Ik lees stukjes van mijn eigen blog terug, en zie hoe vaak ik vermeld dat ik verstrikt geraak in mijn eigen hoofd. De eeuwige gedachte: als ik er nu in slaag beter voor mezelf te zorgen, dán ga ik alles onder controle krijgen. Maar die hele chaos, om niet te spreken over een constante zeer diepe vermoeidheid, zat natuurlijk het beter zorgen voor mezelf danig in de weg. Ik was zo druk bezig met zorgen voor de kinderen, de chaos te lijf gaan en mezelf heel de tijd bij mijn nekvel grijpen, dat het gewoon niet realistisch was, dat beter voor mezelf zorgen.
Op het moment dat ik dit schrijf is mijn rilatinegebruik nog geen week oud. Ik ben niet aangenomen door Novartis voor het voeren van promotie, maar ik wil wel graag tonen wat het met me doet.
Twee weken geleden was mijn hoofd zo:
(die aanleg had ik altijd al maar de omstandigheden alleen met de jongens maakten dat het volslagen buiten proportie is geraakt)
In interactie met anderen was ik zoals op onderstaand plaatje, waardoor ik telkens de draad kwijt geraakt en en vaak heel verward overkwam. Als ik me heel erg moest focussen (bv belangrijk gesprek voor het werk) dan werd ik vaak misselijk van de inspanning:
Met rilatine heb ik dit hoofd:
Het lijkt wel alsof ik plots volwassen ben ofzo. Ik kan bv mijn eetgedrag beter beheersen, ik heb geen keuzestress meer in de supermarkt en ik denk niet elk uur honderd keer aan s…laap! (Je kan niet geloven hoe ik dag in dag uit alleen maar met mezelf zat te discussiëren of ik dutjes mocht gaan doen.)
Op onderstaand plaatje hoop ik. Reality ligt hopelijk achter me. Ik ben nu meer een soort van mens aan de expectations-kant. Het pijnlijke is dat ik op het einde van de rilatineloze periode heel veel steken ben gaan laten vallen. Ik heb dingen heel passief aangepakt, laten liggen of slecht gedaan omdat ik me echt niet meer vooruit kon branden. Daar moet ik nu een behoorlijke prijs voor betalen (herstellen, vertrouwen terug winnen). Wat alleszins zo is, is dat ik tien uur per week minder werk dan vroeger, maar dubbel zo veel werk verzet. Het ideaal is dat ik op termijn gewoon overdag kan werken voor de baan, daar een punt achter kan zetten, en dan de avond gebruiken voor mijn kinderen en mezelf zonder dat al die onafgewerkte taakjes rondtollen in mijn hoofd en ik me nog eens naar mijn bureau sleep voor een volgende uitputtingsslag met mezelf waarin ik altijd verlies.
Tot mijn schande heb ik vaak een beetje inwendig geoordeeld over mensen die medicatie namen zoals antidepressiva. Dan dacht ik een klein beetje dat ze het niet aandurfden hun problemen in therapie aan te pakken. Of misschien dacht ik wel: ‘lekker makkelijk’. Nu weet ik dat er soms gewoon niets ergs aan de hand is, behalve dat je hersenen een stofje te veel of te weinig hebben. Dat daar pilletjes voor zijn, en dat je een betere versie kan zijn van jezelf als je die neemt.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ben heel blij voor jou dat het werkt, en dat je dit eindelijk gevonden hebt!!
Ik vind dit erg confronterend… Mijn hoofd ontploft ook elke dag. Altijd te weinig tijd, te inefficiënt, misselijkheid van de to do lijstjes die ondertussen totaal onoverzichtelijk zijn, elke week wel n keer of 2 nachtwerk…
Moet echt wel bizar zijn om te ervaren, hoeveel verschil een weekje medicatie maakt … Ik ben blij voor jou dat het zo goed werkt en dat je zoveel meer rust in je hoofd ervaart! En ik hoop dat je wat op adem kan komen nu.
Is het dan zo dat je privé omstandigheden de druppel zijn om de add (was het toch hé) zonder medicatie te kunnen handelen? Dat het vroeger ook al zo’n chaos was in je hoofd maar net lukte om ermee om te gaan?
Ik geloof niet zo in diagnoses, en heb ook niet de diagnose van ADD. Blijkbaar gaat er iets mis in mijn hoofd met het dopamine-systeem (dat hebben mensen met ADD, ADHD en bv ook narcolepsie gemeen) en de medicatie helpt om die chemie te herstellen of te stimuleren. Ik denk dat ik altijd al aanleg heb voor een mindere werking bv van die specifieke neurotransmitter, maar ik geloof ook dat situaties van langdurige stress en angst dit soort onevenwicht kunnen triggeren en/of erger maken.
echt interessant om te lezen. Ik wil ook altijd maar dutjes doen. En ik stel ongelooflijk veel dingen uit, echt heel erg veel (jij ook?). En ik heb er vooral last van dat ik erg slecht weet wat ik nu écht wil doen. Dat gevoel van nu ben ik echt volwassen, had ik toen ik een lage dosis antidepressiva bleef nemen. Laag genoeg voor relatief weinig neveneffecten (in de periode ervoor deed ik maar wat, ik voelde toch niet of ik het wel oké vond), maar net hoog genoeg om niet meer ZO impulsief van het ene naar het andere te rennen en absurde plannen te hebben. Soms denk ik wel eens dat ik een beetje bipolair ben. Of zo.
Tja, die laatste twee zinnen. Het is gewoon zo, vele mensen snappen dat niet, snappen het te laat.. waardoor je eigenlijk jezelf blok zet en je eigen genezing in de weg staat.. De combinatie van de twee is eigenlijk meestal het antwoord.
Ik snap het wel…
Blij dat het voor je werkt! Je verdient die rust in je hoofd. X
Ik heb veertien jaar geleden ook een tijdje geslikt. Anderhalf jaar of zo. (Effexor) Wat jij beschrijft is herkenbaar, ik wist net als jij toen echt niet meer wat ik nodig had in de supermarkt. Vond mijn portemonnee terug in de vriezer, dat soort dingen.
Een wijs besluit voor je op dit moment. Het hoeft niet voor altijd te zijn.