De laatste tijd schrijf/post ik minder. Meestal staat er heel wat klaar om gepubliceerd te worden. Ik plan het schrijven hier nooit. Het overvalt me, ik tik een stukje, herlees het vluchtig, stel een datum in. Dat is het ongeveer.
Maar zit er niets meer in mijn mouw. Het lijkt alsof ik al mijn gedachten al een keer gedacht heb. Alsof ik telkens dezelfde kringetjes draai in mijn hoofd. Alsof elke gedachte een tegengedachte oproept, en dit maar blijft golven, heen en weer.
Dat ik moe ben. Dat ik beter voor mezelf moet zorgen en dat niemand anders dat in mijn plaats kan. (En nu we toch bezig zijn: geen snickers meer als ontbijt!)
Dat ik het onmogelijk vind, dat alleenstaand moederen. Dat ik het toch al geruime tijd doe en dat er geen keuzemenu is in deze.
Dat het niet lukt. En dat sommige dingen prima gaan, zoals mijn werk, dat het dus gewoon een kwestie is van anders (positief) denken en accepteren.
Dat ik pech heb. Dat ik geluk heb, dat me veel gegeven is, dat er veel is om dankbaar om te zijn.
Dat alles stil staat. Dat alles constant in beweging is, alleen gaan sommige dingen anders en trager dan ik zou willen.
Dat ik beter moet, verdorie. Dat ik veel beter moet, met dat bijberoep, met dat proefschrift, met mezelf, met de jongens, met mijn vrienden. En de tegengedachte: dat ik onderhevig ben aan schaarste en dat dat jammer genoeg mijn vermogens doet afnemen in plaats van toenemen.
Dat ik overleef. Versus dat ik leer, groei.
Dat er schaarste is, met tijd en geld en energie. Versus dat schaarste ingebeeld is: dat we alles hebben wat we nodig hebben en dat ik het maar moet leren doen met wat ik heb.
Dat ik me als een slachtoffer gedraag. Dat ik volhoud en er het beste van maak.
Dat het na meer dan anderhalf jaar maar eens gedaan moet zijn met dat gemiep over Dirk. Versus dat mijn gezin stuk is.
Dat het leven maakbaar is en ik dus kan kiezen voor beter en anders. Dat er beperkingen zijn in mezelf en mijn context waar ik niet doorheen kan breken.
Er zijn gelukkig wel wat dingen waar ik het over eens ben met mezelf.
Dat de lieve dingen, gebaren, woorden, symbolen van mensen (via deze blog en in het echte leven) zo hartverwarmend zijn. [Vandaag plumpuddinginstortgevoel tot ik een prachtig pakje van trijnewijn uit de brievenbus haalde… Dank!]
En dat ik niet alleen wil zijn.
En dat ik het een beetje sneu vind om te observeren hoe ik nog steeds heel vaak vind dat Dirk dingen moet oplossen. Als ik vloekend op de stoep lig omdat ik in mijn vermoeidheid gestruikeld ben over mijn eigen deurmat, heb ik de neiging hem op te bellen, te sommeren terug te komen en voor ons te zorgen. Stiekem vind ik dat nog steeds zijn taak, geloof ik.
En zo vullen de dagen zich, en mijn hoofd ook. Met reeds gedachte gedachten die ik het delen niet waard vind.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Lijkt me ook bijzonder lastig hoor.. je verwoordt je gedachten heel goed. Ik hoop vooral dat je met de kinderen fijne feestdagen kunt hebben. En jij een beetje rust kan krijgen.
Ik ben heel blij dat dat pakje je plumpuddinginstortgevoel kon keren! Je klinkt als een echte mens, een vat vol tegenstrijdigheden. Die er allemaal mogen zijn. En de hand die je gedeeld kreeg is moeilijk, ook al kun je blijven rationaliseren tot ze bijna een voordeel wordt…
Als je nog ideeën voor verrassingen in je brievenbus bus hebt, geef een gilletje hé. Ik heb de tijd aan mijn zijde dit jaar en een naaiwenslijst die, naar mijn goesting, te snel krimpt.
Blijf schrijven. Je doet dat zo goed. Het nieuwe jaar brengt nieuwe ideeën die stilaan oude patronen doen vervagen. Een fijn, rustig, hoopvol eindejaarsperiode gewenst.
Zelfs al schrijf je over dezelfde zaken, je weet ze altijd op een andere, maar steeds rakende manier te verwoorden. Begrijpelijk dat je toe bent aan nieuwe gebeurtenissen. En die komen écht wel, zeker weten. Maar daar ben je nu niet veel mee, uiteraard. x
Het leven zoals het is…..
Veel sterkte – moed en mildheid !!
Weet dat vrouwen gemiddeld 17 keer terug keren naar hun ex en rust na een breuk gemiddeld na 5 jaar komt…
Gemiddelden zeggen mss niets… maar wilde dit effe delen
Madeliefje,
ik hoop en denk dat je het goed bedoelt maar besef je dat als je schrijft dat er (pas) rust na 5 jaar komt, dat dat heel erg moeilijk is om te horen/lezen ? Elke dag is een strijd en als ik bedenk en hoor dat dit nog 5 jaar gaat duren, word ik wel erg wanhopig…
Wat bedoel je met 17 keer terugkeren?
Ik las het en dacht… wat een ferm stukje.
Hey prinses,
dit had een schrijfsel van mezelf kunnen zijn. Elke zin/paragraaf beschrijft een gedachte die heel vaak door me heen gaat. De rollercoaster van gevoelens elke dag opnieuw, elk uur van elke dag…
Ik wil ook liever niet alleen zijn en ja, af en toe gebeurt het nog altijd dat er woede tov mijn bijna-ex naar boven komt omdat hij geen enkele verantwoordelijkheid opneemt en nu een leventje als verliefde puber leeft terwijl ik alleen insta voor de kinderen en dan sms of mail of bel ik hem.
Ik weet niet of het een steun is te weten dat er niets mis is met je. Hier lezend dat er nog mensen zijn die worstelen zoals ik is ergens wel een steun voor mij.
Sterkte, blijf geloven in jezelf X
Het suckt he – alles alleen doen. Ik ga efkes doorspreken op 2 dingen omdat ik denk dat je goed bezig bent en je dat aankunt – de opmerkingen zijn misschien niet leuk maar komen “from a good place” – ik bedoel het dus helpend, niet stampend.
Twee gedachten dus:
1. Probeer uzelf aan te leren om bij tegenslag niet “de hulp van Dirk” te missen. Uit wat je eerder liet doorschemeren was hij toch meestal meer een last dan hulp, of een pseudohulp. Enfin een dikke nul eigenlijk.
Het perverse van die gedachten is immers tweevoudig: als je eraan terugdenkt, voel je u slachtoffer. En het biedt u op dat moment geen enkele troost. Dat gaat u dus niet helpen. Ook mensen met een relatie en zonder financiele zorgen vallen wel eens over hun eigen voeten of stoten hun teen aan de salontafel. En die partner staat er dan niet meteen met veel aandacht en medelijden – dat is iets dat je – denk ik – teveel idealiseert.
Dus: ipv Dirk te missen, probeer uzelf toe te spreken en zeggen “damn it wat een pech. Dit overkomt iedereen. Wat klooote. Maar ik kan het aan!”. Omdat het zo is – je kan het aan. Waar zit die wolf? Haal haar boven – zeker op die momenten!
Dan twee. Een vraag. Was uw gezin niet al kapot? Waaide er niet al lange tijd een koude wind door de kieren? Is het dan niet beter om kleiner maar écht warm te zitten dan met die stoorzender erbij? Ik denk dat de echte waarheid (niet het abstract idee van ” gezin”) u hiermee kan helpen. Het was niet goed. Het was niet leuk. Er was iets grondig mis. En het is spijtig dat het kapot is, maar kan het misschien ook beter zijn? Want wat je nu hebt is wat het is – in al zijn imperfectie misschien, maar wel warm en echt – in tegenstelling tot dat luchtkasteel dat hij voorspiegelde en dus geen toekomst had, want het was geen kasteel. Het was er koud.
Enfin – dat is wat ik afleid op basis van je schrijfsels. Ik kan er naast zitten. Maar verandering begint zoals je schrijft vaak in ons hoofd. Dus daarom dat ik dit schreef.
Laat u niet van het paard slaan Prinses. U doet dat goed. Het gaat al een pak beter dan vorig jaar. En volgend jaar zal het weer wat beter gaan. De rest van de resultaten gaat volgen.
Dikke x – Ruth
Ruth, ik ben altijd blij met jouw nogal in perspectief plaatsende bemerkingen.
Heb er vannacht wat over nagedacht. Twee dingen:
a. Ja, het was al koud/stuk/niet wat het moest zijn, maar nu voelt het eerlijkgezegd nog erger want ik ben zo moe. De problemen zijn niet opgelost door zijn vertrek. Iets over de regen en de drup en in de regen staan en terug verlangen naar de drup ofzo.
b. Dirk heeft een periode gehad van enorme toewijding en charme. Wat Jan Storms in zijn boek over destructieve relatie verleiding en binden noemt. Ik geloof zelf echt wel dat er met Dirk iets zeer fundamenteels mis is, maar in mijn vermoeidheid verlang ik vaak terug naar die periode waarin hij me overweldigde met aandacht en liefde, wat toen heel echt voelde. Ik ben zelf nogal authentiek van aard – ook in werkcontexten merk ik dat ik altijd rechtuit ben, nooit spelletjes en strategieën verzin en het ook vaak niet snap waarom anderen die moeite wel doen – en ik vind het dus zeer moeilijk te begrijpen dat iets wat van mijn kant authentiek en betekenisvol is zonder meer, voor iemand anders een strategie is. Ik vind het dus heel moeilijk om in te zien dat die periode ‘niet waar’ was, en dat zijn ware gelaat in de problemen naar boven is gekomen.
Overigens sprak ik recent met een vriend die heel anders leeft, bewust niet veel wil werken en voor levensrust en – kwaliteit wil gaan etc. Hij zei me dat zijn vriendin hem heel de tijd wil redden en hem daarmee uit zijn kracht haalt. Ook ik vraag me af of ik Dirk niet te veel gered heb toen het volledig mis gegaan is. Misschien is hij als persoonlijkheid wel ok, maar is hij in de problemen geraakt en heb ik schaamte gewekt bij hem door dingen mee op te nemen, waardoor hij mijn man niet meer kon zijn?
En verder vind ik het voor totaal absurd dat we ‘dit’ niet samen doen. Het is te mooi én te zwaar voor mij alleen.
Je schrijft over een periode van aandacht, liefde en toewijding. Iedereen die in een liefdesrelatie gezeten heeft herkent dit ongetwijfeld. Maar soms komt er aan verliefdheid, of liefde, een einde. Vaak enkel langs één kant. Kan het zijn (en misschien kwets ik je met deze opmerking 😦 ) dat hij jou (om welke reden dan ook) niet meer graag ziet, maar dat jij toch nog een beetje verliefd bent op hem, en daardoor terug verlangt naar de periode zoals het vroeger was? Het lijkt alsof je hem niet kunt loslaten.
Ik ben altijd heel blij met jouw stukjes en ik zie ook echt dat het op dit moment een weinig houdbare situatie is.
Ik begrijp ook dat die vermoeidheid het allemaal nog erger maakt. Zoals hieronder wordt gezegd echt waar hoedje af voor wat je allemaal doet (een mens zou zelfs meer hoofden wensen om genoeg hoedjes te kunnen afdoen).
Over het ‘niet waar’ – ook die goede dingen waren een “echt” aspect van hem maar alles komt met een prijs zullen we maar zeggen, en in the end zou het u veel meer kunnen helpen als je het hele plaatje kan blijven zien ipv de heel mooie of heel slechte momenten. Want de prijs was helaas heel erg hoog. Dat inzicht gaat u ook in uw rechtbankprocedure veel meer houvast bieden dan de extreme standpunten (waar advocaten helaas op spelen).
Ik lees hier precies of je zoekt de schuld voor zijn weggaan bij jezelf. Is dat zo? Alsof je hem had kunnen tegenhouden door niet jezelf te zijn (door vb dingen niet mee op te nemen).
Mijn bedenking: in wat voor een absurd leven zou je dan gezeten hebben…
Bovendien had hij een mond om te zeggen dat hij bepaalde acties van jou misschien niet op prijs stelde. Dat zaken complex zijn en iemand problemen heeft kan zijn, maar dat ontslaat hem/haar niet van nog steeds zijn deel van de relatie te dragen. Als dat evenwicht ontwricht was, ligt dat evengoed aan hem.
Dan, stel er komt een antwoord – daarom ben ik weggegaan – zou dat ooit voldoende zijn om balsem te zijn op jouw pijn en deze helse periode “te verklaren”? Misschien is het een kunst om die analyse van Dirk en de zoektocht naar een antwoord dat je nooit 100% zal tot rust kunnen brengen, los te laten.
Kijk niet terug want die kant ga je niet uit (thanks Bart Moeyaert!) ofzoiets?
En als het te zwaar is nu – wat kan een oplossing zijn? Is het mogelijk om voor het werken naar zo’n oplossing ruimte te maken op dit moment?
Courage – en een knuffel!
Ruth
@Pianoliedvandemaand. Met het risico over te komen alsof ik op de man speel. Wat niet de bedoeling is. Maar ik kan er niet de vinger op leggen, wat er fout voelt, maar deze reactie lijkt mij wel behoorlijk kwetsend. Op mij, die zijdelings enkele lijnen uit Prinses haar verhaal herkent, komt het in elk geval kwetsend over. Want eerlijk gezegd gezegd lijkt de zwartwitsituatie van verliefd/één iemand niet meer gewoon geen correcte analyse van de situatie, als je heel het archief van Prinses ernaast legt.
Als Prinses denkt dat er iets mis is met de persoonlijkheid van Dirk, vind ik dat we dat serieus moeten nemen. Misschien was er OOK verliefdheid, en de evolutie daarin. Maar dat was niet het enige dat Prinses heeft gevoeld. Ik denk dat het veel moed vraagt er openlijk voor uit te komen dat jij, als andere partner, in een relatie denkt dat er iets niet klopte, met de partner en daardoor ook niet met de relatie. Dat de problemen verder gingen dan ‘gewoon’ een mismatch. Dat jij dat niet zag, maar dikwijks wel vagelijk voelde, tijdens die relatie. Terwijl het voor de buitenwereld dikwijls ergens wel ‘duidelijk’ is. Laten we als lezers niet de analyse voor Prinses maken, want wij waren er niet bij. Ik denk echt dat een klimaat van serieus genomen worden, hier op internet en misschien nog meer in het echt, fundamenteel is om mensen te laten groeien en bloeien.
En om te eindigen iets waarmee ik begon: ik wil niet op de man spelen. Misschien begrijp ik je verkeerd en komt deze comment gewoon in mijn ogen (die nog niet eens die van Prinses zijn) wat misplaatst over. Neem me niet kwalijk in dat geval, ik wil je zeker niet viseren, maar toch ook niet voorbij gaan aan het onaangename gevoel dat deze reactie bij mij opriep.
“sommeren” ik dacht dat dat alleen iets was voor vampieren in bloedstollende series
Eerste keer dat ik hier reageer, maar ik heb de afgelopen dagen heel je archief doorbladerd en wou je dat even laten weten.
Wauw, hoe je je hele leven toch allemaal bolwerkt. Hoedje af!
Ik heb ook altijd de duizendste déja vues van al honderd keer eerder bedachte hersenspinsels. Op mijn oude blogspot schreef ik ook al over Amor Fati van Nietzsche, misschien moeten we gewoon maar denken dat alle fouten en al het lijden erbij horen en zo heel stilletjes proberen een beetje gelukkiger te worden?!
Ik was daar ook eens..op die plek. Na al het verdriet, na de rebound waar ik ook zelf afsand van nam omdat die ook al niet deugde, toen het ligt-misschien-toch-aan-mij-gevoel weer naar boven borrelde , en toen mijn Dirk weer bepaalde dingen deed, die mij een beetje deden smelten (alsof ze er een zesde zintuig voor hebben), en toen het Kerst was en niemand dan eenzaam wil zijn… Ook uit deze put zal je geraken, echt, voor mij was het de laatste diepe… en ik hoop voor jou ook… Heel veel sterkte
Jij hoeft helemaal niet beter, jij hoeft enkel jezelf. Je mag gerust de stop-knop eens induwen hoor
Pingback: Prinses krijgt een schop onder haar kont | En ze leefden nog groen en gelukkig