Politiemoeder
Het is al heel de dag doorbijten. Om één of andere reden doen ze alles dat niet mag, waarbij wat huisraad sneuvelt en ze beiden licht gewond geraken. Ik voel me weer eens politiemoeder, mopperend, intussen al zo geïrriteerd dat ik niet meer op een leuk initiatief kan komen. Het aanhoudende regenweer helpt ook niet. Daarbij moet ik eerlijkheidshalve de volgende dingen zeggen: 1. ik ben niet het type moeder van de leuke initiatieven en activiteiten, ik vind tekenen, knutselen, bakken, gezelschapsspelletjes, … saai. En 2. ik vind het niet zo gek te verwachten dat ze gewoon spelen en dat ik wat rommel in huis en dat er dus niet altijd entertainment moet zijn.
Moe = tricky
Dat ik nu weer beter georganiseerd ben waardoor ik productiever en efficiënter ben, betekent jammer genoeg niet dat ik al gerecupereerd ben van de te zware vakantie of dat ik niet doodmoe ben van het werken en zorgen. Ik vraag me bij momenten af of ik het ooit nog zal kennen: momenten waarop ik niet moe ben in een bepaalde mate. Yoga helpt me met energieregulatie, maar het is soms ook heel moeilijk om mezelf te dwingen op de mat te gaan zitten, Adriene aan te zetten en er aan te beginnen. Moe is zo tricky. Het maakt je incapabel tot helder denken en gewoon doen wat het beste is voor dat moment. Gisteren was ik te moe om een afspraak bij de tandarts te maken (een beslissing nemen over welke dag het beste was, was te complex… Idioot he?), waardoor ik me dan weer erg slecht voelde. En zo ben ik dus soms te moe om gewoon te doen wat moet of wat me deugd zou doen op dat moment: de yogamat uitrollen of gaan slapen, een leuke film kijken of iets ontspannends doen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minstens één avond per week besluiteloos zit te piekeren over wat ik wil doen, en dan uiteindelijk maar ontevreden in bed kruip omdat ik noch iets nuttigs, noch iets leuks heb gedaan. Iets dat me erg opvalt is trouwens dat ik vaak vermoeider ben door wat ik niet gedaan heb, omdat het schuldgevoel en de stress op me inbeuken, dan door wat ik wel gedaan heb.
Het duizelingwekkend zwart gat
Maar dus… De dag was doorbijten. Mijn maag en darmen liggen alweer een tijdje overhoop. Ik voelde me zo moe en leeg. Koffie hielp niet. Nalu hielp niet. Mijn buikpijn werd erger. En toen heb ik, na wat twijfelen, een vriendin gesmst of de jongens daar een nachtje mochten blijven. Ik heb ze weggebracht net voor het avondeten. En ben naar huis gereden. Recht het zwarte gat in.
Bedtijd, arbeidseuforie of uit?
Want ik heb geen flauw idee wat ik met de tijd moet doen die ik nu ter beschikking heb. Mijn lijf schreeuwt om rust en ontspanning, mijn hoofd is streng en vindt dat ik maar gebruik moet maken van de uren die ik nu gewonnen heb het werk dat me deze week niet gelukt is, af te werken. Ik twijfel tussen mild zijn voor mezelf zijn, of sterk zijn en mezelf weer eens een grens over te duwen om me daarna hopelijk euforisch te voelen omdat ik iets af heb, iets kan afstrepen, iets voor elkaar heb. Ik besef dat er nog een derde optie is, namelijk gewoon de deur uit gaan zonder iets te moeten regelen. Naar de film, naar de stad, om het even wat. Maar ik blijf zitten en ik weet niet wat gedaan.
Moeder-onlogica
En ik mis ze. Die ondeugden van me. Ik vind het idioot, want ik zit zwaar verlegen om tijd waarin ik even zonder de aapjes ben en er niet heel de tijd beroep op me wordt gedaan. Ik lijk ook heel de dag alleen maar geroepen te hebben tegen hen. Maar nu zijn ze er niet, en het duizelt me. Ik voel me slecht en schuldig, overweeg tien keer ze uit bed te gaan lichten en mee naar huis te brengen, en vraag me af waarom ze nu persé een nachtje weg moesten. Na hun bedtijd zou ik toch ook mijn werk kunnen doen?
Het ouderschap. Blijkbaar in meer dan één opzicht paradoxaal.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Die laatste zin klinkt herkenbaar. Niet bij mezelf, want ik ben kinderloos. Of daar een “helaas” bij hoort, dat valt nog te bedenken 😉 Ik hoor van veel ouders met jonge kinderen hetzelfde verhaal: ze worden erdoor uitgeput, ze vragen alle energie en aandacht, maar tegelijkertijd zijn ze het mooiste wat hen is overkomen, en kunnen ze ze geen dag missen. Paradoxaal indeed…
Misschien een poes in huis nemen voor de eenzame momenten? Of een goudvis? 🙂
Een goudvis? Nog meer verantwoordelijkheid? Aaaaaaarghl!
Haha, ik heb vorig jaar zelfs al mijn planten buiten gegooid. Er was al te veel zorg voor mensen in mijn leven.
De truuk is om de kinderen ervoor te laten zorgen 😉 Enfin, het is zeker niet mijn bedoeling om grapjes te maken met jouw situatie, dus excuses indien dit zo zou overkomen. Het klinkt erg zwaar allemaal en dat is het ongetwijfeld ook. Het feit dat een afspraak regelen met de tandarts al moeilijk is zegt genoeg. Dus gun jezelf toch die enkele uren rust/ontspanning wanneer de kans zich voordoet…
Ik kan er best mee lachen hoor :). Mijn reactie was ook expres wat dramatisch. 🙂
Gelukkig dat je er nog wat mee kunt lachen – was zeker niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Hou je taai…
Wij hebben er 4… Veel heb ik er niet aan. Alleen moet ik er voor zorgen dat ik ze niet vergeet eten te geven en het water elke 5 dagen verversen…
Ik denk er wel aan om een huisdier te nemen maar ik zie op tegen het extra werk dat dat meebrengt. Een hond lijkt me ideaal, ook omdat dat troostend zou zijn voor de kinderen, die toch wel lijden onder de scheiding. Iemand een tip over welk type hond niet ruift en goed met kinderen omkan ?
Ik heb vandaag veel aan je moeten denken. Ook hier was het doorbijten. Ik sta er alleen voor dit weekend en vandaag hebben mijn kinderen slechts 1 minuut tegelijk gezwegen. Ik ben moe zo moe, van te rouwen, systematisch niet te slapen ’s nachts al vijf maanden lang, van continu 24/7 in functie van andere mensjes te staan, you know the drill. En toen dacht ik aan jou en hoe jij dit ALTIJD alleen moet doen, met een kleuter en een baby en Prinses, echt waar, het grootste respect! Je bent mijn held. Ik herken weer zoveel van wat je schrijft: besluiteloosheid, twijfelen tussen iets nuttigs doen of lekker niks doen, en ook: dat ze maar zelf moeten spelen, dat spelletjes saai zijn en ik heb heus wel iets beters te doen. En ik loop me ook al maanden af te vragen of ik ooit nog eens ‘niet moe’ ga zijn.
Lieve Sofie, ik vrees dat je nog lang moe gaat zijn na wat je doorgemaakt hebt: een kind krijgen en je moeder verliezen, niet één maar twee keer. Ik wens je vanuit het diepst van mijn hart moed en hulp toe. En mijn aanbod naar je toe te komen met iets lekkers en samen koffie te drinken, blijft overeind :).
Wat heavy toch. Hou je taai xxx
Hier nog zo eentje die aan jou denkt als het moeilijk gaat, omdat er tenminste iets voor bedtijd versterking komt en ik jou zo keihard toewens… Hopelijk kon je vanavond rusten zonder nog verder te piekeren!z
En ik jou zo’n versterking keihard toewens dus. Of dat dan een lief is of een goede vriend of vriendin of familie, dat doet er niet toe. Ik vind het zo sterk wat jij in je eentje flikt!
Als ik mag kiezen: een lief ;).
zo een stoere hunk met brede schouders, die twee kinders in één keer kan dragen…(-kijkt teveel coca-cola-light-reclame-)
En er nog drie kan bijmaken.
En elke dag ontbijt op bed!
En daarna de lakens stofzuigt
Hell yeah!
Ongemakkelijk herkenbaar. Ik was dit weekend niet zomaar één maar TWEE nachten alleen en wat deed ik met de tijd…? Ik heb veel niets gedaan, veel gepiekerd en veel hersenspinsels uitgewerkt. En ik voelde me eenzaam, maar toch raakte ik de deur niet uit, hoewel ik NIETS MOEST PLANNEN. Weet je wat ik nu probeer te denken? Volgende keer beter. Hetgeen impliceert
(a) dat er mildheid mag zijn, dat er bijgeleerd kan worden
(b) dat er !! nog volgende keren komen! Omdat mama’s mensen zijn, en tijd nodig hebben. Omdat verbondenheid belangrijk is, met de kinderen, maar in eerste plaats met zichzelf, en via daar met de anderen, die aapjes, en de lieve mensen die er op dat moment voor zorgen.
Uit je stukje van dit weekend had ik net het gevoel dat je heel goed met die tijd was omgegaan door even niets te moeten van jezelf…?
Ja, maar dat waren de twee eerste uren. Erna was ik verloren en besefte ik dat kinderen je handen binden én structuur geven. Alles is zo dubbel.
En dan te bedenken dat die van mij 18 is en ik nog altijd met dat gevoel zit. Ik was net op vakantie vertrokken en vond mijn draai niet. Ik sms-te hem: “Ik mis je, raar hé?” Ik miste de zorg voor, ik panikeer te snel, denk te vaak dat hij het alleen niet redt en dan weet ik ook met mezelf geen blijf. En hij is ACHTTIEN begot. Enfin, ’t zal wel aan mij liggen. Ik wil niet verder dat zwart gat induwen, integendeel. Ik wil maar zeggen, het is menselijk.
Nou, lekker hoopgevend :). Wel heel liefdevol van je dat je zo betrokken bent bij hem. Misschien is het eigen aan moeders die voornamelijk alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen?
Dàt zal het zijn! Het betert hoor (zei ze hoopgevend), maar het is gewoon anders. 😉
Zo herkenbaar, ik overweeg soms om mijn puberdochter op te geven voor adoptie maar als ze 5 min. weg is, mis ik haar al 🙂
Toen ik zwanger was zei ik eens tegen mijn vader: ik ben zo moe!
HIj antwoordde: je zal nog moe-der worden.
Hij had gelijk….
Ik moet heel hard lachen met wat je schrijft van de adoptie :). Sterkte daar… 🙂
Prinses, ik denk vaak aan jou, vooral op de hele slechte momenten/dagen hier. Je laatste posts waren zo optimistisch en dus bedacht ik bij mezelf dat ik het alleen ben die het moeilijk heeft…
Ik werk halftijds deze zomer om de kinderen op te vangen, 4.5 dagen zijn we dus constant samen, en ik heb ze al meermaals tegen het plafond willen plakken. Constant vragen ze om aandacht en betrekken ze mij in hun “activiteiten” maw ik knutsel/speel/bouw terwijl zij ernaar kijken… Mijn zoon zit in zijn waarom-periode… Wanneer ze ’s avonds eindelijk slapen (altijd al een heikel punt en in de vakantie zeker – soms pas om 23u), heb ik eindelijk wat rust. Rust die ik probeer te gebruiken om mentaal ok te geraken. Maar voor 2-3u geraak ik door mijn hersenkronkels niet in slaap. Ondertussen worden mijn to do-lijstjes alsmaar langer. Dat maakt me elke dag onbehaaglijker. Angstgevoelens steken nu en dan de kop op: straks verlies ik nog mijn werk of stort ik volledig in…
Mijn kinderen zijn zo aan mij gehecht dat ze vaak letterlijk aan mij plakken en opvang door derden een probleem is. De eerste en tot nu toe enige keer dat er een babysit gekomen is, heeft mijn oudste 3x overgegeven. Ik ben nog geen 3u weg geweest en de babysit is iemand die ze al gans hun leven kennen (zoon van vrienden)… Ik moet wel zeggen dat ik op de grootouders kan rekenen voor opvang maar zo goed kunnen die dat niet meer aan wegens hun leeftijd. Ik wil dat nu ook inperken want de kinderen worden daar te veel verwend en slecht gedrag wordt goed gepraat. Ook wordt het tegen mij gebruikt als excuus voor inmenging in mijn persoonlijk leven en manipulatie in de afhandeling van de echtscheiding… Mijn “onwillige” ex heeft de kindjes in die 100 dagen nog niet eens 25u gezien, laat staan opgevangen. Ook financieel laat hij ons volledig in de kou staan waardoor die zorgen er bijkomen.
Ik heb het gevoel dat niemand mijn situatie snapt, ook en vooral niet in de afhandeling van de scheiding. Ik begrijp je posts over adviezen nu beter. En ik kan vaak ook geen afspraak vastleggen omdat ik niet eens kan nadenken over wanneer het zou lukken. En ik heb er nochtans veel in te plannen.
Pffff.
Stap voor stap, kleine stappen, probeer ik vooruit te komen. Nu geloof ik meestal al dat het ooit beter wordt dan de voorbije jaren. Maar voor een leven als alleenstaande mama heb ik niet gekozen. Ik heb echter geen keuze, elke dag en nacht moet ik er staan voor de kindjes. Of mijn hoofd ontploft of niet…
Natuurlijk zie ik ze graag, doodgraag. Na een dag op het werk mis ik ze als nooit tevoren…
Ik wens je veel sterkte. En geluk in kleine dingen ! Blijf hopen en verlangen 😉
Indien we dichter zouden wonen, zouden je kindjes met plezier een dag en nacht mogen komen logeren ! Van andere kinderen worden mijn kindjes rustiger, ik blijer met het volle huis en de gezelligheid en het opruimen achteraf is toch hetzelfde.
Hee jij… Wat heftig allemaal! Tussen de regels door lees ik wel dat je het goed doet, dat je je bewust bent van vele dingen. Ik denk dat het wel prioritair is nu dat je beter rust en slaapt. Heb je daar al eens met de huisarts over gesproken? Hoe minder ik slaap, hoe meer ik tilt sla van onnozele dingen, zoals een tandartsafspraak maken.
Zou het lukken om een paar babysits te kiezen waar de kinderen zich goed bij voelen en die bijvoorbeeld eerst een uurtje te laten komen terwijl jij thuis bent? Vraag iemand die zelf een leuk spel meebrengt of vraag de babysit een activiteit met hen te doen, zoals koekjes bakken. De volgende stap kan dan eventueel zijn dat je samen met de kindjes een moment kiest waarop die babysit nog eens terug mag komen en jij even weg kan. Ik heb zelf een zwaar noodzakelijk clubje babysits, zou het niet redden zonder.
En mijn optimisme versus de slechte momenten. Ik denk dat ik intussen beter weet wat goed is voor mij en hoe ik mijn energie moet reguleren etc. Ik heb ook het gevoel dat ik via die yoga intensief aan mijn heling werk en aan mijn energiehuishouding. Alleen is de vakantie een wel erg uitputtende periode, en is er dan een soort terugval. Die terugvalmomenten zijn minder erg dan vroeger omdat ik wel anders probeer te denken en meer tools in handen heb om mij mentaal op te krikken.
hang in there princess! en waarschijnlijk hebben de jongens het gewoon super leuk en ben jij echt geen slechte moeder als je even een momentje voor jezelf neemt.. en dan moet je eigenlijk ook gewoon niets doen! eten bestellen en bankhangen (of je komt maar bij mij een wijntje doen)
Mag jij al wijn drinken? 🙂
(Heb vandaag sapjesboek uit de bib gehaald, ik ben bezig aan een grondige studie ;)).
Haha nee, deze week weer super strak sappen maar volgende week wel 🙂
Ik kijk al uit naar sap-update!
Zeg, doe eens even niet zo moeilijk tegen jezelf. Het is gewoon heerlijk als je de zorg even aan iemand uit handen kan geven als moeder. En om aan het einde van de vakantie even ergens anders heen te gaan voor de kinderen zelf.
En het lijkt me ongelofelijk veel zwaarder als je niet in elk geval aan het einde van de dag de man weer thuis hebt om de ‘ellende’ mee te delen, en te verdrinken met een lekker glas wijn ofzo 😉 Hoop dat je nog kan genieten van je vrije tijd. Zonder schuldgevoel.
Herkenbaar hoor! De hele dag het gevoel hebben dat je een scheidsrechter bent (zonder fluitje weliswaar – of zou dat het hem doen, dat fluitje? ;)). Hier zijn soms dagen dat ze dan eindelijk eens flink spelen en dan denk ik ook gewoon van laat ze nu maar… Maar dan voel ik me achteraf zo slecht dat ik niks met ze gedaan heb…. Maar ja ook ik vind dat ze gewoon alleen moeten spelen… Ik wil gerust wat met ze doen maar dat draait meestal uit op geroep en geschreeuw omdat ze dan elk de aandacht willen of niet tegen hun verlies kunnen…. Ik weet soms ook niet meer wat ik best doe…. Maar je moet zeker wel ontspannen! Maar ja hoor mij! Ik gun mezelf niet eens de tijd voor een iets uitgebreidere douche…. Soms lukt het me weken aan een stuk om een uurtje voor mezelf te nemen en te gaan lopen… Maar daarna weer niet… Nu heb ik mijn bloggen en daar zonder ik me dan weer voor af als ze in bed liggen…. Maar dan voel ik me schuldig tov mijn man 🙂
Ik ben soms ook blij dat ze even uit logeren gaan of dat ik een dag weg kan maar inderdaad… Ik tel tot 10 en ik mis ze al, vraag me af of ze goed eten,… Maar dat maakt ons super-moms, toch?
Ook voor mij weer zo herkenbaar! Ik word soms ook gewoon gek van mijn kinderen. Er zijn zo van die dagen waarop ze je gewoon leegzuigen… En dat is verschrikkelijk vermoeiend. Dan wil je gewoon even rust. Wanneer je dan eindelijk rust hebt, weet je niet wat (eerst) te doen. Jep, same here! Ik wil dan ook vanalles doen of toch ook weer niks… En dan voelt het inderdaad vervelend aan als je achteraf beseft dat je noch iets ontspannends, noch iets nuttigs gedaan hebt.
Over die bengels missen kan ik ook meespreken! Als er dan rust en kalmte is, mis je hun vrolijke lawaai en geruzie weer en wil je dat ze weer snel terug zijn…
De grootste paradox allertijden, lijkt me!
Ik hoop stiekem dat je mild bent geweest voor jezelf en je jezelf een avondje rust hebt gegund.
Ik heb me even gewenteld in ellende en daarna 12 achterstallige klusjes gedaan :).
Pingback: Vamos the children ! | Ariadnesdraad