Het is 22u32 en ik zit aan mijn computer. Ik ben trots dat ik weer als een normaal volwassen mens kan functioneren. Vandaag lukte het me om de hele dag te werken, de kinderen mee naar de dokter te nemen, eten te maken, samen te eten, het bedritueel te doen en me daarna terug te trekken met een mapje rekeningen.
Er kwam een rekening van de advocate. Anderhalf maandloon. Slik. Dat heb ik niet opzij staan. De vakantie viel wat duurder uit dan gedacht en een opdrachtgever betaalt ook wat later dan gehoopt. Ik wacht nog op een paar honderd euro aan gedeclareerde rekeningen. In oktober moeten de verzekeringen betaald worden. Tot eind 2016 wordt het allemaal erg krap. Ik reken en puzzel en ontdek dat ik deze maand 263 euro mag uitgeven aan boodschappen. Via Collect & Go doe ik heel beheerst en overdacht inkopen (het is toch anders met twee jongetjes die zeuren en naar toilet moeten en willen helpen tijdens het winkelen). Ik zet de extra korting-kaart bewust in (30 euro gescoord!) en vergelijk prijzen en hoeveelheden en merken tot ik er een punthoofd van krijg. De algemene producten (wc-papier, zeep, melk, …) voor de maand en de specifieke voor komende anderhalve week kosten me 250 euro. Ik slik, ik klik.
Het schoentje wringt op dit moment vooral bij kosten rond gezondheid, de kapper (ik heb al spijt dat ik een afspraak heb gemaakt voor mij en de peuter) en de winterschoenen voor de kinderen en als het ooit eens kan wil ik er ook. Voor het eerst in drie jaar. En ik wil ondergoed, mooi en comfortabel. Ook dat wordt zo’n bespaarpost die je spuugzat wordt. En hoe dankbaar ik ook ben voor de gekregen jurken uit anderen hun overvloed, intussen wil ik gewoon ook wel eens bedenken wat ik zelf mooi vind.
Ik ben het zat dat ik al jaren hard werk en niets opzij kan houden. Geen buffer kan inbouwen. Een combinatie van met één inkomen een huishouden ‘trekken’ en uitzonderlijke kosten, zoals de advocate. Ik vertel mezelf dat ik 2017 in zal gaan met een financieel plan, waardoor ik op mijn 35ste (binnen 3 jaar) een buffertje zal hebben. Maar stiekem weet ik ook dat het niet ligt aan het al dan niet hebben van een plan, want ik denk nog steeds niet dat ik onverantwoord geld uitgeef.
Nu het beter gaat, wil ik weer allerlei dingen. Een eigen huisje op een dag. Een mooie jurk. Een uitje. Een keer uit eten. Sinds ik me niet meer door de dagen sleep, doe ik meer leuke dingen, omdat het kan. Omdat ik mijn energie niet meer moet uitpersen om gewoon de afwas al gedaan te krijgen met wisselend succes. Ik bezoek een museum, ga uit eten met vrienden, trakteer de jongens op pizza na hun eerste schooldagen, breng een heerlijke avond in de sauna door met een vriendin. Ik kan plots vanalles. Het leven wordt feestelijker. Maar feesten kost geld.
Dat ik intussen energie heb om de dagen door te komen en dat ik bijna pijnloos leef, heeft het gif van de schaarste uit mijn systeem gehaald. En er is toekomstig geld op komst. Een belastingsteruggave die ooit eens gestort zal worden – liefst voor de verzekeringen betaald moeten worden. De declaraties. Verdiensten van het bijberoep, ook al weet je nooit exact wanneer dat komt. Het is puzzelen, in de hoop dat de ontbrekende stukjes gauw geleverd zullen worden.
En ze leefden nog groen en gelukkig 