Fuck fake

Femma is een eigentijdse en eigenzinnige vrouwenorganisatie met een duidelijke visie op mens & samenleving. Femma praat mee over wat vrouwen vandaag denken, voelen & beleven. Femma verdedigt de belangen van vrouwen met minder kansen en in het bijzonder alleenstaande vrouwen. De organisatie ijvert voor emancipatie van vrouwen en gendergelijkheid, o.a. via het informeren en sensibiliseren van vrouwen, beleidsmakers en andere actoren.

Ik ben vereerd dat ik voor Femma tweewekelijks een blokstukje mag schrijven. Onderstaand stukje is geschreven voor Femma en verschenen op hun website.

Meer over Femma? Neem hier een kijkje!

 

Fuck fake

Het is enkele jaren geleden. Ik ervaarde met mijn toenmalige partner de geneugten van het prille tweeverdieners-zonder-kinderen-schap, die samen te vatten zijn in: elke week op restaurant, maandelijks nieuwe kleding, op reis naar Italië, niet nadenken in de supermarkt en toch maandelijks 500 euro op de spaarrekening kunnen plaatsen. Het was kerstvakantie en we verveelden ons. We besloten een bezoekje te brengen aan een vriendin, die sinds de zomer alleenstaande mama was.

Amber zag er slecht uit. Het kind dreinde. Ik vond dat ze niet consequent genoeg was met haar zoon, en wierp mijn toenmalige partner een betekenisvolle blik toe. Zo zouden wij het nooit doen.

Er was geen eten in huis dus gingen we samen naar de supermarkt. Amber had de komkommer niet gewogen en kon die dus niet inscannen bij de zelf-kassa. Ik bood aan om even terug te lopen, maar ze zei dat ik dat maar moest laten en stopte de komkommer in haar boodschappentas. Onbetaald. En ook nog iets anders, ik herinner me even niet meer wat. Ik wierp mijn toenmalige partner een betekenisvolle blik toe. Beneden alle peil.

We kookten samen. Amber zei niet veel. We voelden ons niet erg welkom en gezellig werd het niet. Het kind was lastig, Amber kon het niet hebben, we vertrokken na het eten. Lieten we haar echt achter met de afwas en een lastig kind?

In de auto naar huis analyseerden we de situatie. Ze had maar niet weg moeten gaan bij die man. Hij was overigens een opperbeste kerel. Zo zie je maar waar te vlug opgeven toe leidt. Waarschijnlijk kon ze het moederschap gewoon niet aan, dat zag je immers ook aan hoe ze met dat kind omging. Maar ja, zij was het die koste wat kost een kind wou. Ze had het dus zelf gezocht.

Intussen ben ik zelf alleenstaande ouder geworden. Tegen wil en dank. Wat ik toen niet wist, maar nu wel, is het volgende:

1. Amber was doodmoe. Er bestaat een soort moe waarin je voorbij het redelijke bent. Een moe waarin je niet vooruit kan plannen wat je gaat eten, waarin je koelkast leeg is, en waarin je zeker niet consequent met een peuter kan omgaan.
2. Amber was moe omdat het verschrikkelijk zwaar is om alles alleen te doen, met een peuter.
3. Amber was moe omdat ze verdriet had. Zij had de scheiding geïnitieerd, maar niemand gaat weg van zijn/haar partner voor de lol. Het is altijd een schrijnende keuze die gemaakt wordt en niemand wint erbij. Je doet het enkel als het echt niet anders kan(*).
4. Amber had waarschijnlijk slechts een paar tientjes op haar rekening zoals ik meestal. Mogelijk was het niet betalen van enkele producten in de supermarkt een noodzaak.
5. Als je moe en verdrietig bent, is gezellig ver weg. En voel je je lichtjaren verwijderd van tweeverdieners die geen flauw idee hebben welke gevechten je aan het leveren bent.

Wat zou ik anders gedaan hebben, als ik terug kon naar die dag met wat ik nu weet?

Ik hoop dat ik haar voorgesteld zou hebben een paar uurtjes te bekomen terwijl ik met haar kind naar de supermarkt ging, maar ik weet nu ook dat de band tussen alleenstaande ouders en kinderen heel hecht is. Ook ik heb verschillende keren het aanbod gekregen dat anderen een paar uur voor mijn kinderen willen zorgen, maar mijn hart breekt al bij het idee. Ik voel me al zo schuldig, ik ben er al zo vaak niet, ik zou veel meer moeder willen zijn met meer aandacht en energie en liefde en zorg…

Ik hoop dat ik de rekening in de supermarkt zou betaald hebben, inclusief komkommer. Maar ik weet hoe erg de schaamte is en hoe voorzichtig je met zo een gebaar moet zijn om iemand niet volledig te vernederen.

Ik hoop dat ik niet vertrokken zou geweest zijn zonder dat het kind in bed lag, de afwas gedaan was en zij met een kopje thee op de bank zat. Maar ik weet nu ook hoe bedreigend het is als anderen het even overnemen als je defensiemechanisme is dat je de boel alleen redt.

… Het enige waar ik zeker over ben, is dat ik niet zou geoordeeld hebben zoals ik wel deed die dag. Ik heb geoordeeld over een vriendin op een dieptepunt in haar leven. Ik heb gedacht dat ze slecht met haar kind omging, dat ze zichzelf slecht verzorgde, dat ze stom was geweest door haar relatie op de klippen te laten lopen en dat het ongepast was dat ze dingen uit de supermarkt meenam zonder te betalen. Dat laatste heb ik nooit gedaan, maar de eerste dingen zijn waarschijnlijk ook door anderen hun hoofd gegaan over mij, de laatste twee jaar.

Ik schrijf op mijn blog over mijn situatie. Ik vind dat niet altijd tof. Ik wil liefst een verhaal van kracht vertellen, maar meestal schrijf ik over eindeloos moe zijn, over ontploffende huishoudens, kleuters en takenlijstjes. Over moeten maar niet meer kunnen. Over die ex waarvan ik tegelijkertijd hoop dat hij terugkomt en dat ik hem nooit meer zie. Soms voel ik me de zeur van blogland. En toch schrijf ik, en blijf ik schrijven. Waarom dan? Om het verhaal van Amber. Omdat anderen te behoeden voor de fouten die ik die dag gemaakt heb. Fuck fake.

(*) Behalve Dirk. Die had beter moeten nadenken.