Femma is een eigentijdse en eigenzinnige vrouwenorganisatie met een duidelijke visie op mens & samenleving. Femma praat mee over wat vrouwen vandaag denken, voelen & beleven. Femma verdedigt de belangen van vrouwen met minder kansen en in het bijzonder alleenstaande vrouwen. De organisatie ijvert voor emancipatie van vrouwen en gendergelijkheid, o.a. via het informeren en sensibiliseren van vrouwen, beleidsmakers en andere actoren.
Ik ben vereerd dat ik voor Femma tweewekelijks een blokstukje mag schrijven. Onderstaand stukje is geschreven voor Femma en verschenen op hun website.
Meer over Femma? Neem hier een kijkje!
One of the guys
Op het werk ben ik one of the guys. Als ik met mijn collega’s op tweedaagse moet, ben ik de enige vrouw in het gezelschap. Op de werkvloer bij ons nemen de vrouwen de telefoon op, of brengen de broodjes en koffie op de vergaderingen waar de mannen zitten. Vaak in pak. De mannen en ik dus. Want ik neem geen telefoons of en breng geen broodjes, maar ik zit in de vergaderingen.
Ik ben daar goed in, one of the guys zijn. In deze baan heb ik ontdekt dat ik een haantje ben. Als ik samen met een collega op een locatie werk en we rijden elk in onze eigen auto terug naar kantoor, speel ik haasje over op de autostrade om eerst te zijn. Mijn bloed gaat dan pompen. Als het gaat over het halen van targets, ben ik akelig gedreven. Dat leidt niet tot immorele acties, maar ik zit wel eens met enig genoegen de cijfers van onze afdeling te bekijken en op een kladje uit te rekenen hoeveel procent van die omzet ik heb gedraaid.
Een haantje is per definitie mannelijk, en het gedrag dat ik op het werk vertoon, wordt maatschappelijk ook vaak als mannelijk gepercipieerd.
Daarnaast vind ik dat ik thuis een soort überkip moet zijn. Het nest warm en schoon houden, achter die twee kuikens van mij aan, hen op tijd sappige wormen voorschotelen, of de veggie variant.
De realiteit is dat ik geen goede kip ben. Ik vind alles wat in deze maatschappij als meer vrouwelijk wordt gepercipieerd, behoorlijk complex. Uiteraard kan ik al die huishoudelijke vaardigheden als activiteiten best aan. Maar het geheel overzien en volhouden? Puh. En ik heb wel ergens een moedergevoel om op te vertrouwen, maar dat laat me akelig vaak in de steek. Ik ben gewoon meer een haantje dan een kip. En daar krijg ik commentaar op. Want sommige mensen vinden dat vrouwen met kinderen zo kippig mogelijk moeten zijn. Een haantje kan toch geen moeder zijn?
One of the guys, Peter, en ik zaten na te praten na een middag samen werken. We zijn zo’n team waarin iedereen getest is op zijn kwaliteiten. Dan ben je een bepaald type, of een mix van een aantal types. Ik ben analytisch en verbindend. Maar ik ben niet resultaatgericht, efficiënt en ik werk niet met kracht en durf. Ik vroeg Peter hoe ik dat kon ontwikkelen. Durf, kracht, efficiëntie. Hij legde me uit dat ik daar veel energie aan ga verliezen. Dat ik beter een gebalanceerd verbindend en analytisch iemand kan worden, dan dat ik veel moeite ga stoppen in proberen zijn wat ik van nature niet ben. ‘Maar’, vroeg ik hem, ‘voor de taken die ik te doen heb is het toch beter dat ik al die facetten ontwikkel in mijn persoon? Zo maak ik toch het meest kans om de dingen goed te doen?’
‘Nee,’ zei hij. En hij legde me uit dat ik beter een samenwerkingsverband kon aangaan met iemand met durf, kracht en efficiëntie. Dat hij in organisaties op die manier teams samenstelt en eventueel ook nieuwe vacatures plaatst. Door mensen in juiste verbanden samen te brengen kan iedereen een zo goed mogelijke versie van zichzelf zijn en behoudt iedereen energie.
Plots snapte ik wat er met me aan de hand is. De überkip proberen zijn thuis maakt me doodmoe. In mijn huishouden draait er altijd wel iets in de soep, en ik ben geen gezellig waggelende moeder die altijd tegen het gekwetter van dat stel kuikens kan. Ik ben gewoon meer een haantje, wat ik thuis vreselijk onderdruk omdat het niet bepaald past in het maatschappelijk plaatje van hoe een moeder zich behoort te gedragen. Resultaat? Mijn kinderen hebben nogal vaak een gestreste kip als moeder. Misschien moet ik gewoon proberen meer een haantje te zijn. En een teampje samen te stellen met iemand die het nest warm wil houden.
Ik geloof dat ik een vacature heb (*).
(*) Kandidaten? Graag een M met talent.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Zalig stukje! 🙂
Zo leuk 🙂
Ik wens je een zeer deugdelijke sollicitant !
Knap geschreven! Ik zou ook wel eens zo’n analyse willen laten doen om uit te vissen wat voor type ik ben 😉 Op werkvloer was ik ook altijd “one of the guys” of een haantje. Maar dat vloekte zo verschrikkelijk hard met de kip die ik thuis zo graag wilde zijn. Al heb ik wel het geluk dat de vacature wel is ingevuld en dan nog door een M met talent.
Het is heel verhelderend, maar jammer genoeg ook heel duur. Als je wil, wil ik je wel mailen welk systeem wij gebruiken.
Ja graag!
En blij dat jij een M met talent hebt :).
Mooi inzicht 🙂
Super stukje en heel herkenbaar!
En in de tussentijd is het thuis nu eenmaal een nest met een haantje (of een hanige hen) en twee kuikentjes. Zo zijn er meer (ook waarbij het haantje samenvalt met een papa die zonder inwonende mama voor zijn kindjes moet zorgen). En ook in die gezinnen worden kindjes groot.
Wat niet wegneemt dat ik je van ganser harte gun om ook thuis een team te kunnen vormen met iemand die nou net wel goed is in waar jij niet goed in bent zodat je elkaar kunt aanvullen.
Wat een mooi inzicht! Ik volg je pas sinds kort, maar wat kan je scherp en mooi verslag doen van de reis die je maakt. Ik vind het vaak moeilijk te reageren, want dat vind ik best spannend. Dus ja, haantje met lef jij 🙂
En eens met Doris, een nest met een haantje en twee kuikentjes is het nu. En als de 2 kuikentjes een haantje hebben die voor hen zorgt ipv een gestresste kip…dan zal dat vast vaker een vrolijk nest zijn, waar op zijn tijd een M met talent niet aan voorbij zal/kan gaan 😉
Verbindend, dat ben je zeker! En ik ondersteun ook in de theorie van Peter, zowel in werk- als in relatiecontext…
Heerlijk toch, zo’n column waar de beeldspraak volledig klopt!
Zeer verhelderend !!!
Woa, cool. Echt leuk, en gewoon duidelijk en verhelderend. Coole job zeg.
Ik ben erachter gekomen, vast als laatste persoon uit de Belgische middenklasse, dat dienstencheques 9 euro per uur kosten en 33% fiscaal aftrekbaar zijn. Als ik me niet vergis, betekent dat dat een uur poetshulp minder dan 7 euro kost. Tuurlijk blijft elke euro er één die mensen omdraaien, zeker als het voor zichzelf is en we het zelf kunnen. Maar toch – zou het niets voor jou kunnen betekenen? Iemand die soms al kookt, die de strijk een deel kan doen, die misschien de grotere kuis voor haar neemt? Denk ook aan de langere termijn – jouw collega heeft immers gelijk. Ontwikkel je mooie talenten, dat waar je goed in bent. Als je nu al zo goed functioneert op je job, wat moet dat dan wel niet zijn als je je beter in je (kippen)vel zou voelen?
(allemaal argumenten, overigens, die evengoed voor mij gelden hoor.)
Klopt. Heb drie uur per twee weken hulp, omdat ik nederig genoeg ben te beseffen dat ik niet alles alleen kan (en dus niet omdat ik me te goed voel om het zelf te doen en al zeker niet omdat ik het moeiteloos kan betalen). Als er financiële ruimte was, kocht ik een heel ondersteuningsaanbod in. Ik vind namelijk oprecht dat ik me beter kan richten op waar ik goed in ben, in plaats van me te frustreren in taken die me niet zo liggen. Ik zou ervoor kunnen kiezen mijn bijberoep behoorlijk uit te breiden en daarmee hulp in te kopen, maar jammer genoeg lukt me dat nu niet omdat ik de meeste dingen hier zelf doe, waardoor mijn aandacht en energie erg versnipperd geraken. Ik vind huishoudelijk werk trouwens absoluut niet minderwaardig aan ander werk, maar het is gewoon niet zo wat mij ligt.
Je hebt eens een blog geschreven over dat je zenuwachtig werd van al die short-cuts tips, dat het huishouden meer respect moest krijgen. Dat heb ik er toen toch van onthouden. Om maar te zeggen: ik denk zeker niet dat jij het als minderwaardig voorstelt.
Als je opdrachten kan krijgen, en dus inkomen, zou ik echt wel denken hoe je je kan organiseren voor meer hulp. Het probleem, stel ik me voor, als ik aan mezelf denk, is gewoon al te wéten wat er nu allemaal dient georganiseerd te worden. Een willekeurige lijst die bij me opkomt:
iemand om de kinderen op te halen van crèche, school,… – als dat een uur of zo duurt alles samen, met de eerste opvang thuis erbij, en jij verdient gewoon meer op een uur dan je moet betalen, én het geeft je energie… als als als, dan dan dan 🙂
boodschappen, poetsen, strijk, koken, maar ook (ik droom nu gewoon luidop) iemand die al die kleine rottaakjes doet à la voorraaddozen kopen, wc-papier inslaan, de ijskast uitkuisen, het speelgoed van de kinderen deftiger opruimen dan de dagelijkse snelsnel, de banden van de fietsen oppompen
– tegelijk: wat houdt me toch tegen het zelf te doen? Hebben we niet geleerd economisch en pragmatisch te denken (genre: hulp kost x euro per uur, ik verdien y euro, waardoor het nog steeds een positief bedrag is als ik meer werk en meer in het huis laat doen. Zelfs als het niet even effectief gedaan wordt als ik zelf, als bewoner van het huis, zou doen.)? Bestaan er eigenlijk goede hulpen aan dat tarief?
Zijn vrouwen (en mannen?) nog steeds opgevoed met het idee dat het meer bewondering verdient het zelf te doen? Zijn we controlfreaks, bang dat het meer chaos en half werk zal opleveren dan rust? Zijn we misschien bang onrespectvol over te komen iemand anders letterlijk onze vuile was op te laten knappen? (ik wel, alvast – terwijl ik ook zou kunnen denken, zoals blijkbaar in bepaalde Afrikaanse culturen: ik heb een job, dus het zou gierig en hebberig zijn mijn loon niet te herverdelen onder meer mensen door er een paar in dienst te nemen.)
’t Zijn oprechte vragen die me nu opeens bezighouden, en ik heb er zelf totaal geen antwoord op. Maar voor mijn hoofd doet de innerlijke discussie me goed, het geeft me weer ruimte iets te doen, te bedenken, zelfs als ik er niet echt mee doe.
O, shit zeg, ik schrijf gewoon al automatisch ‘haar’ als het over poetshulp gaat – dat is pas stereotyp denken.
super stukje, ik zei vroeger altijd dat ik een meid wou en ook een man die veel meehielp in het huishouden ! Dat laatste is gelukkig in orde! Dat eerste , daar zou ik nog veel geld voor moeten verdienen (al ben ik al zeer blij met onze poetshulp).
of misschien moet je een vrouw zoeken die kip kan zijn in je gezin, terwijl jij lekker haantje blijft ;-)? ’t Is eens iets anders al denk ik dat het misschien toch nog even gecompliceerd zou zijn 😉
En dan een soort samenwerkend vennootschap met Dirk en zijn toekomstige vriend? Euhm, nee.
🙂
Sorry voor de onvrolijke noot, maar ik ben wat blijven hangen bij: “In deze baan heb ik ontdekt dat ik een haantje ben. Als ik samen met een collega op een locatie werk en we rijden elk in onze eigen auto terug naar kantoor, speel ik haasje over op de autostrade om eerst te zijn. Mijn bloed gaat dan pompen.” Ik vind dat eigenlijk niet ok. Ik besef dat het ergens past in het plaatje dat je schetst van haantjesgedrag, en ik heb er ook niets op tegen dat je gemotiveerd bent om op je werk de anderen te overtroeven – dat lijkt me niet direct zoveel nadelen met zich me te brengen. Ik herken zelfs een stuk van wat je schrijft, maar zodra ik in de auto zit, word ik het omgekeerde. Ik ben degene die op het rijvak helemaal rechts tegen 100 km/u rijdt en heel hard vloekt als ik merk dat andere zich gedragen als haantjes in het verkeer, al helemaal als mijn kinderen ook in de auto zitten …
Sorry voor de onvrolijke noot, maar ik ben wat verbaasd dat ik de enige ben die bij “Als ik samen met een collega op een locatie werk en we rijden elk in onze eigen auto terug naar kantoor, speel ik haasje over op de autostrade om eerst te zijn. Mijn bloed gaat dan pompen.” is blijven hangen. Vind iedereen dat ok? Ik heb niets tegen haantjesgedrag, zolang er niemand risico loopt. In het verkeer lijkt me dat niet geval.
Ik ben degene die tegen een sukkelgang van ‘maar’ 100 km / u over de autostrade rijdt, bang dat ik mijn kinderen, iemand anders of mezelf in gevaar breng. Ik zal nooit begrijpen dat anderen niet dezelfde voorzichtigheid aan de dag leggen …
In nederland mag je op verschillende stukken 130, dat rijd ik dan ook. Als ik voorbij steek, wat niet tegen de wet is, doe ik dat op een normale manier.
En het is vast een heel politiek incorrecte toevoeging, maar ik merk op de baan (toch zo’n 1500 km per week) dat het vaak net heel gevaarlijk is als mensen te traag rijden op de eerste of godbetert tweede rijstrook. Dat levert heel vaak gevaarlijke situaties op. Zelf ervaar ik de gevaarlijkste momenten op de weg als ik onzeker ben of andere weggebruikers, bv niet weten welke rijstrook je moet hebben op een ring, of te lang twijfelen of je een bepaalde afslag gaat nemen. Waarmee ik niet pleit voor cowboygedrag op de weg, wel voor enige vlotheid in het verkeer :).
Of iets politiek correct is of niet, daar houd ik me niet zo hard mee bezig. 🙂 Het enige waaraan ik het aftoets, is veiligheid. Vlotheid in het verkeer hoeft niet te betekenen: snel rijden. Ik rijd 100 km / uur maar ben ook vlot en ben er zeker van dat ik geen gevaar vorm op de weg, of toch niet meer dan ik hoef te zijn in mijn auto. (Waarmee ik bedoel: een auto is altijd een gevaar, gewoon omdat het een auto is.)
Ik wil er geen welles-nietes-spelletje van maken, maar ook op basis van vorige blogposts maakte ik me al eens zorgen:
“Woest zijn is niet goed voor me. Ik rijd 140, draai luide beats in de auto die me fysiek pijn doen, ben opgefokt. Mijn kaken zijn stijf van het klemmen. Ik zou willen huilen maar kan het niet. … Het is een wonder dat ik nog niets stuk gemaakt heb, mijn auto niet in de prak gereden heb en/of nog niemand geslagen heb.”
“De lange rit, waarin ik mijn ziel uit mijn lijf huil, waarna ik hees ben van het janken. Bij momenten hoor ik mezelf diep en wanhopig brullen als een gewond dier.”
Het gaat om je eigen veiligheid maar ook om die van andere weggebruikers. Ik wil je de les niet spellen want ik weet dat je heel veel aan je hoofd hebt, maar aan de andere kant denk ik: voor mensen die iemand verloren in het verkeer, is dit wel heel lastig om te lezen, neen?
Ik had het ook moeilijk daarmee. Wenend achter het stuur zitten is gewoon onverantwoord. 140 rijden ook. ZEKER als je nog niet superlang je rijbewijs hebt (en de kans sowieso groter is dat je in een ongeval verzeild raakt) Ga ajb aan de kant staan als je je niet goed voelt… voor je onze geliefden iets aandoet!
Pingback: Instinct | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Over opdringerige mannen en stuipen op het lijf | En ze leefden nog groen en gelukkig