalbaar is, maakt me instant woest. Niet alleen is het zo dat ik mijn baan nodig heb, maar ik voel het ook als urgent dat ik mijn talent inzet. Niet voor commerciële doeleinden, maar voor een maatschappelijk doel. En met dat bijberoep spelen twee elementen: het is altijd onzeker want zelfstandig, ik moet eerst flink investeren (tijd, acquisitie, sparen) om de sprong te wagen en de facturen voor het huidige werk worden gewoon niet op tijd betaald waardoor ik er niet echt op kan rekenen als de huur betaald moet worden, zolang ik geen buffer heb.
Dat vraagstuk los ik niet op in de zes minuten die me nog resten. De afwas wel.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Hoe speel je het toch telkens weer klaar? Goeie moed xx
Inderdaad, hoe speel je het klaar?
Ik snap wat je schrijft over het bijberoep. Het kost veel tijd en energie om iets op te bouwen. Leergeld noemen ze dat. Dat is allemaal goed en wel als je die ruimte heb (en ik heb die, ik ben me bewust van die luxe). Maar je moet ook wel de rekeningen kunnen betalen op het einde van de maand. (En op het einde van ons leven, want we moeten ook nog zorgen voor een pensioen.) Het is een groot risico als je geen buffer hebt. Zelf heb ik de indruk dat mensen me vooral vinden als het is om gratis te werken. Leergeld, oké, maar ook mijn rekeningen moeten betaald worden op het einde van de maand. Er zit een blogpost in mijn hoofd daarover. Misschien schrijf ik hem binnenkort wel eens.
Maar los van dat dilemma blijft het wel zo dat er in twee-oudergezinnen twee mensen zijn om geld te verdienen, de kinderen op te voeden enz., terwijl jij dat nu al lang in je eentje klaarspeelt. Het blijft een bovenmenselijke prestatie en ik hoop voor je dat er binnenkort iemand aan je zijde komt staan die het allemaal wat kan verlichten.
Bedankt om in je kostbare uur toch ook dit te posten. Ik kan me zo ergeren aan die mensen die vinden dat jonge moeders steeds te veel willen en onszelf daardoor met een onmogelijke combinatie opzadelen. Ik las onlangs een geweldige blog van Anja Meulenbelt, die stelt dat je als vrouw eigenlijk altijd verliest, waarvoor je ook kiest. Werk of kinderen of de combinatie. Het is toch waanzinnig dat je in 2016, in een westers land, een partner nodig hebt om rond te kunnen komen. Geen enkele schuld treft jou, het toont alleen aan hoe onze maatschappij nog altijd steunt op oerconservatieve waarden en gezinsmodellen en dat dat echt dringend moet veranderen (en dat ik eens ga ophouden want ik lijk wel door te drammen 😉)
Niet aleen een vrouw die moet kiezen tussen werk / gezin / combo verliest hoor, dat geldt evengoed voor mannen. Toch voor zij die ook voor hun gezin gaan, alles incluis (en zo zijn er nog veel te weinig, zeker wat dat betreft “alles incluis”, ik weet het). Idem voor alleenstaande papa’s en rondkomen. Nu ja, ik snap je punt hoor 🙂
Prinses, ik snap de “hoelang duurt dit nog – foute gedachte” best wel. Vind hem eigenlijk niet echt fout. Hier wordt evengoed wel eens afgeteld tot ze in bed zitten of tot één of andere crisis voorbij is. Niks fout met eens aan jezelf denken, zelfs in zo’n situaties. Je bent ook maar een mens.
Het is superzwaar en ik vind het heel knap hoe je het elke keer toch weer redt. Maar inderdaad, in je eentje is dit eigenlijk niet te doen. Kan Dirk toch niet wat vaker de zorg voor de kinderen op zich nemen? Zodat je niet zo vaak en zo veel hoeft te rennen? En nog een ander ideetje, maar of die haalbaar is voor je? Als je een kamer over hebt, zou je een student of beginnende zzp’er in huis kunnen nemen. Die zou je gratis kunnen laten wonen in ruil voor oppassen en wat huishoudelijke taken zoals koken en de was doen ed. Het zou de kinderen en jou heel veel stress schelen, want dan hoeven ze niet meer naar de opvang, maar zijn ze rustig thuis en jij kunt ’s avonds aanschuiven aan tafel in een opgeruimd huis. Nadeel is wel dat je veel privacy moet opofferen (maar als zo’n student in het weekend naar haar ouders gaat, valt dat ook wel weer mee). Als je geen kamer over hebt, maar wel veel geld kwijt bent aan buitenschoolse opvang, zou je als alternatief ook een oppas(oma) voor aan huis kunnen zoeken, vaak zijn die goedkoper dan buitenschoolse opvang en ook die kunnen prima wat koken of ander huishouden doen, terwijl de kinderen lekker rustig in huis of in de tuin kunnen rommelen. En dan heb je de avonden voor jezelf. Sterkte in ieder geval, ik wens je veel rust en ontspanning toe.
Oef, zo zwaar…
Maakt niet uit wat je “foute gedachten” zijn, die hebben we allemaal. Wat telt is wat je doet.
En je hebt het juiste gedaan.
Dat lijkt mij geen foute gedachte, maar net een hele menselijke. Ik kan mij voorstellen dat die gedachte al door veeeel ouders hun hoofd gegaan is. Herhaaldelijk. Goeie moed!
Hoi Prinses,
Ik kreeg gisteren via een collega volgende website doorgestuurd: http://insideup.be/index.php/nl/
Opgestart door twee ex-collega’s van me, gaat om het combineren van ambitie met huishuiden en zoveel meer. Terwijl ik dit blogstukje las, schoot het door m’n hoofd. Misschien heb je er iets aan?
Groetjes!