Momenten

In enkele posts deelde ik gedachten. Hier, en hier. En hier. Vandaag neem ik jullie mee in momenten uit dit prinsessenbestaan.

Twee per dag
Ik ben bij de kapper geweest, het huis is schoon, mijn loon is gestort en ik heb mijn derde factuur als zelfstandige in bijberoep de deur uit. Een factuur van een half maandloon. Geld dat nodig is voor het betalen van gerechtskosten. Maar toch, goed dat het er is en dat ik dus niet weer moet gaan lenen bij vrienden en tot in den treure kleine stukjes terug betalen. Feest, denk ik. Ik twijfel vervolgens een half uur en rijd dan naar de chocolatier waar ik het allerkleinste doosje pralines koop. ‘Gewoon maar voor mezelf,’ bloos ik. ‘Twee per dag en niet in de koelkast bewaren,’ antwoordt de mevrouw van de winkel.

Ongepast
Tijdens de middagpauze kijk ik naar een stukje tv-programma waarin het experiment van Femma met de werkweek van dertig uren wordt besproken. Ergens beaamt De Wever dat voltijds werken voor alleenstaande vrouwen met kinderen (bijna) onmogelijk is. Ik voel me even trots omdat het me lukt 90% te werken en een bijberoep te hebben als alleenstaande mama. En dan frons ik, want ik vind het raar een goed gevoel over te houden aan een uitspraak van De Wever.

Fenomenologie
De Kleuter en ik rijden even langs de buurtsupermarkt voor brood en beleg, alvorens we het broertje ophalen. Ik sta aan te schuiven in een straat waar het verkeer in beide richtingen niet opschiet. Het is woensdag, net na de middag. Ik zucht en tokkel op mijn stuur. De Kleuter zijn ogen fonkelen: ‘kijk, moeke, een bussenfile!’. En inderdaad, in de andere richting schuiven zeven bussen na elkaar aan. Terwijl ik zat te zuchten, ontdekte mijn Kleuter een uitzonderlijk fenomeen.

Broederlijk
Ik word wakker. De Peuter kijkt me aan en lacht.
‘Ben je blij vandaag?’
‘Ja!‘ knikt hij overtuigd.
’s Ochtends ben ik niet op mijn best. Zeker niet voor half 7. Ik zeg dat we nog wat gaan slapen. De peuter roept ‘Broer! Broer!’. Grote broer komt aandraven. Het wordt druk in bed.
Die momenten waarop die vanzelfsprekende, wonderlijke band tussen de broers duidelijk is, zijn altijd zo prachtig (zelfs als dat betekent dat ze samenspannen tegen me). Laatst was ik het jasje van de Peuter in de auto vergeten en had ik de broertjes opgedragen even aan de ingang van de opvang (niet aan een straat) te wachten tot ik terug was. Ik rende snel heen en weer en die aanblik van de twee mannetjes, hand in hand wachtend, maakte heel mijn dag, zelfs voordat die begon.

Cadeau
Het lijstje dingen met dingen waar ik niet om gevraagd heb, maar die ik wel gekregen heb. Zomaar, uit het niets. De laatste weken.
1. Een kleine diepvries
2. Een Nespresso-apparaat met bijhorende koffie (echt, serieus, hoe absurd is dat?! – van een vriend die verhuisde)
3. Drie pyjama’s voor het kleintje
4. Een verkeersboete
5. 50% korting bij de kapper omdat ze onze eerdere afspraak vergeten was
6. Alweer een tas vol leuke jurken van de mevrouw die haar kleding liever doorgeeft dan alles zelf on line te verkopen. Ik vraag me intussen af wat ik droeg voordat ik haar kleding begon te dragen.