Prinses is een binge-sleeper

Het had hier beter Doornroosje geheten. Alhoewel die prinses op haar erwt ook in bed ligt. Ik ben namelijk een binge-sleeper.

Het gebeurt een drietal keer per week. Meer kan ook. Als ik geluk heb, haal ik acht uur. Of zelfs half negen. Als ik pech heb, val ik om zeven uur naast de peuter neer die de boodschap dat moeke echt niet meer kan niet snapt en denkt dat het feest is omdat hij er niet eens voor hoeft te huilen, dat ik zomaar bij hem in bed kom.

Met een beetje geluk slapen we binnen het half uur. Zonder de peuter zou ik slapen als mijn hoofd het kussen raakt maar met peuter is het eerst nog even bestraffend toespreken geblazen. In de nacht worden we een paar keer wakker, voor een plasje of een gedachte. En het duurt allemaal tot zo ongeveer zeven, of half acht als ik geluk heb.

In principe heb ik dan twaalf uur geslapen. Twaalf uur! Dat is anderhalve keer wat een normaal volwassen mens nodig heeft. Dat is een baby-portie! (Kent iemand een baby die klokje rond slaapt zoals mijn grootmoeder placht te zeggen?) Dat is geniaal veel!

Maar… Het heeft nadelen.

Niet alleen stap ik geradbraakt weer uit bed. Alles doet pijn, alles is stijf en stram. Dat heeft enerzijds te maken met mijn gestel en anderzijds met mijn goedkope ikea-bed dat niet op binge-sleeping voorzien in.

Maar ook mis ik zo veel. De dagen worden wel erg kort als je ze in een dagje van zeven tot negentien uur moet proppen. De was blijft liggen, de afwas blijft staan, de e-mails blijven onbeantwoord (we zitten nu aan 650 ongelezen e-mails op mijn prive-adres), tijd voor mezelf is een utopie, opruimen is voor ooit, grotere projecten van om het even welke aard zijn niet eens te overwegen, sociaal contact verdwijnt. Er wordt niet gedate. Als ik per jaar drie films zie (en dan heb ik het niet eens over naar de bioscoop gaan!) is het een enorme prestatie. Series kijken of tv-programma’s zijn al lang geschrapt van het menu. Idem met boeken. En sport. Nou ja, you get the picture.

Eigenlijk staat het leven hier gewoon een beetje stil. Zoals bij Doornroosje. Het gras blijft maar groeien, de doornen bedekken de gevel stilaan, het stof neemt toe, de rommel blijft liggen waar ie ligt, want er wordt geslapen. Big time.

Misschien komt er zich wel eens een prins door die doornen heen vechten en word ik wakker gekust. Of misschien groeien de jongens gewoon op en komt er daarmee wat energie vrij die ik kan pompen in wat avonduren en avonturen. Ook in dat geval leven we hopelijk nog lang en gelukkig.