Weer aan het werk! Ik had zo uitgekeken naar dit moment: de terugkeer van de structuur, de kinderen die uitbesteed konden worden, tijd voor ‘mezelf’ (lees: mijn werk), … Hoe glorieus de dag in mijn gedachten ook zou zijn, het viel erg vies tegen vanochtend. Ik stond wankel op mijn benen, met vettig haar (geen tijd…), het voelde alsof ik overreden was en een kater had. Ik was fysiek te moe om de peuter in zijn autostoeltje te tillen en in de opvang brak mijn hart in duizendenéén stukjes, na drie weken samen zijn.
Gul als ik ben, geef ik jullie met plezier drie tips om het niet zo ver te laten komen.
Eén. Neem geen kinderen van een ander mee op vakantie.
Lach maar, ja. Het leek een goed idee. Grotere kinderen. De redenering was: ze houden elkaar bezig, veel kinderen werkt zelfregulerend. En ‘waarom ook niet?’. De realiteit was dat ik het gevoel had op reis te zijn met vampiers, die alle tijd en energie vakkundig wegzogen. Uiteraard waren er prachtige momenten en zijn kinderen geschenken (ik ben niet eens sarcastisch). Het is een verrijking dat kinderen met elkaar kunnen spelen en van voor andere kinderen zorgen leer je weer een hoop. Alleen zat ik op woensdag brullend van het huilen* in de auto voor een ommetje (het voordeel van grotere kinderen is dat je even weg kan). Alleen, wees gerust. Alleen, leeg, eenzaam, doodmoe, totaal in paniek, met het gevoel alles kwijt te geraken dat me lief is of waardoor ik op de been geraak/me op de been hou. Ik was er zelf aardig van geschrokken, de kinderen hebben niets gemerkt. Oef.
Twee. Thuisblijven is niet leuk, op reis gaan is ontregelend.
Euh, hoe formuleer ik dit als tip? Als je thuis blijft, maak dan voor elke dag een plannetje. Zeker als je kinderen met energie hebt. Op de bank liggen en een boekje lezen is er toch niet bij, dus kan je maar beter wat doen. Het wordt nog beter als je daarbij met andere mama’s en andere kinderen afspreekt (leuke papa’s om mee af te spreken ken ik jammer genoeg niet).
Als je op reis gaat, moet je er rekening mee houden (serieus) dat het erg ontregelend is. Elders slapen (lees: SLAAPTEKORTALARM), je weg vinden in een ander huis (of godbetert een tent), je weg vinden in een andere omgeving, ander eten (nee hoor, we hebben echt niet vooral boterhammen met hagelslag gegeten) en euh… Ja hoor, ook hier ontkom je er niet aan: je moet iets plannen, elke dag. Op de bank zitten met een boekje is er toch niet bij.
Drie. Besteed ze even uit.
Nee, het is niet makkelijk om drie weken lang dag in dag uit met kinderen samen te zijn. Hoedje af voor alle thuisblijfmama’s ter wereld, jullie zijn helden. Maar ik niet. De tweede week al was ik bereid te betalen om te kunnen gaan werken. Al mijn babysits genoten van de geweldige vakanties die je hebt als je zestien bent en waren dus op kamp, deden vakantiewerk of gingen naar feestjes. Daarvan was dus geen heil te verwachten. Ik heb geen flauw idee waar ik mijn jongens eens had moeten achter laten, maar jeetje, wat had ik het nodig even alleen te zijn, orde te scheppen in huis, een paar uur te slapen, eens ongestoord te eten, wat na te denken over het leven na de vakantie. Ben je in de mogelijkheid: gun het jezelf dan, die tijd zonder. Je hebt het nodig. Echt.
Kommer, kwel en gouden randjes
Het kommer- en-kwel-gehalte van de vakantie was aanzienlijk. Ik heb zelfs even overwogen naar de dokter te stappen omdat ik zo uitgeput ben, maar dat vond ik dan weer te ver gaan. Toch waren er ook momenten met gouden randjes. Vrienden op bezoek, samen wandelen en eten, slapende prinsjes op de achterbank, de geur van zonnecrème op kinderlijfjes, een bloot peutertje dat onbezonnen op het strand speelt, dat zeldzame moment (één!) dat ik ongestoord met een boek en koffie op het terras zat, de heerlijke plek waar we te gast waren, hagelslag, nog eens receptjes koken uit kookboeken, winkelen in vreemde supermarkten, vrienden die er voor me waren toen ik dat giga-crisismoment had (cfr. het brullen van het huilen in de auto), …
En nu. Nu zijn er plannen te maken, structuren te creëren. Ik wil weer zo veel dingen verbeteren, veranderen, opnemen. Ik blijf maar snakken naar tijd om alles te overdenken en te organiseren, alvorens uit te voeren. Terwijl ik nu vaak vooral brandjes blus en achter de dingen aan hol. Maar eerst toch maar eens bijkomen van de vakantie en mijn geestelijke training terug opnemen. Wordt vervolgd…
(*) Ik denk dat er nog een portie verdriet verstopt zat omdat het niets geworden is met de ondeugdelijke man. Verdorie toch.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Tja, het zou makkelijker zijn mochten we zulke dingen met een schouderophalen achter ons kunnen laten en overgaan tot de orde van de dag, maar zo werkt het meestal niet hé prinses. Niet makkelijk, zo met die kleine mannen. Succes met de start!!
Vreemd dat onze eerste reactie na vakantie net het “bijkomen van de vakantie” is. Net dan wil ik gezond en uitgebreid koken, wordt er tijd gemaakt om de strijk bij te werken, plannen we onze dagen vol met activiteiten en gezelschap voor de kinderen en vergeten we zelf wat bij te rusten… Sinds onze dochters ook de boeken ontdekt hebben, plannen we onze bibbezoekjes strategisch zodat we zelf ook wat rust krijgen af en toe… In de loop der jaren krijg je hoe langer hoe meer tijd voor jezelf, tot je op een dag merkt dat je hen bij wijze van spreken een hele dag gemist hebt, tot het moment dat jij niet meer in hun vakantieplannen voor komt…
Pfff…. ik denk dat ik maar vast ga sparen voor een nanny 🙂
Ik denk dat het vooral heel zwaar is omdat ze nog zo jong zijn en zoveel zorg en aandacht nodig hebben, en ook omdat je er vaak alleen voor staat. Je hebt ongetwijfeld sterke schouders, maar iedereen heeft oplaadtijd nodig.
Eens ze wat ouder zijn, stuur je ze gewoon een paar weken op kamp (met een bang hartje wellicht), en dan kun jij *tijdens* je vakantie bekomen en genieten ipv erna 🙂 Althans, zo doen veel van mijn kennissen met kinderen het… Ik denk dat er ook wel wat ouders zijn die blij zijn dat het schooljaar terug start 🙂
Ik ben nu al sinds eind januari thuis (moederschapsbeschermingsverlof, bevallingsverlof en gewoon verlof). Iedereen roept “waw, de hele zomervakantie thuis”, soms denk ik:”hoh, een dag zo eens alleen, zonder kinderen, dat zou toch echt wel eens deugd doen….” en dan voel ik me schuldig omdat ik er anders nooit ben in de vakantie en dat ik anders veel werk ’s avonds en in het weekend. Maar zo eens één dagje…hmmm
Ik gun het je alvast :)!
Als die tranen inderdaad uit dat potje kwamen, is het grote voordeel dat je ze nu kwijt ben. Achterstallig verdriet weghuilen is in mijn ervaring ook echt wéghuilen van dat stukje van het verdriet.
Ik blijf je dapper vinden, ook al heb je daar niks aan 🙂
Ik vind het wel lief dat je het zegt en zo fijn je weer even te ‘lezen’! Gaat het goed met jou?
ik heb mijn vakantie nog te goed ! eerste week al helemaal vol geboekt en daarom nog een weekje extra vakantie genomen… maar misschien was ik meer tot rust gekomen als ik daarna gewoon weer was gaan werken 🙂
dammit. sucks. hoe lang tot je volgende vakantie? en dat huilen, dat zou ik ook positief proberen te beschouwen zoals Doris zegt, misschien verlicht het toch je hart zonder dat je dat per se al voelt?
Ik wil geen vakantie meer :). Echt!
Ik wou dat ik meer voor je kon doen. Ook al waren er gouden randen. En ook al ben ik ervan overtuigd dat de echte klap alleen maar door jezelf opgevangen kan worden, en even hard overtuigd dat jij dat niet alleen kan, maar ook doet. En toch. Had ik graag iets gedaan.
Je wordt tijdens de vakanties ook zo geconfronteerd met het “alleen zijn” vind ik.
Het is net alsof de wereld alleen maar bestaat uit traditionele gezinnen: mama, papa, kindje(s)
En die zijn dan natuurlijk ook allemaal kei-gelukkig!
Zo is het natuurlijk niet, maar het voelt wel zo aan.
Op zo’n momenten slaat de eenzaamheid keihard in je gezicht.
Maar je bent er doorgesparteld! Weer een stap verder en sterker!
Heb heel veel ‘toffe’ papa’s zien fietsen met hun kroost dit jaar. Waarschijnlijk boeren ze luidop, kijken ze naar voetbal en snurken ze, maar er ging wel eens een steekje door mijn hart, ja.
Ik ben”gezegend” met twee maanden vakantie omdat ik in het onderwijs werk. Heel veel mensen zijn jaloers en ja het is een luxe maar het is ook vermoeiend… Mijn dagmoeder werkt ook niet in de schoolvakanties en dus is zelfs naar de tandarts gaan of naar de kapper een hele onderneming!
🙂 O, herkenbaar. Ik zette op mijn to do lijst dat ik eens moest nadenken hoe en of ik naar de kapper kon geraken.
Pingback: Prinses & het zwarte gat | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Dingen die dwarrelen in een prinsessenhoofd | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Een dag uit het leven van Prinses en cO: december 2015 | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Overbodige luxe | En ze leefden nog groen en gelukkig