Ze staan onder de douche met twee. Wat hebben ze rare lijfjes, met die schouderblaadjes die uit hun rug steken, de grote buikjes, kleine piemels, dikke knietjes ten opzichte van de sprieterige beentjes, vierkante voetjes, ballonhoofdjes. Especially the little one.
Ik kijk en mijn hart krimpt. Ik denk dat de Peuter zich niet zo goed voelt. Hij is bleek, wit. Hij had koude voetjes. Hij at slecht, was hangerig. Heeft hij keelpijn? Is hij misselijk? Ik weet het niet, maar mijn hart doet letterlijk pijn als ik er aan denk dat hij ziek zou kunnen zijn. Niet alleen omdat dat voor de week die komt onoplosbare zooi geeft (ik heb namelijk geen baan waarin ik zo kan thuis blijven – wie wel?), maar ook en vooral omdat ik daar blijkbaar heel sterk op reageer, doodsbang en ellendig van word. Als ze ziek zijn, zijn ze nog kleiner en zo zielig en dan moet ik voor hen zorgen en slim zijn en verantwoordelijk en vooral heel kalm blijven terwijl mijn hart in duizend stukken breekt en ik me plaatsvervangend doodziek voel.
Hoewel ik het niet doe, begrijp ik plots waarom ik op zo’n momenten Dirk wel eens belde. Het is zo beangstigend voor me. Als ik iemand anders bel dan Dirk blijf ik nog steeds de ouder die het moet oplossen. Dirk is immers diegene op wie ik die rol kan afschuiven. Maar ik doe het niet. Zo ver zijn we al.
Ik zit voor de douche op de grond en kijk naar die kleine mannetjes met hun rare lijfjes onder de warme douche. In mijn hoofd tel ik de jaren. Hoe lang nog, dit verpletterende gevoel van verantwoordelijkheid?
En ze leefden nog groen en gelukkig 
heel herkenbaar hoor die verantwoordelijkheid die je alleen moet dragen en die soms zo aanwezig is. Niet alleen bij zo praktische dinges als hoe los ik die ziekte opvang weer op maar ook bij beslissingen als: moet ik dit nu verder laten onderzoeken? zou een andere school mss beter zijn? Hoe leg ik dit of dat nu weer uit? Is het verstandig om toe te geven aan het feit dat hij/zij wil stoppen met die hobby… Echt niet evident, en ok vriendinnen genoeg om eens mee te brainstormen maar uiteindelijk ben jij de enige die de beslissing moet nemen hé… ik vind dat ook echt niet zo evident allemaal…
Ik heb het soms moeilijk met kiezen wat we gaan eten omdat ik beslissingsmoe ben :).
Ik schreef deze week iets gelijkaardigs over zieke kindjes en hoe kwetsbaar mij dat maakt. Op zo’n momenten wil ik het liefst naar mijn moeder bellen, omdat ik er dan minder alleen voor zou staan. Op zo’n momenten komt het besef dat dat niet meer kan nog harder dan anders binnen. Het valt me telkens op hoe gelijk mijn rouwproces met het jouwe loopt terwijl het een totaal andere situatie is.
Maar ik ben vaak ook gewoon blij dat ik een partner heb om mee te overleggen over zieke kindjes, opvoeding, alle keuzes die je elke dag moet maken voor de kinderen, … Het lijkt me inderdaad verpletterend om alles, echt alles, zelf te moeten beslissen.
❤ en koffie? 🙂
He, ik weet niet of je iets hebt aan een reactie die zegt dat ik dit niet zo herken (veel andere dingen wel, dat weet je wel). Als mijn eigen peuter ziek is, voel ik me net ‘in mijn element’. Tussen aanhalingstekens, want natuurlijk ben ik niet blij dan. Maar wel… gefocust, geconcentreerd, ik weet veel beter wat ik moet doen en waar de prioriteiten liggen zodra hij ziek is. Dat wolfsvrouwachtige, dat heb ik net dan. Alle dagdagelijkse twijfels over hem en mij, en ons, en ons apart, vallen weg als de basics overblijven: hé, een ziek kind, deze heeft troost en medicatie en tijd en rust nodig.
Ik ben ook niet snel ongerust. Vallen, opstaan en rechtstaan, in bijna één beweging, zoals ik ergens las. Pas als dat niet gebeurt, zal ik me vragen stellen. Karakter + (ik weet het wel zeker) leeftijd. En eigen ervaring, zeker ook. Ik noch mensen in mijn nabije omgeving zijn ooit fysiek geraakt. Wel psychisch, maar het goddelijke geluk wil dat ik een stabiel en opgewekt kind gebaard schijn te hebben, waardoor er weinig zorgen overblijven voor hem. Ik ben minstens even hard bezig met mezelf als met hem, wat me in de ogen van sommigen (grr, frustratie) egoïstisch maakt, maar ik zie ook de voordelen.
En ook: na elke ziekte valt het me op hoeveel rustiger, volwassener, alerter, meer kunnend hij is geworden. Ik denk dat dat sprongetjesgedoe, dat ze eerst ziek worden en daarna nieuwe dingen leren, echt klopt. Daar trek ik me echt aan op als het te lang duurt, dat ziek en hangerig en ambetant zijn.
Ik wou dat ik je een beetje van dat weinig ongerustheid-gen kon doorgeven.
Wat ik wél herken: in godsnaam, hoelang nog, al die verantwoordelijkheid, vragen? Of meer, want die verantwoordelijkheid, dat lukt meestal wel: hoelang nog: het allemaal alleen doen? Exacter: hoelang nog, dat dat me bang en verdrietig maakt? Vragen, grr.
PS: wist je dat knieschijven pas ontwikkeld zijn als ze 6 zijn? Zot toch?
Ik telde ook de jaren… en ben nog steeds bezig. Het houdt niet op, die verantwoordelijkheid. Zeker als je er alleen voor staat. Of ze nu negen of negentien zijn, nog onder moeders’ vleugels of alleen wonen, als ze ziek zijn, zijn ze weer klein en hulpeloos en breekt je moederhart.
Je zou er altijd willen bij zijn, een aai over de bol kunnen geven, lekker eten willen maken… opdat ze zich toch maar een beetje beter zouden voelen. Stop met tellen en wees blij voor alles wat je voor ze kan doen.
Mooi en herkenbaar geschreven. Zo ontzettend veel verantwoordelijkheid opeens, soms bijna bang dat het teveel is..
Wat raak weer, dat beeld.
Hoe alleen ik me soms voel in het ouderschap, als ik jou lees valt alles weer in perspectief. Dan ben ik al lang blij als mijn man-in-het-buitenland me belt en de verantwoordelijkheid over zieke/lastige/ongelukkige kinderen gedeeld kan worden (ook al blijf ik even goed de ouder die alles moet oplossen 😉 ).
Ik herken het ‘element’ van Kleine Atlas — als mijn meisjes ziek zijn, kom ik ook in een soort van ‘oer-kracht’ en volg ik mijn instinct.
En anderzijds herken ik jouw ongerustheid over het gedoe héél goed. Mijn dochter van 4 kreeg vorige zomer een zona (!) omdat ik haar maar op kamp bleef sturen, ook al zag ze bleek, was ze moe en slap. Ik had er ook echte hartpijn van en vond toen geen oplossing met werk en opvang enz. Ik beklaag het me nog altijd als ik naar dat groot paars litteken kijk 😦
@trage gazelle: oooo, dat van die zona, ik zou daar ook totaal niet mee om kunnen gaan. Niet-ongerustheid (en schuldgevoel) zijn dus echt wel betrekkelijk, goed dat dit verhaal me daar weer aan herinnert, dat wij tot nog toe veel geluk gehad hebben.
Dikke knuffel, ik weet niet wat ik moet zeggen….
Ik herken dit helemaal niet, maar leef wel met je mee.
lief, als ik toch iets voor je zou kunnen doen.. probeer wel te genieten van die rare knietjes en die grote hoofden. Pff mijn kleuter wordt steeds meer man en dat is ook moeilijk kan ik je zeggen!
Wees gerust, ik geniet enorm van de mannekes. Vandaag zijn de mini dat hij kusjes en knuffels niet meer leuk vindt :). Auw. Overdosis.
Nee, vandaag was dat ventje gewoon moe. Of had hij een overdosis stoere pubers gehad 😀
Lieve Prinses toch, dit lijkt me inderdaad verpletterend! Kinderen opvoeden is steeds beslissingen maken. Ik worstel er ook vaak mee. Zou dit het beste voor hen zijn of dat? En daar bovenop nog eens een sausje van schuldgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel. En natuurlijk kinderen die al eens tegenwerken, boos zijn en zeggen dat ze je haten. Pff, zo vermoeiend! Maar wat zouden we zonder hen doen…
Heel veel goede moed en een dikke knuffel! x
bij mijn ouders merk ik nu bezorgdheid om MIJN kinderen, dus neen, het stopt blijkbaar nooit 😉
Ach dat knuffelmoe zijn is maar eventjes – tot ie moe is 😉
En dan spat mijn hart en heel mijn lijf in ontelbare splinters uiteen want ik zou nog zo graag zorgen en zorgzaam zijn voor mijn kinderen. De oudste zoon die ondertussen 8 jaar geleden op 22-jarige leeftijd verongelukte en onze jongste dochter die op haar 28ste al lang het huis uit is. Als ze langskomt (wat gelukkig dikwijls gebeurt) zijn mijn man en ik weer heel even de gelukkigste ouders ter wereld. Probeer toch te genieten van het “zorgen”, hoe moeilijk het soms ook is. X
Het stopt niet. Je wordt er wel beter in.