Een dag uit het leven van Prinses en cO: januari 2016

Woordje vooraf: deze post stond al gepland voor deze. Op het einde van de post ‘het leven zoals het is: single mom (ii)’ vertel ik over de ‘gewone’ dagen. Lees deze dag maar als een ‘gewone’ (goede) dag.

Update: na de leven-zoals-het-is-post heb ik een paar knopen doorgehakt. Zoals de pauzeknop indrukken voor minstens drie maanden met betrekking tot de leesclub, mijn therapieproces en mijn gezondheidsaanpak. De pauzeknop van mijn doctoraat is al ingedrukt. Verder ga ik even uitzoeken hoe ik tijdelijk facebook off line kan halen, even een digitale detox. Niet dat ik er zo veel tijd aan spendeer, maar ik bleef er wel eens op ‘hangen’ als ik al moe/op was. Ten slotte heb ik een crisisbegeleiding aangevraagd, waarbij een hulpverlener een periode zeer intensief mee komt puzzelen. Naast jullie reacties en een zeer concreet vijf-puntenplan van een zeer efficiënte lezer, las ik dit en voelde ik me wat minder alleen (alle liefs voor Bridget!), en las ik ook dit, een sterke post van Lieve VW. Wat ze schrijft helpt niet alleen voor mama’s van pasgeborenen… Ook keek ik naar vacatures, hoewel ik niet zeker weet of het helpt om nu grote veranderingen te gaan doorvoeren en mijn huidige droomjob op te geven.

Elke maand beschrijf ik een banale dag uit ons leven. Het leven zoals het is – Prinses & cO. (Co= kleuterzoon en peuterzoon).

Een dag uit januari, alsjeblief!

0800
Het voelt alsof ik de lotto gewonnen heb. Een cadeau! Ik word wakker in mijn eigen bed, naast de peuter die genoeglijk ‘mijn moeke!’ zegt. O-ow, een beetje laat wel… Even doorwerken om op tijd aan mijn bureau te zitten. Normaal zou ik op een plek wakker geworden zijn 400 km noordwaarts, maar het lot besliste anders. Dus reed ik gisteren naar huis en kreeg ik extra tijd met de kinderen cadeau, en een lonkende lange thuiswerkdag.

0930
Hum, ja, allemaal goed en wel, maar waar is mijn concentratie? Na wat vruchteloze pogingen iets slims te doen, besluit ik mijn werkkamer op te ruimen en alle lopende dossiers te checken. Zo gezegd zo gedaan. Wat ongelooflijk heerlijk om alles op een rijtje te zetten. Ik stop mijn dvd’s en cd’s die in de open kast staan in dozen van IKEA. Ik sta mezelf amper twee keer per jaar toe een film te kijken, waarom moeten ze zo’n prominente plaats innemen? Al doende bedenk ik dat ik een stellingkast wil en bepaalde categorieën van spullen wil opbergen in dozen. Het huis wat vrijer van spullen maken. Het idee alleen al geeft me energie. Ik snap soms echt niet waar al die spullen vandaan komen. Ik koop nog weinig, maar mijn hele huis lijkt zich vanzelf te vullen met allerlei dingen die ik te weinig gebruik. … Ik check alle lopende zaken, en heb een lange en complete to do-lijst op het einde van de rit.

1200
Lunch. Ik eet terwijl ik naar het nieuws kijk, in de makkelijke stoel op mijn opgeruimde werkkamer.

1230
Nu kan ik het niet langer uitstellen, maar het voelt alsof ik een examen moet maken. Ik heb een opdracht gekregen van een organisatie waarbij ik niet meteen beelden had wat ik met die opdracht zou doen. Een vraagstuk waarvan ik niet meteen wist hoe het op te lossen. Normaal gezien heb ik altijd wel ideeën, plannen en inzichten, maar nu? Nada, rien, niets. De voorbije nacht had ik een akelige droom over een bespreking waarbij ik geen voorbereiding bij had. Het vervelendste aspect van de zaak is dat de organisatie waarvoor ik een advies moet geven één van de grotere organisaties is waarmee we werken. We willen ze aan boord houden en dus kwaliteit afleveren. En verder is het ook zo dat ik de mensen daar ongelooflijk apprecieer. Ik kom van elke bespreking enthousiast terug. Vrienden noem ik de stafmedewerkers daar niet, maar het zijn wel mensen waar ik een heel fijn contact mee heb en waarvoor ik dus graag werk. Ik ga aan de slag, en enkele uren later heb ik een aantal scherpe ideeën op papier. Oef.

1635
O-ow, kinderen ophalen. In de opvang tref ik een peuter aan met een knalrood hoofd. Hij heeft een beetje koorts. Alle alarmbellen gaan af in mijn hoofd, want help, wat ga ik doen! In de auto snauw ik, omdat ik zo hard aan het nadenken ben. CM-oppas?  Te laat! Een vriendin vragen? Het logeergezin? … Even rustig afwachten? … Paniek!!! Ik moet mezelf echt dwingen om kalm te blijven en uit mijn doppen te kijken in de auto.

1705
De koelkast is helemaal leeg, dus we moeten naar de supermarkt. Fruit, groenten, soja-yoghurt, wat vegetarische burgers, een brood en broodbeleg. En gember, veel gember. Goede gezondheidsvoornemens, jawel.

1801
Rush naar de apotheker, om daar te zien dat hij eigenlijk tot 19u open is. Nou ja. Ik koop een oorthermometer. Het ding is pokkeduur, maar de peuter wordt woest als ik zijn koorts anaal meet. Het werkt ook voor volwassenen, dus we kunnen het ding nog wel enkele jaren gebruiken. Ik koop ook alvast een koortswerend medicament. Een voorbereide moeder is er jammer genoeg geen twee waard, maar toch.

1815
Thuis. Ik ben misselijk en heb maagkrampen. Ben ik ziek? Is het stress? Komt het omdat ik twee energiedrankjes heb gedronken vandaag? Heb ik een overdosis ijzersupplement genomen? Dit is zo’n moment waarop ik wou dat iemand het een minuut kon overnemen. Alles moet nu tegelijk gebeuren: boodschappen uitladen, koken, peuter verversen en temperatuur nemen, … De pamper heeft prioriteit, temperatuur blijkt weer normaal te zijn. Ik haal opgelucht adem. Dan zet ik een youtube-filmpje op, begin een afwasje, maak pannenkoekendeeg en vervolgens ook pannenkoeken en voor mezelf een bordje met groenten, brood, kaas en soep. We eten, dan is het tijd voor bad en bed.

1951
Ok. Klaar. Ik scan het huishouden. Minstens een half uur dringend werk. Ik zet mijn keukenwekkertje en begin er aan. Afwas afwerken, wasmachine uitladen, afwasmachine uitladen, afval sorteren, was ophangen, was sorteren, … Als het wekkertje piept ben ik net klaar met het hoogstnodige.

2025
Verwenmoment. Ik pers drie appelsientjes, verwarm het sap een beetje met een lepeltje honing en wat geraspte gember. Dat warme appelsiensap neem ik mee naar de yogamat. Ik moet bekennen dat ik mijn vriendin Adriene een tijdje in de steek heb gelaten. Dat was behoorlijk dom van me, want na slechts 3 dagen opnieuw yoga doen, merk ik het fysieke en mentale effect alweer. Dit is zo belangrijk voor me, waarom ben ik hiermee gestopt? Het nieuwe programma dat Adriene heeft, heet yogacamp. Het werkt met affirmaties (bijvoorbeeld: ‘I accept’), en beweert een bootcamp te zijn voor ‘mind, body & soul’. Reken maar. Ik ben alweer een pak gelukkiger, meer dankbaar en ik zie het leven opnieuw meer als een proces, een weg. Het maakt zo veel uit of ik mezelf zie als iemand op een plek waar ze niet wil zijn en niet thuis hoort, of als ik mezelf zie als iemand op een bepaald punt op het levenspad. Een punt waar ik dingen kan leren en van waaruit ik verder zal evolueren. Yoga helpt me om op de laatste manier naar het (mijn) leven te kijken. Er waait een frisse wind door mijn hoofd, ik maak contact met mijn lichaam. Ik adem beter.

2115
Klaar met het bootcamp voor vandaag. Ik verzeil op een website en doe mezelf een jurkje in de solden cadeau, omdat ik de laatste betaling binnen heb van een grote opdracht die ik als zelfstandige heb gedaan en die me bloed, zweet, tranen en nachtrust heeft gekost. Het is vast niet slim om geld uit te geven aan kleding als je in een soort permanente stress met geld zit, maar … Maar… Nou ja, alle excuses die vrouwen daarvoor kunnen verzinnen. Ik wou dat ik dit kon zonder het schuldgevoel dat er bij komt kijken. Zonder te denken dat het belangrijk is om iets netjes aan te hebben als ik presentaties geef of les geef, dus dat het daarom mag. Misschien mag het gewoon voor mezelf, omdat ik het wil.

2324
Waar is de tijd naar toe? Ik heb nog wat gewerkt, zit deze post te schrijven. Bedtijd. Morgen moet ik om 0710 richting Rotterdam rijden, voor een lange dag met veel kilometers en veel besprekingen. Ik voel me zo fris als wat. Omdat ik een nachtmens ben, maar ook door de yoga en de gember. Had ik dit vorig jaar deze periode allemaal maar geweten, toen het zo slecht ging en ik me enkel vooruit kon slepen…

Epiloog

Rotterdam, 0950. De stafmedewerker legt zijn hand op het document dat ik heb aangeleverd voor de bespreking van vandaag. ‘Dit,’ zegt hij, ‘is goud.’

Later die dag heb ik een vergadering op kantoor. Ik schrijf een lijstje met ideeën op waar ik echt iets mee wil doen. Omdat ik weet dat het goede ideeën zijn. Mijn hoofd is steeds vaker in hyper-status. Alsof er geen grenzen zijn aan ideeën en inzichten die ik heb, en mogelijkheden die ik zie. ‘FRUSTRATIE!!!’, schrijf ik in de kantlijn. Want naast het feit dat een idee ook werkelijk realiseren niet mijn sterkste kant is, is er zo weinig ruimte in tijd en energie om alles te doen wat ik zou willen kunnen doen.

Op de terugweg sta ik stil op de ring van Rotterdam. In plaats van om 1915 ben ik om 2030 terug. Hoe erg is het om een slapend kind weg te plukken en van bed te verkassen?

De goede dingen uit mijn leven staan elkaar vreselijk in de weg.