‘Nog die drie deadlines halen en die dingen afwerken, en dan wordt het rustiger.’
Ik beloof het mezelf intussen al een tweetal maanden. Als het rustiger wordt, ga ik meteen ook mijn leven beteren. Weekmenu’s opstellen, gezonder eten en leven, meer slapen, meer beweging, eindelijk die 254 onbeantwoorde mails de aandacht geven die ze verdienen, mensen uit mijn leven de tijd, aandacht of energie geven die ik ze wil geven, het huis opruimen, iets leuks doen voor mezelf (zijnde: ongedefinieerd), mensen opbellen aan wie ik dat beloofd heb, dat boek over benedictijns timemanagement lezen en de inhoud implementeren in mijn bestaan, iets met mijn gezondheid doen, de tijd nemen om mijn bijberoep uit te bouwen, de stad in en mijn schoenen laten herstellen, … Enfin. Mijn leven beteren dus.
Alleen lijk ik aan een soort chronisch zelfbedrog te doen. Elke keer als ik de voorwaarden vervuld heb en de vereiste dingen afstreep van het lijstje, verschuif ik de lat en ligt er een nieuwe eis. Ook nog even dat en dat, en dán, dán heb ik echt de tijd om mijn leven te beteren.
Ik kom elke keer op de vraag uit of het allemaal gewoon te veel is, of dat ik een zeer slecht georganiseerd persoon ben.
Positieve elementen zijn er gelukkig ook. Het systeem dat ik gebruik om me te organiseren, werkt. Ik houd het overzicht. Ik ben geen kip zonder kop, alleen een kip die niet hard genoeg kan rennen ofzo.
Nog een positief element is dat ik energie heb. Niet eindeloos, maar behoorlijk wat. Genoeg om acht uur cursus te geven en vier uur te rijden, drie verhaaltjes voor te lezen en in alle rust bedrituelen uit te voeren, en daarna nog tien mails te beantwoorden, de wasmachine te vullen de afwasmachine leeg te halen en nog vijf bladzijden van het boek van de leesclub te lezen voor ik ga slapen. Dit kreeg ik een tijdje geleden nog niet op een week gedaan.
Na mijn faalangstpost kreeg ik de tip wat dingen te laten mislukken om zo te leren dat de wereld er niet van vergaat. Dat vond ik een heel coole tip, maar onuitvoerbaar als je weet dat de organisaties die mij een dagje willen daar een rekening voor krijgen die tegen de 1700 euro ligt. (Ik vind het zelf heel absurd. Voor alle duidelijkheid: dat is niet wat ik voor een dag verdien, anders had ik geen alleenstaande mama-heeft-het-niet-breed-probleem).
Anyway. Nog even wat dingen van mijn lijstje afstrepen en dan, dán ga ik mijn leven beteren. En voor al diegenen die wachten op een mailtje of een telefoontje of al maanden niets van me gehoord hebben: het ligt niet aan u. Echt niet. Ik ga mijn leven beteren. Weet je wat? Ik zet het op mijn lijstje.
En ze leefden nog groen en gelukkig 