Laatst publiceerde ik over de inzichten die ik opgedaan had na een conflictsituatie. Door de reacties ben ik verder gaan nadenken over drie dingen. Bij deze schrijf ik daar een aantal extra stukjes over… Bij deze het eerste, over Jos.
Veerle gaf aan dat sommige mensen troost nodig hebben, steun, begrip. Misschien ook wel Jos. Dat deed me afvragen of ik anders had moeten reageren op Jos, die eigenlijk wat drama schopte om steun te krijgen en toen hij dat niet kreeg, tegen mijn schenen ging schoppen. Over Jos kan ik kort zijn: ik heb hem laten weten dat ik zijn zorgen begreep etc, en vervolgens heb ik hem uitgenodigd perspectief te wisselen. Ik denk niet dat ik hem geholpen had door mee te gaan in zijn reactiepatroon, dat hij in verschillende situaties toepast en waar hij altijd mee vast loopt. Ik geloof dat een uitnodiging tot het wisselen van perspectief hem in beweging kan brengen, alleen kan of wil hij (nog) niet. En dat is jammer. Hij had zich vast beter gevoeld als ik meegepraat had met hem, maar het had hem niet verder geholpen.
Ik werk zelf vaak in Nederland. Als ik werk met partners uit Rotterdam, krijg ik altijd nogal stevige feedback. De eerste keren was ik daar nogal door ontdaan. Als Belg ben ik de zachtere benadering gewend, of het vermijden van sommige gesprekspunten. Maar ik heb heel snel aangevoeld dat ze me recht deden door me in te schatten als iemand die het aankon om feedback te krijgen en te verwerken, als de bedoeling daarvan niet destructief maar constructief is. In het begin moest ik echt zoeken hoe er mee om te gaan, maar ik ben het sterk gaan appreciëren dat ze me als ‘vol’ aanzien. En ik grijp de feedback aan als kansen om te leren, te evolueren of te veranderen.
Ik denk dat ik Jos ook als ‘vol’ heb gezien. Niet als iemand waar ik van dacht: ‘ach ja, ik praat wel even mee met hem, makkelijker voor iedereen’. Maar iemand waarvan ik dacht dat hij mijn constructief bedoelde uitnodiging om anders om te gaan met de situatie die zich voordeed, aankon. Het is slecht uitgedraaid, maar ik sta er nog steeds achter dat ik mensen als vol benader en ik hoop ook echt dat dat omgekeerd ook het geval is.
Tot zover de eerste doordenkpost. In de volgende ga ik in op hard versus zacht wat therapie betreft…
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ik zie gelijk dat plaatje voor me met ‘some people just need a pat. on the back. with a chair’ als je het over jos hebt 😉
Grappig wat je schrijft over Rotterdam. Das ook wel het epicentrum van recht-voor-zijn-raap en wat buiten de landsgrenzen (en zelfs daarbinnen) wordt aangezien voor botheid. Maar je hebt helemaal gelijk in je uitleg ervan. Het zou veel erger zijn als ze je gewoon lieten kletsen 😉
lang leve de Nederlandse manier van zijn ! Lekker direct. En: een woord is een woord (wat hier in België niet altijd zo is)
Ik hou ook van de Nederlandse aanpak. Ben ondertussen ook meer de Spaanse directheid dan de Belgische gewoon, dus da´s altijd even aanpassen als ik naar België kom. Zoveel wantrouwen daar in het Vlaanderlandje. Dat is me pas beginnen opvallen sinds ik verhuisd ben. Er wordt zo snel negatief geïnterpreteerd, en ik heb dat zelf ook moeten afleren (proces dat nog niet ten einde is natuurlijk).
Ik vind het sterk dat je het kan, erkennen en daarna die spiegel voorhouden. Ik raak bij de moeilijkste mensen nog niet verder dan erkennen, afronden en verder gaan, of toch pogingen daartoe. Als ik een spiegel probeerde voor te houden gebruiken ze mijn zwakke plekken te graag om toch hun zin te krijgen. Of, wat tegenwoordig veel vaker voorkomt, om mij de grond in te boren zodra ze voelen dat ik er niet in wil meegaan. Ik zal het maar vooruitgang noemen zeker? Per aanval die ik te verduren krijg, is de afstand groter en de grip op me zwakker, dus op den duur zal ik wel uit die cement geraken.
Ik vind het echt heel sterk van je wat je doet. Mild zijn voor mensen is niet hetzelfde als klakkeloos meegaan in hun verhaal. Zeker niet als het verhaal zich in honderd variaties herhaalt.
Mooie post! 🙂
Ik merk dat ik er veel in herken. Stevige kritiek krijgen, is soms slikken. Ik merk dat ik altijd eerst een fase door moet waarin ik boos ben. ‘Wat denken die wel, dat ze het beter weten? Dat ze het dan zelf doen!’ Denkpatronen die nergens over gaan maar waar ik gewoon door moet, om mijn hoofd daarna leeg te maken en stap per stap die stukken toe te laten waarvan ik vind dat ze correct zijn. Ik probeer dat neutraal te doen, objectief, op basis van goede argumenten. Dat is in mijn ogen nog altijd de essentie van gelijk welke discussie, ook de innerlijke discussie. 🙂 Ik mis het soms in veel gevoelsmatige reacties. ‘Ik ben op mijn tenen getrapt, dus dimmen hé’ is géén goed argument. En mensen die erin meegaan zonder om uitleg te vragen, maken dat gevoel vaak enkel sterker.
Soms is wat ik na dat denkproces overhoud, helemaal in tegenspraak met wat ik eerst dacht. Dan moet ik toegeven dat er veel waarheid school in de kritiek. Dat toegeven is niet makkelijk, het voelt als verliezen, terwijl je er eigenlijk ontzettend veel bij wint. Afstand nemen van je eigen verontwaardiging en je eigen nood aan bevestiging is zoveel meer de moeite dan erin te blijven hangen.
Mildheid moet er zijn, in de manier waarop we dingen formuleren. Grove taal, scheldwoorden … zijn onnodig hard. Maar een gesprek durven aangaan op basis van eerlijke, rationele argumenten, en daarop durven door te denken, is in mijn ogen minstens zo belangrijk. Je comfortzone verlaten, zoiets. Je angst om dingen te ontdekken over jezelf, even opzij schuiven. En ook: niet alles beschouwen als een aanval op je persoon, maar als een manier waarop de andere ook maar gewoon een persoon probeert te zijn.
Dankjewel voor je eerlijke toevoeging, die enerzijds bewondering oproept voor hoe je in het leven staat, en anderzijds weer stemt tot nadenken :).
Er komen nog drie doordenkposts, eens benieuwd wat je denkt. Want jouw reactie heeft me initieel wel heel erg aan het denken gezet. De thema’s zijn: hard en mild – keuzes – groei.
binnenkort krijg ik een feedbackmiddag op het werk. Veel mensen die het “moeten” doen zijn er nogal….weigerachtig tegenover. Ze ervaren het als een evaluatie en voelen zich nerveus. Ik ga ook zenuwachtig zijn maar er zal misschien heel nuttige informatie bovenkomen. Het is ook de bedoeling dat we zelf naar een oplossing zoeken om werkpunten aan te pakken en pluspunten nog beter tot zijn uiting te laten komen. Ik heb nog niet gedaan denk ik 😀
Kans tot groei! Maar een spannende :).
Heb je het boek ‘de 7 eigenschappen van goed leiderschap’ (of voor succes in je leven, is hetzelfde boek) van Stephen Covey al eens gelezen? Echt een geweldig boek en daar wordt precies verteld hoe je met iemand om kan gaan om daar het beste uit te halen, zowel op het werk als privé. Echt een geweldig boek!
Ken ik, maar is voor mij niet bij uitstek ‘het boek’. Wel interessant en levert inzichten op.
Ik had ooit een Nederlands baas, en dat klikte totaal niet. Hij vond dat ik te weinig communiceerde, ik voelde me gecontroleerd en opgejaagd. Neen, het ging nooit iets worden tussen ons 🙂
(deel 1/4 – je hebt nogal doorgedacht :-))
Ja, zit ik daar mijn kostbare tijd weer aan te verspillen :).
Een mens moet ook wat ontspanning hebben hé? 😉
Interessant, en ik wacht al op je volgende post, zelf coach zijnde. 🙂 Ik probeer namelijk (ik ga ervan uit, mens zijnde, dat dit niet altijd lukt, maar het is wel mijn uitgangspunt) om een milde (zachte, dus) basishouding te hebben maar ook helder te zijn (dus hard, in jouw woorden) in wat ik benoem. Ook niet altijd, soms voel ik heel goed dat wat ik zie of aanvoel niet kan gedragen worden door de persoon en dan benoem ik het niet (mijn intuïtie speelt heel een sterke rol, al kan ik me ook hier weer vergissen natuurlijk). Buiten mijn coach-rol ben ik soms heel vermijdend en dus niet-benoemend en soms wil ik er juist hard tegenin gaan als iemand over mijn grenzen gaat. In mijn werk ben ik veel zuiverder, buiten mijn werk spelen er meer emoties meer en geraken de dingen meer vertroebeld.
Het is idd teken van respect om mensen feedback te geven op een eerlijke manier. Als ze dat niet appreciëren is dat hun probleem eigenlijk. Ik ben dol op Nederlanders omwille van hun recht voor hun raap zijn. Wat een verfrissing zeg
Pingback: Prinses denkt door (2/4) – over harde en zachte therapie | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Prinses denkt door (3/4) – over keuzes | En ze leefden nog groen en gelukkig