De buikpijn kan ik aan, de rugpijn kan ik aan, het ijzertekort kan ik aan. Dat zijn maar even wat fysieke dingen.
Wat me echter de laatste tijd opvalt als ‘tante Rosa’ haar opwachting is gaan maken, is dat alles in mijn hoofd in tienduizend gruzelementen uit elkaar valt. Niets klopt nog, werkelijk niets. Ik snap niet wat ik op mijn werk doe, ik snap niet meer waarom ik werk, ik begrijp niets meer van heel dat construct met mijn kinderen. Heel het leven dat ik stilaan wat bij elkaar geraapt heb, valt in duigen. Ik ben niet meer in staat het nut in te zien van de dingen of het verband tussen zaken te zien.
Ik voel me dan vervreemd van mezelf en van mijn leven. Het is alsof niets meer binnen komt.
In het verkeer bijvoorbeeld ben ik wel aandachtig, let ik op wat er gebeurt en reageer ik er op, maar het is alsof alles in losse fracties van elkaar plaats vindt. Op mijn beste momenten vloeit heel de wereld samen in een prachtig geheel, dan lijken de auto’s rondom mij bijvoorbeeld in een soort choreografie met elkaar te bewegen. Nu is alles verkapt, en ik vind mijn weg niet in de wereld die ik zou moeten kennen.
Ik word er gigantisch onzeker van. Ik kom op kantoor en het lijkt alsof ik mijn collega’s nooit eerder gezien heb. Ik moet een voorstel presenteren dat ik zelf geschreven heb en ik kan me niet meer herinneren waar het over gaat. Als ik vanuit mijn nota’s een en ander reconstrueer, kan ik de opmerkingen die de anderen als feedback geven alleen maar noteren. Ik zie het verband niet meer met de materie. Mijn hoofd werkt niet meer. Ik kan niet meer denken.
Als ik zwanger ben, heb ik dat negen maanden lang. Plus oneindig veel pijn (een bekken dat uit elkaar valt is niet te onderschatten) en misselijkheid die mogelijk nog moeilijker te verdragen is dan de pijn. Ik wil zo graag nog een kindje, maar wat een offer om te brengen. En ok, even niemand om er ééntje mee te maken.
Hormonen. Ik vind het fascinerend hoe veel invloed ze kunnen hebben op je hele zijn. Ze beïnvloeden niet alleen mijn lichaam, maar rammelen ook aan mijn zelfvertrouwen en aan de betekenis en zin die ik ervaar in bestaan. Zot. Toch? En zelfs al weet je het en (h)erken je het effect, het heeft je toch elke keer liggen.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ik wist het! Wij zijn familie van elkaar. We hebben dezelfde tante Rosa. Dat rotwijf. 😏
De trut! 🙂
Bij mij heet ze tante Marie en ik vind haar ook allesbehalve vriendelijk. Ze maakt me steeds aan het huilen voor een scheet die verdraaid zit en van die onnozeliteiten.
Maar wat tante Rosa met ons Prinsesje uitspookt is toch ook niet normaal zulle. Helpt daar geen pil tegen om dat allemaal wat meer op orde te krijgen? Of ben ik nu zeer naïef?
Ik wou dat er een pilletje was voor alles :)…
Met Tante Rosa valt het bij mij nogal mee, maar wanneer ik zwanger ben, word ik momzilla, of hormonezilla, of hoe je het ook wil noemen: een monster! Negen maanden lang puberen. Het is echt een gigantisch offer. Ik heb wel iemand om nog eentje mee te maken maar denk niet dat hij bij me blijft als ik nog eens negen maanden kasten naar zijn kop gooi.
Zat vandaag net hetzelfde te denken!
Ik moet even gaan bijhouden wanneer ik tante Rosa mag verwachten en vooral wanneer mijn huisgenoten haar mogen verwachten…
De dag nadien begrijp ik meestal waarom de vorige dag zo moeizaam verliep.😇
Ok, het nut ervan begrijp ik, maar wat kunnen we er vèrder mee aanvangen?
Kwam het de oervrouw van pas de bitch uit te hangen? Of lag ze een ganse dag op bed onder een dekentje van dierenvellen?
Leden de oerman en de oerkinderen onder het bezoek van oertante Rosa?Of was het net op die dagen dat de oerdieren haar en haar kroost kwamen aanvallen? Of net niet😉
Ergens moeten we er toch nog iets aan hebben? Misschien een gevoelige snaar die die dagen te raken valt? Of een collega die er die dag baat bij heeft op een bijzondere bitchy manier geantwoord te worden? (Mega culpa!)
Zei iemand niet “Elk nadeel heb z’n voordeel”?
Geen idee waar het in deze kwestie te vinden is…
Ofwel zijn we er de dag van vandaag nog niet achter?
Ga er toch even een kalendertje moeten bij halen😊
Sterkte, Prinses!
Onze cyclus en vooral de menstruatie is ‘taboe’ in onze cultuur. We krijgen nauwelijks deftige informatie over hoe met de hormonale veranderingen om te gaan. Ik heb lang gezocht en uiteindelijk een cursus en boeken gevonden die duiding gaven en gebruik mijn cyclusmomenten. Wanneer we menstrueren, ‘rommelt’ er veel: met die frustraties en vragen iets doen (in kaart te brengen en kleine stappen ervan in de praktijk uit te voeren) haal je alle wijsheid vanuit je bloeding. Klinkt mss wat zweverig, is het echter niet: puur hormonenwerking en ingepeperde, culturele factoren. De noden van een menstruerende vrouw zijn niet deze van de maatschappij, vandaar bij veel vrouwen ‘de bitch-momenten’, ok, dan zijn we maar ‘bitch’: moeten we dan de altijd lieve, lachende vrouw zijn? We zijn mensen die recht hebben op kwaadheid en andere emoties.
Dames, ik vond dit: http://www.insidehappiness.be/2016/06/10/fase-4-de-menstruatie-of-reflectieve-fase/ .
Alleen voel ik me niet zo reflectief als ik ga menstrueren. Verder wel goed stuk en goede blog!
Rosa is a bitch, van ’t ergste soort.
Ik vind haar een gemeen kreng, die tante. Het mentale kan ik verdragen, het fysieke vind ik het ergst. Ze slaagt er al sinds de start te vaak in mij pijn te bezorgen die mijn ingeleide rotbevalling zonder verdoving overtreft, als ik niet op tijd pijnstilling pak. De leerkracht die het mij op mijn 14e zei terwijl ze mij naar huis voerde in haar auto had gelijk, het werd iets beter/minder frequent na mijn eerste bevalling, maar elke keer blijft er een te veel.
Zo hard als ze mij fysiek overhoop haalt, zo hard doet ze het bij jou mentaal. De bitch.
Die reflectieve fase klinkt goed, maar is helaas nogal moeilijk te implementeren hé.
Laat eens een tante Mirena inplanten http://www.anticonceptie.nl/product/spiraaltje/spiraal-met-hormoon/
Gedaan met tante Rosa dan!
En ik kon net het beste denken en schrijven tijdens mijn zwangerschap. Fysiek was ik een wrak maar mentaal in topvorm! Toch raar die hormonen en ik ben ook onder de indruk van de impact ervan op ons leven. Een beetje eng ook, merken dat zoiets simpels als hormonen zo’n invloed hebben op je persoonlijkheid.
Ah, herkenbaar! Tijdens de maandelijkse ongemakken heb ik vooral fysieke last, maar tijdens mijn zwangerschap zijn die hormonen echt de hel. Zomaar beginnen huilen? Stemmingswisselingen? Check, check! Gelukkig weet ik dat het door de hormonen komt en dat ik er weinig aan kan doen, maar voor mijn omgeving is het niet altijd even leuk natuurlijk…
Ik heb ook zoals “Eilish” tante Mirena en echt dat is een topwijf!
Tante Rosa, the bitch, is gone forever.
Ok eerlijk er zijn nog een paar moodswings ongeveer een 2-tal dagen per maand.
Maar die zijn in niets te vergelijken met de moodORKANEN van weleer.
Ik zeg altijd tegen mijn gyneacoloog: die Mirena, dat is dé uitvinding van de eeuw.
PS: ik weet dat er vrouwen zijn die geen fan zijn van mijn topwijf, maar voor mij: she’s the one.
voor mij ook! En wat een opluchting zeg! Ik heb tante rosa nog geen seconde gemist!
Ah, die tante…… boeken kan ik erover volschrijven. Over hoe ze me laat twijfelen aan ALLES in mijn leven. En hoe vervreemd ik me inderdaad kan voelen van mijn leven en het al. Hoe ik ooit in die periode uitnodigingen wilde versturen voor mijn verjaardagsfeestje en luid wenend op de bank zat omdat ik NIEMAND kon verzinnen die ik wilde vragen. Uiteindelijk heb ik mijn adresboekje erbij gepakt en iedereen gevraagd die een jaar eerder ook geweest was, dat waren er toch een krappe twintig en die waren me nog even lief, ik kon ze alleen in mijn hoofd niet meer vinden.
Al diverse zaken geprobeerd, nooit met langdurig effect. Of weer moeten stoppen omdat je B6 ook tot een overdosis kunt slikken….
Dat kalendertje en wéten dat ik weer in die aanloop naar zit, helpt. Al is het maar omdat ik alle grote, disruptieve besluiten die in mij opkomen, van mezelf pas daadwerkelijk mag némen als ik bloed. En dan blijkt er meestal helemaal niets mis met de baan, het huis, de geliefde, de hobbies, de vrienden, of wat er dan ook maar ten prooi viel aan het algehele twijfelen.
Rosa zorgt voor heftige reacties, veel meer sinds in met de pil ben gestopt. Twijfelen en algemene blijdschap in een vingerknip, zo heftig dat ik soms schrik krijg van mijn eigen. En ja, pas ’s anderendaags dan beseffen waar het drama vandaan kwam doet me echt een trut voelen.
Raar maar waar maar na mijn laatste zwangerschap (heb 3 kinderen) en sinds ik gestopt ben met anticonceptie (mijn ventje heeft zich opgeofferd :-)) heb ik weinig last meer van tante Rosa. Klein schommelingske misschien, maar that’s it.
Dat gezegd hebbende, dat er dan uiteindelijk niks mis bleek met – vul maar in – moet ik toch even terugkrabbelen. Meestal leg ik uit dat in in die anderhalve week vóórdat het losgaat bereid ben om ruzie te maken over zaken die me de andere weken van de maand alleen maar ergeren. Afwas in de gootsteen bijvoorbeeld 🙂
Yep, de hormonen, rare wezens. Wat die doen met je lijf, niet-normaal!
Ik leerde dat men pms tegenwoordig normaal vindt of dat men denkt dat het erbij hoort…maar dat eigenlijk niet zo is…een vrouw hoort helemaal niet af te zien van pms en menstruatie..ik heb een cyclus van 21 dagen dus regels om de 14 dagen 8 dagen lang..twee eisprongen per maand en mega afzien kwa pijn ( bevallen vond ik meevallen)…nu elk jaar meer en meer…ooit accupuntuur hiervoor getest? Ik leerde er veel van..en het helpt..dan overvat het u ineens omdat ge eens geen klachten had..het zet de hormonen terug in evenwicht wat pms is niet meer dan dat..hormonen uit balans.
Wachten tot je 54ste , dames. Dan blijft ze plots weg en eerlijk gezegd, ik mis haar niet.