Het begon uiteraard al in de week. De week die erg zwaar was met een studiedag die moest plaatsvinden, waar ik al een tijdje naar toe gewerkt had. Dat doe ik op adrenaline, en dat gaat. Adrenaline maakt dat je de keelpijn niet meer voelt en dat je rechtop blijft en er iets van bakt en ook nog wakker blijft tijdens de 200 km die je naar huis rijdt achteraf. De dag erop moest ik ver weg zijn voor een afspraak, dus reed ik zeven uur.
Toen werd het weekend. De kinderen hebben een talent om tussen 5 en 6 wakker te zijn en dat ook van mij te eisen.
Ik plande quality time in met de kleuter op zaterdagmiddag. We moesten een cadeautje kopen, dus gingen we samen even de stad in. Het was geen seconde leuk. Geen seconde. Hij dramt en zeurt en is nooit tevreden, blijft altijd nog en meer vragen, ook na een wafel en ook na een klein cadeautje dat hij mocht kiezen. En ook ’s avonds voor de dvd die hij mocht kijken met een klein kommetje chips bleef hij drammen over alles. Hij is ongeneeslijk ontevreden. Ik heb het gevoel dat ik heel de dag in de weer ben met hem, daardoor het contact met de peuter verlies, en dat het nooit goed genoeg is. Het lijkt alsof hij me leegzuigt en talent heeft extra zwaar aan te vallen als ik al weinig reserves heb. Of geen, zeg maar. Ik heb opvoedingsondersteuning aangevraagd en sta op een wachtlijst. Het moet hier thuis echt anders, ik wil het zo niet meer. Met wat geduld heb ik binnen vier maanden een afspraak.
De nacht van vrijdag op zaterdag was een ramp geweest met de peuter die oorpijn had.
Dirk had zich ook weer van zijn fijnste kant laten zien.
De nacht van zaterdag op zondag eveneens ramp, met twee vroege vogels keet schoppend vanaf half zes, terwijl ik pijn had all over zoals nu elke ochtend omdat ik in een opstoot van fibro zit. (Hoe zou dat komen?) Het voelt alsof je een soort plank bent, alsof elk bot dat in je lijf zit en alle spieren rondom pijn doen, en elk gewricht een olifant te dragen heeft.
Rond 9u slaagde de kleuter er in een bos bloemen omver te gooien die ik gekregen had op het werk. Achteraf realiseerde ik me dat die bos bloemen blijkbaar symbolisch betekenisvol zijn voor me, maar dat doet er niet zo veel toe.
En ik weet dat het heel erg is, maar ik ben hysterisch uitgevallen. In die mate dat beide jongens ook hysterisch begonnen te huilen. Ik heb gegooid met dingen (niet naar hen), ik heb geschreeuwd en ben boven gaan zitten. Heb de buurvrouw gebeld omdat ik het niet meer alleen aankon. Die kon gelukkig even komen (hysterische moeders rescue team!) en gaf mijn kinderen kalm ontbijt en mij kalm een kop koffie en een hoop begrip. De rest van de dag was doorbijten, ik was ziek van ellende.
Ik vind het verschrikkelijk. Ik kan me amper voorstellen hoe onveilig het is voor de jongens dat hun moeder zo uitvalt en vervolgens hard zit te snikken en de rest van de dag op het randje balanceert en nog eens vijf keer kwaad wordt en drie keer begint te huilen. Ik wil geen moeder zijn die hen bang maakt. Maar ik zit op mijn tandvlees, ik ben door en door en door en door en eindeloos moe. Mijn netwerk is al wat groter maar ik heb nog steeds geen familie op wie ik kan rekenen. Integendeel. Mijn grootste wens was gewoon twee uur lang voor niets verantwoordelijk zijn en gewoon eens mogen slapen, maar dat is dus echt niet organiseerbaar op het moment dat ik dat hard nodig heb. I tried, really. Ik heb vrienden opgebeld om te vragen of ze konden komen zodat ik een uur kon slapen. Dat was al een behoorlijke stap voor mij (want het houdt in: toegeven dat je het niet aan kan). Maar goed, het kon niet en dat begrijp ik.
Ik wil echt geen tips meer voor betere organisatie. Geen tips at all eigenlijk. Ik ben echt slim genoeg om het allemaal beter aan te pakken. Het is gewoon zo dat je op een gegeven moment zo op bent, dat het slimmer aanpakken ook niet meer lukt. Als iedereen dan tips begint te geven en te zeggen dat je het ‘gewoon even’ anders moet doen, voedt dat alleen het schuldgevoel, het gevoel dat je een absolute kluns bent, dat je beter zou moeten kunnen en zo voort. Ik blijf erbij: je kan niet weten wat het is om volledig op te zijn, als je zelf op dat moment niet in de situatie zit.
Ik heb zelf een licht onbegrip ten opzichte van een vriendin die chronisch vermoeid is. Het lijkt al snel op aanstellerij en ik betrap mezelf er op dat ik dan denk dat ze gewoon maar even dit moet doen, of gewoon maar even dat. Het leven toont me nu weer eens heel goed dat je soms heel erg ‘beyond’ ‘zomaar even dit of dat’ kan zijn. Dat instant oplossingen alleen bestaan als je van buitenaf kijkt en een hoop van de complexiteit van een situatie niet kent of negeert. Dit is dus allemaal niet onvriendelijk bedoeld, ook ik heb de neiging anderen te verblijden met adviezen en tips. Dat wou ik even zeggen.
Ik denk dat ik een uithoudingsprobleem heb. Het is al zo lang vermoeiend, en dezelfde uitdagingen spelen me al zo lang parten… Het financiële, mijn werk goed doen, mijn huishouden op orde houden, de Kleuter die toch niet makkelijk is, het alleen/eenzaam zijn, de voortdurende confrontatie met happy families op een ander… Ik kan die dingen vast een tijdje hebben, maar niet chronisch en allemaal tegelijk.
En nu is het nacht en morgen vroeg dag en ik zou inderdaad beter slapen. Maar ik ben totaal gealarmeerd door wat er vandaag gebeurd is. Ik wou alleen maar dat ik zomaar even wist wat ik er aan kon doen…
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ga slapen. Nu.
Waarom ga je niet naar je huisarts en vraag je een week ziekteverlof? Het is duidelijk dat het niet gaat zo. Sorry, dat was alweer een tip…
En het volgende logje dat klaar staat om te lezen heet “naar het kleutertheater gaan!” het slaat mij even in mijn gezicht nadat ik jouw verhaal las. Wat je schrijft over hoe je kinderen je leegzuigen kan ik echt helemaal herkennen. Je hebt weinig mensen die op dat moment het voor je overnemen, dat je uitvalt is een reactie op de overdadige vermoeidheid. En dat je je schuldig voelt maakt je nog meer moe. Ik wil je graag helpen maar hier lezend op mijn gsm lijkt het niet evident. Knuffel
Geen tips maar een welgemeende dikke knuffel, veel medeleven en van hieruit een sprankel energie.
Ik hoop dat je snel wat kan bijslapen, dan zijn lastige kinderen al veel minder vervelend. En misschien dat je op een uitgerust moment nog eens kan kijken of je dingen kan schrappen in je overvolle agenda? Het lijkt mij nog altijd te veel wat je doet.
😦 Die moelleux in een mok zal toch dringend eens moeten geleverd worden.
Maar echt, je wijt het veel te hard aan uzelf. Jij hebt géén uithoudingsprobleem, wat je moet bolwerken is gewoon niet vol te houden. Je uitval maakt je geen slechte moeder of zo, het is een alarmsignaal.
agree. again. en ik maak me zorgen 😦
Geen tips, alleen pakken begrip. Ik roep in het weekend ook soms met alle schuldgevoel van dien, want ik wil dat ze zich veilig voelen en dan ga ik toch over de rooie. En ik sta er niet eens alleen voor en heb het ook helemaal niet zo druk als jij. Als je op bent, ben je op. Mild zijn voor jezelf, dat blijft het moeilijkste.
ik heb ook wel eens een uitbarsting tegen mijn kinderen waar ik me nog weken schuldig over voel (naast het gebruikelijke gemopper uiteraard 🙂 ) Het lijkt me ook doodeng als kind, zo’n tierende moeder, maar ik als ik er eerlijk naar kijk denk ik dat dat meer bij mij zit dan bij hen. Mijn moeder kennende heeft zij zeker ook van dit soort erupties gehad, maar ik kan ze me niet herinneren en ik voelde me geliefd als kind.
Sterkte, wees niet te streng voor jezelf en ook niet voor je grote zoon. Hoe ontzettend onvriendelijk van mij om te zeggen, maar over het algemeen is het toch actie/reactie en zo te lezen zoekt hij ook slechts een manier om om te gaan met het onprettige gevoel dat hij ervaart en dat hij hoopt op te lossen met vragen om meer. Niet jouw schuld, niet zijn schuld, slechts een gegeven en ook dat gaat wel weer voorbij.
***warme knuffel***
Schuldgevoel uit je woordenboek schrappen, het vreet energie, is niet constructief en is vooral nergens voor nodig. Jij bent voor jouw kindjes de allerbeste mama die er is.
Niet kunnen rekenen op familie, dat voelt als geen backupplan hebben als je het nodig hebt. Dat wordt gezien als een van de moeilijkste kanten aan leven in het buitenland, al veranderde er voor ons op dat vlak weinig. Het is voor een koppel al zwaar om niet op familie te kunnen rekenen, waarom zou jij jezelf dan als zwak moeten zien omdat het jou allen zwaar valt? Je bent zo ongelooflijk sterk!
Mijn zoon komt mijn tranen drogen en mij troosten als een uitbarsting in huilen eindigt. Ik wil hen niet ook met dat beeld opzadelen, maar soms lukt het me niet. Je kindjes zien niet enkel de uitbarstingen, ze zien ook hoe hard je probeert en ze kunnen je herkennen en snappen door hun eigen gedrag. Er is zelfs een kans dat ze er hun eigen sterktes door leren kennen. Die les kreeg ik van mijn vijfjarige toen het deze zomer te veel werd…
Als ze nog wat ouder zijn, is het vooral het stuk erna dat kan bijblijven. Of je kiest voor je grenzen aangeven, duiden en sorry zeggen of doen alsof er niks gebeurd is of hen doen voelen dat het volledig hun schuld was, dat stuk. En volgens mij doe je op dat vlak je stinkende best.
Meer dan je best kun je niet doen, ook niet als dat je best doen voelt als tekortschieten.
alleen dus ipv allen. Oeps.
Hey prinses,
hele dikke, warme knuffel !
Het is zwaar en elke dag is een strijd. Ik weet een beetje waarover je schrijft.
Je hebt mijn emailadres. Jullie zijn welkom bij ons voor een weekendje (het komende?). Ik wil op je kindjes letten zodat jij wat kan bekomen. Wij zijn geen “happy family”, we zijn ook met zijn drietjes.
XXX
Ik vind juist dat jij bijzonder veel uithoudingsvermogen hebt ! Dikke knuf !
Een goedbedoelde tip (sorry): waarom praat je eens niet met een professional (arts, psycholoog…) die er met een outsider perspectief en verstand van zaken naar kijkt? Misschien kan die je op weg helpen? En voor de rest stuur ik je alleen maar dikke knuffels en wens ik je alle goede moed toe die je nu nodig hebt!
Ik wens je Twodaysoff, of Oneweekoff, maar dan wel dagen die je niet zelf moet organiseren!!!
Je weet het best. Sterker nog, jij weet het als de bovenstebeste.
Wat weten wij er nou van? Jouw leven is het jouwe – houden zo!
(Hier schrijven zonder comments en mailstroom kan ook hoor, dan lezen we gewoon nog steeds mee en blijft alle advies en goedbedoelde raad lekker in het luchtledige hangen in plaats van in je inbox.)
Meid toch, dat is gewoon teveel om alleen aan te kunnen, niemand kan dat. Je wou geen tips, sorry, maar ik wil er toch geven:
– 4 maanden is lang om op hulp te wachten voor jou en je zoontje. Een fluistertherapeut kan misschien al een eerste verheldering brengen?
– Boekentip: Boeddhisme voor moeders/ Opvoeden is kinderspel van Sarah Napthali
En ik wil beide voor je betalen, je mag me contacteren hiervoor (en ik meen dit echt)
Ik vind het wat raar om dit hier zo publiek te zetten maar ik wil je niet belasten met nog meer privé mail.
Ik wou ook dat ik iets heel concreets voor je kon doen, Prinses, maar ik weet niet goed wat… in ieder geval wens ik je wat nachtrust en goede moed toe. Je doet echt alles wat je kunt, meer kan je niet doen. Je kinderen weten en voelen dat ook wel. Ze zullen zo trots op je zijn, later, wanneer ze terugdenken aan hun kindertijd. En dat moet jij ook zijn.
ik wens je van hieruit enkel veel goede moed, en mildheid voor jezelf. Je situatie is moeilijk, en je doet meer dan je best!
Ik heb geen flauw idee waar je woont, maar ik heb tonnen ervaring hoe erg kinderen hun alleenstaande moeder kunnen uitputten. Als je wil klagen, afgeven, wat dan ook, je mag me altijd bellen, en als je je kinderen hier een weekend wil parkeren, of vijf weekends, geen probleem. Ik heb entertainers in huis in de vorm van kinderen en slaapgelegenheid genoeg. Ik meen het.
Sterkte prinses! Mijn hart gaat uit naar jou en je jongens! Van hieruit krijg ik eigenlijk altijd de indruk dat je een heel straffe madam bent, maar ook voor straffe madammen is het soms teveel! Ik denk dat ik ergens wel eens gelezen heb dat je contact gehad hebt met pleegzorg, maar ik weet het resultaat hiervan niet meer. Ik blijf denken dat je echt in aanmerking zou komen voor ondersteunende pleegzorg: een opvanggezin dat af en toe een weekend de zorg van je overneemt. Ik wil je hier gerust bij helpen! (ik werk zelf in pleegzorg) Ik geef je in ieder geval een heel dikke virtuele knuffel en hoop op rustigere tijden voor jou!
Ik had een man, maar niet de energie om op mijn strepen te staan. Ik had een familie maar niet de kracht de pyjama’s en reiswekkertjes bijeen te zoeken en ze een nachtje weg te doen. Soms zit je zo diep dat zelfs hulp vragen niet lukt. Dit is voor mij een herinnering even rond me te kijken naar mensen in mijn omgeving die het nu zwaar hbb. Waarvan we het wel weten maar toch niet reageren omdat ze niets vragen. De buurvrouw in haar vechtscheiding, de weduwe met 3 kindjes die een nekoperatie hft ondergaan, de mama ad schoolpoort met fibro. Ik ga een aanmoedigend smsje sturen naar de eerste, keteltje soep langsbrengen en iets lekkers bij de 3 kindjes en de mama ad poort vragen of ze woensdag op de koffie wilt komen. Bedankt om me hierbij stil te laten staan. Wat had ik graag een keteltje soep of aanmoedigend smsje gehad. Heel veel sterkte. Je doet dat allemaal zo goed. X
Zou de begripvolle buurvrouw misschien even op de boys willen/kunnen passen zodat jij even kunt slapen?
Heeel veel sterkte gewenst!
W.
Tis een slechte week. Dat gebeurt. Zal niet eeuwig blijven duren.
Gewoon stap per stap en voetje per voetje zoals je totnutoe heel goed gedaan hebt.
Kijk van hoever je al komt!
En morgen is er gelukkig weer een nieuwe dag.
Dikke knuffel – Ruth
Damn zeg. Ik voel me machteloos als ik aan je denk.
Geen tips, wel iets wat je pijn misschien kan verzachten … Je voelt je schuldig tegenover de kinderen en dat is normaal. Maar vergeet niet dat kinderen best tegen een stootje kunnen. Je bent voor hen in de eerste plaats een mama die veel doet met hen, een warm nest maakt, hen troost als ze pijn hebben. Dan ben je dat ene moment ook eens een mama geweest die riep en smeet en haar geduld compleet verloor. Maar daarmee is niet alles kapot, echt niet. De basis blijft en dat is ook jouw verdienste. Vergeet dat nooit!
Je kinderen onthouden echt niet alleen de uitbarstingen, maar vooral de warme knuffels. En, zien dat niet alles rozegeur en maneschijn is in het leven, is het zo slecht? Zo zien ze hoe het er echt aan toe gaat in het leven.
Voor de rest, ik zou je uren bij willen geven in een dag, zodat je het gevoel krijgt wat meer gedaan te krijgen, zonder te moeten inboeten aan slaap. Maar, zolang professor Barabas daar niets voor uitvindt (of iemand anders, ik ben niet kieskeurig), kan ik alleen maar zeggen dat ik je steun vanop afstand! Lucht je hart hier maar, dat kan ook al deugd doen.
Niemand is perfect en iedereen verliest al eens zijn geduld, denk dat het belangrijk is om dat steeds voor ogen te hebben. Kinderen zijn veerkrachtig genoeg om daarmee om te gaan.
Toch een tip: ga eens langs bij het Huis van het Kind: http://www.leuven.be/huisvanhetkind .
Kus
Heftig meid. Geen kinderen hier maar ik kan dit wel helemaal begrijpen…
Ik begrijp u helemaal, prinses. Dikke, troostende knuffel…
Pingback: Het leven zoals het is: single mom | En ze leefden nog groen en gelukkig
Goed dat je contact opnam voor opvoedingshulp. Vind ik wel knap hoor. Tis allemaal niet te onderschatten.
Pingback: Ode | En ze leefden nog groen en gelukkig
Ontroerd door de herkenning, maar vooral door een aantal mooie reacties.
Ik heb het geluk dat ik bij mijn ouders woon en af en toe eens kan vragen of ik eens mag uitslapen. Af en toe eens kunnen uitslapen is inderdaad wat jij nodig hebt.
Ondertussen ook de ode gelezen en dat maakt toch zoveel duidelijk. Je bent een prachtmama…
Hopelijk heb je snel wat hulp.