Femma is een eigentijdse en eigenzinnige vrouwenorganisatie met een duidelijke visie op mens & samenleving. Femma praat mee over wat vrouwen vandaag denken, voelen & beleven. Femma verdedigt de belangen van vrouwen met minder kansen en in het bijzonder alleenstaande vrouwen. De organisatie ijvert voor emancipatie van vrouwen en gendergelijkheid, o.a. via het informeren en sensibiliseren van vrouwen, beleidsmakers en andere actoren.
Onderstaand stukje is geschreven voor Femma en verschenen op hun website.
Meer over Femma? Neem hier een kijkje!
(Ge)zin
Voor mensen met partner en met kinderen lijkt het vast wel eens hemels om alleen te zijn (en dus alleen te wonen): alleen jezelf om rekening mee te houden! Me-time! Rust om je heen! Enkel je eigen rommel op te ruimen! Geen compromissen sluiten!
Her en der lees ik blogjes van mensen die de nadelen van alleen-zijn, dus leven zonder partner, zonder kinderen, beschrijven. In de lijstjes met ‘nadelen’ van dat alleen zijn staan dan dingen als:
- thuiskomen in een leeg huis
- altijd zelf moeten koken en boodschappen doen
- bij uitbreiding het hele huishouden alleen moeten doen
- niemand om wat tegen te vertellen als je thuis komt – ongeacht of je wat leuks te vertellen hebt over je dag of even stoom wil aflaten
- lange dagen waarop je niemand ziet in het weekend
- altijd de moed bij elkaar moeten schrapen om iets te gaan doen, omdat de drempel om het alleen te doen nog net iets hoger is
- gebrek aan affectie (hoewel dat jammer genoeg niet exclusief is voor singles vrees ik)
Dat lijken allemaal nadelen – die ik niet kan ontkennen – die gaan over onbevredigde behoeftes. De behoefte aan aanwezigheid, aan hulp of het huishouden samen delen, aan een gesprekspartner, aan gezelschap, aan affectie.
Gek dat niemand ooit schrijft dat hij of zij graag een partner en/of een gezin wil, om er te zijn als die andere thuiskomt en hem/haar/hen op te wachten. Om te koken voor iemand en boodschappen te doen voor het gezin. Om de was en de plas te doen voor hem/haar/hen. Om te luisteren naar wat die anderen te vertellen hebben. Om mee te gaan als die andere iets wil gaan doen. Om affectie te geven als de andere dat nodig heeft. Het lijkt alsof we toch vaak gefocust zijn op onze eigen noden, en daar is op zich niets mis mee.
Laatst was ik aan het nadenken over dat single zijn. Soms ben ik zo moe dat ik de moed verlies. Dan doe ik dingen die bezwaarlijk constructief te noemen zijn. Te veel snoepen. Op de bank blijven hangen en van de ene website naar de andere klikken in plaats van iets leuks of nuttigs te gaan doen. De rommel laten liggen, de afwas laten staan. Een hele dag in een joggingbroek rondlopen. Ik zei tegen een vriendin dat het makkelijker zou zijn om al die dingen niet te doen als ik een partner had, omdat die me dan een beetje zou kunnen helpen of oppeppen. Maar ik realiseerde me meteen ook dat dat niet de bedoeling van een relatie kan zijn. Ik zou ook niet graag diegene moeten zijn die een ander stimuleert om eens uit zijn jogging te stappen en iets leuks aan te doen.
Hetzelfde hoorde ik terug in de mooie radio-documentaire ‘Cursus alleen zijn’ (te beluisteren via de podcast Parelradio). Een aantal singles vertellen over het single zijn. De voordelen, de nadelen, hoe heerlijk het is alleen door de stad te fietsen, hoe moeilijk het is naar een bruiloft te gaan op je eentje. Maar het opvallendste vond ik de dagdagelijkse dingen. Het huis opfrissen? Een kastje repareren? Elke dag koken? De afwas regelmatig doen? … ‘Waarom zou ik?’, lijken ze allemaal te denken.
Samenleven met (een) andere(n) kan zin geven om een betere versie van jezelf te zijn. Voor die betekenisvolle anderen wil je immers je best doen. Een appel nemen in plaats van een reep chocola, iets leuks of nuttigs te doen in plaats van wat rond te hangen, het huis netjes houden en een leuk jurkje boven te halen.
Misschien zit daarom het woordje zin in ge-zin. Een gezin is – als het goed is – een ‘constructie’ die je zin moet geven om elke dag je best te doen voor die andere(n) waarmee je samenleeft en waar je om geeft. Dat begint bij goed voor jezelf zorgen, maar het gaat ook over de week goed te plannen, de rommel in huis lekker te minimaliseren, je laten inspireren door een recept uit het Femma-magazine om een lekker gerecht op tafel te zetten, of al je creativiteit te gebruiken om iets moois te maken. En dan kan je alleen maar hopen dat je gezinsleden evenveel zin hebben om iets te maken van het gezin.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Zin in gezin… Mooi!
Je geeft me weer iets om over na te denken.
Ik woon alleen. In totaal al 20 jaar, onderbroken door eens 1 keertje 5 jaar samen te wonen waarna ik met nog meer overtuiging wist : ik ben niet gemaakt om samen te wonen. Ik hou van mensen. Ik geniet van sociale warme contacten en heb niet te klagen over mijn sociaal leven. Maar ik moét gewoon tijd op mijn eentje hebben.
Ik ben graag thuis en vind het plezant om dan te doen wat ik wil op mijn manier. Ik vind het zalig om in een jogging op de bank te hangen of in het weekend tot 4 uur ’s nachts tv te kijken als ik daar zin in heb. En ik kook zowat elke dag voor mezelf. Want ik eet graag lekker.
Ik heb een hekel aan kuisen want ik doe liever andere dingen. Maar ik doe het wel. Nu voor mezelf en dat is veel plezanter dan wanneer je samenwoont en vaststelt dat je dat altijd doet en de andere nooit zodat je jezelf een goedkope kuisvrouw voelt.
Ik versier mijn huis, maak het graag gezellig, meestal alleen voor mezelf. Als er bezoek komt doe ik er nog een extra efforreke voor.
Ik heb niemand om tegen te praten als ik thuiskom. Ik kom thuis in een leeg huis. Maar het is wel mijn eigen plekje, mijn coconnetje waar het lekker rustig is na een dag werken in de drukte.
Als ik wil vertellen over mijn dag, bel ik iemand op of schrijf ik wat op facebook.
Ik voel me zelden ongemakkelijk als ik ergens alleen naartoe ga, of het moest zijn naar een feest waar ik niemand ken. Ik ga regelmatig effe een koffietje drinken op mijn eentje, al doe ik dat even graag in gezelschap van een goede vriendin of mijn moeder.
Je zou kunnen denken dat ik niet van’t straat geraak, maar dat is niet zo. Ik heb op deze moment een LAT-relatie en wil dat graag zo houden. Zo heb ik dat altijd gedaan , behalve die ene keer dat ik toch ging samenwonen en ook al was dat geen slechte man: ik heb me nog nooit zo eenzaam en onzichtbaar gevoeld als toen …
Ik herken me dus niet in het singleleven dat hierboven beschreven wordt 😉 . Ik woon met volle overtuiging en goesting en heel gelukkig alleen 🙂 .
Het zou kunnen overkomen dat het in mijn leven altijd rozengeur en maneschijn is, maar dat is neit zo. Ik ben ook best regelmatig ongelukkig en heb ook al diep gezeten. Maar is nog nooit het gevolg geweest van het feit dat ik alleen woonde. Nadat ik na 5 jaar te hebben samengewoond terug alleen ging wonen was ik bijvoorbeeld diep diep ongelukkig. Ik had het heel moeilijk met die relatiebreuk en heb me daar heel lang heel slecht door gevoeld. Maar wat wel heel erg snel terug was – hoe ongelukkig ik me ook voelde – was het gevoel van troost en rust dat ik vond in mijn nieuwe eigen stekje. Ik miste mijn toenmalige partner, maar heb geen seconde het samenwonen gemist. ik ben gewoon een betere versie van mezelf als ik alleen woon blijkbaar 🙂
Soit, ik wilde gewoon eens een andere klok laten horen 😉 De mijne .
Ik herken wel een beetje wat je hier schrijft maar een belangrijke nuance vind ik wel dat je in een LAT-relatie zit. Dat zou voor mij ook prima werken. Dat is niet het “single” leven.
Ik heb 13 jaar samengewoond en ook een relatie gehad waarbij ik niet samenwoonde.
Een relatie hebben maar er voor kiezen niet samen te wonen is voor mij nog altijd een groot verschil met single zijn.
Om nog maar te zwijgen van single zijn met of zonder kinderen
voor mij is dat zoals het nu gaat bij mij niet zo’n groot verschil. Mijn partner en ik zien mekaar zeer graag, maar toch spenderen we zelfs niet eens wekelijks tijd aan mekaar. En dat vind ik best eigenlijk. ( en voor jullie denken dat ik een stiekeme relatie heb met een getrouwde man of zo : niks van hoor : hij woont ook alleen, is ook kinderloos en heeft naast me geen andere partner ) . Ik heb ook best wel lange periodes gehad dat ik single was en ook daar had ik meestal geen problemen mee. Ik denk dat ik relaties moeilijker vind dan single zijn. Dat van dat single zijn en kinderen hebben lijkt me dan weer wel een enorm verschil te zijn. Zeker als je niet voldoende steun rondom je hebt lijkt me dat erg zwaar.
Ik heb een jaar echt alleen gewoond met mijn zoon en ik vond dat zalig, de rust die het met zich meebracht, ongeacht hoe druk het toen ook was als alleenstaande mama met een ex in het buitenland en ouders die boos op me waren omdat ik ging scheiden. Maar ik begrijp wel dat het weegt op lange termijn, met 2 de lasten dragen is lichter dat ga ik niet ontkennen als de relatie een meerwaarde is :-). Maar alles begint met jezelf graag te zien en goed voor jezelf te zorgen,…
Hee Prinses … Ik bedacht me net vorige week dat ik – in mijn hele zoektocht naar zingeving – eigenlijk heel veel zin haal uit mijn gezin en meer specifiek uit mijn rol als mam, hoe ik in de opvoeding sta etc. … dus ja, hier zeker: geZIN …
Ik volg je voor de rest helemaal … als mijn man voor de honderd miljoenste keer voor meer dan een week in het buitenland zit voor werk, kan ik ofwel heel hard in mijn kracht gaan zitten en zorgen dat ik alles netjes voor elkaar hou, de beste versie van mezelf bovenhaal en goed voor mezelf en m’n kinderen zorg. Ik ben ook een allenige en kan er hard van genieten om “op ons gemak” te zijn met mama en de meisjes. Anderzijds zijn er ook weken dat ik het allemaal wat losser laat en gewoon minder zin heb om me weer op te peppen etc. => de boel = de boel + drie vrouwen in joggingbroek 🙂
Overigens, die weken zonder man zijn in werklast wel behoorlijk verzwaard toen we van 1 naar 2 kinderen gingen! Het is gewoon heel zwaar om als mama met 2 kleine kinderen de dingen bol te werken vind ik. Maar ook kracht-gevend dat jij dan wel degene bent die hen ZIN (mee)geeft.
Da’s ‘boenk erop’!
Nagels met koppen. Voor mezelf doe ik het niet, die rommel van m’n twee venten opkuisen en hen daar ook nog eens voor belonen met een maaltijd. Maar het couch potato gehalte ligt hier bij momenten ook behoorlijk hoog hoor (bij ons drie).