Avond. Ik voel dat de pijn toeneemt. Ik lig lang op de bank, verzamel krachten om nog wat te doen. Plots ben ik bang dat het heel erg gaat worden. Ik ga in een soort overleef-modus en doe het hoogstnoodzakelijke dat echt gedaan moet worden, als ik morgen uitval.
Midden in de nacht. Pijn, verwarring, mijn spijsverteringsstelsel geraakt in de knoop. De peuter wordt wakker. In mijn hoofd woeden donkere gedachten over alles afzeggen dat de komende dagen op de agenda staat, en wie ik kan bellen als het mij niet lukt de kinderen naar school te brengen.
Middag. Ik moet naar Pim, de emotioneel-lichaamswerk-therapeut. Ik wil gaan, maar mijn lijf kan niet meer. Ik neem medicatie voor mijn maag, en een pijnstiller. En een kop koffie. Zit rillerig in de auto. Lig even later op de matras waar hij behandelt. Midden in een oefening lopen er tranen over mijn wangen – ik ben te moe en te ellendig om diep te ademen. Hij zoekt, volgt de sporen van wat mijn lijf vertelt en plots voel ik me duizend kilo zwaar, niet meer in staat te bewegen en vertel ik hem over zwanger zijn en dat ik door mijn bekkeninstabiliteit niet voor mezelf kon zorgen en dat Dirk weg ging en ik dagenlang alleen was en op bed lag. De angst. De schaamte. Dat niemand in die periode me beschermde. Of me hielp. Dat ik geen bescherming of hulp heb durven vragen. Het is een heftige sessie. Ik strompel naar buiten.
Middag. Ik lig op de bank als de dame van Familiehulp komt. Ik schaam me, ze denkt vast dat ik lui ben. Maar ze begrijpt het. Beter dan ikzelf, zo lijkt het wel.
Op het werk. Ik moet een bespreking leiden die vier uurt duurt, met slecht een handje vol mensen. Ik voel het meteen, ik kom traag op gang, nadenken kost me moeite. Mijn maag kan niets verdragen. De pijn deelt plaagstootjes uit in mijn armen, mijn polsen, de gewrichten van mijn vingers, … Ik neem een pilletje uit mijn tas. Probeer het onopvallend te doen, maar uiteraard wordt het gezien. Na een kwartier neem ik er nog eens omdat ik het niet red. Ik heb het gevoel dat zelfs ademen pijn doet, mijn bekken geeft een constant scherp pijnsignaal af, mijn spijsvertering ligt overhoop van de pijn en ik ben bang dat ik moet kotsen van uitputting. Bij het tweede pilletje vraagt een deelnemer wat ik neem en waarom. Ik speel open kaart en hou het zo kort mogelijk. De medicatie begint te werken, ik ontspan, haal het einde van de vergadering, bel al mijn andere afspraken af, rijd naar huis. Ik schaam me, voel me zwak, maar het is uitgesloten dat ik me vandaag zo verder sleep. Ik ben vroeg thuis, besluit een kort bad te nemen voor ik de kinderen ga ophalen want ik voel me leeg en vies en alles doet pijn. Na het bad moet ik tien minuten op bed liggen voor ik in staat ben te vertrekken naar de kinderopvang. Ik neem me voor te fietsen, maar weet dat dat niet realistisch is. Ik kijk in de spiegel van de auto en schrik zelf van mijn grauwe gezicht.
In het boek van Peter Aelbrecht (Homo Energeticus) staat het volgende bij de inleiding:
’s Morgens voel ik me een wrak. Mijn armen en benen doen pijn en mijn hoofd is loodzwaar. Ik kan met moeite op de rand van mijn bed gaan zitten. De kamer tolt en ik voel me duizelig. (…) Ik drink in één teug een groot glas cola leeg in een snelle poging om voldoende energie te krijgen om mijn kinderen naar school te brengen.
Ik vond dit altijd een extreem stukje. Intussen zou ik het bij wijze van spreke zelf geschreven kunnen hebben, alleen drink ik geen cola maar gebruik ik nalu om me op te peppen en wat gedaan te krijgen.
Omdat het alleen maar een vage naam heeft (fibromyalgie?). Omdat het geen oorzaak heeft of één die we niet kunnen vinden. Omdat het er soms wel en soms minder is. Omdat het soms ongenadig is. Omdat anderen het zelden te zien krijgen. Omdat het soms lijkt alsof ik alleen maar lui ben of geen zin heb. Daarom is het moeilijk om te accepteren. Dat het een ziekte is en dat ik er rekening mee moet beginnen houden.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Prinses toch… Ik wou dat ik je een dikke, warme, helende knuffel kon geven die alle pijn en vermoeidheid wegnam.
Ik weet dat de timing fout lijkt omdat je net een vast contract hebt gekregen, maar zou je niet met je baas kunnen gaan praten om misschien eens een tijdje ziekteverlof te krijgen? Want dit lijkt me de gevaarlijke kant op te gaan…
Het is niet het werk, het is denk ik meer nog de zorg en de constante verantwoordelijkheid. Daar bestaan geen ziektebriefjes voor 🙍.
Dat is waar prinses, maar het werk komt er wel ook nog eens bij. Ik ben het met Kathleen eens, dit lijkt de gevaarlijke kant op te gaan. Als je een tijd zou kunnen rusten terwijl de kinderen naar school/opvang zijn kan je de tijd nemen om aan je gezondheid te werken. Ik las ooit: als je veel ballen in de lucht moet houden, bedenk dan welke ballen van glas zijn. Als die stuk gaan zijn ze niet meer te vervangen. Gezondheid en gezin zijn van glas, werk niet.
Zelf ben ik herstellende van een soort uitputting, ik dacht vroeger ook dat ik maar door kon gaan en negeerde de signalen van mijn lichaam. Steeds maar doorbijten en op een bepaald moment lukt het niet meer. En dan ben je nog verder van huis.
Heel veel warms, liefs en sterkte. Het is misschien niet het werk, maar een vergadering van 4 uur leiden als je je zo voelt, lijkt me toch ook niet ideaal. Hopelijk vinden ze snel iets uit dat beter werkt dan nalu.
Mocht je in mijn buurt wonen, ik zou je helpen waar ik kan… Is er niemand die jou een beetje kan bijstaan? Ik vind dit zo onmenselijk hard.
Lief van je. Ik gebruik de hulp die ik kan krijgen al voor het allernoodzakelijkste, en dat is meestal de kinderen opvangen of ophalen als ik het niet haal. Ik merk dat weinig mensen beelden hebben bij dit soort vermoeidheid. Meestal verbinden ze het met de vermoeidheid die ze zelf kennen en die over kan gaan na een goede nacht, wat hier dus utopisch is. Ik ben ook niet iemand die tot verl wederdiensten in staat is op dit moment, dus vragen is dan ook moeilijker.
Alles mag niet gebonden zijn aan wederdiensten. Het is zoveel fijner dat je iemand kan helpen die er echt nood aan heeft. Met de empathie is het slecht gesteld. Inderdaad, iedereen gaat het afmeten aan zijn eigen ervaringen met moeheid. Een muur van onbegrip. Jammer.
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, en stel me de machteloosheid voor (zo stel ik me toch voor) die er bij jou moet heersen. Ik weet het niet, wil graag vanalles zeggen dat steunt en zegt: over een jaar ben je dit vergeten, wat jij nodig hebt is… maar ik weet het zelf niet, want het is niet mijn lijf, niet mijn pijn, niet mijn grens. En dat lijk je ook te schrijven: tricky omdat alleen jijzelf het kan voelen, en dat het soms ongenadig en dan weer (neem ik aan) beter gaat.
Alleen al op basis van de woorden die ik lees, zou ik heelder reacties kunnen schrijven.
Schaamte – hoewel herkenbaar: niet jij zou je moeten schamen. En: waarom is onze maatschappij zo ingesteld dat alleen zijn per se beschamend is ipv moedig. Dat zodra er kinderen in het spel zijn, iedereen er zijn mening over heeft.
Alleen in je zwangerschap: ik heb er na al die jaren nog steeds nachtmerries over. In die tijd dacht ik murw: het valt wel mee. Misschien wel, vergeleken met allerlei mensonwaardige toestanden. Maar in een gewoon, menselijk leven wordt het niet kwetsbaarder en kleiner en nodiger dan dit (denk ik) (hoop ik).
Mensen die vragen wat en waarom je neemt: dat lijkt me onbeleefd. Heel onbeleefd zelfs, ook al is het goedbedoeld.
Dankje. Jij weet het. En die vragen: heel normaal in Nederland.
Prinses … ik denk dat ik de vermoeidheid wel herken … en de pijnen ook … ik heb voor mijn crash in exact dezelfde soort vergadering gezeten met dezelfde pijnen. Mijn verschrikkelijke maagpijn was mijn beste slechte vriend op den duur. Ik dacht ook dat ik ermee moest leren omgaan en dat probeerde ik ook. Ik vond het verbazend hoe goed ik veel dingen kon maskeren en dat ondanks de steken die ik liet vallen niemand iets merkte (laat staan dat ze hulp boden – hoe konden ze, ze hadden niets door?).
Tot ik echt crashte (wat ik nooit verwacht had!!!) en niets anders meer kon dan rusten. Ik ben nu 6 maanden verder en veel pijnen die ik had en erbij vond horen, zijn eindelijk weg. Ik herken me in wat je zegt “het is niet het werk. het is de zorg” ==> dat is wellicht ook zo. Ik zei dat ook : het is niet mijn werk, het is de druk door thuis alles alleen te doen. Ik herken ook ‘er is geen echte oorzaak’ ==> bij mij kan ik nu, achteraf, wel zien dat de oorzaak lag in een combinatie van teveel, te lang, weten dat het fout zit in de combinatie van de ballen en toch blijven gaan. sommige combinaties zijn gewoon boven-menselijk. ik zie ook dat de overlevingsstrategieën die ik toen binnenhaalde (yoga, kleine rustjes, af en toe een oma inschakelen, maar eigenlijk te weinig structurele hulp …) een druppel op een hete plaat waren – dat ik gewoon dat ziekteverlof dat ik nooit heb willen nemen nodig had. (en dan ben ik geen alleenstaande mama van 2 kinderen he!!)
ik schrijf dit en tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat Kleine Atlas gelijk heeft: niemand kan in jouw plaats voelen, beslissen, raad geven … Ik vind het alleen zo confronterend om mijn-ik-voor-de-crash te herkennen.
Ik snap je gevoelens van schaamte en falen, juist daardoor heb ik er zelf nooit kunnen, willen rekening houden met de signalen die mijn lichaam me gaf. In alle stukken die ik al van je gelezen heb, vind ik je zo wijs en straf, dus ja, nu heb je ook gelijk … hou er aub rekening mee …
Als je dit allemaal te bemoeiend vind, sjot me buiten, maar ik kan het niet niet gezegd hebben …
Prinses
Heb je er al over nagedacht om je voeding te veranderen? Ik heb lupus en mijn dokter gaf mij de raad om het boek: de voedselzandloper te lezen en volgens deze principes te leven. Waarschijnlijk is je lichaam verzuurd door stress en door verkeerde voeding. Voeding is je brandstof ! Ik kan het iedereen aan bevelen! Je zult je energie terug krijgen.
Ik denk ook dat het geen kwaad kan om een met een voedingsspecialist zoals bijvoorbeeld Christine Tobback te praten. Haar boeken waren voor enkele van mijn collega’s ontzettend verlichtend!
(Ik weet dat ik dit al eens eerder meegaf en wil je absoluut niet pushen, maar ik denk echt dat het een gemiste kans zou zijn. Mail me gerust als je meer info wilt!!)
Dit terzijde, hoop ik dat je lichaam snel weer een betrekkelijke rust vindt. Ik kan er mij nauwelijks iets bij voorstellen, maar wat een energievreter moet die pijn wel niet zijn. Een dikke virtuele knuffel is het minste dat ik kan doen.
Heel veel moed, maar luister ook echt naar je lichaam.. Ik heb dat ook uitgesteld, onder meer uit schaamte, niet willen opgeven, niet willen toegeven. Maar na verloop van tijd zit er geen rek meer op en knap je. Maak je eigen beslissing prinses, maar denk hierin ook (en vooral) aan jezelf..
Ook even laten weten dat ik eigenlijk niet echt iets terug verwacht wanneer ik iemand een dienst(je) bewijs…
Een dankuwelleke kan voor mij al genoeg zijn, of als er iemand na een poosje nog eens zegt dat het leuk was, “Weet je nog? En jij hebt dat toen voor ons gedaan!”, of dat het deugd deed, daar heb ik genoeg aan.
Ik denk eigenlijk niet dat ik daar alleen in ben.
Daar ben ik het volledig mee eens. Zo lang je niet snauwt tegen de mensen die je aan het helpen zijn of je neus optrekt als ze aanbieden wat je nodig hebt, kun je bij veel mensen niet veel mis doen. Een simpele dankjewel draagt ver. Denk je dat de mensen die dichtbij je staan echt wederdiensten verwachten? Ik vermoed dat er veel minder mensen zijn die dat verwachten van jou. Gebruik die alleenstaande moeder van 2 kleine kindjes kaart zonder je schuldig te voelen erover. Makkelijk gezegd hé.
Ik weet alleen dat toen wij weer boven water kwamen na de moeilijke start met zoonlief, onze echte vrienden het heel jammer vonden dat we hen geen/niet meer hulp gevraagd hadden. Omdat ze niet wisten hoe diep wij zaten en zij dat niet konden raden… Nu ik al aan de andere kant gestaan heb en mensen heb zien vechten om niet kopje onder te gaan, snap ik dat nog beter. In zo’n periodes, of die nu 5 maand of 5 jaar duren, wil je gewoon niet dat de mensen die je graag ziet er aan onder door gaan. Vriendschap, liefde en misschien ook hoe moeilijk je het zelf zou hebben in die situatie, dat is wat dan door je hoofd spookt. Geen wederdiensten…
Dank voor alle reacties & stof tot nadenken.
Ter info: ik ‘shop’ dokters, regulier en alternatief. Ook C. Tobback staat op het lijstje. Maar ik probeer (ook om financiële redenen) het wel allemaal wat kans te geven om te werken (dus niet alles tegelijk). Laatste resultaten: een effectieve fasciatherapiebehandeling en een dokter met de stelling dat ik een lifestyleprobleem heb (hip!) en dat ik daarmee roofbouw pleeg op mijn lichaam. Niet geheel onaannemelijk.
Wat ook werkte: van huis zijn om te werken en even niets moeten combineren. Het gemis van mijn kinderen is recht evenredig met het gevoel van vrijheid en ruimte.
Ik sluit me aan bij de reactie van L., al zit er ook waarheid in alle andere. Ik ga dus niet in herhaling vallen, maar als je helemaal crasht, ben je nog verder van huis.
Begin het maar te aanvaarden ;-), succes!