Prinses wordt goeroe

De laatste weken ging het goed. Het leek bij momenten alsof ik het kraantje van de onbeperkte energie had gevonden. Niet dat ik stuiterde ofzo, wel dat ik dingen voor elkaar kreeg (lang niet alles), en weken na elkaar na 23u naar bed kon.

Ik wist dat het niet bleef duren. En zie daar: gisterenavond gebeurde het. Misselijk, het gevoel niet te kunnen ademen, het gevoel niet te kunnen eten, grauw, zwarte vlekken, het hoofd dat na weken creativiteit plots maar wat sputtert, het ijskoud hebben en niet warm kunnen worden.

Het is een behoorlijk ellendig gevoel. Het gevoel dat je kan kotsen van uitputting. Neem dat trouwens maar zeer letterlijk. Soms draait mijn lijf binnenstebuiten van vermoeidheid.

Enkele dagen geleden sprak ik met de Ondeugdelijke Man. De Ondeugdelijke Man en ik zien elkaar bij hoge uitzondering. Hij zit in een turbulente periode, nog turbulenter dan mijn voorbije jaar was. Hij heeft de neiging de dingen in zijn leven nogal groots aan te pakken, vandaar.

‘Ondeugdelijke Man,’ sprak ik. ‘Stop met je te verzetten tegen wat is. Stop met vechten. Ga zitten, open je handen. Laat vervliegen wat je niet dient, wat overbodig is, waarmee je jezelf geweld aandoet. Wat in de plaats zal komen, is een onmetelijke ruimte. Goeds dat op je af gekatapulteerd wordt zonder dat je er wat voor moet doen. Wees niet bang, gebruik deze crisis om vrij te worden. Laat los. Ik weet niet wat je los moet laten, maar je weet het zelf wel. Is het bezit? Is het verlangen? Zijn het banden? Zijn het opvattingen? Is het je ego? … ‘ *

(* Hij keek me niet aan alsof ik gek geworden was. Ik merkte dat hij op een kantelpunt staat en dat ook aanvoelt. Loslaten en vrij worden, of vast klemmen en een hartaanval krijgen binnen dit en een half jaar.)

Ik leek wel een goeroe. En ik meende het verdorie nog ook, elk woord. Het kon me overigens ook verbazend weinig schelen of het nog eens wat wordt tussen de Ondeugdelijk en mezelf, dat was absolute bijzaak. We spraken met elkaar van ziel tot ziel, en de rest zal het leven wel uitwijzen. Als hij richting hartaanval evolueert, wordt het trouwens niets.

Vroeger zou ik gevonden hebben dat het punt waarop je kan kotsen van uitputting een terug-naar-af-moment is.

Vandaag weet ik dat het niets verandert aan de wonderlijke periode waar ik in zit. De nacht die ik met mijn jongens in een huis in het bos doorbracht, terwijl het buiten onweerde. De ontmoeting met een man die stervende is. Het meermaals in de auto stappen om zes uur ’s ochtends in verschillende steden, na nachten bij vrienden, en zo dicht bij het leven staan, samen vallen met het leven als het ware. Zien dat de vogels om zes uur de straten bevolken, en rustig op pad gaan. Voor koffie naar Zeeland rijden en daar een inkijkje krijgen in een leven van een gul en warm mens. … En zo onbevattelijk veel meer.

Ik denk dat het begonnen is in de yogales, die ik met babysitsponsering kon doen. Hoewel ik me er uit alle macht tegen verzette, voelde ik me enkele minuten lang totaal mild ten opzichte van Dirk, en het leven. Toen zijn de dingen weer beginnen stromen. Misschien heb ik daar mijn ego achtergelaten. Dat ego dat altijd wat staat te vinden en denken en willen. Misschien heb ik daar mijn handen geopend, om te laten vervliegen wat me niet dient, en te beginnen ontvangen wat het leven in petto heeft. En dat is elke dag meer dan ik kan bevatten.

Toen kwam Adriene. Ik probeer me te houden aan mijn dagelijkse afspraken met haar, wat lang niet altijd lukt. Ze moedigt me aan door yoga-oefeningen mijn hart te openen, letterlijk. Ik open de zone van mijn hart, door de houdingen en bewegingen. Zo blijft het stromen.

Vandaag kan ik wel kotsen van uitputting. Maar ik sla niet tilt waardoor ik emotioneel zou crashen. Ik zorg voor mezelf als voor mijn babies destijds. Rust, goed eten, mildheid. En yoga met Adriene (dat heb ik mijn babies nooit laten doen, wees gerust).

Advies, zo mocht ik het voorbije jaar ervaren, is goed bedoeld waardeloos.

Maar als goeroe toch even dit aan de mens in crisis. Als het leven je harde klappen uit deelt, ben je geneigd in verzet te gaan. Dat heb ik een jaar lang gedaan: geschopt, gevochten, getreurd. Eigenlijk moet je zorgen dat het leven weer kan gaan stromen. Drie essentials die voor mij het verschil maakten:

1. Doe aan yoga. Elke dag, liefst.
2. Lees ‘Waar je bang voor bent’ van Pema Chödrön. Je snapt er niets van in het begin, maar lees het, houd het bij, lees het opnieuw. Op een gegeven moment snap je alles.
3. Weet dat je het zelf weet. Schakel je ego uit, dan kom je bij dat diepste weten.